Προσοχή στην εξοικείωση και τον «δικαιωματισμό» στην Εκκλησία!

              

                                                              του π. Αντωνίου  Χρήστου

Αγαπητοί Αναγνώστες Χριστός Ανέστη! Μετά από αρκετό καιρό θα μας επιτρέψετε να διαμορφώσουμε λίγο διαφορετικά την θεματολογία του σημερινού άρθρου μας. Συνήθως τα θέματα τα αντλούμε και τα παίρνουμε με αφορμή από το εορτολόγιο και τις Εκκλησιαστικές περιόδους που εορτάζει και βρίσκεται η Αγία μας Εκκλησίας . Σε αυτό το άρθρο όμως θα θίξουμε ένα φαινόμενο το οποίο είναι διαχρονικό αλλά και επίκαιρο στο οποίο το συναντάμε όλο και συχνότερα και μάλιστα όχι μόνο στους γύρω μας, αλλά αν κάνουμε ειλικρινή αυτοκριτική θα το διαπιστώσουμε λίγο-πολύ και στον ίδιο μας τον ευατό! Τι εννοούμε «εξοικείωση» και τι «δικαιωματισμό» θα τα ξεκαθαρίσουμε ευθύς  αμέσως, εσείς όπως πάντοτε προχωρήστε στις παρακάτω γραμμές..!

Υπάρχει μια παροιμία που λέει : «Ο νέος Ιερέας (ο νεοχειροτονούμενος και όχι με την έννοια του νέου στην ηλικία» τον πρώτο χρόνο φοβάται (με την έννοια του σεβασμού περισσότερο) τον Θεό, ενώ τα υπόλοιπα χρόνια, φοβάται ο Θεός τον Ιερέα….!». Φυσικά αυτή η παροιμία θίγει το θέμα της εξοικειώσεως που γράφουμε και στον τίτλο μας και για να μην υπάρχει κάποια παρεξήγηση δεν έχει καμία σχέση με την Ιεροκατηγορία που μπορεί εύκολα κάποιος να σκεφτεί και να προσάψει σε όποιον την υιοθετεί, την αναφέρει ή την επαναλαμβάνει…!

Πράγματι η εξοικείωση των Κληρικών με το Ιερό Βήμα και το Ιερό Θυσιαστήριο κυρίως αλλά και λαϊκών (παπαδάκια, ψάλτες, Επίτροποι Νεωκόροι, κυρίες Φιλοπτώχου κ.α.) που ασχολούνται γενικότερα με τα πράγματα και τις υποθέσεις της Εκκλησίας (πολλοί από αυτούς γιατί ευτυχώς υπάρχουν και πολλές εξαιρέσεις) με την πάροδο του χρόνου παρουσιάζουν μια εξοικείωση σε τέτοιο βαθμό που αρχίζει και γίνεται αυθάδεια και πρακτικά υπάρχει μια από-ιεροποίηση στην αρχή στις συνειδήσεις των πιστών, στη συνέχεια και στην πράξη στο προς προσεγγίζουμε τα μυστήρια, τα ιερά σκευή κτλ.

Όλοι γελάσαμε στην αρχή, αλλά μετά όσο το ξαναβλέπαμε  συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν για κλάματα και προβληματισμό, με το βίντεο που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο από την «πρώτη Ανάσταση» από κάποιον Ναό της περιοχής της Κατερίνης, από αυτά που διαδραματίστηκαν στο Ιερό Βήμα μετά το «Ανάστα ο Θεός». Είδαμε σοκαρισμένοι και με θλίψη, οι Ιεροπαίδες (με ράσα αλλά και με στολές) την προσπάθειά τους να κάνουν όσο το δυνατόν περισσότερο θόρυβο άρχιζαν να βαράνε με βαλίτσες, δίσκους και άλλα αντικείμενα σε τοίχους, έπιπλα, στο τέμπλο (από την πίσω μεριά του Ιερού) αλλά και τις πόρτες του Ιερού και μάλιστα δεν αρκέστηκαν στον θόρυβο που δημιουργούσαν από όλα αυτά, αλλά φώναζαν άναρχες κραυγές λες και ήταν σε ρόκ ή heavy metal συναυλία!!

 Φυσικά δεν είναι μόνο αυτός ο Ναός και αλλού γίνανε και άλλες υπερβολές και το Μ. Σάββατο και σε άλλες Ιερές στιγμές, στο όνομα κάποιας δήθεν «λειτουργικής παραδόσεως» και στην προσπάθειά τους δήθεν «να συγκινήσουν» ή «εντυπωσιάσουν» κάπως τους πιστούς, αλλά η εξοικείωση είναι σε τόσο βαθμό, που δεν διακρίνουν πόσο λανθασμένα συμπεριφερόμαστε (βάζουμε και τους αυτούς μας σε αυτή την θέση) οι περισσότεροι χάνοντας αυτή την αίσθηση του ιερού και του «φόβου» με την έννοια του σεβασμού και της απαραίτητης συστολής η οποία είναι αναγκαία και χρειάζεται από όλα τα μέλη της Εκκλησίας αλλά ιδιαιτέρως από τους Ρασοφόρους Κληρικούς παντώς βαθμού που από διακονητές  και δούλοι Θεού, μετατρεπόμαστε σταδιακά αλλά σταθερά ως εξουσιαστές που απλά εκτελούμε μια δουλειά όπως και όλες τις άλλες . 

Μία σημαντική παρενέργεια αυτής της πορείας, είναι και ο λεγόμενος «δικαιωματισμός» που αξιώνουν οι Κληρικοί αλλά και οι λαϊκοί που έχουν κάποιο διακόνημα-θέση στην Εκκλησία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Εκκλησία μας σε κάθε εξόδιο Ακολουθία ψέλνει και διατρανώνει ότι η θέση του γνήσιου και συνειδητού Χριστιανού είναι να γνωρίζει, να σέβεται, να τηρεί και να αναζητά τα «δικαιώματα Του Θεού» στη ζωή του και όχι να αξιώνουμε συνεχώς δικαιώματα έναντι των άλλων αδελφών μας! Ο ίδιος ο Χριστός μίλησε ότι όποιος θέλει να είναι πρώτος πρέπει να είναι σε όλους διάκονος! Αυτό δεν το δίδαξε μόνο, αλλά έδωσε έμπρακτο παράδειγμα πλένοντας ο ίδιος πριν το Μυστικό Δείπνο τα πόδια των μαθητών του. Έτσι οφείλουμε και εμείς να φερόμαστε, ότι θέση να έχουμε στην τοπική Εκκλησιαστική Κοινότητα.

Κλείνοντας το άρθρο μας, οφείλουμε όλοι να συνειδητοποιήσουμε πως ιδιαίτερα στις μέρες μας, υπάρχει μια εξοικείωση και στη σχέση μας με τους Κληρικούς! Κάποιοι τους ονομάζουν μόνο με το όνομά τους, ή μόνο με το επίθετό τους, και όχι με το π. μπροστά που σημαίνει «πατέρας» αφού φέρνουν την Ιερωσύνη του Χριστού και φυσικά κάποιοι έχουν σταματήσει να φιλάνε χέρια από σεβασμό και ευλογία εδώ και χρόνια. Πέρα από το όνομα και την επίκλησή και την στάση μας στους κληρικούς, υπάρχει και μια εξοικείωση και δικαιωματισμός στο λαϊκό στοιχείο σε σημείο που μιλάνε απαξιωτικά ή με αυθάδεια και δημιουργούν θέματα στους Κληρικούς! Μάλιστα κάποιοι επεμβαίνουν φανερά ή και υπόγεια στη διακονία των Κληρικών σε τέτοιο σημείο που δημιουργούνται διχόνοιες, πειρασμοί και διχασμός στην Ενορία ή στην Μητρόπολη. Όλα τα παραπάνω οφείλουμε  να τα δούμε με ταπείνωση και ειλικρίνεια και να τα διορθώσουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα, γιατί όπως είπε και ο ίδιος  ο Χριστός Υμείς εστε το άλας της γης· εάν δε το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται»; (Ματθ. 5,13).

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου