Όταν ένα αντάμωμα σου αναπτερώνει την ζωή!

                                              του π. Αντωνίου   Χρήστου 

Αγαπητοί Αναγνώστες Χριστός Ανέστη! Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές μόλις συναντήσαμε και μάλιστα αναπάντεχα, χωρίς δηλαδή να το έχουμε προγραμματίσει, έναν αγαπητό φίλο και Κληρικό από την Αμερική τον π. Παύλο! Σας έχουμε μιλήσει και στο παρελθόν γι αυτόν για το πώς αν και Αμερικανός και Προτεστάντης, τελικά έγινε Ορθόδοξος και μάλιστα Κληρικός! Με αφορμή αυτή την συνάντηση θα το επεκτείνουμε γενικότερα για το πόσο σημαντικό είναι να ανταμώνουμε από κοντά και μάλιστα με αγαπητά μας πρόσωπα σε μια εποχή της ψηφιοποίησης και της εικονικής πραγματικότητας, που όλα αυτά μοιάζουν να παραμερίζονται, στο όνομα της δήθεν προόδου και της τεχνολογικής εξέλιξης. Ας ξεκινήσουμε !

Υπάρχει μια φράση στην Ορθόδοξη παράδοση που λέει : «Είδες τον αδελφόν σου; Είδες Κύριον τον Θεόν σου!» έτσι, όπως την αντλούμε στο «Γεροντικόν» και σε όσα αναφέρονται μεταξύ άλλων και στον Γέροντα Απολλώ: Λέει χαρακτηριστικά ο Γέροντας «… ότι δει ερχομένους τους αδελφούς προσκυνείν· ου γάρ αυτούς, αλλά Θεόν προσκυνούμεν· είδες γαρ φησι τον αδελφόν σου, είδες Κύριον τον Θεόν σου· και τούτο, φησί, παρά Αβραάμ παρειλήφαμεν…» (Το Γεροντικόν, ήτοι αποφθέγματα αγίων Γερόντων, επιστασία Παύλου μοναχού, Αστήρ, Αθήνα 1960, σ. 20). Αυτή η φράση λοιπόν αντλείται από την Θεολογία της Εκκλησίας μας ότι ο κάθε άνθρωπος είναι κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν Θεού και ο άνθρωπος την Εκκλησίας βλέπει τον κάθε άνθρωπο στην προοπτική του «ως εν δυνάμει Άγιος» και όχι στην κατάσταση που είναι τώρα που μπορεί να βρίσκεται μέσα σε πτώση και αμαρτία..!

Επομένως οι πιστοί με την συνάντηση και την φιλοξενία που είναι μέγιστη αρετή, επί-κοινωνούν με τους άλλους αδελφούς και ωφελούνται από αυτή την συναναστροφή ανταλλάσοντας απόψεις, εμπειρίες, γνώμες, κατευθύνσεις και οπτικές γωνίες που είναι σημαντικές από την πείρα και των αγώνα των αδελφών. Αυτό που βιώνουν οι αδελφοί στην λειτουργική-μυστηριακή ζωή όπου μέσω της Θείας Λειτουργίας και της Θείας Μεταλήψεως ενώνονται με τον Θεό και μεταξύ τους, αυτό συμβαίνει και στην συναναστροφή πρόσωπο με πρόσωπο όπου ο ένας ενισχύεται και παίρνει δύναμη στον πνευματικό αγώνα από την φιλία, την σχέση, την εκτίμηση ακόμη και την παρατήρηση του ενός προς τον άλλον αν υπάρχει κάποια διένεξη ή απλή διαφωνία.

Πόσες  φορές ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε σε δοκιμασία, θλίψη, αδιέξοδο, ένα πρόσωπο που συναντήσαμε δεν μας έδωσε κουράγιο, δύναμη, σκοπό, αισιοδοξία, χαρά και ελπίδα να παλέψουμε, να αγωνιστούμε και να βγούμε από το τέλμα που έχουμε οδηγηθεί; Ο ευατός μας, όσο δυνατός και έμπειρος να είναι, έρχεται ώρα που βιώνουμε την πλήρη αδυναμία και αισθανόμαστε πραγματικά ότι δεν υπάρχει λύτρωση και σωτηρία από την τραγικότητα και θλίψη που μας διαποτίζει η γενικότερη ατμόσφαιρα η οποία υπάρχει.

Ο Θεός όμως, πολλές φορές και μέσω των αδελφών τους οποίους στέλνει και καθοδηγούν την ζωή μας, μας δείχνει τον δρόμο στον οποίο αν βαδίσουμε χωρίς δειλίες και πισωγυρίσματα, πραγματικά μας βγάζει από τα αδιέξοδα και τα βαθειά σκοτάδια τα οποία μας καταβάλουν και μας τρομάζουν και μας καταπονούν στον αγώνα και την επίγεια πορεία μας!

Όμως και έτσι να μην είναι τα πράγματα, να μην έχουμε κάποια δηλαδή ιδιαίτερη δυσκολία και δοκιμασία και να έχουμε χαρά και αγαλλίαση και όλα να πηγαίνουν κατ’ ευχήν! Πάλι η παρουσία των αδελφών στη χαρά μας είναι αναγκαία και επιθυμητή γιατί τότε η χαρά μας όταν την μοιραζόμαστε γίνεται μεγαλύτερη και πολλαπλασιάζεται, όπως και την λύπη αντίστοιχα γίνεται μικρότερη και διαιρείται!  Κανείς δεν μπορεί να είναι μόνος του!

Ακούμε για βαθύπλουτους ανθρώπους που έχουν αποκοπεί από συγγενείς, φίλους, συνεργάτες κ.α. και ζουν απομονωμένοι σε επαύλεις ή πύργους έχοντας κοντά τους φουσκωτούς και υπηρετικό προσωπικό κτλ! Αλήθεια τι ζωή είναι αυτή; Οι ανέσεις δεν σου εξασφαλίζουν ούτε χαρά ούτε νόημα στη ζωή σου αν δεν έχεις κάποιον ή κάποιους να τα μοιράζεσαι! Ισχύει φυσικά και το αντίστροφο, οικογένειες πολύτεκνες που να στερούνται τις πολλές ανέσεις και όμως επειδή έχουν ο ένας τον άλλον, το χαμόγελο συνεχώς βρίσκεται στα χείλη τους και η ζωή αποκτά πάντα αισιόδοξη χροιά και νόημα! Επομένως μη χάσουμε την ανθρωπιά μας, ούτε να κάνουμε κατάχρηση των τηλεφώνων και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης! Ένα βλέμμα ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά είναι αναντικατάστατα και μη στερούμε ούτε τους ευατούς μας ούτε τους άλλους από το να τα προσφέρουμε απλόχερα και να βρίσκουμε πάντα χρόνο για διάθεση για αυτά..! Αμήν!

 

ΠΗΓΗ : : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου