Κάποιοι «κύκλοι» περιμένουν την Εκκλησία με «πατημένη την σκανδάλη»!

                                                               

                                               του π. Αντωνίου  Χρήστου

    Αγαπητοί Αναγνώστες πρόσφατα κάποιος Επίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος αν και «εφησυχάζων» προσκεκλημένος σε τηλεοπτική Εκπομπή προέβη σε κάποιες άστοχες προσωπικές απόψεις για το θέμα του βιασμού (ότι δήθεν πάντα έχει την επιθυμία και την συναίνεση του γυναικείου θύματος) που φυσικά μόνο αναταραχή και σκανδαλισμό προκάλεσε στους «εντός» και τους «εκτός» Εκκλησίας! Ευτυχώς επίσημα η Εκκλησία της Ελλάδος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και μάλιστα άμεσα καταδίκασε με επίσημο Ανακοινωθέν  όσων λανθασμένα ακούστηκαν από τον Ιεράρχη, αλλά δυστυχώς η «ζημιά» ήδη είχε γίνει και τόσο η Σύνοδος όσο και οι προσπάθειες να ανασκευάσει και να ζητήσει συγνώμη του ίδιου του Μητροπολίτου δεν κατέστησαν δυνατόν να θεραπεύσουν το ζήτημα που προέκυψε !

    Εμείς με αφορμή αυτό το περιστατικό, που φυσικά δεν είναι το μόνο τις τελευταίες δεκαετίες, θα το πάμε το θέμα σε δύο σκέλη α) Τόσο πόσο πολύ πρέπει να προσέχουμε και πράττουμε δημόσια εμείς ιδιαίτερα οι Κληρικοί και κυρίως β) Πόσο  μας περιμένουν «στην γωνία» κάποιοι «κύκλοι» που περιμένουν συντονισμένα και μεθοδικά να επιτεθούν στην Εκκλησία. Ας ξεκινήσουμε :

   Είναι γεγονός πως η εποχή μας μεταξύ άλλων χαρακτηρίζεται για την έντονη έλλειψης του ιερού γενικότερα και το έντονο αντικληρικό κλίμα ειδικότερα!  Στην Ορθόδοξη Ελλάδα που οι κληρικοί και λαϊκοί ήταν «ένα» και συμπορεύθηκαν σε χαρές και λύπες μαζί ήταν τα δύο στοιχεία που μας διαφοροποιούσαν εντελώς από παράδοση σε σχέση με τις αντίστοιχες δυτικές, τόσο της Ρωμαιοκαθολικής (προσωπικά προτιμούμε  τον όρο παπικής) όσο και των Προτεσταντικών Ομολογιών πολεμικής και παράδοσης. Οι Κληρικοί στην Ορθοδοξία δεν ήταν ποτέ κάποια «ελίτ» που δεν είχαν σχέση με τον απλό λαό, αλλά ίσα-ίσα προέρχονταν από τα «σπλάγχνα» του ίδιου του λαού και διακονούσαν και αφουγκράζονταν από πρώτο χέρι και εμπειρία τις ανάγκες και τις προσδοκίες τους, τόσο στους εθνικούς αγώνες, όσο βοηθώντας και στηρίζοντας στα προβλήματά τους.

Ιδιαίτερα όμως από την δεκαετία  του 1980 και μέχρι σήμερα υπάρχει μια συστηματική στοχοποίηση της Εκκλησίας και των κληρικών ειδικότερα. Κάποιοι «κύκλοι» γνωστοί αλλά και κάποιοι «άγνωστοι» δρώντας στο παρασκήνιο αλλά χρησιμοποιώντας τα Μ.Μ.Ε. αρχικώς και τώρα το διαδίκτυο και ιδιαίτερα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «στοχοποίησαν» την Εκκλησία και την κτύπησαν αλύπητα σε τρωτά σημεία όπως σκάνδαλα (απάτες, οικονομικές υπεξαιρέσεις), πάθη και αμαρτίες (ζωή που δεν αρμόζει για Ορθόδοξο Χριστιανό πόσο μάλλον Κληρικό) αλλά και άστοχες δηλώσεις τόσο από άμβωνος όσο και σε δημόσιες τοποθετήσεις. Πετάγονται σε κάθε στραβό όμως είναι «άφαντοι» να γράψουν μία κουβέντα και να καταδικάσουν κάθε βανδαλισμό Εκκλησιών ή προπηλακισμό ρασοφόρων κ.α.

Έχουμε ξανά τονίσει ότι φυσικά η Εκκλησία έχει τους δικούς της μηχανισμούς και την εκκλησιαστική δικαιοσύνη για να αντιμετωπίσει αυτά τα φαινόμενα, αλλά το πνεύμα της δεν είναι νομικίστικο και τιμωρητέο, αλλά έχει σκοπό να θεραπεύσει και να σώσει τον άνθρωπο. Άρα όταν ομιλούμε για θεραπεία προϋποθέτει πνευματική ασθένεια και τον ασθενή τον βοηθάς και τον φροντίζεις πρώτα μέχρι να γίνει καλά δεν τον εξουθενώνεις για να πεθάνει! Αυτό το πνεύμα δεν μπορεί να κατανοήσει το κοσμικό φρόνημα ή κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει με αποτέλεσμα, να την κατηγορούν για σκοταδισμό ή για συγκάλυψη ή για αργοπορία στις διαδικασίες κτλ! Όλοι βλέπουν την πτώση κάποιου και είναι έτοιμοι για να ρίξουν τον «λίθο», όμως κανείς δεν ξέρει και δεν βλέπει εύκολα την μετάνοια κάποιου που αυτό είναι το ζητούμενο!

Σίγουρα θέλει προσοχή πάντως και το βλέπω και τον ευατό μου έχοντας παρουσία ενεργή στα κοινωνικά δίκτυα και με το προσωπικό ιστολόγιο και το κανάλι στο youtube όλοι μπαίνουν στην αρχή για να δουν, γρήγορα όμως είναι έτοιμοι να ρίξουν την πέτρα του αναθέματος! Αυτό βέβαια μας έκανε να είμαστε πιο προσεκτικοί όσο το δυνατόν αν και πάθαμε για να μάθουμε είναι αλήθεια.

Αυτό πάντως που είναι το ύποπτο πάντοτε είναι πως όταν γίνεται κάτι αρνητικό και κανείς δεν μένει στο θετικό στα χιλιάδες στόματα που ταΐζει καθημερινά η Εκκλησία συνολικά στη χώρα και το πλούσιο ποιμαντικό της έργο σε όλους τους τομείς, αλλά αμέσως όλοι κοιτάνε και τονίζουν τα αρνητικά. Δεν το λέμε φυσικά να γίνει κάποιος «συμψηφισμός» αλλά με την έννοια ότι άλλο τα προσωπικά λάθη και σφάλματα του κάθε μέλους της Εκκλησίας λαϊκού και Κληρικού και άλλο πράγμα ότι αυτό φταίει το θεανθρώπινο σώμα του Χριστού η Εκκλησία ως θεσμός δηλαδή. Αυτό όμως που είναι πιο ύποπτο είναι ότι θέλουν να απομονώσουν την Εκκλησία και να μειώσουν την επιρροή της στον λαό.

Αμέσως κάποιοι σε κάθε μεμονωμένο θέμα αναπαράγουν τον χωρισμό Εκκλησίας Κράτους και ότι η Εκκλησία πρέπει να αλλάξει σε ένα σωρό θέματα όπως: Στην αναγνώριση του τρίτου φύλου και να παντρεύονται στην Εκκλησία και να βαπτίζονται τα παιδιά τους «με δόξα και τιμή» και μέσω της σεξουαλικής αγωγής να διδάσκονται αυτά ως φυσιολογικά. Στην καύση των νεκρών και να κηδεύονται κανονικά από την Εκκλησία και να γίνονται κανονικά και μνημόσυνα τρισάγια κτλ! Στην αναγνώριση της ευθανασίας ή του εγκεφαλικού θανάτου ως δικαίωμα για να του παίρνουν τα ανθρώπινα μέλη για μεταμόσχευση άσχετα ότι σκοτώνουν τον δότη, στην αναγνώριση των αμβλώσεων, στην αποδοχή των μεθόδων της yoga , pilates,  κ.α. και σε ένα άλλο ζητήματα που δεν είναι της παρούσης!

Ας σταματήσει λοιπόν αυτή η υποκρισία, ας κοιτάξουν τα του «οίκου» τους και να μη κουνάνε το δάκτυλο και κυρίως κάνουν «μάθημα» στην Εκκλησία! Αυτή υπάρχει πάνω από 2000 χρόνια και την ίδρυσε ο ίδιος ο Χριστός με το αίμα Του, αυτοί έχουν ιστορία μερικών δεκαετιών και στο τέλος θα αποτύχουν όπως τόσοι και τόσοι άλλοι που πολέμησαν φανερά ή κρυφά την Εκκλησία! ΑΜΗΝ!

Πηγή : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr  Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου