Παγκόσμιες προκλήσεις και ορθόδοξες «απαντήσεις».

                                                          

                                                              του π. Αντωνίου  Χρήστου

    Αγαπητοί αναγνώστες, όσο και να προσπαθούμε τους θερινούς μήνες που διανύουμε να ασχοληθούμε με όσο το δυνατόν πιο «ανάλαφρα» και «ξεκούραστα» θέματα, είναι οι εξελίξεις τέτοιες και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε, που μας αναγκάζει να «βουτήξουμε στα βαθιά»  όσο και αν αυτόν είναι δύσκολο και ίσως κουράζει. Ας αρχίσουμε λοιπόν…

     Είναι αλήθεια πως το φαινόμενο της πίστης-θρησκείας γενικότερα, πόσο μάλλον η Ορθοδοξία ειδικότερα, συνεχώς αφορά και απασχολεί λιγότερο ποσοτικά κόσμο με αποτέλεσμα να χάνουν την επιρροή τους και να περιθωριοποιούνται συνεχώς. Αυτό που κινεί περισσότερο το ενδιαφέρον των ανθρώπων είναι η τεχνολογική εξέλιξη και πρόοδος και οι επιστήμες οι οποίες την παράγουν. Όλο αυτό μοιάζει (για να μιλήσουμε απλά και περιγραφικά) σαν μια τραμπάλα που ανάλογα την κοινωνία και την παράδοσή της άλλες φορές πίστη και επιστήμη ισορροπούν σε ίδιο κύρος και σημείο (π.χ. όπου επικρατεί η Ορθοδοξία και σε γενικές γραμμές ο Χριστιανισμός ανεξαρτήτου Ομολογίας) άλλες φορές υπερτερεί η πίστη (σε κοινωνίες όπου επικρατεί το φανατικό Ισλάμ, οι Ανατολικού τύπου θρησκείες και κάποιες σκληροπυρηνικές σέκτες) και άλλες φορές υπερτερεί η επιστήμη και η αθεΐα (σε κοινωνίες και συστήματα που η πίστη είναι ανεκτή μόνο σαν ιδιωτική εκδήλωση των ανθρώπων και οι άνθρωποι οι «θρησκευόμενοι»  είναι σαφώς μειοψηφία) με αποτέλεσμα να υποχωρούν τα θρησκευτικά ερείσματα στην καθημερινότητα των ανθρώπων και να ασχολούνται και να εξαρτώνται συνεχώς από την χρήση των υπολογιστών, των κινητών ακόμη και μια «ρομποτοποίηση» της ζωής τους, σε σημείο τέτοιο που αλλάζει το σύγχρονο «μοντέλο του ανθρώπου» γενικότερα (π.χ. μετανθρωπισμός κ.α.).

     Φυσικά η πίστη και το θρησκευτικό φαινόμενο δεν θα πέσει «αμαχητί»! Δίνει καθημερινές μικρές και μεγάλες «μάχες» για να κρατηθεί στη συνείδηση και να επηρεάζει τον τρόπο ζωής και σκέψης των ανθρώπων, έστω και αν χρειάζεται εκ μέρος της θρησκείας να «εκσυγχρονίσει» το μήνυμα ή και να χρησιμοποιήσει τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα για να εκφράσει τις απλές ή σύνθετες δογματικές  διδασκαλίες. Άλλωστε ούτε η επιστήμη από μόνη της έχει «απόλυτη αυθεντία» στις σύγχρονες κοινωνίες γιατί εκεί που μια ανακάλυψη του ανθρώπου θεραπεύει ένα πρόβλημα, άλλες παρενέργειες ή νέα προβλήματα φέρνουν νέες προκλήσεις και αμφιταλαντεύσεις στην επιστήμη. Ας θυμηθούμε από την πρόσφατη επικαιρότητα το θέμα της αντιμετωπίσεως του Κορονοϊού. Είδαμε πόσο διχάστηκε η επιστημονική κοινότητα αλλά και οι κοινωνίες γενικότερα από τα μέτρα που έλαβαν οι κυβερνήσεις από εισηγήσεις «ειδικών» και σε πόσες αντιφάσεις έπεσαν οι ίδιοι οι γιατροί για το θέμα των εμβολίων κτλ. Άλλωστε η «καραντίνα» είναι μέσο του 5^ου π.Χ. αιώνα κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο στην Αθήνα και όχι μέτρο της επιστήμης του 21^ου αιώνα! Άρα για πια εξέλιξη της επιστήμης μιλάνε ακριβώς;

     Αν θέλουμε όμως να είμαστε αντικειμενικοί η πίστη αντιμετωπίζει μεγαλύτερες προσκλήσεις, γιατί εκτός από την αναμέτρησή της με την «λογική» και την «επιστήμη», έχει να κάνει και με τις δομές των σύγχρονων κοινωνιών αλλά και τα θέματα βιοηθικής που προκύπτουν! Π.χ. α) Το θέμα του «εγκεφαλικού θανάτου» είναι πράγματι ολοκληρωτικός βιολογικός θάνατος του ανθρώπου ή όχι; β) Το θέμα της καύσης των νεκρών μπορεί να γίνει τελική πρόταση της εξόδου του ανθρώπου από αυτή την ζωή; γ) Το θέμα των εκτρώσεων είναι όντως δικαίωμα του κάθε ζευγαριού (παντρεμένου ή όχι) να αφαιρεί το έμβρυο; (Όταν θανατώσει κανείς ζώο αντιμετωπίζει πλέον ποινές ως κακούργημα, ενώ ανθρώπινου εμβρύου που έχει σαφέστατο δικαίωμα να ζήσει να μην υπάρχει καμία ποινική συνέπεια; δ) Το θέμα του «γάμου» που διεκδικεί και προσπαθεί να επιβάλλει η μειοψηφία της LOAKI κοινότητας έναντι των κοινωνιών. Τώρα πλέον αποκτούν και δικά τους παιδιά! Τα παιδιά αυτά που μεγαλώνουν με δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες βαπτίζονται χωρίς κάποια συνέπεια γι αυτούς που ανατρέπουν την ανθρώπινη οντολογία της Ορθόδοξης πίστης; Και ε) Μέχρι που μπορεί να υπάρχουν τα όρια της πραγματικής και εικονικής ζωής των ανθρώπων και οι πράξεις τους σε αυτά;;

     Όλα τα παραπάνω είναι μερικές μόνο ερωτήσεις από τις πολλές που οι απαντήσεις όμως όχι μόνο απαιτούν άλλα άρθρα ίσως και ολόκληρα βιβλία! Ένα είναι σίγουρο ότι όποιος μένει πιστός στην Ορθόδοξη παράδοση και στην αλήθεια του Ευαγγελίου, όσο και να αλλάζουν οι συνθήκες έχουμε ασφαλή πυξίδα για το τι πρέπει να κάνουμε και το πως πρέπει να ζούμε! Ακόμη και αν δεν υπάρχει σαφέστατη απάντηση η Εκκλησία με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και το παράδειγμα των σύγχρονων Αγίων πορεύεται και φωτίζεται και μας φανερώνει το θέλημα Του Κυρίου και έτσι είναι ασφαλής οδοδείκτης στη ζωή μας! Αμήν!

Πηγή : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr  Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου