Κήρυγμα της Κυριακής Β΄ Λουκά.: Άλλο να είσαι άνθρωπος καλός και άλλο να είσαι χριστιανός.

του π. Παναγιώτη Γκέζου

Το αφιερώνω στους ενορίτες

του Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Κόρμπι Βάρης.

    Ήταν σπουδαίος άνθρωπος αυτός,

                   ήταν αγωνιστής, όχι όμως Χριστιανός.

Επειδή ζουν με το νόμο,  με έναν τρόπο νομικό,

Βραβεύουν την καλή πράξη και τιμωρούνε το κακό,

δεν δείχνουν να έχουν τους καρπούς του πνεύματος:

αγάπη, χαρά, ειρήνη και μεγαλοψυχία,

που είναι για  τους πραγματικούς χριστιανούς

                                                       το κλειδί της ευτυχίας.

Ότι χρησιμοποιεί ο χριστιανός,

το χρησιμοποιεί ως δώρο,

όχι απαιτητικά, όχι κυριαρχικά, όχι με διαμαρτυρία

 και ταυτόχρονα, το χρησιμοποιεί με εγκράτεια,

                                              ταπείνωση και δοξολογία.

Είμεθα Χριστιανοί στο μέτρο

που κάνουμε αυτό, που έκανε στον κόσμο ο Χριστός:

να νοιάζεται και να φροντίζει για τους άλλους

                                                    που στρέφονται στο Θεό.

Η παρουσία του Πνεύματός Του σε μας,  σηματοδοτεί

την είσοδο του Θεού στον κόσμο

                                                             και στη δική μας ψυχή,

στα προβλήματά και τη σύγκρουση την καθημερινή.

 Ο Θεός δεν λειτουργεί πάνω μας νομικά,

 αλλά αγαπητικά.

Άλλο να είσαι  άνθρωπος καλός

και άλλο να είσαι χριστιανός.

Χριστιανός ορθόδοξος είναι ο άνθρωπος ο  αμαρτωλός

που γνώρισε το Χριστό. 

Πόσο αδύνατον είναι για έναν άνθρωπο

        να είναι χριστιανός με τις δικές του δυνάμεις,

χωρίς να είναι μέσα του το πνεύμα του Χριστού,

                                                       να τον αναγεννά παντού;

Μόνο το  πνεύμα του Χριστού

που είναι εκ του Πνεύματος και όχι εκ του νόμου,

μπορεί να μας εξασφαλίσει

          τη δικαίωση του Χριστού και να μας ευχαριστήσει.

Με άλλα λόγια, ο ηθικισμός είναι ο τρόπος

να μη διακινδυνεύουμε να χάσουμε κάτι.

 Ο Χριστός όμως ζητάει να χάσουμε τη ζωή μας,

                         αν θέλουμε να  κερδίσουμε την ψυχή μας.

    Δεν μπορούμε να είμεθα Χριστιανοί

      χωρίς να είμεθα άνθρωποι ενάρετοι και αμαρτωλοί,

                                                              θαρραλέοι και δειλοί.

Μας έχει δοθεί και το Πνεύμα του αυτοελέγχου, της

δύναμης και της αγάπης, όχι για να αντιμετωπίζουμε

τον κόσμο με επιεική αποδοχή,

                      ή να θέλουμε να τον χειραγωγήσουμε

                                       σαν να είναι ένα απείθαρχο παιδί,

 αλλά για να γίνουμε ενσαρκωτές του Θεού

                                                              στην ανθρώπινη ζωή,

ώστε να μπορεί ο Θεός να πραγματώνει τα σχέδια Του

για τον κόσμο και εφόσον το Πνεύμα Του 

μέσα μας θα μπει,

οι άνθρωποι θα γνωρίσουμε ότι έχουμε δει τον Χριστό

στη δική μας ζωή.

Μακάρι κι η δική μας ψυχή, αγαπητοί αδελφοί,

                                      να έχει το Χριστό αγάπη μοναδική.

και να μην προσκολλάται στα επίγεια  υλικά μεγέθη

και αγαθά.

Τότε κι εδώ θα περάσει καλά,

                               και στην αιώνια ζωή θα βρει το Χριστό,

                                             που θα τον έχει πάντοτε κοντά.

Είναι καιρός λοιπόν να μετανοήσουμε,

                     να εργαστούμε για την αιώνια μας σωτηρία

 πριν περάσουμε τα σύνορα αυτού του κόσμου,

γιατί, τότε θα είναι πλέον πολύ αργά

                                          να μας δώσει ο Θεός την ευλογία.