Ποίημα του π. Παναγιώτη Γκέζου για το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων.

Το θαύμα είναι της αγάπης η κυριαρχία

και η απουσία της αμαρτίας,

ένας κόσμος πού αποκαλύπτεται

σε όποιον και όποτε τον αναζητήσει οπωσδήποτε.

Είναι η  πραγματικότητα, η οποία  ούτε την έλλειψη,

                                                             ούτε την ανεπάρκεια γνωρίζει,

ούτε την αρρώστια, ούτε η φθορά του θανάτου

                                                                                την φοβίζει.

Ἡ πραγματικότητα αυτή δε βρίσκεται αλλού

                                                 αλλά βρίσκεται αλλιώς.

Δεν είναι ένας χώρος άλλος

                                             αλλά μία κατάσταση άλλη.

Για το Χριστό, πού έβλεπε τον κόσμο γύρο του φωτισμένο

                                                               από το φως της αγάπης του,

τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια ήσαν αρκετά

να θρέψει πέντε χιλιάδες ανθρώπους,

πού τον ακολουθούσαν με τις γυναίκες τους

                                                                                       και τα παιδιά.

Για τους μαθητές, όμως, πού έβλεπαν τα υλικά

μέσα από το σκοτάδι της εγωκεντρικής τους απληστίας,

μόνο για τα δικά τους στομάχια ήσαν αρκετά.

Ὁ πραγματικός κόσμος είναι αυτός πού βλέπουμε,

                        πλημμυρισμένος από το φως της αγάπης

και όχι αυτός που βλέπουμε, βυθισμένος

            στο σκοτάδι του εγωκεντρισμού και της απάτης.

Όποιος δει τον κόσμο όπως τον βλέπει ο Χριστός

                                                             θα μπορεί κι αυτός,

όχι μόνο να θρέψει πέντε χιλιάδες ανθρώπους

                                      με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια,

                     και δώδεκα κοφίνια περίσσευμα να γεμίσει

αλλά «και μείζονα τούτων ποιήσει».

Κυριαρχεί στην κοινωνία μας η απληστία και η αδικία

γιατί περίσσεψε το μίσος και η κακία.

Ὁ πιστός χριστιανός δεν κλείνει τα μάτια στην αδικία,

                         δεν μένει αδιάφορος στον πόνο,

                                 δεν φθονεί στη χαρά του άλλου

                                           και δεν χαίρεται στην δυστυχία.

Δίνει απ’ το ψωμί του, από το χρόνο του,

          από τα χρήματά του, από την ψυχή του.

Και όσο δίνει ο άνθρωπος από την ἀγάπη του,

τόσο περισσεύει του Κυρίου η χάρη και η ευλογία του,

στη ζωή της κοινωνίας μας και στη ζωή του.