Δύσκολοι καιροί για Ιεραποστόλους….!

του π. Αντωνίου Χρήστου

Αγαπητοί Αναγνώστες με τη χάρη Του Θεού, φτάνουμε στην εορτή των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου (29 Ιουνίου), αλλά και τη σύναξη και των 12 Αποστόλων μαζί (30 Ιουνίου μαζί με τη προσθήκη του Αποστόλου Ματθία).  Έχουμε ασχοληθεί και στο παρελθόν για την αποστολική διακονία (όχι για τον ομώνυμο οργανισμό της Εκκλησίας της Ελλάδος) και για το πόσο ανθρωπίνως δύσκολη και απαιτητική είναι, αλλά νομίζουμε ότι χρειάζεται να επανέλθουμε γιατί η εποχή μας, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι και στο παρελθόν ήταν ιδανικά τα πράγματα, η διδασκαλία της πίστης, της κατήχησης και της διάδοσης του Θείου Λόγου ή έχει ατονήσει ή τουλάχιστον έχει υποτιμηθεί. Ας ξεκινήσουμε…

Μία από τις πρώτες ενέργειες που έκανε ο Ιησούς Χριστός κατά την δημόσια δράση του, ήταν η άμεση πρόσκληση των μαθητών του, τόσο του στενού κύκλου των 12 (α) Σίμων o Πέτρος, αδελφός του Ανδρέα, β) Ανδρέας ο Πρωτόκλητος, γ) Ιάκωβος, δ) Ιωάννης ο Ευαγγελιστής (αδελφός του Ιακώβου και παιδιά του Ζεβεδαίου) ε) Φίλιππος στ) Βαρθολομαίος ή Ναθαναήλ ζ) Θωμάς ο λεγόμενος Δίδυμος, η) Ματθαίος ο Ευαγγελιστής) θ) Ιάκωβος ο γιος του Αλφαίου, ι) Θαδδαίος ή Ιούδας, ια) Σίμων ο Κανανίτης και 12. Ιούδας ο Ισκαριώτης ο οποίος αντικαταστάθηκε με τον Ματθία (βιβλίο Πράξεων 1:24-26), όσο και του ευρύτερου κύκλου των 70, μαζί βέβαια και με τις γυναίκες μαθήτριες που είχε ο Κύριος και επίσης τον ακολουθούσαν και τον διακονούσαν. 

Ο Χριστός κατά την κλήση των μαθητών τους είπε και ουσιαστικά τους υποσχέθηκε ότι : «δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (Ματθ. 4,19) και αυτοί χωρίς κωλυσιουργίες : «οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ» (Ματθ. 4,20). Αυτό που αξίζει να παρατηρήσουμε και να επισημάνουμε είναι ότι ο Κύριος έκανε κλήση σε απλοϊκούς ανθρώπους, αυτούς που ονομάζουμε άνθρωποι του μόχθου, χωρίς ιδιαίτερες κοσμικές περγαμηνές, αλλά ήταν άνθρωποι καλοπροαίρετοι και κυρίως σε εγρήγορση. Οι  Απόστολοι άφησαν τα πάντα οικογένειες, γονείς, παιδιά, επάγγελμα, και ακολούθησαν ψυχή και σώματι τον Χριστό. Όπως χαρακτηριστικά είπε ο Απόστολος Πέτρος στο Χριστό «ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι» (Λουκ. 18,28). Ο δε Κύριος τους διαβεβαιώνει ότι αυτή του η θυσία δεν θα πάει χαμένη: «ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐδείς ἐστιν ὃς ἀφῆκεν οἰκίαν ἢ γονεῖς ἢ ἀδελφοὺς ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἕνεκεν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὃς οὐ μὴ ἀπολάβῃ πολλαπλασίονα ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ καὶ ἐν τῷ αἰῶνι τῷ ἐρχομένῳ ζωὴν αἰώνιον» (Λουκ. 18,29-30). 

Η ζωή και η διακονία του Αποστόλου δεν ήταν και δεν είναι καθόλου εύκολη. Ο Απόστολος Παύλος με μια απολογητική διάθεση για όλα όσα είχε ζήσει αναφέρει σχετικά : «παραφρονῶν λαλῶ, ὑπὲρ ἐγώ· ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν φυλακαῖς περισσοτέρως, ἐν θανάτοις πολλάκις· ὑπὸ Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον,  τρὶς ἐῤῥαβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθήμερον ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις·  ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι· χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ᾿ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν.» ( Β’ Προς Κορινθίους: 11, 23-28) και φυσικά δεν αναφέρθηκε στο μαρτύριο όπου αξιώθηκαν όλοι οι Απόστολοι πλην του Ευαγγελιστή Ιωάννη.

Ας έρθουμε όμως στο σήμερα. Οι αιώνες πέρασαν, πλέον κανείς υποτίθεται δεν διώκεται για την πίστη του, όλοι μπορούν να οργανώσουν ιεραποστολικά κλιμάκια κυρίως στην Αφρική, την Ασία και την Ωκεανία, αρκεί βέβαια να μην ασκείται προσηλυτισμός (με αθέμιτα μέσα επιβολής μιας άλλης πίστης σε άλλους ανθρώπους), αλλά πάντοτε με σωστό και ελεύθερο τρόπο. Ενώ όμως φαινομενικά τα πράγματα είναι καλύτερα από το παρελθόν, ενώ και τα ηλεκτρονικά μέσα όπως το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κτλ παρέχουν πολλές ευκολίες να περάσεις πράγματα που σε παλιότερες εποχές ήθελε πολύ χρόνο και κόπο, αυτός όμως ο πλουραλισμός, ο κατακλυσμός τόσων πληροφοριών αλλά και η γενικότερη έλλειψη ενδιαφέροντος για τα πνευματικά θέματα, κάνουν την εποχή μας επίσης αφιλόξενη για τον Χριστό και την Εκκλησία του. Ο Διωγμός από διωγμός αίματος, έχει γίνει διωγμός συνειδήσεως!  

Βέβαια ο Χριστιανός πάντα αναζητά τις δικές του ευθύνες και κάνει αυτοκριτική και όχι να στοχοποιεί και να του φταίνε πάντα οι άλλοι και τα πάντα. Οι Απόστολοι έκαναν θαύματα ακόμη και με την σκιά τους και γι αυτό οι άνθρωποι πίστευαν από αυτά που έβλεπαν και άκουγαν, γιατί υπήρχε συνέπεια έργων και λόγων. Εμείς πόσο συνεπής είμαστε με αυτά που πιστεύουμε; Πόσο προσευχή και φλέγουσα καρδιά έχουμε για να μεταδώσουμε αυτά που υποτίθεται ζούμε και βιώνουμε; Εδώ μας καλεί η Εκκλησία μία φορά το χρόνο, κάθε Κυριακή της Ορθοδοξίας, σε τακτική δισκοφορία για την ενίσχυση της εξωτερικής ιεραποστολής και πάλι ανταποκρινόμαστε με μισή καρδιά, γκρινιάζουμε και το βλέπουμε ως πάρεργο. Όμως ο Χριστός είναι σαφής: «Ο δεχόμενος ὑμᾶς ἐμὲ δέχεται, καὶ ὁ ἐμὲ δεχόμενος δέχεται τὸν ἀποστείλαντά με.  ὁ δεχόμενος προφήτην εἰς ὄνομα προφήτου μισθὸν προφήτου λήμψεται, καὶ ὁ δεχόμενος δίκαιον εἰς ὄνομα δικαίου μισθὸν δικαίου λήμψεται. καὶ ὃς ἂν ποτίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων ποτήριον ψυχροῦ μόνον εἰς ὄνομα μαθητοῦ, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ ἀπολέσῃ τὸν μισθὸν αὐτοῦ. (Ματθ. 10,40-42).

Άλλωστε οι ιεραπόστολοι δεν έχουν να παλέψουν μόνο με το παλαιό περιβάλλον και τις προκαταλήψεις των κατοίκων που επισκέπτονται, αλλά κυρίως με τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης που χρειάζονται άμεση βελτίωση (τρόφιμα, γεωτρήσεις για νερό, ηλεκτροδότηση, κτήρια και ιδρύματα) αλλά και να παλέψουν με άλλα ιεραποστολικά κλιμάκια άλλων δογμάτων που ανθρωπίνως συνήθως είναι πιο οργανωμένα με περισσότερους εργάτες και πιο πολλά υλικά μέσα και χρήματα. Αλλά η ποιότητα της Ορθοδοξίας δεν είναι στα υλικοτεχνικά μέσα, κυρίως είναι στο ήθος και στο πνεύμα προσέγγισης των κατοίκων, αυτό όμως δεν πρέπει να μας επαναπαύει, ίσα-ίσα να τους μιμηθούμε και να προσπαθούμε να προσφέρουμε όσο μπορούμε περισσότερο.  

Κλείνοντας το άρθρο μας, θα θέσουμε μια πικρή διαπίστωση που δικαιολογεί το τίτλο για την εποχή μας που είναι όντως δύσκολοι για ιεραποστόλους. Το όνομα Του Θεού έχει καταντήσει ταμπού, λίγοι μιλούν γι αυτό και όταν μιλούν το κάνουν συνήθως με λανθασμένο τρόπο ή όσοι ακούν συνήθως είναι προκατειλημμένοι-αρνητικοί και το απορρίπτουν. Επομένως έχουμε ανάγκη πρώτα για εσωτερική Ιεραποστολή-Κατήχηση στον τόπο μας εκτός από την εξωτερική ιεραποστολή και την υλοποίηση της εντολής Του Χριστού: «πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος,» (Ματθ. 28,19). Για να φωτίσουμε και να κατηχήσουμε, πρέπει προηγουμένως να φωτιστούμε και να κατηχηθούμε οι ίδιοι. Αν δεν είναι βίωμα αυτό που μεταφέρουμε και μόνο διανοητικές διδασκαλίες είμαστε καταδικασμένοι από την αρχή. Ας πάρουμε σοβαρά την πνευματική μας ζωή για να εκτιμήσουμε τι σημαίνει έχω ευθύνη να ζω και ότι μεταδίδω την αλήθεια ανόθευτη στους άλλους αδελφούς. Αμήν!            

  

Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου