Ήταν κάποτε 2 αδέρφια σε ένα χωριό, που είχαν κάποιες διαφορές για ένα χωράφι, για το πως θα το μοίραζαν. Είχαν φτάσει στο σημείο, ο ένας να πυροβολήσει τον άλλο.
Οι συγχωριανοί τους, βλέποντας ότι αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί, αποφάσισαν να μεσολαβήσουν και ανέθεσαν να λύσει την διαφορά τους, ένας σεβάσμιος γέροντας του χωριού, ο μπάρμπα Νίκος, που όλοι τον σεβόντουσαν. Συμφώνησε ο μπάρμπα Νίκος, συμφώνησαν και τα αδέρφια να ακούσουν την συμβουλή του και να κάνουν ό,τι τους πει...
Συνοδεύομενος ο γέροντας από τα 2 αδέρφια, πήγαν στο χωράφι. Όταν τα αδέρφια του υπέδειξαν το χωράφι, αυτός κινήθηκε προς τα εκεί και γονατίζοντας άρχισε να ψιθυρίζει κάτι. Τα αδέρφια ξαφνιάστηκαν και όταν τελείωσε ο γέροντας, τον ρώτησαν:
- Μπάρμπα Νίκο, τι έκανες τόση ώρα εκεί γονατιστός.
- Ρώτησα τη γη, σε ποιόν από τους δυό σας, ανήκει αυτό το κομμάτι.
- Και σε απάντησε; ξαναρώτησαν τα αδέρφια.
- Με είπε να σας πω, ότι δεν ανήκω εγώ σε αυτούς, αλλά αυτοί σε μένα.
Έτσι είναι! Ο άνθρωπος ανήκει στη γη γιατί είναι χωματένιος και δεν ανήκει η γη στον άνθρωπο, αλλά στο Θεό.
Δεν είναι δικά μου, δεν είναι δικά σου, είναι δικά Του. Είναι του Θεού... Τίποτα δεν μας ανήκει πάνω στη γη. Απλώς είμαστε διαχειριστές των αγαθών, που μας παραχώρησε ο Θεός.
Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου