ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 2021

 

Ἀριθμ. Πρωτ. 416          Ἐν Βούλᾳ τῇ 13^ῃ Αὐγούστου 2021

 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

            Πρός τόν

          εὐαγῆ Ἱερόν Κλῆρον

καί τόν εὐσεβῆ λαόν τῆς

καθ᾿ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

 

Ἀδελφοί μου ἐν Χριστῷ ἀγαπητοί,

Μέσα στήν ἀπελπιστική ἀτμόσφαιρα τῶν τελευταίων ἡμερῶν καί τήν γενικώτερη ἀνασφάλεια πού κατακλύζει τίς καρδιές μας, λόγῳ «τῆς καταιγίδος τῶν συμφορῶν», πού ἐνέσκηψαν ἐπ᾿ ἐσχάτων καί ταλανίζουν ἐφιαλτικά τήν Πατρίδα μας καί τήν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη, προβάλλει, σάν δροσερή νοητή ὄαση καί πνευματική ἀνάταση, ἡ πάνσεπτος μορφή τῆς Πανυπερευλογημένης Δεσποίνης καί «ἐλπίδος τοῦ κόσμου».

Καθ᾿ ὅλην τήν περιόδο τῆς προετοιμασίας γιά τήν ὑποδοχή τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεώς Της, ἡ ἀγάπη καί ὁ σεβασμός μας πρός τό πανίερο πρόσωπό Της, μᾶς συνεκέντρωνε στούς Ἱερούς Ναούς, γιά νά Τῆς ἀπευθύνουμε προσευχητικά τά αἰτήματά μας μέ τούς θεσπεσίους ὕμνους τῶν δύο ἱκετηρίων Παρακλητικῶν Κανόνων. Καί μαζί μέ τόν ἱερό ὑμνωδό, μέσα ἀπό τήν πλησμονή τῶν λόγων καί τήν πληθώρα τῶν ποιητικῶν φράσεων καί λέξεων, προστρέξαμε δικαίως στήν Κυρία Θεοτόκο σάν «ἐλπίδα τῶν ἀπηλπισμένων»  καί «ἐλπίδα καί στήριγμα τῶν πιστῶν».

Εἶναι ἀλήθεια, τήν ὁποίαν διακηρύσσει «στεντορείᾳ τῇ φωνῇ» ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία καί τό γνωρίζει ἀπό τήν προσωπική του πεῖρα κάθε πιστός, ὅτι  ἡ Τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ καί Ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, ἡ Ὑπερένδοξος Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί φιλόστοργος Μητέρα ὅλων μας, ἡ Παρθένος Μαριάμ, πού ἔγινε «ἡ ἐπουράνιος κλῖμαξ, δι᾿ἧς ὁ Θεός ἐσαρκώθη», ἀποτελεῖ τήν ἐλπίδα καί τήν ἀπαντοχή μας˙ τήν σανίδα τῆς σωτηρίας μας μέσα στό τρικυμισμένο πέλαγος τῆς ζωῆς μας. Καί αὐτή ἡ ἀκράδαντη πεποίθησή μας γεμίζει μέ αἰσιοδοξία τίς παντοιοτρόπως πληγωμένες καρδιές μας. Γι᾿ αὐτό καί Τῆς ψάλλουμε καί τήν παρακαλοῦμε υἱϊκά: «χαρᾶς μου τήν καρδίαν πλήρωσον, Παρθένε».

Καί εἶναι πράγματι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἡ ἐλπίδα ὅλων τῶν πιστῶν, διότι ἡ ἄνευ ὅρων ὑπακοή Της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ σέ Ἐκείνην μέν ἔδωκε τήν μεγίστη παρρησία ἐνώπιόν Του, ἐνῷ σέ ἐμᾶς ἔδωκε τήν δυνατότητα τῆς σωτηρίας καί τοῦ ἁγιασμοῦ. Μετά τήν σάρκωση καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Υἱοῦ Της καί Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔχουμε τήν δυνατότητα, ἀρκεῖ νά θελήσουμε, νά μή ζοῦμε πλέον «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθήμενοι», ἀλλά νά βιώνουμε τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μας. Ἔχουμε τήν δυνατότητα νά ἑνωθοῦμε μαζί Του, γινόμενοι «σύσσωμοι καί σύναιμοι Ἰησοῦ Χριστοῦ» διά τῆς Θείας Μεταλήψεως. Ἔχουμε τήν δυνατότητα νά προγευώμεθα τόν παράδεισο˙ τήν ποθεινή πατρίδα μέσα στήν καθημερινότητά μας, ὅταν ἀγωνιζώμεθα νά ἐφαρμόσουμε στήν ζωή μας ὅσα μᾶς εἶπε ὁ Κύριος. Καί ὅλες αὐτές τίς οὐράνιες καί θεῖες εὐλογίες τίς ὀφείλουμε ἐν εὐγνωμοσύνῃ πολλῇ στήν Κυρία Θεοτόκο. Ἡ προτροπή Της «ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν ποιήσατε», πού  ἀπευθύνεται στούς διακόνους τῆς τραπέζης τοῦ γάμου τῆς Κανᾶ, δέν περιορίζεται χρονικά μόνον «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ», ἀλλά ἐπεκτείνεται διαχρονικά μέσα στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, καί ἀπευθύνεται σέ ὅλους μας, καί μᾶς ὑπενθυμίζει, ὅτι, ἐφ᾿ ὅσον ἐμεῖς θά ὑποτασσώμεθα στό θέλημα τοῦ Υἱοῦ Της, καί Ἐκείνη θά ἐγγυᾶται, ὅτι μέ τήν μεσολάβησή Της θά ὑπερβαίνουμε τό πλῆθος τῶν «συμφορῶν καί τῶν θλίψεων», πού μᾶς ἀπελπίζουν καί οἱ ὁποῖες ἔχουν τήν ῥίζα τους στήν φθοροποιό ἁμαρτία. Γι᾿ αὐτό ἡ Θεοτόκος, ἡ ὁποία «ἐν τῇ Κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπε», εἶναι  ὄντως ἡ «ἀγαθή ἐλπίς τοῦ κόσμου» καί ἡ «τῆς ἁμαρτίας τήν λύπην ἐξαφανίσασα».

Παιδιά μου ἀγαπητά,

Ὅταν τά «νέφη τῶν λυπηρῶν» καλύπτουν τήν ψυχή μας «ὥσπερ μέλισσαι κηρίον» καί ὁ οὐρανός τῆς ἐλπίδος μᾶς φαίνεται κλειστός, ἄς ἀπευθυνώμεθα ἱκετευτικά πρός τήν Παναγία μας, τήν «Βεβαία Ἐλπίδα», λέγοντες: «τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σέ ἀνατίθημι Μῆτερ τοῦ Θεοῦ». Καί νά εἶσθε βέβαιοι, ὅτι Ἐκείνη, ὡς «Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν», θά ἀνοίγῃ τήν μεγάλη Της ἀγκαλιά, πού μᾶς χωράει ὅλους μέσα, γιά νά μᾶς στηρίξῃ καί νά μᾶς κρατήσῃ ὄρθιους στούς ἀγῶνες τῆς ζωῆς.

Μετά πατρικῶν εὐχῶν

Ο  Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

 

 

† Ο ΓΛΥΦΑΔΑΣ,

ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΒΟΥΛΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΒΑΡΗΣ

ΑΝΤΩΝΙΟΣ