Κήρυγμα την Κυριακή ΙΓ΄Λουκά .

Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι τηρούν τις εντολές του  Θεού, έχοντες την αυτοσυνειδησία του δούλου, φοβούμενοι την κόλαση που συνεπάγεται ή παρακοή.



                               του π. Παναγιώτου Γκέζου

  
Νά ἀνακαλύπτουμε τὴν ἀπόλυτη ἀξία τῆς ζωῆς, τὸν Θεό,
 ἀλλά καὶ τὸν ἄνθρωπο ποὺ προέρχεται καὶ καταλήγει σὲ Αὐτόν.

Ο πλούτος είναι
                      όλα όσα μας δίνει η γη για να ζούμε.
Πίσω από τούς φυσικούς νόμους
                                    τη σοφία του Θεού να δούμε.
Δεν υπάρχει καμία φυσική τάξη, που να χωρίζει
τους ανθρώπους σε πλούσιους και φτωχούς,
                    άλλοι χορτάτοι και άλλοι να πεινούν.
Αυτά που μας δίνει η γη δεν ανήκουν μόνο
σε κάποιους,
            που τα μαζεύουν με όποιο τρόπο μπορούν.
    Ὁ Χριστός καλεί τον άνθρωπο να καταλάβει
ότι αυτό που διέπει την κίνηση του κόσμου
 και τη ζωή του ανθρώπου, δεν είναι τα κοσμικά.
Όταν το καταλάβει αυτό, τότε μόνο
   θα μπορέσει να δει τα πράγματα διαφορετικά.
Οι άνθρωποι μιλούμε για δικαιοσύνη,
για Ελευθερία και ειρήνη
                                  και πιστεύουμε ότι όλα αυτά
μπορούμε να τα εξασφαλίσουμε
και στηριζόμενοι στους δικούς μας αγώνες και
    στις δικές μας δυνάμεις να τα αποκτήσουμε.
        Για τον κοινωνικό και ελεύθερο άνθρωπο,
χαρά είναι αυτή η ίδια η εργασία,
ο κόπος του γυρίζει σ’ αυτόν
          σαν  δίκαιη πληρωμή, του Θεού η ευλογία.
 Όταν όμως ο άνθρωπος  ζει για να δουλεύει
και να αποθηκεύει τον πλούτο, όταν εξαρτά
την ύπαρξή του από τα δικά του αγαθά
                                  και υποδουλώνεται σ’ αυτά,
τότε χάνει τον προορισμό του.

 Ο Χριστός δεν καταδικάζει αυτόν καθαυτό

τον πλούτο, αλλά

       την προσκόλληση της καρδιάς μας σ’ αυτόν.

 Ίσως νομίσουμε ότι τα λόγια αυτά του Κυρίου

     δεν μας αφορούν στην καθημερινότητα μας,

μιας που η πλειονότητά μας

δεν είμαστε πλούσιοι. Ωστόσο,

         ο κίνδυνος να προσκολληθεί η καρδιά μας

στα βιοτικά πράγματα και η φροντίδα μας

στην απόκτηση αγαθών και στην επιδίωξη

                                                              της αφθονίας ,

είναι κοινός για τον κάθε άνθρωπο

                                          της σημερινής κοινωνίας.

Είναι δύσκολο, ακατόρθωτο για τον άνθρωπο
                                                          να ελευθερωθεί
 από τον υλικό πλούτο και τη χλιδή.
    Για κείνον όμως πού το θέλει πραγματικά,
το μπορεί ο Θεός και κάνει τ’ αδύνατα δυνατά.