Το Μυστήριο της Σαρκώσεως του Θεού στη Γη, ως εκπλήρωση της Προφητικής προσδοκίας.

                                                               

 

                                                            του π. Αντωνίου Χρήστου

   Αγαπητοί Αναγνώστες οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η Σάρκωση του Θεού -Λόγου, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της Χριστιανικής πίστης και τη θεμελιώδη αλήθεια της Ορθοδοξίας. Η γέννηση του Ιησού Χριστού, η οποία εορτάζεται ως το γεγονός της Θείας Ενανθρωπήσεως, συνιστά την εκπλήρωση αιώνιων προφητειών και προσδοκιών του λαού του Ισραήλ, αλλά και την αποκάλυψη του σωτηριώδους σχεδίου του Θεού για όλη την ανθρωπότητα. Αυτό το άρθρο επιχειρεί να εξετάσει τη σημασία της Σαρκώσεως του Θεού στη γη, όπως κατανοείται μέσα από την Ορθόδοξη Θεολογία, και την προφητική της διάσταση και συμβολή

      Από τις πρώτες σελίδες της Αγίας Γραφής, βλέπουμε να διαγράφεται ένα θεϊκό σχέδιο σωτηρίας. Η Πτώση του ανθρώπου μέσα στον Παράδεισο δεν ήταν το τέλος, αλλά η αρχή μιας νέας οικονομίας, όπου ο Θεός, μέσα από την αποκάλυψη και την αγάπη Του, υποσχέθηκε την αποκατάσταση της σχέσης Του με τον άνθρωπο. Η πρώτη προφητεία για τη Σάρκωση συναντάται ήδη στο βιβλίο της Γενέσεως, όταν ο Θεός υπόσχεται ότι το “σπέρμα της γυναικός” θα συντρίψει την κεφαλή του όφεως (Γεν. 3:15). Αυτή η υπόσχεση σηματοδοτεί την αρχή της προσδοκίας για τον Μεσσία.

   Στη συνέχεια, οι προφήτες του Ισραήλ διακήρυξαν με σαφήνεια λέγει: “Ιδού, η παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει υιόν, και θα καλέσουν το όνομά του Εμμανουήλ, που σημαίνει: ‘Μεθ’ ημών ο Θεός’” (Ησ. 7:14). Ο Μιχαίας προσδιορίζει την τοποθεσία της γέννησης: “Και εσύ, Βηθλεέμ, η μικρότερη από τις χιλιάδες του Ιούδα, από σένα θα βγει ο ηγέτης που θα ποιμάνει τον λαό μου Ισραήλ” (Μιχ. 5:2). Αυτές οι προφητείες, και πολλές άλλες, δεν ήταν απλώς δηλώσεις, αλλά έγιναν φάροι ελπίδας για τον περιούσιο λαό.

   Η έλευση του Ιησού Χριστού στον κόσμο επιβεβαιώνει και ολοκληρώνει τις προφητικές προσδοκίες. Ο Ιωάννης ο Θεολόγος, στον πρόλογο του Ευαγγελίου του, διακηρύσσει: “Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν” (Ιω. 1:14). Ο αιώνιος Λόγος του Θεού, ο Δημιουργός του παντός, εισέρχεται μέσα στην ιστορία και λαμβάνει την ανθρώπινη φύση, παραμένοντας ταυτόχρονα πλήρης Θεός. Αυτή η ένωση του Θεού και του ανθρώπου στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού δεν είναι μόνο ένα μυστήριο που υπερβαίνει τη λογική μας, αλλά και η αποκάλυψη της άπειρης αγάπης του Θεού.

Η γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ, μέσα σε συνθήκες ταπείνωσης, είναι μια ισχυρή υπενθύμιση ότι ο Θεός εργάζεται πέρα από τα ανθρώπινα κριτήρια δόξας και εξουσίας. Ο Χριστός δεν γεννήθηκε ως βασιλιάς με κοσμική έννοια, αλλά ως υπηρέτης όλων, καλώντας την ανθρωπότητα σε μια ζωή ταπείνωσης, αγάπης και θυσίας. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός υπογραμμίζει ότι ο Θεός “συγκαταβαίνει” στον άνθρωπο, χωρίς να χάνει τίποτα από τη θεϊκή Του φύση, αλλά για να ανυψώσει τον άνθρωπο στην κοινωνία μαζί Του.

   Η Σάρκωση του Θεού έχει τεράστια θεολογική σημασία. Πρώτον, η Σάρκωση αποκαλύπτει την αξία της ανθρώπινης φύσης. Ο Θεός δεν περιφρόνησε το δημιούργημά Του, αλλά το τίμησε, λαμβάνοντας ο Ίδιος τη σάρκα μας. Αυτό αποτελεί την ανώτερη επιβεβαίωση ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος “κατ’ εἰκόνα Θεοῦ” (Γεν. 1:27).

   Δεύτερον, η Σάρκωση καθιστά δυνατή τη σωτηρία μας. Ο Χριστός, ως τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, γίνεται ο νέος Αδάμ που επανορθώνει την Πτώση του παλαιού Αδάμ. Με τον θάνατο και την ανάστασή Του, ο Χριστός νικά τον θάνατο και ανοίγει τον δρόμο για την αιώνια ζωή.

   Τρίτον, η Σάρκωση αποτελεί τη βάση της Εκκλησίας. Ο Θεός δεν αποκαλύπτεται πλέον μόνο μέσα από λόγια ή σύμβολα, αλλά μέσα από τη ζωντανή παρουσία του Χριστού, που παραμένει μαζί μας μέσω των μυστηρίων της Εκκλησίας, ιδιαίτερα της Θείας Ευχαριστίας. Στη Λειτουργική ζωή, η ενσάρκωση συνεχίζεται, καθώς ο Χριστός γίνεται ορατός και προσιτός σε κάθε πιστό.

      Η Σάρκωση του Θεού δεν είναι μόνο γεγονός του παρελθόντος, αλλά έχει οικουμενική διάσταση. Όπως σημειώνει ο Άγιος Απόστολος Παύλος, “Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να έρθουν σε επίγνωση της αλήθειας” (Α’ Τιμ. 2:4). Οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης δεν περιορίζονται στον λαό του Ισραήλ, αλλά απευθύνονται σε όλη την ανθρωπότητα, καλώντας όλους να γνωρίσουν τον Χριστό ως τον Σωτήρα τους.

       Η  επίσκεψη των Μάγων από την Ανατολή στη Βηθλεέμ, όπως περιγράφεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, είναι μια ένδειξη ότι η γέννηση του Χριστού υπερβαίνει τα εθνικά και πολιτισμικά όρια. Οι Μάγοι, καθοδηγούμενοι από το άστρο, είναι οι πρώτοι εθνικοί που αναγνωρίζουν τη Θεότητα του Ιησού, δείχνοντας ότι ο Χριστός είναι ο βασιλιάς όλης της δημιουργίας.

  Επομένως κλείνοντας το άρθρο μας, Το μυστήριο της Σαρκώσεως του Θεού στη γη αποτελεί την υπέρτατη έκφραση της θείας αγάπης και το αποκορύφωμα της προφητικής προσδοκίας. Η Ενανθρώπηση του Λόγου φανερώνει ότι ο Θεός είναι ο Εμμανουήλ, “μεθ’ ημών ο Θεός”, και μας καλεί να ζήσουμε σε κοινωνία μαζί Του. Μέσα από τη Σάρκωση, ο Θεός δεν αποκαλύπτει μόνο την παντοδυναμία Του, αλλά και την ταπείνωση και τη στοργή Του για το δημιούργημά Του. Η Ορθόδοξη Θεολογία μάς καλεί να προσεγγίσουμε αυτό το μυστήριο με δέος και ευγνωμοσύνη, αναγνωρίζοντας τις αμαρτίες, τα πάθη μας, τα λάθη μας, τις ελλείψεις και παραλήψεις μας και έτσι ταπεινώνοντας τον ευατό μας να προχωράμε στην εξομολόγηση και απαλλαγή μας από κάθε τι εμπόδιο μεταξύ Θεού και ανθρώπων! Αμήν!