Τον γνώρισα πριν τριάντα χρόνια περίπου. [Ήταν]
καθηγητής φιλόλογος αν και οι περισσότεροι τον περνούσαν για θεολόγο.
Όταν εμείς ασχολούμασταν με τον... μετασχηματισμό
της κοινωνίας, αυτός έπαιρνε συχνά πυκνά το καραβάκι κι έτρεχε να συναντήσει
κάτι Παΐσιους, Εφραίμ… και άλλους ξυπόλητους. [Έτσι τους βλέπαμε τότε…]
Είχε ένα μπλοκάκι στην τσέπη, πήγαινε στο καφενείο
και κάθε φορά που άκουγε ότι κάποιος γνωστός του η άγνωστος έχει κάποιο
πρόβλημα σημείωνε το όνομά του.
Δεν νομίζω ότι υπήρξε βράδυ που να κοιμήθηκε πάνω
από δύο ώρες. Τα περνούσε με κομποσκοίνια και μετάνοιες… [Μου είπε και το εξής
συγκλονιστικό:]
-Κάποτε άκουσα ότι μια μαθήτρια του σχολείου μας
έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας. Δεν ήταν δική μου μαθήτρια δεν ήξερα ούτε καν την
φυσιογνωμία της. Προσευχήθηκα αρκετές βδομάδες μετά δακρύων. Κανείς δεν γνώριζε
τι έκανα... Βοήθησε ο Θεός το κοριτσάκι ξεπέρασε τον κίνδυνο, επέστρεψε στο
σχολείο. Τρελάθηκα! Τελικά με πλησίασε χωρίς να με ξέρει καλά καλά και άρχισε
να με σφίγγει δυνατά στην αγκαλιά της. Το ίδιο γινόταν κάθε μέρα μέχρι που
τέλειωσε το σχολείο.
[Τέτοια διαμάντια] κυκλοφορούν ανάμεσά μας, μόνο
που δεν έχουμε μάτια να τους δούμε. Εμείς ασχολούμαστε με τα σαλάμια και τα
κασέρια που μας στέρησε η κρίση...
Μιχάλης Μάλαμας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου