Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Ζ’ Ματθαίου

 Όλα τα σχετικά με τον Χριστό τα διασώζουν οι Γραφές για να διδασκόμαστε και να τον μιμούμαστε.

του π. Παναγιώτου Γκέζου

Δυνατός άνθρωπος είναι

                        η, κατά του κόσμου,  λογική,

το πρόσωπο που είναι σκληρό, άκαμπτο,

επιβάλλεται, επικρατεί με τη δύναμή του,

                       σωματική-υλική-πνευματική.

Κατά τον Παύλο όμως δυνατός είναι

                                          ο πιστός που τηρεί

τις εντολές του Χριστού

                                  με πίστη και υπομονή.

Λέγει ο άγιος Χρυσόστομος·

 Έγινες δυνατός;

Δώσε την ευχαριστία

                   και την ευγνωμοσύνη στο Θεό,

ανεχόμενος και υπομένων

                                    τον δικό σου αδελφό

με απώτερο σκοπό να τον διορθώσεις.

Αλλά αυτό θα γίνεται με απώτερο στόχο

να επικρατήσει το καλό,

                                       το αγαθό, το σωστό,

 και να οικοδομηθεί ολόκληρο το σώμα

της κοινωνίας και της Εκκλησίας

                προς το τέλειο και το ιδανικό.

Είναι τόσο σπουδαίο και βασικό αυτό

που συνιστά ο Παύλος,

 ώστε δεν το αφήνει στη προαίρεσή μας

      ούτε στην προσωπική εκτίμησή μας.

Σας θεωρώ δυνατούς, σας

 συγκαταλέγω με τον δικό μου εαυτό,

που είμαι κλητός απόστολος, θεόπτης,

ουρανοβάμων, θαυματουργός,

                           μάρτυρας καθημερινώς

Δεν τους κάνουμε χάρη

αλλά εξοφλούμε το πνευματικό μας χρέος

και εκτελούμε το καθήκον μας.

Σε όσα θέματα συμβουλεύει ο Παύλος

                                            τους χριστιανούς,

αφού τους πει όσα πρέπει,

στο τέλος τους παρουσιάζει

                       το παράδειγμα του Χριστού.

Ο Χριστός κατά την ωραία εικόνα

                  του Ιωάννη του ευαγγελιστού

είναι «ο αίρων την αμαρτία του κόσμου

                                       ο αμνός του Θεού» (Ιω.1,29).

 Φορτώθηκε και κουβαλάει

τις αμαρτίες μας τις αδυναμίες μας,

                                               τα βάρη μας.

Είναι ο προσωπικός Κυρηναίος (1)

                                          του καθενός μας

και ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους

                                                     συνολικά.

 Πόσο πρέπει να προσέξουμε

                 σ’ αυτό το σημείο. Γιατί εμείς,

όταν θέλουμε να εξουθενώσουμε

       και, τους άλλους, να ταπεινώσουμε,

το γόητρό μας και την αρετή μας,

                                  για ν’ αναδείξουμε,

                  αρχίζουμε να παρατηρούμε

τα ελαττώματα των άλλων

          με μικροσκόπιο και λεπτολογία.

Κι όταν τα διαπιστώσουμε,

πραγματικά ή καθ’ υπόνοια,

                                        με χαιρεκακία

 και ευχαρίστηση

     αρχίζουμε να κρίνουμε,

      να σχολιάζουμε, να κατηγορούμε.

Όπως και οι «δυνατοί χριστιανοί όταν

ατιμάζονται από τους «αδυνάτους»,

                   τότε ατιμάζεται και ο Θεός

στο πρόσωπο αυτών.

Ας το προσέξουν οι «αδύνατοι» αυτό.

               Όλα τα σχετικά με τον Χριστό

τα διασώζουν οι Γραφές

                     για να διδασκόμαστε

                           και να τον μιμούμαστε.

Δεν είναι μόνο «τω καιρώ εκείνω»,

 αλλά είναι

                    και για τον παρόντα καιρό

 και χρόνο. Μας δίνουν

      υπομονή παρηγοριά και επιθυμία,

για να μη χάσουμε την ελπίδα

                       της εν Χριστώ σωτηρίας.

Μ’ ένα στόμα και με μια ψυχή.

Τόσο ενωμένοι και συνδεδεμένοι

     να είστε, και αδύνατοι, και δυνατοί

ανεχόμενοι ο ένας τον άλλον

και αλλήλων τα βάρη βαστάζοντες.

  «Ίνα ομοθυμαδόν

   εν ενί στόματι δοξάζεται τον Θεό».

Ρωμ. Ιε’ 1-7

1.Ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος (~465-398 π.Χ) ήταν αρχαίος Έλληνας μαθηματικός και φιλόσοφος.