Κήρυγμα την Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά.

Καλεί λοιπόν τους πτωχούς τω πνεύματι,

                                            τους ταπεινούς δηλαδή

    και τους πλουτίζει με τη  σοφία Του τη θεϊκή.

                                     του π. Παναγιώτου Γκέζου

Ο οικοδεσπότης στον οποίο αναφέρεται η Ευαγγ. Περικοπή

είναι ο Χριστός μας,

το σπίτι όπου μας προσκαλεί είναι η Εκκλησία,

δείπνο η Θεία Λειτουργία

και πρόσκληση η Κυριακάτικες καμπάνες.

    Ο άνθρωπος καλείται να καθίσει

                      στο τραπέζι της αγάπης του Θεού.

Σε αυτό το δείπνο ο Θεός πατέρας

                                                καλεί τα παιδιά του

 να νοιώσουν και να βιώσουν

                                               την θεία Ευχαριστία.
    Αυτό επιτυγχάνεται μέσα στη θεία λατρεία,
όπου συμπυκνώνεται και πραγματώνεται

                                   το μυστήριο της Εκκλησίας.

    Το μυστήριο που διαχέει το θαύμα

                                             της αγάπης του Θεού,

μιας αγάπης που θυσιάζεται

και προσφέρεται διαρκώς, για να αγιασθεί,

       να ζήσει και, τελικά, ο άνθρωπος νὰ σωθεί.

Στο δείπνο της αγάπης του Θεού

             αντανακλάται ἡ στάση του ανθρώπου

ολοκληρωτικώς,
γιατί κάθε σχέση και συνδυασμός μας με τους

        άλλους πρέπει να έχει τέτοια επικοινωνία

που εξασφαλίζουν την ανεξαρτησία,

                               την εσωτερική μας ελευθερία

και αφήνουν μέσα μας χώρο και χρόνο

για τη σχέση μας με τον εαυτό μας

                                                       και τον Θεό μας.
Οι προσκεκλημένοι της σημερινής παραβολής

είναι όλοι εκείνοι, που έχουν ακούσει

                                      το Ευαγγέλιο του Χριστού

και καλούνται να συμμετάσχουν

«γεὐσεταί μου τοῦ δείπνου» (Λουκ. ΙΔ, 24).
   Η Βασιλεία όμως του Θεού

     δεν εξαρτάται από τη θέληση ή τη διάθεση

των ανθρώπων,

                 αλλά από την παρουσία του Χριστού,

που έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει

                        τον άνθρωπο και να τον ζωοποιεί.

 Καλεί λοιπόν τους πτωχούς τω πνεύματι,

                                            τους ταπεινούς δηλαδή

    και τους πλουτίζει με τη  σοφία Του τη θεϊκή.

Καλεί τους αναπήρους και τους κάνει υγιείς... 

Η σοφία του Θεού υπερβαίνει

τις ανθρώπινες αδυναμίες και η Εκκλησία

είναι ο χώρος όπου ο άνθρωπος θεραπεύεται

    από κάθε πνευματική ασθένεια ή αναπηρία.

Απομένει σε μας

               να αποδεχτούμε τούτη την πρόσκληση

και να μη παρασυρθούμε

                            από ανθρώπινες κοσμοθεωρίες,

από βιοτικές μέριμνες

              και από τις προσωπικές μας επιθυμίες.

    Μας δίνεται λοιπόν σήμερα η ευκαιρία 

να προσεγγίσουμε το μεγάλο αυτό Μυστήριο,

                           το Δείπνο της Θείας Κοινωνίας

στο οποίο θα πρέπει να προσερχόμαστε

μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης,

                         ώστε κοινωνοί Του να γινόμαστε.

Δόξα τω Θεώ, διότι υπάρχουν και σήμερα

                                  πιστοί ορθόδοξοι Χριστιανοί

(και ουδέποτε θα παύσουν),

                             οι οποίοι συμμετέχουν τακτικά

στο Μεγάλο Δείπνο,

                 συγκινούνται και λάμπουν από χαρά.

Και όχι μόνο τα πρόσωπά τους αστράφτουν

από τη Χάρη του Μεγάλου Μυστηρίου,

αλλά την ουράνια αυτή γαλήνη,

την μεταφέρουν μέσα στην οικογένειά τους,

αλλά και γενικότερα στο περιβάλλον τους.

Δεν έχουμε παρά κάθε φορά που πλησιάζουμε

τον «θείο κρατήρα», αγαπητοί μου,

εν συντριβή καρδίας να ομολογούμε:

 «Του Δείπνου σου του μυστικού, σήμερον...».

Και το Θεό να ευχαριστούμε.