Η διάρκεια είναι ένα σημείο "κλειδί" στο πνευματικό αγώνα!

 

του π. Αντωνίου Χρήστου

    Αγαπητοί Αναγνώστες ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Όλοι μετά την Εορτή του Πάσχα και το άνοιγμα των Σχολείων, έχουμε επιστρέψει στη καθημερινότητα μας και τις συνήθεις ασχολίες μας! Αυτό από την μία είναι καλό και αναμενόμενο, όμως σε σχέση με τον πνευματικό μας αγώνα αν το εξετάσουμε και μακροπρόθεσμα είναι ζημιογόνο…Τι ακριβώς εννοούμε θα εξηγήσουμε στο κυρίως άρθρο μας!

   Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο,  ότι την Μεγάλη Εβδομάδα και φυσικά στην Ανάσταση και το Πάσχα οι Ναοί μας γέμισαν και ξεχείλισαν κυριολεκτικά χωρίς υπερβολές από κόσμο! Πιστοί κάθε ηλικίας που τις άλλες μέρες του χρόνου έχουν μια χλιαρή παρουσία και συμμετοχή στα τελούμενα της Λατρείας, τώρα αυτές τις ημέρες συμμετείχαν και μάλιστα συνειδητά έχοντας συνήθως και βιβλιαράκια της Μεγάλης Εβδομάδος ή πλέον και από τις σχετικές εφαρμογές στο κινητό και είχαν πλήρη εποπτεία και στα τελούμενα και στα ψαλλόμενα ! Αυτό από μόνο του ως γεγονός είναι ενθαρρυντικό και πραγματικά όμορφο και ελπιδοφόρο για το μέλλον!

    Όμως ο χρόνος και οι μέρες κυλούν! Η ζωή μπορεί να είναι στιγμές, αλλά υπάρχει χρονική ροή και εξέλιξη! Μόνο η φωτογραφία παγώνει και διασώζει τις στιγμές αλλά μέχρι εκεί, αν δεν επαναληφθούν στο μέλλον είναι μια αναφορά ενός παρελθοντικού γεγονότος! Όλα αυτά τα λέμε γιατί αυτά που περιγράψαμε προηγουμένως στις περισσότερες Ενορίες και όχι μόνο της επικράτειας, ανήκουν στις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα! Τώρα όμως που περάσαμε στη Β΄ Εβδομάδα από το Πάσχα και μετά γιατί πλεονάζουν ξανά οι άδειες καρέκλες; Που είναι όλος αυτός ο κόσμος που πραγματικά δεν έπεφτε καρφίτσα στις Εκκλησίες μας και περίμενε υπομονετικά να ασπαστεί τον Εσταυρωμένο, τον Επιτάφιο, να κοινωνήσει την Μ. Πέμπτη, το Μ. Σάββατο το πρωί αλλά και στην Ανάσταση;

    Αν ρωτήσεις και συζητήσεις με κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους-πιστούς που πλέον συνειδητά απέχουν, δηλώνουν ότι πραγματικά θα ήθελαν να εκκλησιάζονται παραπάνω, αλλά το πρόγραμμά τους και οι ασχολίες τους είναι τέτοιες που δεν τους το επιτρέπει! Υπάρχει βέβαια και ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου που είχε τη δυνατότητα να εκκλησιάζεται και να συμμετέχει περισσότερο και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, απλά δεν το βρίσκει και τόσο απαραίτητο ή δεν αποτελεί προτεραιότητα σε σχέση με άλλες ασχολίες που έχει ή ακόμη προτιμά για ανάπαυση και ξεκούραση παρά να το αφιερώσει στη λατρεία Του Θεού που απαιτεί και πρωινό ξύπνημα κτλ.

   Αλήθεια πόσοι από αυτούς που απέχουν πλήρως ή μόνο για λίγες φορές το χρόνο, αλλά ακόμη και οι πιο τακτικοί που έρχονται συχνότερα στην Εκκλησία, συνειδητοποιούν ότι η σχέση μας με τον Θεό δεν είναι μια αποσπασματική ασχολία λίγων φορών το χρόνο ή μία φορά την εβδομάδα κατά τις Κυριακές, αλλά μία καθημερινή σχέση και ασχολία που αφορά την ύπαρξή μας όλη και έχουμε ένα Θεό που είναι «Ο εν παντί καιρώ και πάση ώρα εν ουρανώ και επί γης προσκυνούμενος και δοξαζόμενος Χριστός ο Θεός….»! Ο Θεός φυσικά είναι «Πανταχού παρών και τα πάντα πληρών…» αλλά εμείς τα κτίσματά Του έχουμε μία πίστη όχι θεωρητική, ούτε ατομική, αλλά κατεξοχήν πρακτική και λειτουργική και μάλιστα προσωπικά ως μέλη μιας κοινότητας που συναθροίζεται ως «Εκκλησία επί τω αυτώ» και ενώνεται με τον Θεό και τα μέλη τους ανά μεταξύ τους με το σύνδεσμο της αγάπης, δηλαδή τον ίδιο το Θεό που γίνεται βρώση και πόση και ρέει το σώμα Του και το  αίμα Του «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν (ἁγιασμός) καί εἰς ζωήν αἰώνιον (ἀθανασία)».

   Επομένως όλα αυτά τα επιχειρήματα «ότι αγαπάω δήθεν το Θεό αλλά με το δικό μου τρόπο» ή ότι «μπορεί να μη πηγαίνω κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, μόνο λίγες φορές το χρόνο αλλά είμαι καλύτερος από αυτούς που πάνε και κάνουν τους μεγάλους σταυρούς….» ή «το θέμα είναι να υπάρχει αγάπη γι αυτό μίλησε ο Χριστός, όλα τα άλλα τα έφτιαξαν στη συνέχεια οι Απόστολοι και οι Παπάδες…» δεν έχουν καμία σχέση με το πραγματικό με το πραγματικό πνεύμα του Ορθόδοξου Χριστιανού και είναι κυριολεκτικά «προφάσεις εν αμαρτίες» γιατί όπως λέει και ο τίτλος του άρθρου μας, βασικό γνώρισμα της γνήσιας πνευματικής ζωής είναι η διάρκεια η επιμονή και η υπομονή!

  Υπάρχει σε όλα αυτά που γράψαμε παραπάνω, αλλά και τόσα άλλα που λέγονται από διάφορους ένα βασικό ερώτημα που είχα ακούσει και εγώ σε κάποιο κήρυγμα ενός Ιεράρχου: «Αλήθεια όλοι αυτοί που απέχουν και δεν Εκκλησιάζονται τακτικά χρησιμοποιώντας διάφορες δικαιολογίες και λένε ότι δεν αντέχουν έστω 1 με 1:30 ώρα στη Θ. Λειτουργία κατά τις Κυριακές! Αν δεν αντέχουν έστω και αυτή τη 1,5 ώρα πως θέλουν να είναι και να αντέξουν με τον Θεό κατά την ατελεύτητη αιωνιότητα της Βασιλείας των Ουρανών;» Πραγματικά δεν είναι εύλογο το ερώτημα;

   Κλείνοντας να πούμε και το εξής ότι ο ερωτευμένος, αυτός που αγαπά πραγματικά δεν λογαριάζει κόστος, αποστάσεις, χρόνο, για να είναι συνεχώς μαζί με το πρόσωπο που αγαπά! Αυτή τη σχέση θέλει και ο «Νυμφίος Χριστός» με τον κάθε «Νύμφη που είναι η όλη ύπαρξή μας»! Όχι απλά μια τυπική και αποσπασματική παρουσία αλλά μια συνεχής βαθύτερη σχέση και ένωση μέσω της πραγματικής έμπρακτης πίστεως! ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου