Για τους άστεγους... όπου γης .....--Επιμέλεια Σ.Ντρέκου

Ζούμε σε δύσκολες εποχές υποκρισίας και πουριτανισμού και αυτοί πού απολαμβάνουν μια σχετική οικονομική ασυλία θεωρούν πώς οι καταποντισμένοι του βίου δικαίως πάσχουν. Από την άλλη η ανέχεια φέρνει γκρίνια και καχυποψία. Σε αυτές τις δύσκολες εποχές, λοιπόν, το να δίνεις τροφή στον πεινασμένο, στέγη στον άστεγο, ρούχο στον γυμνό, ελπίδα στον απελπισμένο είναι η μ ο ν α δ ι κ ή και κορυφαία πράξη αντίστασης.

ΑΝΟΙΞΑΝ ΧΩΡΟΙ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΑΣΤΕΓΩΝ!

Tο σωστό νούμερο για άστεγους στην Αθήνα είναι το: 210-5246516

Κέντρο Υποδοχής & Αλληλεγγύης Δήμου Αθηναίων (ΚΥΑΔΑ)

Λόγω των έντονων καιρικών φαινομένων ο Ξενώνας Αστέγων του δήμου Πειραιά «Η Ανακούφιση» δέχεται ήδη για φιλοξενία τους άστεγους της πόλης. Ο ξενώνας βρίσκεται στην οδό Ομηρίδου Σκυλίτση 19. Τηλέφωνο επικοινωνίας: 210 4133187. Επίσης, τους άστεγους του Πειραιά θα δέχεται και για όσο διαρκέσει η κακοκαιρία και το Γυμναστήριο Παναγιώτης Σαλπέας που βρίσκεται στην Ακτή Ξαβερίου 1. Τηλέφωνο 210 4282231- 237.

Οι άστεγοι αυξάνονται και πληθύνονται…

-Έως πριν από μερικά χρόνια οι άστεγοι ήταν μια μειονότητα σαλών, ανθρώπων που δραπέτευαν από την κοινωνία και τα δεσμά της, που έσπαγαν τους δεσμούς με την κανονικότητα, που τους είχε βρει μια τεράστια ατυχία. 

Ήταν μια ελάχιστη εξαίρεση. Ήταν σαν τα αδέσποτα στο αστικό δίκτυο: δεν πείραζαν κανέναν, δεν τους πείραζε κανένας και κανείς δεν τους έβλεπε: ήταν λίγοι, τόσο λίγοι που δεν απειλούσαν τη βιτρίνα της κανονικότητας, της αιωνίας προόδου, της διαρκώς αυξανόμενης ευημερίας.

Ήταν λίγοι και ήταν σαλοί. Σήμερα, οι άστεγοι είναι χιλιάδες, εν μέσω οικονομικής κρίσης συνεχώς αυξάνονται, και δεν είναι σαλοί. Βρισκόμαστε ενώπιον ιστορικού ρήγματος. Φτώχεια υπήρχε πάντα. Μαζική πτώχευση και ταχεία καταστροφή μικρομεσαίων στρωμάτων, δεν υπήρχε. 

Κι είναι γενετικά άλλο να γεννιέσαι φτωχός, να μεγαλώνεις με μειωμένες προσδοκίες, αλλά να μπορείς να ελπίζεις ότι θα βελτιώσεις τη θέση σου, να μπορείς να λογαριάζεις ότι σε μια ατυχία θα υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας, για να μην καταστραφείς, το δίχτυ της διευρυμένης οικογένειας ή της κοινότητας, το δίχτυ του κράτους-πρόνοιας, το δίχτυ της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Και είναι άλλο να ζεις σε μια σχετική ευημερία, να μην ξέρεις τι ακριβώς σημαίνει απόλυτη ένδεια, και αίφνης, με μια «στραβή», να τα χάνεις όλα, να χάνεις και τα ολίγα που σε κρατάνε εντός της κανονικότητας, υπό μία στέγη, και να βρίσκεσαι στην ουρά του συσσιτίου, στις λίστες απορίας, στον δρόμο, ντροπιασμένος… Πίσω από τους αριθμούς των ανέργων ή των πτωχευμένων νοικοκυριών που δίνει η Στατιστική Αρχή, βρίσκονται ανθρώπινα πρόσωπα, δράματα, καταστροφές.

Στα πρόσωπα των ηττημένων νεοαστέγων βρίσκεται χαραγμένο το μέλλον, σαν σκοτεινό ενδεχόμενο ημών των «κανονικών». Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι το μέγιστο: δίκτυα αλληλεγγύης. Είναι ένα κάποιο ανάχωμα μπρος στην κοινωνική αποσάθρωση, στην κοινωνία της «στραβής».