Κυριακὴ Ε’ Νηστείων
Ἡ κατάντια τῆς Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ποὺ μόλις ἀκοῦσαμε, δὲν τῆς ἀποκλείει τὴ συνάντηση μὲ τὸν ἀναστημένο Κύριο. Κανεὶς δὲν πρέπει νὰ ἀποθαρρύνεται ἀπὸ τὴν κατάστασή του. Δὲν πρέπει νὰ σκέπτεται πὼς γι’ αὐτὸν δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἐλπίδα.
Γιατὶ ἄραγε ὁ Χριστὸς βλέπει τοὺς τελῶνες καὶ τὶς πόρνες νὰ εἶναι πιὸ κοντὰ στὸ Θεὸ ἀπὸ τοὺς «δικαίους» καὶ νὰ τοὺς προάγουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Γιατὶ ἐκεῖνοι ξέρουν πὼς βρίσκονται στὴν ἐξορία καὶ μποροῦν νὰ αἰσθανθοῦν τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπιστρέψουν, ἐνῶ οἱ «δίκαιοι» πιστεύουν στὴ δικαιοσύνη τὴ δικιά τους καὶ γιὰ αὐτὸ δὲν ὑποτάσσονται στὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅμως κανεὶς ἀπ’ ὅσους εἶναι βέβαιοι ὅτι δικαιοῦνται τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν τὴν ἀπολαμβάνει.
Τὰ μάτια δύο παιδιῶν τῆς Ἐκκλησίας (τοῦ Παπαδιαμάντη καὶ τοῦ Ντοστογιέφσκυ) ποὺ βλέπουν ὅπως τὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, μᾶς βοηθοῦν νὰ δοῦμε τοὺς τελῶνες καὶ τὶς πόρνες ὅπως τοὺς βλέπει ἐκεῖνος. Ἡ ἁμαρτωλὴ γυναὶκα τοῦ Παπαδιαμάντη εἶναι ἠ Χριστίνα, ἡ δασκάλα ποὺ συζοῦσε χωρὶς στεφάνι μὲ τὸν κομματάρχη τὸν Παναγὴ Ντεληκανάτα καὶ τὴν ὁποία ὁ Παπαδιαμάντης περιγράφει ὡς ἐξῆς: «Ἡ ταλαίπορος αὕτη, ἔπαιρνε τὰ νόθα τοῦ ἀστεφάνωτου ἀνδρός της εἰς τὸ σπίτι, τὰ ἐθέρμαινεν εἰς τὴν ἀγκαλιάν της, ἀνέπτυσσε μητρικὴν στοργήν, κι ἐπάσχιζε νὰ τὰ μεγαλώση. Τρία ἤ τέσσερα παιδία τῆς εῖχαν ἀποθάνει οὕτω ἐντὸς ἑπτὰ ἤ ὀκτὼ ἐτῶν. Καὶ αὕτη ἐπικραίνετο, ἐγήρασκε καὶ ἄσπριζε. Ἐκεῖνιος οὐδὲ λόγον τῆς ἔκαμεν πλέον περὶ στεφανώματος. Κι αὐτὴ δὲν ἔλεγε πλέον τίποτε. Ὑπέφερεν ἐν σιωπῆ. Κι ἔπλυνε κι ἐσυγύριζεν ὅλον τὸν χρόνον. Τὴν Μεγάλην Πέμπτην ἔβαπτε τ’ αὐγὰ κόκκινα. Καὶ τὰς καλὰς ἡμέρας δὲν εἶχε τόλμης πρόσωπον νὰ ὑπάγη κι αὐτὴ εἰς τὴν ἐκκλησίαν.
Μόνον τὸ ἀπόγευμα τοῦ Πάσχα, ἐις τὴν ἀκολουθίαν τῆς Ἀγάπης, κρυφὰ καὶ δειλὰ εἰσῆρπεν εἰς τὸν ναὸν, διἀ ν’ ἀκούση τὸ «Ἀναστάσεως ἡμέρα» μαζὶ μὲ τὲς δοῦλες καὶ τὲς παραμάνες.
Ἀλλ’ Ἐκεῖνος, ὅστις ἀνέστη ἕνεκα ταλαιπωρίας τῶν πτωχῶν καὶ τοῦ στεναγμοῦ τῶν πενήτων, ὅστις ἐδέχθη τῆς ἁμαρτωλῆς τὰ μύρα καὶ τὰ δάκρυα καὶ τοῦ ληστοῦ τὸ μνήσθητί μου, θὰ δεχθῆ καὶ αὐτῆς τῆς πτωχῆς τὴν μετάνοιαν, καὶ θὰ τῆς δώση χῶρον καὶ τόπον χλοερόν, καὶ ἄνεσιν καὶ ἀναψυχὴν εἰς βασιλείαν Του τὴν αἰώνιον».
Ἡ ἁμαρτωλὴ τοῦ Ντοστογιέφσκυ εἶναι ἡ Σόνια, ἡ κόρη τοῦ μεθύστακα Μαρμελάντωφ, ποὺ κι αὐτὴ ὅπως ἡ Χριστίνα ἡ δασκάλα θυσιάζει τὴν ἴδια τὴν ψυχή της γιὰ νὰ σώσει μικρά παιδιὰ. Ἡ Σόνια ἦταν μιὰ ἁγία παρὰ τὸ γεγονὸς, ὅτι ἦταν «ἀνήθικη». Ἡ μοιχεία της ἦταν ἁγιότερη ἀπὸ τὴν παρθενία πολλῶν (λέει ο Jaroslav Pelikan, Fools for Christ).
Ἡ ἀγάπη αὐτῶν τῶν δύο ἁμαρτωλῶν γυναικῶν γιὰ ἐκεῖνα τὰ πλάσματα τοῦ Θεοῦ μοιάζει μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὀ ὁποῖος «ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε»(Ρωμ.5,8). Ἐκεῖνη τὴν ἀγάπη βίωσαν οἱ μεγάλοι ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ποὺ ἦταν πρόθυμοι καὶ τὴν ἴδια τὴ σωτηρία τους νὰ θυσιάσουν γιὰ τὸ συνάνθρωπο.
Σ’ αὐτὸ τὸ προωθημένο στάδιο τῆς πορείας πρὸς τὴ συνάντηση μὲ τὸν ἀναστημένο Χριστὸ ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τὸ παράδειγμα μιᾶς πόρνης τῆς ὁποίας οἱ πολλὲς ἁμαρτίες συγχωρέθηκαν ὅπως καὶ ἐκείνης τῆς ἄλλης πόρνης τοῦ Εὐαγγελίου, γιὰ νὰ μᾶς διαβεβαιώσει πως τὸν ἀναστημένο Χριστὸ μπορεῖ κάθε ἄνθρωπος, ἄν τὸ θελήσει, νὰ τὸν συναντήσει ὅπου κι ἄν βρίσκεται καὶ ἀκόμη γιὰ νὰ δείξει πὼς τὰ μάτια τοῦ Θεοῦ δὲν βλέπουν τὸν ἄνθρωπο ὅπως τὰ μάτια τοῦ ἀνρώπου.
Ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία βγῆκε στὴν ἔρημο καὶ πέρασε τὴ ζωή της ἐν εἰρήνη καὶ μετανοία, ἔκλαψε τὶς ἁμαρτίες της, κοινώνησε στὸ τέλος καὶ ἐκοιμήθη. Καὶ ἀνέβηκε στὴ Θεία Βασιλεία
Ἡ Ἐκκλησία μᾶς προετοιμάζει μὲ τὴ Μετάνοια καὶ μὲ τὰ ὑπόλοιπα Μυστήρια, γιὰ νὰ δεχθοῦμε καὶ νὰ ἑορτάσουμε καὶ νὰ τιμήσουμε τὰ Πάθη τοῦ Χρρστοῦ καὶ τὴ λαμπροφόρο Ἀνάσταση
01.04.2012 Πηγῆ Ἀρχίμ. Φ. Φ. «Πρὶν καὶ μετὰ τὸ Πάσχα» Ἀρχιμ.Ἀ Κουστένης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου