«…αυτό που με πειράζει, είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω…!»

 

                                του π. Αντωνίου  Χρήστου

Αγαπητοί Αναγνώστες πορευόμαστε προς τα Χριστούγεννα, έστω σε αυτές τις περίεργες λόγω Κορονοϊού, lockdown και υπόλοιπων μέτρων καταστάσεις. Το σημερινό θέμα μας, είναι από τον στίχο ενός παλιού τραγουδιού των αδελφών Κατσιμίχα με τίτλο «Νύχτωσε νύχτα» και συγκεκριμένα προς το τέλος του τραγουδιού στο τρίτο κουπλέ. Αυτοί βέβαια το έλεγαν και το εννοούσαν ερωτικά για κάποια γυναίκα, εμείς θα το εννοήσουμε εντελώς διαφορετικά, ακολουθήστε μας…!

Είναι γεγονός και γενική αλήθεια, ότι σε κάθε απότομη αλλαγή στη ζωή μας (ιδιαίτερα αν είναι αρνητική και μη επιθυμητή), όποια και να είναι αυτή και σε όποιο τομέα και αν πρόκειται, στην αρχή μας έρχεται ένα σοκ, στη συνέχεια ζυγίζουμε τα δεδομένα (τα υπέρ και τα κατά αυτής της αλλαγής), ακολουθεί η προσπάθεια αντιμετώπισης για να επανέλθουν τα πράγματα (όσον βέβαια εξαρτούνται από εμάς και είναι στο χέρι μας) στην προηγούμενη κατάσταση, κάνοντας υπομονή και έχοντας την ελπίδα, όλο αυτό που αντιμετωπίζουμε να είναι προσωρινό και να μπορεί εύκολα ή δύσκολα να αλλάξει και να ανατραπεί.

Αυτή την γενική αλήθεια ας την προσαρμόσουμε τώρα στο θέμα του Κορονοϊού. Πράγματι ο ιός ήρθε ξαφνικά στη ζωή μας, πραγματικά μας ανέτρεψε και επηρέασε όλα τα δεδομένα που ξέραμε στην καθημερινότητά μας. Μας ανάγκασε όλους τους άλλους να τους βλέπουμε ως απειλή που μπορούν να μας κωλύσουν τον ιό και να ταλαιπωρηθούμε μέχρι και να χάσουμε την ζωή μας. Περιορίσαμε τις μετακινήσεις, ακόμη τις επισκέψεις και τις αγκαλιές σε οικεία μας και όχι μόνο πρόσωπα, αντικαταστήσαμε το διά ζώσης και την ανθρώπινη επαφή με την ψηφιακή και ειδικότερα περιμένουμε την σωτηρία στο εμβόλιο που έρχεται αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και έντονος προβληματισμός για το αν θα πρέπει να το κάνουμε ή όχι, αν θα λύσει ή θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από ότι πριν κτλ.

Μέσα σε αυτή την δίνη και αυτή την παραζάλη, ο κόσμος και όχι άδικα ψάχνει για σταθερές, που θα τον κάνουν να νοιώθει ασφάλεια, που θα τον κάνουν να ανακουφιστεί από όλη αυτή την αβεβαιότητα, την αγωνία αλλά και τον φόβο κακά τα ψέματα που είτε η σκληρή πραγματικότητα είτε η συστηματική προβολή από τα Μ.Μ.Ε. έχουν σαφώς επηρεάσει , ενίοτε και πανικοβάλει τον λαό. Εδώ σε αυτό το σημείο ως θεσμός η Εκκλησία μας, ήταν κατά τη γνώμη μας, η μεγάλη της ευκαιρία και η μεγάλη πρόκληση αν θέλετε, την ώρα που παντού κυριαρχεί το λουκέτο, η επιστήμη είναι διχασμένη ίσως και νικημένη και οι επιστήμονες διαιρημένοι μεταξύ τους σε κυβερνητικούς ή μη κυβερνητικούς, σε ρεαλιστές ή σε συνομοσιολόγους κτλ. να αποτελέσει αυτή την ελπίδα και αυτή την σταθερά που έψαχνε και ψάχνει ακόμη ο ταλαιπωρημένος και βασανισμένος κόσμο μας.

Δυστυχώς όμως ο Κορονοϊός ήρθε να επηρεάσει, να διχάσει και να δοκιμάσει και την ίδια την Εκκλησία (τόσο την διοικούσα Εκκλησία, όσο και τους απλούς πιστούς) και αντί (κατά την γνώμη μας πάντα) να είναι στη πρώτη γραμμή σε αυτή την δοκιμασία, όπως διαχρονικά και σε κάθε πρόβλημα παγκόσμιο ή τοπικό κάθε περιοχής ήταν, να είναι ουραγός, να ανοιγοκλείνει όσες φορές και με όποιες προϋποθέσεις αναγκάζει και επιβάλλει η Ελληνική Πολιτεία, χωρίς πάντα να συζητά και να λαμβάνει την σύμφωνη γνώμη της Εκκλησιαστικής διοικήσεως και γενικά ο κάθε ένας κληρικός να είναι και υπόλογος και με την απειλή χρηματικών προστίμων, μόνο και μόνο γιατί θέλει να τελεί την αποστολή του με βάση την ιερατική τους συνείδηση, που είναι να κυρίως να μεταδίδει Χριστό στις καρδιές των ανθρώπων είτε μυστηριακά είτε δια της διδασκαλίας είτε δια της ποιμαντικής και φιλανθρωπίας.

Οι πρόσφατες εικόνες όμως από μεγάλους πανηγυρίζοντες Ναούς με την παρουσία έξω ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων και με αποκλεισμό του προαυλίου των Ναών με σιδεριές και κορδέλες, σημειολογικά και μόνο να το δει κανείς, δηλώνει πολλά, το προφανές και το ελάχιστο ότι η Εκκλησία και οι Ορθόδοξοι Ναοί μας, αποτελούν μέρος και όχι λύση του προβλήματος και με ότι αυτό συνεπάγεται στις καρδιές και στη συνείδηση του κόσμου, που όπως είπαμε μας θέλει συνοδοιπόρους και μαζί και όχι αποκομμένους να λειτουργούμε μόνοι μας σαν μια ξεχωριστή «προνομιακή κάστα» που εξαιρείται έναντι του πολλού κόσμου. Ο πιστός λαός μας είναι γεγονός πως σε όλη αυτή την δοκιμασία,  νηστεύει, εγκρατεύεται, προετοιμάζεται αλλά δεν μπορεί να κοινωνήσει, ούτε καν να προσευχηθεί εντός Ναού, σε αντίθεση με τους ρασοφόρους και όσους έχουν έμμισθη σχέση με τον Ναό.

Αφού περιγράψαμε την γενική κατάσταση τώρα θα εισέλθουμε στην ουσία του θέματός μας, με αφορμή του Στίχου του τραγουδιού των αδελφών Κατσιμιχαίων. Το βλέπουμε από τον ευατό μας αλλά και από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, στην αρχή του lockdown μπαίναμε στο Ναό με πόνο ψυχής και ιδιαίτερα όταν θυμιατίζαμε τα άδεια καθίσματα. Σιγά-σιγά όμως αρχίζουμε και συνηθίζουμε αυτή την «απουσία του κόσμου» και όσο περνάει ο χρόνος το θεωρούμε και δεδομένο και αναμενόμενο…! Αν ισχύει αυτό από την μεριά των ποιμένων (χωρίς να σημαίνει ότι τους εκφράζουμε ἠ τους εκπροσωπούμε όλους) πόσο μάλλον από την μεριά των λαϊκών και ιδιαίτερα αυτών που θεωρούν ότι θέλουν να έχουν καλή σχέση με την Εκκλησία, αλλά δεν θέλουν πολλά-πολλά με τους Κληρικούς. Αν συνήθισαν όλοι αυτοί την μη αναφορά και παρουσία τους στο Ναό και αν η ζωή τους βρήκε ρυθμό και προσανατολισμό (ως γνωστόν η φύση απεχθάνεται τα κενά και βρίσκει τρόπο να αντικαταστεί το χαμένο έδαφος) μακριά από τους Ναούς και την μυστηριακή και ποιμαντική φροντίδα της Εκκλησίας μας, ποιος εγγυείται ότι μετά το άνοιγμα Ναών θα επιστρέψουν ξανά στην παλιά συνειδητή εκκλησιαστική λειτουργική ζωή;

Όλα τα κηρύγματα και μηνύματα και προτροπές ο κόσμος να μείνει στο σπίτι «κατ΄ οίκον Εκκλησία», ότι «ο Θεός είναι παντού», ότι «δεν κινδυνεύει η πίστη αλλά η πιστοί» και άλλες τέτοιες σωστές για την στιγμή που ειπώθηκαν από διάφορους ρασοφόρους παντός βαθμού προτροπές, όμως ποιος είναι σίγουρος ότι έχουν όλοι την διάκριση και ότι όλοι κατάλαβαν, ότι αυτά ίσχυαν μόνο για τις ειδικές καταστάσεις που αντιμετωπίζαμε και όχι δεν έχουν καθολική εφαρμογή για πάντα και διαχρονικά; Είναι γνωστό ότι πολλοί, συνειδητά ή ασυνείδητα προσαρμόζουν τα λεγόμενα όπως τα θέλουν και τους βολεύουν και όχι ακριβώς με το πνεύμα που διατυπώνονται. Γενικά όλη αυτή η ζημιά που προκλήθηκε, πολύ φοβόμαστε (ευχόμαστε να βγούμε ψεύτες) θα χρειαστεί πολύ χρόνος, ίσως και αρκετές γενιές για να θεραπευθεί…αν θεραπευθεί!

Γνωρίζουμε εκ των έσω, αλλά ήδη έχει ανακοινωθεί από μέλη της  Διαρκής Ιεράς Συνόδου, ότι με επιστολή της έχει θέση ως κόκκινη γραμμή να ανοίξουν οι Ναοί μας και για τον κόσμο το Άγιο Δωδεκαήμερο (από τα Χριστούγεννα ως τα Θεοφάνεια). Δεν ξέρουμε αν θα εισακουσθεί και δεν ξέρουμε τι μέτρα θα λάβει αν δεν εισακουσθεί και αν θα έρθει σε ανοιχτή ρήξη με την Πολιτεία. Πολύ κόσμος πάντως θεωρεί ότι ήδη έχει αργήσει η Εκκλησία μας και ίσως έπρεπε να ήταν πιο διεκδικητική σε τέτοια θέματα από την πρώτη κι όλας Καραντίνα. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που εγκρίνουν αυτή την ήπια (αν όχι παθητική) στάση και υποχωρητικότητα της Εκκλησίας μας, αλλά επίσης χαίρονται και πολλοί εχθροί και αντίθετοι από την Εκκλησία μας, αλλά για άλλους λόγους φυσικά.

Κλείνοντας το άρθρο μας και για να μην παρεξηγηθούμε, εννοείται πως έχουμε εμπιστοσύνη και οφείλουμε υπακοή στην Εκκλησία μας, όσο και αν μας πονάει και ας μας προβληματίζει ή έχουμε άλλη γνώμη ακόμη και αντίθεση. Κάτι παραπάνω γνωρίζουν και σίγουρα πιο φωτισμό του Θεού έχουν από εμάς οι Ιεράρχες μας. Όμως όπως ο καλός γονέας ακούει και αφουγκράζεται τον πόνο και τα αιτήματα των παιδιών του, έτσι ζητάμε ταπεινά και εμείς να μας καταλαβαίνουν και κυρίως να μας προστατεύουν θεσμικά η Εκκλησία μας, από τις ορέξεις και τις παρεμβάσεις του κάθε εξω-εκκλησιαστικού παράγοντα και μάλιστα «για το καλό μας». Το χθεσινό Ευαγγέλιο (6/12) της Κυριακής Ι΄ Λουκά με την αγανάκτηση του Αρχισυνάγωγου γιατί ο Χριστός θεράπευσε Σάββατο, έρχεται και στο σήμερα με πρόφαση τον Κορονοϊό, τον κάθε υποκριτή να μας κουνά το δάκτυλο και να αγανακτούν γιατί θέλουμε να θεραπευόμαστε και να τρεφόμαστε ψυχοσωματικά, κοινωνώντας το σώμα και το αίμα Του Χριστού μας και κάποιοι το θεωρούν πηγή μολυσμού και διασποράς μικροβίων! Νομίζουμε ότι το χωρίο του Ευαγγελιστού Λουκά 13,17 της συγκεκριμένης Ευαγγελικής περικοπής τα λέει όλα : «καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ’ αὐτοῦ». Αμήν!

Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου