Κήρυγμα την Κυριακή Ι Ματθαίου.

Υπάρχει χειρότερο πυρ από

τη δαιμονική φωτιά των σαρκικών παθών,

                               που, στη δική μας εποχή ,

όχι απλώς αναζωπυρώνουν αλλά και

επιμένουν μάλιστα να τα παρουσιάσουν

                         ως φυσιολογικό τρόπο ζωής;

«ἐλᾶτε νειᾶτα στό Λυτρωτή, τό Σταυρωμένο θριαμβευτή.

 Τί χαρά τά νειᾶτα νά δοθοῦν στό Χριστό,

γι’ Αὐτόν ν’ἀγωνισθοῦν,

 μέ τή σημαία τοῦ ἔργου Του ἐμπρός νά προχωροῦν!».

του π. Παναγιώτου Γκέζου

    Μέγας ευεργέτης του ανθρώπου

                                         είναι η θλίψης και ο πόνος.

 Ο πόνος κάνει τον άνθρωπο

                                να αισθανθεί την αδυναμία του,

να ταπεινωθεί, να μετανοήσει, να καταφύγει

          στον Θεό τον ελεήμονα για τη σωτηρία του,

να ζητήσει με πόθο και να βρει την θεία βοήθεια

και την προστασία του.

Καθαρά το βλέπομε αυτό  στον πατέρα

                                     του δαιμονισμένου παιδιού

του ευαγγελίου του σημερινού (Ι' Ματθ).

                      «ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῶ Ἱησοῦ»

Πράγματι ο πατέρας αυτός είναι δυστυχής

και ο πόνος καθημερινώς σπαράσσει

                                      την καρδιά του την πατρική.

 Φαίνεται από χρόνια πολλά να τον μαστίζουν

 οι θλίψεις. Αλλά τώρα το κακόν έχει κορυφωθεί.

Φέρτε σε μένα τα παιδιά σας. Φέρτε τα

στον ναό μου, στο Κατηχητικό μου, 

              στην εξομολόγηση και τη θεία Κοινωνία.

Εκεί θα διδαχθούν την αλήθεια και θα

                          λάβουν τη χαριστική μου σωτηρία.

Εκεί θα φωτισθούν,  θα αλλάξουν, θα αγιασθούν.

Ενώ τώρα είναι, θυμώδη, πεισματάρικα,

                                           ανυπάκουα, κακά παιδιά,

με ψεύδη και στο στόμα τους λόγια πικρά.

Αλλ ‘ όταν τα φέρετε σε μένα

                         και δεχθούν τη χάρη μου, τα κακά

θα γίνουν καλά, ενάρετα,

                         τίμια, σωφρονισμένα, άγια παιδιά.

Αλλά, για να γίνει αυτό, δηλαδή

η προσαγωγή των παιδιών στο Χριστό

                                      και η ψυχική τους θεραπεία,

χρειάζεται στους γονείς πρωτίστως

                                    πίστη μεγάλη και αισιοδοξία

και τα αδύνατα θα γίνονται δυνατά,

εύκολα, κατορθωτά.

Για το Χριστιανό, όχι τον ολιγόπιστο και χλιαρό,

αλλά τον πιστό που

                     αισθάνεται στην ψυχή του το Χριστό,

είναι όλα δυνατά,

                               ώστε να κουνήσει και τα βουνά.

Συγκινεί πάντως το γεγονός ότι ο πατέρας

της περικοπής έκανε την κίνηση που έπρεπε.

Απευθύνθηκε στο μόνο ιατρό,

                              στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό,

ο οποίος μπορεί να δώσει,

                         σε όλα τα προβλήματα, τις λύσεις

και τη θεραπεία σε όλες τις παθήσεις.

Σε κάθε εποχή και τόπο υπήρχαν και πάντα

             θα υπάρχουν κρούσματα δαιμονολογίας,

αλλά η εποχή μας κατέχει το “προσόν” οι νέοι

         να χάνουν τον ηθικό τους προσανατολισμό

και την πνευματική τους ισορροπία

“πέφτοντας εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ”

           των παθών και των ποικίλων διαστροφών.

Υπάρχει χειρότερο πυρ από

            τη δαιμονική φωτιά των σαρκικών παθών,

που, στη δική μας εποχή ,

όχι απλώς αναζωπυρώνουν αλλά και

επιμένουν μάλιστα να τα παρουσιάσουν

                                     ως φυσιολογικό τρόπο ζωής;

Τα δικά μας παιδιά, όμως, σήμερα, μέσα

     στην παραζάλη του δικού τους παραλογισμού,

ποιούς έχουν άραγε,

                        ώστε στη θεραπεία να τα οδηγούν;

Τον τελευταίο λόγο δεν τον έχει

                  η αδυναμία και η απιστία, αλλά Αυτός

ο ίδιος ο Ιησούς, ο μεγάλος Ιατρός

             και Σωτήρας μας, ο οποίος σε κάθε ψυχή

και μάλιστα νεανική

τονίζει: “Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός,

                       εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφή....,

Εγώ και φίλος και μέλος και κεφαλή.

Τί πλέον θέλεις ΕΣΥ;"