Κήρυγμα την Κυριακή των Αγίων Πατέρων Ζ΄ Οικ. Συνόδου.

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

του π. Παναγιώτου Γκέζου

Την μνήμη των Αγίων Πατέρων

της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου (787)

εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας.

Μία αίρεση προκάλεσε και την σύνοδο αυτή,

                                       η αίρεση της Εικονομαχίας.

 Πέρα από το αναμφισβήτητο χριστολογικό

                     περιεχόμενό της είχε η Εικονομαχία

 και σαφή εκκλησιολογικό χαρακτήρα.

Ήταν μια απροκάλυπτη επίθεση της Πολιτείας,

που δεν ενεργούσε πια ως

 «διάκονος Θεού εις το αγαθόν»

                       (Ρωμ. ιγ’ 3), εναντίον της Εκκλησίας.

Οι δύο διακονίες του Γένους, η «Ιερωσύνη»

και η «Βασιλεία»,

                     η ιερατική και η πολιτειακή διακονία,

 βρίσκονται αντιμέτωπες.

Εγείρεται η επιδίωξη της Πολιτείας

                                      να υποτάξει την Εκκλησία,

σε μια πρωτοφανή έκρηξη πολιτειοκρατίας.

       Ο Θεάνθρωπος Κύριός μας μας απεκάλυψε

εκείνο που αυτός ήταν

(την οδό, την αλήθεια και τη ζωή)

                                και έζησε εκείνο, που εδίδαξε.

 Δεν μας εξήγησε δηλαδή μόνο τί είναι αλήθεια,

αλλά μας εφανέρωσε την ίδια την Αλήθεια,

το Πρόσωπό του δηλαδή που είναι

                  η μόνη και γι’ αυτό αιώνια αλήθεια.

 Απάλλαξε τον άνθρωπο από

την αγωνιώδη προσπάθεια να βρει την αλήθεια.

Γιατί βλέποντας τον Χριστό και το έργο του,

                                έχει ενώπιόν του την Αλήθεια

και δεν του μένει παρά ν’ ακολουθήσει τον Χριστό,

για να είναι και αυτός «εν τη αληθεία» (Β’ Ιωάν. 3).

Όποιος ζει μέσα στην Εκκλησία του Χριστού

δεν φοβάται να πλανηθεί, γιατί η Εκκλησία

ως το σώμα του Χριστού

είναι «στύλος και εδραίωμα της Αληθείας» (Α’ Τιμ. γ’ 15).

Γιατί το έργο του Χριστού συνέχισαν στον κόσμο

και οι απόστολοι και οι πρώτοι χριστιανοί.

               Για να είναι όμως το έργο τους έργο Χριστού,

έπρεπε και αυτοί

                       να κηρύττουν ό,τι και ο Χριστός εκήρυξε,

 και να ζουν όπως ο Χριστός έζησε.

        Ο Χριστός ήλθε να «λύση τα έργα του διαβόλου».

Να συντρίψει το κράτος και την δυναστεία του

και να χαρίσει την ελευθερία της ιδικής του βασιλείας.

Η Εκκλησία, ως συνέχεια του έργου του Χριστού,

έρχεται σ’ αντίθεση

                                και προς την ιουδαϊκή θρησκοληψία

 και τον εβραϊκό εθνικισμό,

                                                και προς την ειδωλολατρία

 και την ψευδοφιλοσοφία

 Γιατί αυτή εκήρυττε την σώζουσα αλήθεια,

             την αληθινή μονοθεΐα και την αληθινή σοφία.

Ο Σατανάς όμως ανασυντάσσεται.

                  Ό,τι δεν πέτυχε με τους διωγμούς, από έξω,

θα επιδιώξει να το επιτύχει τώρα από μέσα,

                          με το νέο φοβερό του όπλο, την αίρεση.

Δεν είναι μια άλλη θρησκεία,

                                        που γίνεται εύκολα αντιληπτή.

Είναι καταστροφή της πίστεως,

                                            ύπουλη και παραπλανητική.

Συνελθόντες σε συνόδους,

                       εχώρισαν με τη μάχαιρα του Πνεύματος

το νόθο από το γνήσιο, την αλήθεια

                από την πλάνη, τον θάνατο από τη σωτηρία.

 Με τους συνοδικούς όρους

                                            και τους ιερούς κανόνες των

μας παρέδωσαν το συγκεκριμένο

                   της αλήθειας του Χριστού, την Ορθοδοξία.

Επειδή δε σε κάθε εποχή

                                     δεν παύει ο Θεός να αναδεικνύει

Αγίους Πατέρες, γι’ αυτό, ως μέλη της Εκκλησίας,

                                 μένουμε πάντα με την βεβαιότητα,

 ότι ακολουθώντας το δρόμο

                                               των Αγίων Πατέρων μας,

μένουμε μέσα στην αλήθεια του Χριστού μας

                  και γινόμασθε μέτοχοι της σωτηρίας Του.΄