Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου

Ρωμ. Η’ 28-39 : Οι πάντες σχεδόν την μεταστροφή τους την οφείλουν σε κάποια δοκιμασία.

του π. Παναγιώτη Γκέζου

Όταν γνώρισα με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο μας Ιησού Χριστό ,

τον Υιό του Θεού , τότε παραδόθηκε η ψυχή μου στον Θεό

και δέχομαι οτιδήποτε θλιβερό

μου συμβεί και λέω : «Ο Κύριος με βλέπει ... Τι να φοβηθώ ;»

Προηγουμένως όμως δεν μπορούσα, κατ ‘ αυτό τον τρόπο, να ζω.

Να , εδώ και πολλά χρόνια πάσχω από πονοκέφαλο

 και δύσκολα τον υποφέρω ,αλλά με ωφελεί ,

γιατί με την ασθένεια ταπεινώνεται η ψυχή .

βλέπομε πως χωρίς τον Θεό

δεν μπορούμε ούτε να σκεφτούμε το καλό .

Ο Κύριος βλέποντας τις θλίψεις μας δεν θα επιτρέψει ποτέ

κάτι που να ξεπερνά τις δυνάμεις μας,

έστω κι αν οι θλίψεις μας φαίνονται υπερβολικές ,

Αλλά ο Κύριος

με σπλαχνίστηκε και με δίδαξε ο Ίδιος

πώς πρέπει να ταπεινωθώ :

«Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι»

μη φοβάσαι κανέναν εχθρό.

Μ ‘ αυτό τον τρόπο νικήθηκαν οι εχθροί .

 Όταν όμως ο νους μου τη φωτιά του Άδη, λησμονεί,

τότε ξαναποκτούν δύναμη οι λογισμοί. ...

... Πρέπει να υπομείνεις πολλούς κόπους και να χύσεις πολλά δάκρυα,

για να διατηρήσεις το πνεύμα ταπεινωμένο κατά Χριστό.

Σβήνει το φως της ζωής στην ψυχή και αυτή πεθαίνει

αν δεν έχεις πνεύμα ταπεινό.

Η θλίψη είναι κακό πράγμα. Αλλά πίσω απ' αυτό,

πίσω από τον πόνο, πίσω από τη θλίψη, πίσω από τη δοκιμασία,

κρύβεται, του Θεού, η ευλογία,

κρύβεται η αναγέννηση, η ανάπλαση του ανθρώπου, της οικογενείας.

 Οι πάντες σχεδόν την μεταστροφή τους

 την οφείλουν σε κάποια δοκιμασία.

Έρχεται και επισκιάζει έπειτα η χάρις του θεού

 και ειρηνεύουν οι Άνθρωποι και πλησιάζουν την εκκλησία.

Ο πόνος απαλύνει την καρδιά και την κάνει δεκτική

 των λόγων του θεού, ενώ πρώτα ήταν σκληρή.

Ο Θεός ορίζει τη ζωή του ανθρώπου, που μολύνθηκε από την αμαρτία,

 όχι μόνον ως Κριτής, του οποίου θα έρθει η ώρα με τη συντέλεια,

 αλλά ακόμη, και κυρίως, ως Μέγας Ιατρός, ο οποίος είναι Παρών σήμερα.

Για το λόγο αυτό ορίζει στον άνθρωπο μέτρο δοκιμασίας

 και θλίψεως, μερικές φορές όχι μόνο ως ανταμοιβή των έργων του,

αλλά σαν δόση φαρμάκου, ικανού να υπερνικήσει τη δύναμη της κακίας.

Επιπλέον, ο Μέγας Ιατρός προσφέρει τον Εαυτό του για τη θεραπεία

της ασθένειας της ψυχής, όχι μόνο όταν είναι εμφανής,

 αλλά το βλέμμα Του διεισδύει στα βάθη της ψυχής

που είναι αθέατα, στην ψυχή την ίδια,

και ανιχνεύει εκεί το μικρό σπέρμα της αμαρτίας,

ισχυρογνωμοσύνης,  ακόμη και το πιο μικρότερο κράμα ακαθαρσίας

 με καλές προθέσεις και διαθέσεις, και τραβά έξω,

 μέσω της δοκιμασίας, εκείνα τα άρρωστα στοιχεία,

που μπορούν να θεραπευτούν, ώστε η ψυχή να οδηγηθεί

στην Ουράνια Βασιλεία.

Πιστέψτε, ω εσείς άπειροι, ότι εκείνοι οι άνθρωποι δεν ψεύδονται,

 όταν μιλούν για την χαρά μέσα στον πόνο,

και όταν στη φωτιά της δυστυχίας

ψάλλουν και προσεύχονται στον Θεό

 με την ίδια βεβαιότητα, ελευθερία

και αγαλλίαση, όπως έκαναν οι τρεις παίδες

 εν καμίνω στη Βαβυλωνία.

Γνωρίζουμε ότι η υπομονή είναι πολύτιμη αρετή,

που μας καθιστά αρεστούς στον Θεό.

 Αλλά η άσκηση της υπομονής

δεν είναι καθόλου εύκολο κατόρθωμα.

Θέλει βέβαια επιστράτευση ψυχικών δυνάμεων.

Θέλει οπωσδήποτε θερμή και πολλή προσευχή

για να έλθει η χάρις του Θεού και να δυναμώσει την ψυχή.

 Αλλά θέλει και σκέψεις πνευματικές,

για να παρηγορείται και να ενισχύεται η ψυχή.

Είναι άπειρα τα παραδείγματα ανθρώπων

 που σώθηκαν από βέβαιη ψυχική καταστροφή

με το ξύπνημα το πνευματικό,

που τους έφερε μια δοκιμασία στη ζωή.