Κήρυγμα στο Απoστολοικό Ανάγνωσμα της Κυριακής προ της Υψώσεως Του Τιμίου Σταυρού.

Γαλ. Στ’    11-18: Από τη στιγμή που δέχθηκαμε το άγιο Βάπτισμα έχουμε καταστεί «κτίσις καινή».

                                    του π. Παναγιώτη Γκέζου

Απ. Παύλο σ' αυτήν  την προς Γαλάτας Επιστολή.

υποδεικνύει ότι είναι λανθασμένη η αντίληψη αυτή,

                                                                                        το ότι δηλαδή

πρέπει, εκτός από το βάπτισμα, που στηρίζεται στη σταυρική

     θυσία του Χριστού, να δέχονται και την ιουδαϊκή περιτομή.

Γι’ αυτό υπενθυμίζει στους Γαλάτες ότι από τη στιγμή

 που δέχθηκαν το άγιο Βάπτισμα έχουν καταστεί  «κτίσις καινή».

Το μόνο πράγμα, για το οποίο πρέπει

                                               να καυχόμαστε ως αληθινοί Χριστιανοί.

«Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη

                                εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού».

Με τα λόγια του αυτά εκφράζει τη σημασία και την τιμή

που πρέπει, στην ύψωση του  Σταυρού,

                                                                να προσφέρουν οι Χριστιανοί.

 «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθημεν,

                  εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν» (Ρωμ.6:3).

Λοιπόν μαζί του διά τού βαπτίσματος έχομε ταφή

και όπως ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών

                                                         με τη δόξα του Πατέρα,

                                έτσι και εμείς να ζήσομε μια νέα ζωή.

“Ο Χριστός μάς εξαγόρασε από την κατάρα του νόμου,

γενόμενος υπέρ ημών κατάρα” (Εφεσ. 3, 13),

      και εάν ο Θεός ο ίδιος δεν ντράπηκε να σταυρωθεί,

θα ντραπώ εγώ

του Κυρίου τον Σταυρό;

Και κόσμο ονομάζει όχι την γη ή τον ουρανό

ή την δημιουργία εν γένει,

 αλλά το κοσμικό φρόνημα, τα βιοτικά πράγματα,

 την δόξα, τον πλούτο και όλα όσα ο κόσμος

                                            θεωρεί λαμπρά και σημαντικά.

 Όλα αυτά είναι νεκρά για μένα

                                    γιατί δεν με προάγουν πνευματικά,

γιατί με απομακρύνουν από την αγάπη του Θεού,

και από τη στιγμή που δεν με αφορούν

                                                είμαι κι εγώ νεκρός γι αυτά.

Ωστόσο, εξαιτίας της αμαρτίας, ο νόμος δόθηκε

                                  για να γίνει παιδαγωγός εις Χριστό,

και διέπεται από την ίδια επαγγελία του Θεού.

  Επομένως τώρα, δεν έχουμε ανάγκη από παιδαγωγό,

 εφόσον δεν είμαστε πλέον δούλοι

                           αλλά τέκνα Θεού εξ υιοθεσίας,

         μιας που όσοι έχουμε βαπτισθεί εις Χριστόν.  (πρβλ. Εφεσ. 3, 1-29).

Για τον ισραηλιτικό λαό,

η περιτομή ήταν το σύμβολο της αφιερώσεως στον Θεό.

 Για μάς τους χριστιανούς ο Σταυρός του Χριστού

 είναι το σύμβολο της υιοθεσίας,

 και επομένως ο παλαιός νόμος τελειοποιείται

                                                                       διά του Σταυρού

και δεν έχει ανάγκη από τους τύπους τους εξωτερικούς.

Πολλές φορές μάλιστα αξιώνουμε επίμονα

την τήρηση κάποιων από τις εντολές

                                                           της Παλαιάς Διαθήκης,

 και άθελά μας εμπίπτουμε σε αυτά που

καυτηριάζει ο απόστολος Παύλος

                                                       στην σημερινή περικοπή.

 Κινούμαστε δηλαδή

 με σαρκικά, κοσμικά κριτήρια και όχι σύμφωνα

                                                         με το θέλημα του Θεού.

 Εμμένουμε στην τήρηση κάποιων εξωτερικών τύπων,

επιζητούμε τον έπαινο των ανθρώπων και ψάχνουμε

 για μιμητές του δικού μας εαυτού ,

                                                και όχι μιμητές του Χριστού.

Καλούμαστε κι εμείς να σταυρώσουμε

τον παλαιό άνθρωπο με τις επιθυμίες του

                   και με τις αμαρτίες του, επάνω στον Σταυρό

 προκειμένου να συναναστηθούμε

                                                     με τον Κύριο Ιησού Χριστό

και να ζήσουμε ως γνήσια τέκνα με πίστη στο Θεό. Αμήν.