Κύριε,
Δῶσε μου ἁπλότητα καὶ βάθος.Κάμε νὰ μὴν εἶμαι περίπλοκος οὔτε κοινότοπος στὸ καθημερινό μου μάθημα. Κάμε νὰ ὑψώσω τὰ μάτια μου ἀπὸ τὸ πληγωμένο μου στῆθος, μπαίνοντας κάθε μέρα στὴν τάξη μου.Ἂς μὴ φέρω μαζί μου στὴν ἕδρα μου τὶς μικρές μου ὑλικὲς μέριμνες καὶ τὶς δικές μου λύπες.Κάμε τὸ χέρι μου ἐλαφρότερο στὴν τιμωρία καὶ ἁπαλότερο στὸ χάδι.Ἂς ἐπιπλήττω ἀπρόθυμα, γιὰ νὰ εἶμαι βέβαιος ὅτι τιμωρῶ ἀπὸ ἀγάπη.Τὸ πλινθόκτιστο σχολεῖο μου ἂς εἶναι καμωμένο ἀπὸ πνεῦμα.Οἱ φλόγες τοῦ ἐνθουσιασμοῦ μου ἂς καλύπτουν τὴν φτωχή του εἴσοδο καὶ τὴν γυμνὴ αἴθουσά του.Ἡ καρδιά μου ἂς εἶναι γιὰ τὸ σχολεῖο μου μία πιὸ ἰσχυρὴ στέγη καὶ ἡ καλὴ θέλησή μου ἕνας χρυσὸς καθαρότερος ἀπὸ τὸν χρυσὸ τῶν πλουσίων σχολείων».
*Της Γαβριέλας Μιστράλ*Χιλιανή ποιήτρια καί δασκάλα, Βραβεί ο Νόμπελ 1946
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου