του π. Αντωνίου Χρήστου
Στο χώρο της Εκκλησίας μας, αγαπητοί μου αδελφοί, όλα είναι διαφορετικά, καινούρια και αναστάσιμα.
Σε όποια κατεύθυνση και να κοιτάξεις την Εκκλησία, σε όποιο τομέα και αν την εξετάσεις, είτε στη δογματική της διδασκαλία, είτε στη μυστηριακή ζωή της, είτε στο χριστιανικό ήθος των πιστών της, είτε στις πηγές της πίστεώς μας και τις εντολές Του Θεού κ.α., με όποια ανθρώπινη πίστη και θρησκεία και να την συγκρίνεις, με όποιο ανθρώπινο σύστημα και θεσμό και αν συγκριθεί, η αποκεκαλυμμένη πίστη μας, σε όλα είναι ανώτερη και υπερέχει ουσιαστικά και αντικειμενικά! Γιατί; Γιατί είναι θεόπνευστη και είναι η αποκεκαλυμμένη από τον Θεό πίστη και όχι κάποιο ανθρώπινο κατασκεύασμα.
Γνωρίζω, ότι κάποιοι αυτή την βεβαιότητα και απολυτότητα, θα τους σκανδαλίσει και θα τους βρει αντίθετους. Κάποιοι κάνουν μία σύνδεση σ' όλες τις θρησκείες, τονίζοντας τα κοινά τους πράγματα και σημεία, κάτι που οδηγεί αναπόφευκτα, σε έναν οικουμενισμό και συγκρητισμό. Κάποιοι άλλοι, έχοντας την αντίθετη οπτική γωνία, ξεκινούν μια πολεμική ανοιχτή έναντι της Εκκλησίας, και την σχετικοποιούν μαζί με τις άλλες θρησκείες και συστήματα και μάλιστα όσο πιο ορθόδοξο, το βαπτίζουν θρησκόληπτο ή πιο φανατικό.
Σημασία βέβαια για εμάς τους πιστούς, Ορθόδοξους Χριστιανούς, δεν είναι τι λένε οι άλλοι για εμάς, γιατί η Εκκλησία έχει την δική της αυτοσυνειδησία για το τι είμαστε, ως μέλη του σώματος Του Χριστού και που πορευόμαστε, κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις πνευματικά ασκητικές και αγωνιστικές.
Όλη αυτή την εκτενή εισαγωγή, θεωρήσαμε απαραίτητο να υπενθυμίσουμε, για να μπορέσουμε, όσο τον δυνατόν ομαλά, να εισάγουμε το θέμα μας σε αυτό το άρθρο, το οποίο έχει να κάνει ουσιαστικά με την παρουσία των θλίψεων, δοκιμασιών και πειρασμών στη ζωή των Χριστιανών, σε αντίθεση με την οπτική γωνιά και την πρακτική του κόσμου "εκτός" Εκκλησίας.
Όλοι οι άνθρωποι εύχονται και προσδοκούν χαρά και ευτυχία στη ζωή τους. Όμως το βασικό λάθος, που συνήθως γίνεται, είναι ότι ζητούμε να έχουμε χαρά χωρίς να συνδεθούμε με το πρόσωπο και την πηγή τα οποία όλα αυτά χορηγεί που είναι ο ένας και τριαδικός Θεός. Όπως και πρωτόπλαστοι, πίστεψαν τον "Αντίδικο", ότι μπορούσαν να γίνουν Θεοί, χωρίς τον Θεό, κάπως έτσι διαχρονικά έως τις ημέρες μας, πιστεύουν ότι μπορούν να έχουν χαρά, χωρίς την πηγή και τον χορηγό της χαράς που είναι ο ίδιος ο Θεός και η πλούσια χάρη Του. Όλο αυτό, έχει σαν αποτέλεσμα, όταν έρθει μία θλίψη στη ζωή τους, όταν δεν πάνε τα πράγματα όπως τα θέλουν και προγραμματίζουν, τότε πελαγώνουν, γκρινιάζουν και τα ρίχνουν στον ίδιο τον Θεό, όπως και ο Αδάμ κατά την πτώση του, το παραθέτουμε με δικά μας λόγια σε ελεύθερη μετάφραση: «Την Εύα που εσύ μου έδωσες με εξαπάτησε και με παρέσυρε και έφαγα...!»
Ο ίδιος ο Κύριος μας διαβεβαιώνει : «ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἐν ἐμοὶ εἰρήνην ἔχητε. ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον». (Ιω. 16,33) Δηλαδή μιλά καθαρά και θέλει να μας προετοιμάσει, ο Χριστός, για θλίψεις και βάσανα πολλά, για τις φουρτούνες της ζωής, τα πολλά ανελέητα κτυπήματα που πληγώνουν το σώμα και τη ψυχή κι όλα αυτά επάνω μας στο κάθε άνθρωπο. Σε άλλο σημείο, που διασώζει ιδιαίτερα ο Άγιος Ευαγγελιστής Λουκάς ο Χριστός μας λέει ξεκάθαρα τα εξής : «Εἰσέλθετε διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πλατεῖα ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρος ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλειαν, καὶ πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι᾿ αὐτῆς τί στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν!» (Ματθ. 7,13-14) Το παραθέτουμε και σε μετάφραση: «Αλλά αγωνισθήτε και προσπαθείτε να εισέλθετε στο δρόμο της αρετής από την στενή πύλη. Διότι πλατεία μόνον είναι η θύρα και ευρύχωρος ο δρόμος, που εκτρέπει και οδηγεί τον άνθρωπο στην απώλεια και πολλοί είναι εκείνοι, που με μεγάλη ευκολία εισέρχονται σ’ αυτήν. Εξ αντιθέτου είναι στενή η θύρα και γεμάτος δυσκολίες και ταλαιπωρίες ο δρόμος, που οδηγεί στην αιώνιον ζωή και απαιτείται αγώνας κατά της αμαρτίας, δια να τον ακολουθήσει κανείς. Δια τούτο και ολίγοι είναι αυτοί, που τον ευρίσκουν και τον ακολουθούν μέχρι τέλους».
Όλα αυτά τα αδιάψευστα λόγια του Κυρίου μας, είναι εμφανής σε κάθε εποχή και περιοχή. Υπάρχουν άνθρωποι που ζητούν από τον Θεό και προσεύχονται συνέχεια για υλικά πράγματα ή έστω αρετές χωρίς κόπο και άσκηση. Ζητούν κάτι να πάρουν από τον Χριστό, αλλά όχι τον ίδιο ολόκληρο, προσέρχονται στην Εκκλησία, αλλά υιοθετούν μόνο αυτά που τους βολεύουν και τους εξυπηρετούν από αυτή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αναζητούμε χαρά σε ηδονές του κόσμου και γι αυτό θερίζουν οδύνες και απογοητεύσεις. Και αντίθετα, αυτοί που δοξολογούν το όνομα Του Θεού και επιζητούν τις θλίψεις και τις δοκιμασίες καθημερινά στη ζωή τους, αυτοί είναι που έχουν χαρά κυρίως εσωτερική, αλλά και την μελλοντική Μακαριότητα στη Βασιλεία των Ουρανών. Ο Κύριος είναι σαφής στην επί του Όρους ομιλία Του (Ματθαίου κεφ. ε' στίχοι 1-12): Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοί παρακληθήσονται, οἱ πεινῶντες καί διψῶντες τήν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοί χορτασθήσονται, οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μακάριοι ἐστέ, ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσιν ὑμᾶς καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ρῆμα καθ’ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ.
Κλείνοντας το άρθρο αδελφοί μου, να μην είμαστε εύκολοι να μιλάμε στο Θεό για τα μεγάλα μας προβλήματα, με μια διάθεση γκρίνιας και απογοήτευσης, αλλά όπως εύστοχα έχει ειπωθεί: «Να λέμε στα προβλήματα τι μεγάλο Θεό έχουμε»! Πώς να μην χαρεί κανείς ξέροντας ότι δια του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού, καταργήθηκε αντικειμενικά ο θάνατος; Πώς να μη πλημμυρίζει η καρδιά από αυτό το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ; Ας έχουμε αυτή τη χαρμολύπη στη ζωή μας λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου