Κήρυγμα για την ημέρα της Παγκόσμιας Ύψωσις του τιμίου Σταυρού.

Το σημείο του σταυρού κλείνει μέσα του

όλα τα σωτηριώδη γεγονότα, που οικονόμησε

η άπειρη αγάπη του Θεού

για τον "πεπτωκότα" άνθρωπο.

του π. Παναγιώτου Γκέζου

Η ύψωση του προσωπικού μας σταυρού παρέχει

                                                                     ελπίδα και θάρρος,

για να συνεχίσουμε τον υπόλοιπο αγώνα της ζωής,

                       αφού μας θυμίζει ότι, με τη σταυρική θυσία

του Υιού του Θεού και Λόγου, επήλθε η «νίκη»,

                        ως ψυχοσωματική του Ανθρώπου σωτηρία.

    Η «νίκη» αυτή, που μας χάρισε ο Χριστός,

                                                          δεν είναι μια νίκη ηθική,

νομική ή «πνευματική», αλλά οντολογική

 και αναφέρεται σε ολόκληρη την κτίση,

                                                      ως η σωτηρία η καθολική.

Ο προσωπικός μας σταυρός

                                          υψώνεται συνειδητά καθημερινά.

Επειδή η Χάρη τού Σταυρού δεν λειτουργεί αυτόματα,

                                                                     πάγια και μαγικά,

   επιβάλλεται και η από μέρους μας, ασκητική «θυσία»,

ψυχική νίψη, εγρήγορση, προσευχή, σωματική νηστεία,

                                       εγκράτεια και υλική φιλανθρωπία.

Η κατάσταση της κατάνυξης και της χαρμολύπης

                       που δημιουργεί στην ψυχή μας η παρουσία

και θέα του Τιμίου Σταυρού, μας κάνει

    να υπομένουμε τα προβλήματα της ζωής με καρτερία.

    Αυτή η ακράδαντη πίστη μας δίνει δύναμη

και μας κάνει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με αισιοδοξία..

Ο Σταυρός είναι καύχημα, γιατί αποκαλύπτει

 ότι η αληθινή χαρά και η ζωή βρίσκονται στη αγάπη

                                                                              και στη θυσία.

Βρίσκονται στη διακονία και όχι στην εξουσία.

Και αποκαλύπτει την πρόταση του Θεού στον άνθρωπο,

    ο οποίος καλείται να ενταχθεί στη ζωή της Εκκλησίας

 και να αναζητήσει αυτό τον τρόπο ζωής,

που μπορεί να φαντάζει ακατανόητος,

                                           ιδίως για την εποχή μας, η οποία

 αποθεώνει την ισχύ των όπλων, της διαφημίσεως,

της καταναλώσεως, της επιστήμης και της τεχνολογίας.

    Το ιερότατο αυτό σύμβολο είναι πια συνυφασμένο

                                                      με τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Από Εκείνον αντλεί την ανίκητη δύναμή του,

                                                         τη χάρη και τον αγιασμό.

    Η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας έχει ως βάση

                                                                      την Παύλειο αρχή:

«ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ,

                                    πιστεύομεν ότι και συζήσομεν αυτώ,

 ειδότες ότι Χριστός εγερθείς εκ νεκρών

ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει»

(Ρωμ.6:8-9) ούτε κάτι άλλο κακό.

Για να μπορεί όμως ο άνθρωπος

                   να λάβει, μέσω του Σταυρού, το θείο αγιασμό

είναι απαραίτητο να πιστέψει στο Λυτρωτή Χριστό

και στη σταυρική απολυτρωτική Του Θυσία

                                                                      πάνω στο Σταυρό.

    Επίσης πρέπει να σταυρώσει και αυτός

                                       τον εαυτό του, όπως και ο Χριστός,

πρέπει να σταυρώσει ο άνθρωπος όχι το σαρκίο του,

                      αλλά τον αμαρτωλό και τον κακό του εαυτό.

Δεν έχουμε πολλές επιλογές. Ή αποδεχόμαστε

τη λυτρωτική δύναμη του Σταυρού του Χριστού

                                                                           και σωζόμαστε

ή παραμένουμε δούλοι της αμαρτίας

                                    και φορείς του κακού και χανόμαστε.

                Η κλήση προς τη λύτρωση είναι πάντα ανοιχτή,

φτάνει να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση

                          και να κάμουμε αυτή την κλήση αποδεχτή.

Ο Κύριος μας περιμένει, αδελφοί.