Ομιλία στο Μεθέορτο Εσπερινό της Αγίας Παρασκευής.

Η ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΩΡΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος ὑπάρχει φερώνυμος Σκήτη ἐπ᾿ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Ἄννης καὶ εἶναι ἡ μεγαλύτερα καὶ ἀρχαιότερα τῶν «ἰδιορρύθμων Σκητῶν». Ἂς σημειωθῆ δὲ ὅτι καμμία ἄλλη ἑορτὴ (γυναικεία) δὲν ἑορτάζεται εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος εἰμὴ μόνον τῆς «Γιαγιᾶς», ὡς ὀνομάζεται χαϊδευτικῶς, ἀπὸ τοὺς μοναχούς.

Ὁ Ἱεροσολύμων Δοσίθεος (1669—1707), Νοταρᾶς ὁ Πελοποννήσιος ἐν τῇ δωδεκαβίβλῳ αὐτοῦ ἀναφέρει τάδε: «Ἡ νῦν σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης εἰς τόπον τραχὺν καὶ κρημνώδη ἤρξατο οἰκοδομηθῆναι περὶ τὸ 1680 διὰ συνεργίας τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Διονυσίου τοῦ ἐξ Ἄνδρου, ὅστις παρητήσατο τὸν θρόνον Κωνσταντινουπόλεως ἐξ αἰτίας ταύτης.

Ἐν ἐπίσημῳ τινι ἡμέρᾳ, ἐνοχλουμένου τοῦ Πατριάρχου τούτου ὑπὸ πολλῶν, ὤφθη πτωχός τις ζητῶν θεωρηθῆναι τὸ δίκαιον αὐτοῦ παρὰ τοῦ Πατριάρχου καὶ ἐβόα: Θεώρησόν μου τὸ δίκαιον.

Λέγει αὐτῷ ὁ Πατριάρχης: Οὐχ ὁρᾷς πόσην σύγχυσιν ἔχω καὶ ζητεῖς μοι καὶ σὺ τὸ δίκαιόν σου νὰ θεωρήσω; Λέγει ὁ πτωχός· ἂν τὸ δίκαιόν μου οὐ δύνασαι ἰδεῖν, μὴ Πατριάρχευε.

Ἤθελεν ὅμως ἀνταποκριθῆναι καὶ τὸν Πατριάρχην. Καὶ τί νὰ κάμω, ἂν μὴ Πατριαρχεύσω;

Λέγει ὁ πτωχός· πήγαινε εἰς τὸ Ὄρος νὰ σώσῃς τὴν ψυχήν σου. Καὶ μὲ τὸν λόγον τοῦτον ἔγινεν ἀφανὴς ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν του ὁ πτωχὸς καὶ οὐχ εὑρέθη.

Ὅθεν ἔγνω ἐκ θείας ἄφατου οἰκονομίας γενέσθαι τὴν ὀπτασίαν ἐκείνην καὶ οὕτω παρῃτήσατο καὶ ἐλθὼν εἰς τὸ Ὄρος πολλῶν καλῶν ἐγένετο πρόξενος μετὰ τῶν ἄλλων δὲ καὶ τούτου, τῆς Σκήτης.

Προεκατοίκησαν ἐν τῇ Σκήτῃ δύο ἢ τρεῖς Ἡσυχασταὶ ἔχοντες μετ᾿ αὐτοῦ γνωριμίαν, οἵτινες καὶ μικρὰν εἶχον Καλύβην καὶ Ναὸν σμικρότατον ἐπ᾿ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Συνέβη τότε νὰ ἔλθουν ἐξ Ἀσίας τινὲς καὶ φέρουν εἰς τὰ Κελλία τῆς Προβάτας (Κελλίον Ἁγίου Γεωργίου) τὸν πόδα ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ καὶ ἐφανέρωσαν περὶ τούτου τῷ Πατριάρχῃ ζητοῦντες συμβουλὴν τί νὰ κάμωσιν.

Ἔχων δὲ κλίσιν ὁ Πατριάρχης εἰς τὸν τόπον τοῦτον συνεβούλευσεν αὐτοῖς, νὰ οἰκοδομήσωσι Ναὸν ἐπὶ τῷ ὀνόματι τῆς ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ καὶ νὰ ἀφιερώσωσιν ἐν αὐτῷ τὸν πόδα καὶ νὰ ἡσυχάσωσι καὶ οἱ ἴδιοι κτίζοντες οἰκήματα· καὶ ἔδωκε καὶ τὴν δαπάνην τῆς οἰκοδομῆς τοῦ Ναοῦ ὁ Πατριάρχης καὶ ὠκοδομήθη μικρὸς Ναὸς τότε. Διότι ὁ νῦν μέγιστος καὶ κάλλιστος ἐγένετο ἔπειτα.

Ἔκτοτε ὁ τόπος ἔλαβε τὴν ὀνομασίαν «ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ» καὶ ἔπαυσε τὸ ὄνομα τῶν «Βουλευτηρίων». Πρὸ δὲ τούτου, πανταχοῦ τῶν «βουλευτηρίων» εὑρίσκομεν λεγόμενον. Ἐκ τοῦ Κώδικος δὲ τῆς Σκήτεως μανθάνομεν ὅτι ὁ ποῦς τῆς Ἁγίας Ἄννης προσεκομίσθη τῷ 1686.

Κατὰ τῷ 1753 Κύριλλος ὁ 5ος ἐκύρωσε τὴν κανονισθεῖσαν τάξιν ἐν τῇ Σκήτῃ καὶ τοῦ ὁποίου σῴζεται ἐν τῇ Σκήτῃ τὸ μέγα εὐρύχωρον Πατριαρχικὸν Κελλίον «ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ», ἱδρυθὲν τῷ 1759. Οὗτος ἀπεβίωσε καὶ ἐτάφη ἐνταῦθα.

Ἡ Σκήτη αὕτη φαίνεται ὅτι ἱδρύθη σχεδὸν συγχρόνως τῇ Λαύρᾳ τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου, ἡ ἐν ἀρχῇ τοῦ 11ου αἰῶνος (1007) ὑπὸ διάφορον ὅμως ἐπωνυμίαν. Εἶναι αἱ Καλύβαι αὐτῆς ἐπὶ τραχέων καὶ κρημνωδῶν μερῶν ἐνιδρυμέναι, φαίνονται δὲ εἰς τὸν ἀνιόντα πρὸς αὐτὰς ὡς μετέωρά τινα λευκάζοντα ἐν μέσῳ χλοερῶν λοχμῶν.

Εἰς τὴν περιοχὴν τῆς Μεγίστης Λαύρας ὑπάρχει Ἑλληνικὴ «Σκήτη τῆς θεοπρομήτορος Ἁγίας Ἄννης», ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἀρχαιότερα καὶ μεγαλύτερα τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Κατὰ τὸ ἔτος 1780 εἶχε Καλύβας 60. Τὸ 1903 εἶχε 55 καὶ περὶ τοὺς 165 Ἀσκητάς. Ἀπὸ τὴν Λαύραν ἀπέχει 4 ὥρας.

Ἀπὸ τῆς Κερασιᾶς, εἰς ἀπόστασιν 1 ὥρας καὶ 30 λεπτῶν, άφοῦ διέλθῃ τις κατ᾿ ἀρχὰς μὲν ὁμαλὴν ὁδόν, εἶτα δὲ ἀνωφερῆ καὶ βραχώδη καὶ τἀνάπαλιν, φθάνει εἰς τὴν θέσιν ὅπου ὑπάρχει ὁ λεγόμενος Σταυρὸς τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου τῆς Λαύρας, τὸν ὁποῖον ἐχάραξεν ἐπὶ τοῦ αὐτόθι μεγάλου βράχου διὰ τοῦ δακτύλου αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς θέσεως ταύτης θεᾶται τις τὰ Κελλία τῆς Σκήτεως Μεγάλης Ἁγίας Ἄννης. Ἐκεῖθεν μετὰ 15λεπτον πορείαν, ἀφικνεῖται δι᾿ ἀποτόμων καὶ κρημνωδῶν ἀτραπῶν εἰς τὴν ρηθεῖσαν Σκήτην, κειμένην εἰς ὕψος 340 μέτρων ὡς ἔγγιστα ἄνω τῆς ἐπιφανείας τῆς θαλάσσης.

Παρὰ τὸν Ὅρμον τῆς Σκήτεως, ἀφιστάμενον ἀπ᾿ αὐτῆς ἐν ἀναβάσει ¾ τῆς ὥρας, κατὰ τὴν θέσιν Αὐλάκι εἶχεν ἱδρυθῇ τὸ πάλαι τὸ Μοναστήριον τῶν «Βουλευτηρίων», τανῦν «Ἅγιος Ἐλευθέριος», ὅπου ὑφίστατο τῷ 1010.

Καταστραφέντος ὅμως ὑπὸ ληστοπειρατῶν Ἀράβων, ὁ τελευταῖος Ἡγούμενος αὐτοῦ Γερόντιος ἀνῆλθεν εἰς τὰ ὑψηλότερα ὀρεινὰ καὶ κρημνώδη μέρη καὶ ἀνήγειρε τὸ Ἡσυχαστήριον τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, ὑφιστάμενον καὶ νῦν μετὰ τῆς Πηγῆς τοῦ Ἁγιάσματος, ἥτις παραδόξως ποτὲ δὲν ὑπερεκχειλίζει, ἀλλ᾿ οὐδὲ μειοῦται ὅσον καὶ ἂν ἀντλῇ τις. Ἕτεροι δ᾿ ὡσαύτως Μοναχοὶ τοῦ καταστραφέντος Μοναστηριοῦ κατέφυγον ἄνωθεν τῶν Καυσοκαλυβίων, ἱδρύσαντες τὸ Μονύδριον τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου.

Ἐν τῇ Σκήτῃ ταύτῃ καλλιεργεῖται τὸ Καλαμῶδες φυτόν, ἐκ τοῦ ὁποίου ἐξάγονται κόκκοι σκληροὶ καὶ φαιόχροοι, καλούμενοι ἐν Ἅγιῳ Ὄρει τὰ «ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ». Τούτους τοὺς καρποὺς οἱ Ἀσκηταὶ τοὺς κατασκευάζουσι κομβολόγια, συνδέοντες διὰ σύρματος, ὅπερ διαπερῶσι διὰ τῶν φύσει ὑπαρχουσῶν διατρήσεων αὐτῶν.

Ἀπεκλήθησαν δὲ δάκρυα τῆς Παναγίας, ὑπὸ τῶν Ἡσυχαστῶν, διότι ἡ Παναγία ἐμφανισθεῖσα εἰς τὸν ἐν τῇ Καλύβῃ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος διαμένοντα Γέροντα ὑπέδειξεν αὐτῷ τὴν καλλιέργειαν τοῦ φυτοῦ τούτου πρὸς πόρον ζωῆς, καθ᾿ ὃν χρόνον ἡδημόνει δακρύων, μὴ δυνάμενος ἕνεκα γήρατος νὰ προσπορίζεται τὰ πρὸς ζωάρκειαν αὐτοῦ.

Ἡ εἰς τὰς ὑψηλοτέρας κλιτύας κειμένη Καλύβη εἶναι ἡ τοῦ Ἁγίου Ἀρτεμίου, ἐκ τῆς ὁποίας διὰ πολυαρίθμων βαθμίδων κατέρχεταί τις εἰς τὴν Σκήτην εἶναι δὲ λίαν ἀπομεμονωμένη, προσβληθεῖσα πολλάκις ὑπὸ λῃστῶν. Ἐν τῇ Σκήτῃ ταύτῃ ἀφθονοῦσι τὰ ψυχρὰ καὶ διαυγῆ ὕδατα τοῦ Ἄθω, διὰ τῶν ὁποίων οἱ Ἀσκηταὶ συντηροῦσιν ἐν ταῖς βραχώδεσι περιοχαῖς αὐτῶν ἐλαιῶνας, λεμονεῶνας καὶ πορτοκαλεῶνας πολλούς.

Ἐν τῷ Κυριακῷ τῆς Σκήτεως ὑπάρχουσι καὶ τὰ ἑξῆς ΑΓΙΑ ΛΕΙΨΑΝΑ: Τμῆμα τῆς Κάρας τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νεκταρίου τοῦ Νέου, καὶ τῶν νέων Ὁσιομαρτύρων ΙΓΝΑΤΙΟΥ, ΕΥΘΥΜΙΟΥ καὶ ΑΚΑΚΙΟΥ, ἐκ τῆς Σκήτεως Ἰβήρων, τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους, τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ κ.λπ. Ἐγγὺς τοῦ Κυριακοῦ εὑρίσκεται τὸ Κοιμητήριον ἐπὶ τῇ μνήμῃ τῆς ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ τιμώμενον καὶ ἱδρυθὲν ὑπὸ τοῦ Ναυπάκτου καὶ Ἄρτης Μητροπολίτου Νεοφύτου Μαυρομμάτη τῷ 1729.

Ἀπὸ τοῦ 17ου αἰῶνος συνεκεντρώθησαν ἡσυχασταί τινες εἰς τὰς τῆς Μεγάλης Ἁγίας Ἄννης κλιτύας καὶ εἰς ἀπόστασιν ἀπ᾿ αὐτῆς 30 λεπτῶν τῆς ὥρας καὶ ἀπήρτησαν τὴν Σκήτην τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης ἐπὶ ξηροῦ, ἀνύδρου καὶ λιθώδους τόπου τῶν ἀποτομωτάτων καὶ ὑπερκειμένων τῆς θαλάσσης βράχων.

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/agiologion/agia_anna_2.htm#01

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΕΣ 4Η ΟΜΙΛΙΑ.

Κήρυγμα την Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου 2017.

Κήρυγμα την Κυριακή Ζ’ Ματθαίου.

Για τον πιστό, κάθε θαύμα είναι

ένα παράθυρο που ανοίγει στον ουρανό,

για να δει κανείς τον κόσμο του Θεού,

                                             τον υπερβατικό.

Τυφλοί και οι δύο. Έτρεχαν ξοπίσω Του,

αδέξια οπωσδήποτε, μα με σφοδρό πόθο.

του π. Παναγιώτου Γκέζου

Θεμελιώδεις παράμετροι και αυτών

             των θαυμάτων είναι η ζωντανή,

        επίμονη και δυνατή πίστη των ασθενών,

η μοναδικότητα του προσώπου του Χριστού,

η εκζήτηση του ελέους του Θεού και

η δίψα της σωτηρίας των δύο τυφλών.

Το θαύμα δεν είναι μόνο ένα έκτακτο και

υπερφυσικό γεγονός που μας καταπλήσσει. 

Είναι αποτέλεσμα της δύναμης

και της αγάπης του Θεού, για να ευεργετήσει,

να θεραπεύσει, να παρηγορήσει

και τον πάσχοντα

                    και αδύνατο άνθρωπο να τονώσει.

Το θαύμα είναι καρπός της πίστης

και συνέπεια της αγάπης του Θεού.

Του Θεού, που τον άνθρωπο,

                                         πνευματικά, οικοδομεί

και τον στερεώνει

                            στη δύσβατη χριστιανική ζωή.

 Για τον πιστό, κάθε θαύμα είναι

        ένα παράθυρο που ανοίγει στον ουρανό,

για να δει κανείς τον κόσμο του Θεού,

                                                      τον υπερβατικό.

Το θαύμα μπορεί να στερεώνει και

να οικοδομεί την πίστη, είναι, όμως,

προσωρινό, γιατί, έστω και

              αν θεραπευθούμε από μια αρρώστια,

έστω και αν υπερνικήσουμε μια δυσκολία,

θα αρρωστήσουμε ξανά και

            θα συναντήσουμε και άλλη δοκιμασία.

Όμως εμείς πήραμε δύναμη

να συνεχίσουμε. Συνειδητοποιήσαμε

                         ότι το κάθε θαύμα στη ζωή μας

είναι αποτέλεσμα της  σοφίας

                            και της αγάπης του Θεού μας.

Όταν η αγάπη του Θεού συναντά την πίστη

του άνθρωπου, τότε δεν πραγματώνεται

μόνο το θαύμα της θεραπείας,

                 αλλά και το μυστήριο της σωτηρίας.

Ο Θεός επεμβαίνει στη ζωή μας, όταν τον

καλέσουμε και επειδή μόνοι μας

δεν έχουμε τη δυνατότητα ή την ικανότητα

τον εαυτό μας να σώσουμε.

Ανταποκρίνεται ο Χριστός στις ικεσίες

των ανθρώπων,

                          που υποφέρουν, με βεβαιότητα.

Οι άγιοι Πατέρες και οι συγγραφείς

της Εκκλησίας διδάσκουν την άρρηκτη σχέση

ενεργημάτων ψυχικών

                               και εκδηλώσεων σωματικών

και είναι κατάδηλη από τους πρώτους αιώνες,

που αναπτύχθηκε

                            η Εκκλησιαστική Γραμματεία,

την οποία ακριβώς συναντούμε

                                              στην ανθρωπολογία

 του Ιωάννου Δαμασκηνού, κατά τον οποίο,

                               η ψυχή έχει τη ζωή ως ουσία.

Αυτό σημαίνει ότι οι ενέργειες της ψυχής

είναι εκείνες που «προσδίδουν στο σώμα την

αύξηση, την αίσθηση και τη γέννηση, τη ζωή.

 Οι ενέργειες αυτές της ανθρώπινης φύσης

αναπτύσσονται διεξοδικά

          και από τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά,

 ο οποίος δεν απολυτοποιεί

κανένα τμήμα της δισύνθετης ύπαρξης,

                              ούτε το σώμα ούτε την ψυχή,

 αλλά δέχεται

            ότι η ανθρώπινη φύση είναι επιδεκτική

 φωτιστικής ζωής ή νεκρώσεως,

ύστερα από τη χρήση του αυτεξούσιου,

             είτε προς το αγαθό, είτε προς τo κακό.

Δοξάζουμε τον Θεό

για την σωματική όραση και ακοή, που

μας δωρίζει,

                 αλλά ας εντείνουμε τον αγώνα μας,

ας πυκνώσουμε την προσευχή μας

                 και την όλη εκκλησιαστική ζωή μας,

ώστε να αποκτήσουμε και την πνευματική

                      όραση και την πνευματική ακοή,

διότι καθώς φαίνεται υπάρχει

        πολλή στέρηση στη δική μας ζωή. Αμήν.

Αντιπαραθετική επιστολογραφία και Εκκλησιαστικό φρόνημα.

του π. Αντωνίου Χρήστου

πηγή: Κιβωτός της Ορθοδοξίας   αναδημοσίευση: eyxh.gr

Σε κάποια από τα προηγούμενα άρθρα μας, μιλήσαμε για την μάστιγα των τελευταίων χρόνων, της εξάπλωσης της ανώνυμης λιβελογραφίας στον Εκκλησιαστικό χώρο, κυρίως μέσω  διαδικτύου και τονίσαμε για την ανδρεία και την αξία της ανάληψης της ευθύνης μας, χρησιμοποιώντας με παρησία το ονοματεπώνυμό μας και υπογράφοντας τα λεγόμενά μας και αναλαμβάνοντας στο ακέραιό, την ευθύνη για τα λεγόμενα που υποστηρίζουμε.

Τι γίνεται όμως όταν τηρούνται μεν τα παραπάνω, δηλαδή κάποιοι γράφουν και υπογράφουν επώνυμα τα λεγόμενά τους, αλλά αρχίζει μια ανοιχτή αντιπαράθεση με τα οποία έχει ως συνέπεια να διχάζεται ο κόσμος γενικότερα και να χωρίζεται σε "στρατόπεδα"; Όσο κανείς να μην ασχολείται με το διαδίκτυο, είναι σχεδόν απίθανο να μη διαβάσει κάτι σχετικό είτε στις εκκλησιαστικές εφημερίδες ή τα περιοδικά ή να του τα μεταφέρει κάποιος προφορικά, που να μην τον διχάσουν και να μην τον προκαλέσουν να διαλέξει "μεριά" και να αρχίσει την κριτική και την αντεπίθεση.

Δεν υπάρχει λοιπόν εβδομάδα, τα τελευταία χρόνια, που να μη διαβάσει κανείς κάποιο άρθρο ή κάποια ανοιχτή επιστολή: Μητροπολίτου εναντίον Συνόδου, Μητροπολίτου εναντίον Μητροπολίτου, Θεολόγων εναντίον Μητροπολιτών, Θεολόγων εναντίον Θεολόγων, Ιερέων εναντίον Μητροπολίτων, Ιερέων εναντίον Ιερέων, Ιερέων εναντίον λαϊκών, "Οικουμενιστών" εναντίον "Αντιοικουμενιστών", "Συντηρητικών¨ εναντίον "Προοδευτικών", "Πατριαρχικών" εναντίον Αντιπατριαρχικών", "Γραφείων επί των Αιρέσεων" εναντίον προσώπων και καταστάσεων που "αιρετίζουν" και "παρεκλείνουν¨, "Υποστηριχτών της Συνόδου της Κρήτης" του 2016 και "διαφονούντων" και "αμφισβητούντων αυτής', "Αγιορειτών" εναντίον "μη Αγιορειτών" κ.α. Όλα αυτά άραγε είναι υγεία, οικοδομούν, οφελούν και συνάδουν ή μήπως παρεκκλείνουν του Εκκλησιαστικού φρονήματος και της οικοδομής της ενότητος της Εκκλησίας αφού σίγουρα δημιουργείται αντιπαράθεση και υπάρχει άμεση συνέπεια να διχάζουν και διαιρούν;

Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο στο δίλλημα να πάρει κάποιος θέση εύκολα και σίγουρα ακόμη πιο δύσκολο να βγάλουμε ένα γενικό συμπέρασμα, αφού κάθε πρόσωπο ή άρθρο ή επιστολή είναι ξεχωριστά και δεν μπορούμε να τα μαζοποιήσουμε ή δεχτούμε ή απορρίψουμε με την μία. Άλλωστε αν ανατρέξουμε στην εκκλησιαστική μας ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι από τους πρώτους αιώνες της Εκκλησίας μας, συναντούμε ανάλογες επιστολές που νουθετούσαν ή έλεγχαν δημόσια κάποιους εκτός και εντός Εκκλησίας, από Μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας μας, μέχρι και Αγίους σύγχρονους των τελευταίων χρόνων. Αυτό που όμως διαφοροποιεί τα πράγματα είναι το διαδίκτυο που έχει μεν το θετικό ότι κάτι που βγαίνει σε μια μεριά του πλανήτη γίνεται κτήμα την επόμενη στιγμή όλου του κόσμου, αλλά και το μειονέκτημα δε όταν κάτι βλάπτει επίσης να προσβάλει και τα πιο υγειή μέρη του εκκλησιαστικού σώματος, όταν βέβαια εμείς επιτρέψουμε να μας επιρρεάσει και να συμβεί αυτό. Με άλλα λόγια, τώρα με τα κοινωνικά δίκτυα, τα εκκλησιαστικά sites και forum κάτι που λέγεται και γράφεται μεγεθύνεται και διαδίδεται αστραπιαία, ενώ στους προηγούμενους αιώνες σε όλα αυτά είχαν πρόσβαση λίγοι και δεν γινόντουσαν ευρέως γνωστά ή είχαν την δυνατότητα να εκφράσουν την άποψή τους και να τοποθετηθούν.

Αφού περιγράψαμε και οριοθετήσαμε την κατάσταση ήρθε ώρα να λάβουμε θέση για τα παραπάνω διλήματα, στο λίγο χώρο που έχουμε πλέον στη διάθεσή μας. Κατά την γνώμη μας, αφού είμαστε μέλη της Εκκλησίας, έχουμε και την ευθύνη να επισημαίνουμε κάτι εναντίον κάποιου ή κάποιας απόφασης, αρκεί να γίνεται με αγάπη, ταπείνωση, υπεράσπιση της αλήθειας και οικοδόμισης της ενότητος και να καταθέτουμε επιχειρήματα. Τα κίνητρα δηλαδή γιατί γράφουμε κάτι είναι πολύ σημαντικά σε κάθε ενέργειά μας, το γιατί κάνω κάτι και στη προκειμένη περίπτωση, γιατί γράφω το άρθρο ή την επιστολή. Αν δηλαδή κάποιος γράφει, από εγωϊσμό, από ιδιοτέλεια, για να μειώσει και να σπιλώσει κάποιον και να προβληθεί ο ίδιος  ως σπουδαίος, ας σταματήσει να γράφει ζημειώνει την Εκκλησία και πνευματικά τον ίδιο τον ευατό. Αν κάποιος γράφει από πόνο ψυχής, για αντικατάσταση της αλήθειας και με διάκριση όταν κριτικάρει κάποιον το πρόσωπο που  συνεχίζει να τον αγαπά, από τα λεγόμενά του που διαφωνεί και κριτηκάρει με επιχειρήματα, τότε ασφαλώς να συνεχίζει να γράφει.

Η Εκκλησία μας ποτέ δεν ωραιοποιεί τα πράγματα, ήδη από την συγγραφή των Ευαγγελίων, αναφέρεται η απιστία των μαθητών, η άρνηση του Αποστόλου Πέτρου, η προδοσία του Ιούδα, η Θεολογική αντιπαράθεση του Αποστόλου Πέτρου με τον Απόστολο Παύλο για το θέμα της εισδοχής στην Εκκλησία των Εθνικών και τόσα άλλα. Έτσι και σήμερα, δεν είναι απαραιτήτως κακό η συσσώρευση τόσων άρθρων, επιστολών και γνωμών για θεολογικά και άλλα θέματα που απασχολούν την Εκκλησία. Ίσα ίσα είναι θετικό όταν γίνονται θεολογικές ζημώσεις και φωτίζονται και άλλες οπτικές γωνίες για κάποια θέματα γιατί πάντα η Εκκλησία "επενδύει" στην έκφραση της πίστης της συνείδησης του Χριστεπωνύμου πληρώματος, στην πορεία της για κάποια απόφαση. Όταν όμως η Εκκλησία εκφράζεται για θέματα συνοδικά ως σύνοδος καθολικά (γιατί μπορεί μια μεμονωμένη σύνοδος μιας τοπικής Εκκλησίας να σφάλλει), τότε εκεί δεν υπάρχει γνώμη, αλλά αποδοχή ή άρνηση εκ μέρος μας. Στη Δογματική διδασκαλία υπάρχει ακρίβεια, στην ποιμαντική πρακτική της Εκκλησίας, υπάρχει ποικιλία και προσθαφαίρεση στην χρησιμοποίηση ή όχι κάποιων ποιμαντικών Εργαλείων αλλά πάντοτε ως έκφραση των Δογμάτων στη πράξη.

Κλείνοντας λοιπόν, από αυτής της θέσεως θα θέλαμε να παρακαλέσουμε ταπεινά κάθε μέλος της Εκκλησίας μας, όσο ψηλά στην Ιεραρχία και αν είναι, να μη δίνουμε αφορμές στους εχθρούς της Εκκλησίας να μας ειρωνεύονται και να μας κατακρίνουν με τόσες δημόσιες αντιπαραθέσεις και πολεμικές. Ας μη διχάζουμε τον κόσμο, που περιμένει ιδιαίτερα από την ποιμένουσα Εκκλησία, λόγω οικοδομής και παραμυθίας και όχι λόγο διχαστικό και εριστικό. Τέλος ας εφαρμόσουμε αυτό που λέει ο ίδιος ο Κύριος στην επί του Όρους Ομιλία Του : " Εάν φταίξη σε σένα ο αδελφός σου, πήγαινε και υπέδειξέ του το σφάλμα του ιδιαιτέρως· εάν ακούση την υπόδειξίν σου και μετανοήση δια το σφάλμα του, εκέρδησες τον αδελφόν σου δια τον Θεόν και δια σε τον ίδιον. Εάν όμως δεν σε ακούση, τότε πάρε μαζή σου ένα ακόμη η δύο και κάμε του παρατήρησιν, ώστε να στηριχθή και κατοχυρωθή έτσι η αλήθεια επάνω εις την βεβαίωσιν δύο η τριών μαρτύρων.Εάν δε παρακούση και εις τας συμβουλάς αυτών, ειπέ το γεγονός εις την Εκκλησίαν. Εάν δε δεν σεβασθή και παρακούση την Εκκλησίαν, ας είναι για σένα όπως ο ειδωλολάτρης και ο αμετανόητος τελώνης, οι οποίοι δεν ανήκουν εις την Εκκλησίαν"(Ματθ. 18, 15-17). Πάντοτε με ευθύνη, με αγάπη και ταπείνωση, αλλιώς η σιωπή μας είναι η καλύτερη πρακτική μας, γιατί "η σιωπή είναι χρυσός' δεν ζημειώνει και περικλείει τις αρετές που αναφέραμε. Μακάρι να τις αποκτήσουμε όλοι!

Λίγα λόγια για τις πηγές της πίστεώς μας

Ολοκληρώθηκαν και οι δύο Κατασκηνωτικές περίοδοι του Νεανικού προγράμματος «Κατασκηνώσεις Τήνου», της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας Ε. Β. Β. και Β.

Το Γραφείο Νεότητος της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης και Βάρης,  με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου  μας κ. Παύλου για πέμπτη χρονιά πραγματοποίησε κατασκήνωση στις ιδιόκτητες κατασκηνωτικές εγκαταστάσεις της στην Ιερά Νήσο Τήνο, , που αφορούν μαθητές και μαθήτριες Λυκείου, οι οποίοι φοιτούν στα Ανώτερα Κατηχητικά της Ιεράς Μητροπόλεως.

Συνολικά 22 αγόρια από όλες τις τάξεις του Λυκείου, συμμετείχαν εντελώς δωρεάν, στη Α΄ Κατασκηνωτική Περίοδο από 3 έως 7 Ιουλίου 2017 και  18 κορίτσια από 10 Ιουλίου έως 15 Ιουλίου 2017 στη Β΄ Κατασκηνωτική Περίοδο, αλλάζοντας παραστάσεις και ζώντας ομαδικά στιγμές ξενοιασιάς . 

Το νεανικό πρόγραμμα «Νεανική Κατασκήνωση Τήνου» περιλαμβάνει σε γενικές γραμμές :  Καθημερινή Μυστηριακή ζωή και συμμετοχή στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας, πνευματικές συζητήσεις και προβληματισμοί στα καθημερινά «πηγαδάκια», προσκυνήματα στο Ιερό Προσκύνημα Ευαγγελιστρίας Τήνου και στην Ιερά Μονή Κεχροβουνίου και σε άλλους Ιερούς Ναούς γραφικών χωριών, ξενάγηση στα αξιοθέατα και μουσεία του νησιού, θαλασσινά Μπάνια, δραστηριότητες εντός των εγκαταστάσεων όπου φιλοξενηθήκαμε ( πειράματα φυσικής και χημείας, μαθήματα εκμάθησης Κομποσχοινιού, Πλεκτών, Παρασκευή θυμιάματος,  και  μουσική και  παραδοσιακά τραγούδια κ.α. ) και άφθονο παιχνίδι (γρίφοι, παιχνίδι του χαμένου θησαυρού, επιτραπέζια και ηλεκτρονικά παιχνίδια), προβολή ταινίας κ.α.,  υπό την καθοδήγηση και εποπτεία του Υπευθύνου των Κατασκηνώσεων π. Πορφυρίου Πλυτά, Εφημερίου του Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Βαρκίζης  και του π. Αντωνίου Χρήστου, υπευθύνου του Γραφείου Νεότητος της Ιεράς Μητροπόλεώς μας.

Να σημειωθεί ότι την Τετάρτες 6 Ιουλίου και 12 Ιουλίου 2017 το πρωί, είχαμε την ιδιαίτερη ευλογία, τιμή και  χαρά να επισκεφθούμε και να λειτουργηθούμε στο Ιερό  Ίδρυμα της Παναγίας της Τήνου. Μετά το πέρας της Θ. Λειτουργίας, ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Νήσου Τήνου, Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Φανερός, μαζί με τον Ιεροκήρυκα Αρχιμανδρίτη π. Ιάκωβος Σέττα,  μας καλωσόρισαν στο νησί,  μας μετέφεραν την αγάπη και τις  ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου της Ιεράς αυτής πολυνησιώτικης Μητροπόλεως κ. Δωροθέου του Β΄, μας κέρασαν και μας ξενάγησαν στους υπόλοιπους χώρους  του προσκυνήματος.

Από την Πέμπτη 12 Ιουλίου μέχρι το τέλος της Β΄ Κατασκηνωτικής Περιόδου των Κοριτσιών, μας επισκέφθηκε και έμεινε μαζί μας ο ίδιος ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Παύλος, ο οποίος ερχόμενος από το Άγιο Όρος που εόρτασε τα ονομαστήριά του,

ήρθε σε προσωπική επαφή με τα παιδιά, συμμετείχε στις συζητήσεις και το φαγητό στη Τραπεζαρία κτλ. Στο τέλος μάλιστα της περιόδου ο Σεβασμιώτατος έδωσε, σε όλα τα παιδιά και τα στελέχη από 8 συνολικά ευλογίες  (κομποσχοίνι, σταυρουδάκια, εικόνες, θυμίαμα κ.α) και τους ευχήθηκε  καλό υπόλοιπο καλοκαίρι και γενικότερα καλή  δύναμη και πρόοδο στη ζωή τους.

Όλα τα παιδιά επέστρεψαν ευχαριστημένα στα σπίτια τους, παίρνοντας πολλές εμπειρίες για την ζωή τους, όπως τα ίδια είπαν προφορικά  και έγραψαν στο βιβλίο εντυπώσεων της Κατασκήνωσης.

                                    Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΕΣ 3Η ΟΜΙΛΙΑ

Ομιλία στη Θ Λειτουργία της Πέμπτης 13 Ιουλίου 2017.

Λίγα λόγια για τους Αγίους της Εκκλησίας.

Η Κατασκήνωση ως ποιμαντικό εργαλείο της Εκκλησίας.

Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου 

Πηγή: ikivotos.gr και αναδημοσίευση http://euxh.gr

Δυστυχώς, προσωπικά εμείς ως παιδί, δεν είχαμε την ευκαιρία να συμμετέχουμε ποτέ ως κατασκηνωτές σε κάποια Εκκλησιαστική Κατασκήνωση. Σε κατασκήνωση πήγαμε μόνο μία φορά,  σε μία κατασκηνωτική περίοδο σε  «κοσμική» κατασκήνωση του Δήμου Άργους. Όμως ως νέοι ευτυχώς, αποκτήσαμε πλούσια κατασκηνωτική εμπειρία, είτε ως φοιτητές, στις νεανικές Κατασκηνώσεις της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, τόσο σε θερινές όσο και σε χειμερινές, είτε ως στέλεχος ομαδάρχης και Υπαρχηγός, επί σειρά ετών, στις Κατασκηνώσεις της Ι. Μ. Μονεμβασίας και Σπάρτης.

Τα τελευταία χρόνια πλέον σε επιτελική θέση στο Γραφείο Νεότητος της Μητροπόλεως Γλυφάδας Ε., Β., Β. & Β. βοηθάμε στο σχεδιασμό και στην εκτέλεση των κατασκηνώσεων, που διαθέτουμε για παιδιά Λυκείου στη Νήσο Τήνο. Κλείνουμε την αναφορά μας, σχετικά με την εμπειρία μας στις Εκκλησιαστικές Κατασκηνώσεις, με την πρόσφατη συμμετοχή μας, στο Α΄ Πανελλήνιο Συνέδριο για τις Κατασκηνώσεις που πραγματοποίησε η Εκκλησία της Ελλάδος, στη Μακρυνίτσα Σερρών 30/5 έως 2/6 το 2017. Εκεί με τον πιο επίσημο και περίτρανο τρόπο, διαγγέλθηκε από τα πορίσματα του Συνεδρίου, αυτό που λέει και ο τίτλος μας, ότι  η Κατασκήνωση αποτελεί ένα πολύτιμο ποιμαντικό εργαλείο της Εκκλησίας, για τους πιστούς κάθε ηλικίας, από την νηπιακή ηλικία, μέχρι και φοιτητές-μεταλυκειακούς και τώρα τελευταία ακόμη και για όλα τα μέλη οικογενειών, για τους γονείς και τα παιδιά τους, αρκεί βέβαια να είναι όσο το δυνατόν οργανωμένη, με πλούσιο πολυποίκιλο πρόγραμμα και με κτηριακή επάρκεια στις εγκαταστάσεις της.

Το εύλογο ερώτημα που σίγουρα δημιουργείται, ιδιαιτέρως στο μυαλό ενός γονέα: Γιατί να στείλω το παιδί μου στη Κατασκήνωση; Τι του προσφέρει; Η απάντηση είναι αυτή που είπε και ο Κύριος στο ερώτημα των υποψήφιων μαθητών του «....ἔρχου καὶ ἴδε» (Ιω. α', 47) γιατί μόνο όταν ζήσει κάποιος μπορεί να καταλάβει από πρώτο χέρι, τις ωφέλειες που προσφέρει μια Εκκλησιαστική Κατασκήνωση.

Σε δεύτερο επίπεδο, εννοείται ότι θα προσπαθήσουμε να αναφέρουμε επιγραμματικά μερικά βασικά χαρακτηριστικά-πλεονεκτήματα που προσφέρει η κατασκήνωση, χωρίς βέβαια να τα εξαντλούμε αναλυτικά όλα: α) Στη Κατασκήνωση ζεις Εκκλησιαστική ζωή : Εκεί τα παιδιά θα μετέχουν στην Θ. Λειτουργία, θα έχουν την ευκαιρία να εξομολογηθούν (μερικά ίσως και για πρώτη φορά στη ζωή τους), θα ξεκινήσει και θα τελειώσει η μέρα τους με προσευχή, εκεί θα ακούσουν και θα μελετήσουν το αγιογραφικό ανάγνωσμα και άλλα κείμενα ή θα ακούσουν ομιλίες από επισκέπτες όπως ο Μητροπολίτης, κάποιος ειδικός σε κάποιο θέμα κτλ. Πολλά παιδιά είναι γεγονός, που γυρνούν στη πόλη ή στα χωρία τους, υιοθετούν αυτή την αυξημένη συνειδητή μυστηριακή ζωή, που γνώρισαν στη κατασκήνωση και στην υπόλοιπη ζωή τους και φροντίζουν να ενταχθούν και στα κατηχητικά της Ενορίας τους. β) Στη Κατασκήνωση μαθαίνεις να συνυπάρχεις και να είσαι αυτάρκης : Πέρα από το καθαρό πνευματικό κομμάτι, στη κατασκήνωση μαθαίνουν τα παιδιά να συνυπάρχουν και να φροντίζουν τον ευατό τους (προσωπική υγιεινή) και την ομάδα γενικότερα με τις απαραίτητες συνεργασίες. Εδώ πολλά παιδιά ίσως για πρώτη φορά μαθαίνουν να στρώνουν τα κρεβάτια τους, να φροντίζουν την καθαριότητα του θαλάμου τους, να στρώνουν την τραπεζαρία και να την μαζεύουν όταν είναι η μέρα τους να έχει υπηρεσία και άλλα τέτοια απλά πρακτικά πράγματα, που πολλές φορές οι υπερπροστατευτικότητα των γονιών τους να τους στερεί. Μη ξεχνάμε ότι πολλά παιδιά είναι μοναχοπαίδια και για πρώτη φορά μοιράζονται έναν θάλαμο με άλλα παιδιά για όσες μέρες διαρκεί η κατασκήνωση κ.α. γ) Ζεις και βιώνεις την πραγματική ψυχαγωγία: Βασικό θέση  στη Κατασκήνωση έχει η ψυχαγωγία με την κυριολεξία όμως του όρου. Σε μια εποχή που τα παιδιά εξαρτώνται όλο και περισσότερο από τις ηλεκτρικές συσκευές (τηλεόραση, τάμπλετ-υπολογιστή-κινητά-παιχνιδομηχανές) σε ατομικό επίπεδο, μαθαίνουν να παίζουν και να περνούν δημιουργικά τις ώρες τους με ομαδικά παιχνίδια, που φέρνουν κέφι, γέλιο, ξενοιασιά και "απεξάρτηση" από τα παραπάνω που αναφέραμε. Μόνο και μόνο αυτό δείχνει την ωφέλεια της κατασκηνωτικής ζωής. Παιχνίδια όπως αυτό των Σταθμών, του Κρυμμένου θησαυρού, του παιχνιδιού του Δάσους κ.α., μένουν αξέχαστα στα παιδιά και καταλαβαίνουν ότι η ευτυχία βρίσκεται έξω από τις οθόνες μας. δ) Οι πραγματικές φιλίες που δημιουργούνται: Πραγματικά στη Κατασκήνωση, λόγω της συνεχής συμβίωσης των παιδιών μεταξύ τους, 24ώρες το 24ώρο, καταφέρνουν π.χ. μέσα σε μία εβδομάδα να αισθάνονται με κάποιους σαν να γνωρίζονται χρόνια και αυτές οι φιλίες κρατάνε μέχρι τα βαριά γεράματα πολλές φορές. Το ίδιο σε επίπεδο βέβαια του σεβασμού, ισχύει και στο δέσιμο που αισθάνονται τα παιδιά προς τους Ιερείς ή τα λαϊκά στελέχη και το προσωπικό που διακονούν την κατασκήνωση. ε) Ο σεβασμός στο πρόγραμμα : Βασική παράμετρος σε μια επιτυχημένη κατασκήνωση όπως αναφέραμε και παραπάνω είναι το πλούσιο πρόγραμμά της, και πραγματικά τα παιδιά μαθαίνουν να μπαίνουν σε ένα πρόγραμμα κάτι ανήκουστο μέχρι την κατασκήνωση, ιδιαίτερα για παιδιά διαζευγμένων γονέων. Τα παιδιά μαθαίνουν να δομούν την ζωή τους, με ωφέλιμες δραστηριότητες, να κόβουν άλλες επιβλαβείς ή έστω να τις περιορίζουν και αυτό  ιδιαίτερα μετά την κατασκήνωση και αυτό είναι πολύ σπουδαία παρακαταθήκη, στην άναρχη δομή των σύγχρονων οικογενειών. και στ) Ο σεβασμός σε αξίες όπως η πατρίδα, η προστασία της φύσης κτλ. Κάποια παιδιά στη κατασκήνωση θα πουν για πρώτη φορά τον εθνικό ύμνο και θα κάνουν έπαρση και υποστολή σημαίας. Αυτό που ονομάζουμε υγιείς φιλοπατρία. Δυστυχώς στα σχολεία, αυτά αρχίζουν και αραιώνουν όλο και περισσότερο. Το ίδιο και η οικολογική συνείδηση, που φυσικά καλλιεργείται και αλλού, αλλά εδώ επειδή το παιδί ζει στο φυσικό περιβάλλον (αφού οι περισσότερες κατασκηνώσεις βρίσκονται στην επαρχία σε φυσικά περιβάλλοντα) και μαθαίνει από πρώτο χέρι να σέβεται και να το προστατεύει και να το αγαπά. Κυρίως συνειδητοποιεί ότι είναι δημιούργημα του Θεού η φύση και έχει την ευθύνη ο άνθρωπος ως Κορωνίδα της δημιουργίας να φροντίζει και να εργάζεται στη κτίση και όχι να την εκμεταλλεύεται με την κακή έννοια και να την καταστρέφει.

 Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και άλλα πολλά στοιχεία, αλλά δεν έχουμε άλλο περιθώριο, δυστυχώς πρέπει να περιοριστούμε στα παραπάνω. Εμείς κλείνοντας συνιστούμε σ' όλους τους γονείς να εμπιστευτούν τα παιδιά τους στις Κατασκηνώσεις της Αρχιεπισκοπής και των κατά τόπων Ιερών Μητροπόλεων και πραγματικά θα βάλει στη ψυχή του παιδιού τους ΧΡΙΣΤΟ και ΕΛΛΑΔΑ! Τολμήστε το...!

Κήρυγμα την Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Μια από τις μεγαλύτερες χαρές

     και ευλογίες για τον πιστό Χριστιανό,

είναι το να τιμά τις μεγάλες μορφές

 της Εκκλησίας μας με μεγάλο σεβασμό.

του π. Παναγιώτου Γκέζου

    Μια από τις μεγαλύτερες χαρές

                  και ευλογίες για τον πιστό Χριστιανό,

είναι το να τιμά τις μεγάλες μορφές

              της Εκκλησίας μας με μεγάλο σεβασμό.

Όλοι θαυμάζομε τους μεγάλους της Ιστορίας.

Όλοι επιθυμούμε, κατά κάποιο τρόπο,

το μεγαλείο καί τη δόξα.

                                   Όλοι, εν γνώσει ή εν αγνοία,

στο βάθος της ψυχής μας ποθούμε τον ουρανό.

    Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας,

της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου,

                                                   το 451 μετά Χριστού,

τους οποίους γιορτάζομε σήμερα,

άκουσαν βαθειά μέσα τους

                                                το κάλεσμα του Θεού,

 τη φωνή των καιρών των,

                                     την ανάγκη της Εκκλησίας.

Συγκλονίσθηκαν οι καρδιές τους,

                                           γιγάντωσε η ψυχή τους,

πλάτυνε και δόθηκε στον κόσμο

                         των παιδιών του Θεού η ζωή τους.

 Σκόρπισαν τα πλούτη στους φτωχούς,

 όπλισαν το μυαλό τους με τη γνώση

καί τη μόρφωση

                          του λόγου της αλήθειας του Θεού.

Και τώρα όχι μόνο στη γη

από τους ανθρώπους, αλλά και στον ουρανό,

 δοξάζονται και ευτυχούν αιωνίως

                                 από τον Κύριον Ιησού Χριστό.

    Αλλά δεν είναι μόνον αυτοί.

Νέφος ολόκληρο κοντά σ’ αυτούς,

που δίδαξαν την αλήθεια και τη ζωή του Ιησού,

  απολαμβάνουν την μακαριότητα του ουρανού.

Οι πατέρες της Εκκλησίας μας, όπως οι σήμερα

εορταζόμενοι, "ἐποίησαν καὶ ἐδίδαξαν"

                                                             την ορθοδοξία

και την ορθοπραξία.

Γι’ αυτό και εκλήθησαν και θα κληθούν

                           Μεγάλοι στην ουράνια Βασιλεία.

Αυτοί, με τη χάρη του Θεού

καθάρισαν τον εαυτό τους από την αμαρτία.

Η εσωτερική κάθαρση του ανθρώπου,

                                             απ' το φως της αγάπης,

 είναι το συμπλήρωμα του νόμου

  που ελευθερώνει τον άνθρωπο από την απάτη.

Τους τελευταίους καιρούς βλέπουμε

να παρουσιάζονται μεγάλες αλλοιώσεις

                         στην ατμόσφαιρα την πνευματική,

στην πορεία την Εκκλησιαστική,

       και παραποιήσεις της Αποστολικής διδαχής.

Είναι απόλυτη ανάγκη, μαζί με

την αδιάσπαστη συνέχεια της Αρχιεροσύνης,

    να υφίσταται και ο Αποστολικός τρόπος ζωής

όσον αφορά τα δόγματα και το ήθος.

Και άνευ αντιλογίας,

δεν μπορεί παρά να εφαρμόζει και

την Αποστολική τακτική, όταν πρόκειται

            ο ποιμένας να προφυλάξει τη Ορθοδοξία.

 Ο ποιμένας που, είτε κατ’ ευδοκία,

                                                      είτε κατ’ οικονομία,

καθοδηγεί το συγκεκριμένο ποίμνιο,

     το οποίο του το έχει εμπιστευθεί η Εκκλησία,

 καθ’ ότι ο Θεός «ου πάντας χειροτονεί,

                                        αλλά διά πάντων ενεργεί»

( κατά τον ιερό Χρυσόστομο). Και πλέον

συγκεκριμένα, ο ποιμένας, για να προφυλάξει

το ποίμνιό του, και να διασφαλίσει την τοπική

αλλά και την καθ’ όλου Εκκλησία,

είναι ανάγκη, κυρίως στα ζωτικά αυτά θέματα,

να λέει τα πράγματα με το όνομά τους

                                              κοιτάζοντας την ουσία

και όχι την επιφανειακή τους παρουσία.

Δυστυχώς, πλην ελαχίστων, θα πρέπει

να παραδεχτούμε ότι αρκετοί

              έχουν αλλάξει την Αποστολική τακτική

και «ντρέπονται», τους αιρετικούς,

                   να τους ονομάζουν με το όνομα αυτό

που τους χαρακτηρίζει

                                ο ίδιος ο Απόστολος των εθνών 

και αντί αυτού,

                      τους χαρακτηρίζουν ως «αδελφούς».

Το καρκίνωμα του Οικουμενισμού έχει νεκρώσει

τα ευαίσθητα συνειδησιακά κύτταρα

                                                           της Ορθοδοξίας,

με αποτέλεσμα, η «σφενδόνη του πνεύματος»

                                        να έχει τεθεί σε αχρηστία,

και το μόνο πλέον που ακούγεται είναι

ο φάλτσος αυλός της ψευδοποιμαντικής

                             και της πλαδαρής αγαπολογίας.

Μετά βεβαιότητας και ο ίδιος ο διάβολος,

δεν θα τολμούσε να εκφραστεί

κατ’ αυτόν τον απαίσιο και βλάσφημο τρόπο,

που εκφράζονται... οι οικουμενιστές

                    μισαλλόδοξοι και ακραίοι φανατικοί.

Αλλ’ αδελφοί μου, όσοι πιστοί,

      ας ακούσουμε του Αποστόλου την προτροπή

και ας αφήσουμε «τας μωράς ζητήσεις»

των ξεπεσμένων οικουμενιστών

που ντρέπονται να κηρύξουν την μοναδικότητα

και την απολυτότητα

   της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας με βεβαιότητα.

Ας τους αφήσουμε διότι ο εγωισμός,

τους έχει παγιώσει στην πλάνη του διαβόλου.

Άλλωστε, το φωνάζει το Πνεύμα το Άγιο,

                                                    διά του Αποστόλου:

«Αιρετικόν άνθρωπον , μετά μίαν

                      και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού».

 Και αν ο λόγος αυτός ισχύει γενικώς

                   περί των αιρέσεων και των αιρετικών,

πόσο μάλλον ισχύει για την παναίρεση

                                                     του οικουμενισμού,

και τους ξεπεσμένους δικούς του οπαδούς.