Όταν τελείωσα το γυμνάσιο και πήγα να γραφτώ στο Εκκλησιαστικό Λύκειο, χρειαζόταν ένα χαρτί χριστοηθίας από τον Μητροπολίτη της επαρχίας που ζούσα. Γι΄ αυτό το λόγο με είχε πάρει ο Ιερέας της Ενορίας μου στη Μητρόπολη (που ήταν και Γενικός Αρχιερατικός) για να πάρω την ευχή του Μητροπολίτου και για να υπογράψει το συγκεκριμένο χαρτί. Μέχρι να έρθει η σειρά μου και να με δεχτεί ο Επίσκοπος θυμάμαι ήμουν στο χώρο αναμονής των Γραφείων της Μητροπόλεως και μπαινόβγαιναν ένα σωρό άνθρωποι (τσιγγάνοι κτλ) που ζητούσαν οικονομική βοήθεια. Οι υπεύθυνοι εκεί ή τους έδιναν αλλά ελάχιστα, είτε τους παρέπεμπαν για άλλη μέρα, είτε τους απέφευγαν τελείως.
Ομολογώ ότι όλο το σκηνικό μου προκάλεσε τότε ένα σφίξιμο στο στομάχι και ένα σκανδαλισμό! Θεωρούσα ότι έπρεπε να τους είχαν βοηθήσει άμεσα, χωρίς να έχω μπει στη λογική ότι όλοι αυτοί πιθανόν να ήταν και χθες και προχθές και ότι θα ερχόντουσαν και αύριο και μεθαύριο που δεν θα ήμουν εκεί!
Τα χρόνια πέρασαν τελείωσα το Εκκλησιαστικό και πήγα να δώσω εξετάσεις για την Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών! Ανέβαινα στη σχολή σχεδόν καθημερινά με τον Ηλεκτρικό μέχρι να τακτοποιηθώ μόνιμα στο οικοτροφείο αλλά και γενικότερα κατά τις σπουδές μου στην Αθήνα (δεν υπήρχε το μετρό ακόμα). Εκεί έμπαιναν διάφοροι σε κάθε σταθμό (άλλοι με όργανα, άλλοι με επιγραφές ότι είναι αλλοδαποί και έχουν ανάγκη, άλλοι που έλεγαν ότι είναι πρώην τοξικομανείς κτλ). Στις αρχές ένοιωθα το ίδιο σφίξιμο που ένοιωσα και στη Μητρόπολη. Έδινα ότι μπορούσα και μάλιστα ταυτόχρονα είχα άλλο ένα συναίσθημα ακόμα αυτό του θυμού, για την αδιαφορία των Αθηναίων να βοηθήσουν τον «συνάνθρωπο». Πάλι δεν είχα μπει στη λογική ότι πιθανόν να ήταν οι ίδιοι και χθες και προχθές και ότι θα ερχόντουσαν και αύριο και μεθαύριο. Αυτό το αντιλήφθηκα σιγά σιγά με το χρόνο που τύχαινε οι ίδιοι που είχα δώσει το πρωί να μου άπλωναν το χέρι και το μεσημέρι….! Δεν ήμουν και κανένα πλούσιος άλλωστε και ξαφνικά άρχιζα να ελαττώνω, μετά να αποφεύγω και στο τέλος να μη δίνω και εγώ καθόλου…. Βέβαια μίλησα και με τον πνευματικό μου για το θέμα και είχαμε βρει μια λύση που γνωρίζει ο ίδιος και ο Θεός… απλά τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν , όταν διαπιστώνεις ότι δίνεις με όλη σου την καρδιά βοήθεια στον άλλον, αλλά κάποιοι αυτό δεν το παίρνουν ως προσωρινό… αλλά θέλουν να το καταστήσουν μόνιμο εις βάρος σου.
Τα πράγματα πέρασαν, έγινα κληρικός και τώρα λες και το ράσο έχει μαγνήτη όπου και να είμαι είτε στην Ενορία, είτε στην Μητρόπολη, είστε στην αγορά, είτε στο κέντρο έρχονται ένα σωρό άνθρωποι που λένε ότι τους λείπουν λίγα λεφτά για να πάνε στην επαρχία, κάποιοι που βγήκαν από τη φυλακή, κάποιοι που τους έκλεψαν το πορτοφόλι και ένα σωρό κάποιοι….! Στην αρχή προσπάθησα να ικανοποιώ όσο μπορώ, δεν ήθελαν να νοιώθω αυτό το γνωστό σφίξιμο, άλλωστε είναι εικόνα Θεού ο συνάνθρωπος. Τότε αυτοί που άρχιζαν σιγά σιγά να γίνονταν οι ίδιοι και οι ίδιοι λες και είναι σωματείο…. Άρχιζαν να καταφτάνουν όλο και περισσότεροι… που είπαν ότι ξέρουν ότι είμαι «καλός» και ήρθαν από μακριά για να βοηθήσω. Το τι έγινε και τι κάνω μπορείτε να φανταστείτε από τα παραπάνω…τα ίδια… ξαφνικά άρχιζα να ελαττώνω, μετά να αποφεύγω και στο τέλος να μη δίνω και εγώ καθόλου…. Όταν ρωτάς που μένουν δηλώνουν άστεγοι για να μην υπάρχει το θέμα της τοπιότητος, καθώς τους λες ότι δεν είμαστε ιερείς πάσης Ελλάδος, αλλά έχουμε την ευθύνη για συγκεκριμένα γεωγραφικά όρια και πρέπει να διασταυρώσουμε αν λένε αλήθεια σε αυτά που λένε! Έρχονται και ένα σωρό αλλοδαποί και εκεί τα ίδια τους λες ότι το πρόβλημά τους αφορά την μεταναστατευτική πολιτική της χώρας και δεν μπορεί να το λύσει ένας παπάς μόνο….! Ήρθε και η κρίση και τα περιστατικά πληθαίνουν ενώ η βοήθειά μας ελαττώνεται …θέλοντας και μη!
Και θα πει κάποιος ως παπάς πρέπει να δίνεις συνεχώς …αλλιώς να μη γινόσουν! Αυτή είναι η χριστιανική στάση έτσι νόμιζα και εγώ άλλωστε! Και όμως αδελφοί μου, εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές δεν είναι αυτή η στάση… και το διαπίστωσα και εγώ όταν τέλεσα την ακολουθία του μικρού αγιασμού για κάθε ιδιωτικό έργο και αναφέρομαι συγκεκριμένα στον Απόστολο που προβλέπεται να αναγνωστεί . Είναι απόσπασμα από την Β΄ Θεσσαλονικείς 3ο Κεφάλαιο και στίχους 6 έως 12 όπου αναφέρει : 6 Παραγγέλλομεν δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, στέλλεσθαι ὑμᾶς ἀπὸ παντὸς ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος καὶ μὴ κατὰ τὴν παράδοσιν ἣν παρέλαβον παρ' ἡμῶν. 7 αὐτοὶ γὰρ οἴδατε πῶς δεῖ μιμεῖσθαι ἡμᾶς, ὅτι οὐκ ἠτακτήσαμεν ἐν ὑμῖν, 8 οὐδὲ δωρεὰν ἄρτον ἐφάγομεν παρά τινος, ἀλλ' ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, νύκτα καὶ ἡμέραν ἐργαζόμενοι, πρὸς τὸ μὴ ἐπιβαρῆσαί τινα ὑμῶν· 9 οὐχ ὅτι οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν, ἀλλ' ἵνα ἑαυτοὺς τύπον δῶμεν ὑμῖν εἰς τὸ μιμεῖσθαι ἡμᾶς. 10 καὶ γὰρ ὅτε ἦμεν πρὸς ὑμᾶς, τοῦτο παρηγγέλλομεν ὑμῖν, ὅτι εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδὲ ἐσθιέτω. 11 ἀκούομεν γάρ τινας περιπατοῦντας ἐν ὑμῖν ἀτάκτως, μηδὲν ἐργαζομένους, ἀλλὰ περιεργαζομένους· 12 τοῖς δὲ τοιούτοις παραγγέλλομεν καὶ παρακαλοῦμεν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα μετὰ ἡσυχίας ἐργαζόμενοι τὸν ἑαυτῶν ἄρτον ἐσθίωσιν.
Και σε νεοελληνική μετάφραση :6Σας παραγγέλλουμε ακόμα, αδελφοί, στο όνομα του Kυρίου μας Iησού Xριστού, να κρατιέστε μακριά από κάθε αδελφό που ζει άτακτα κι όχι σύμφωνα με τον τρόπο ζωής που παρέλαβαν από μας. 7’λλωστε, κι εσείς οι ίδιοι ξέρετε πώς πρέπει να μιμείστε εμάς, γιατί δε συμπεριφερθήκαμε άτακτα ανάμεσά σας, 8ούτε φάγαμε δωρεάν ψωμί από κανέναν, αλλά εργαζόμασταν νύχτα και μέρα με κόπο και μόχθο για να μην επιβαρύνουμε κανέναν από σας. 9Όχι γιατί δεν έχουμε το δικαίωμα αυτό, αλλά για να γίνουμε σε σας το παράδειγμα, ώστε να μας μιμείστε. 10’λλωστε, και τότε που ήμασταν κοντά σας, η παραγγελία μας σε σας ήταν τούτη: Aν κάποιος δε θέλει να εργάζεται, δεν πρέπει ούτε και να τρώει. 11Γιατί, πράγματι, ακούμε πως κάποιοι μεταξύ σας ζουν άτακτα, οι οποίοι καμιά εργασία δεν κάνουν, παρά μόνο ασχολούνται με ξένες υποθέσεις. 12Σ� αυτούς, λοιπόν, παραγγέλλουμε και τους συνιστούμε στ� όνομα του Kυρίου μας Iησού Xριστού, να τρώνε το ψωμί τους εργαζόμενοι με τάξη.
Όσοι πραγματικά έχουν ανάγκη είναι αξιοπρεπείς και σου παρουσιάζονται με σεβασμό και διακριτικά. Οι άλλοι σε βλέπουν σαν τράπεζα που νομίζουν κόβεις 1000αδες ευρώ κάθε μέρα. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα και σαν πιστοί και σαν επίσημη εκκλησία για το τι θα κάνουμε και πως θα ασκείται η φιλανθρωπία υπεύθυνα! Γιατί έτσι όπως είναι τώρα μάλλον κακό κάνουμε παρά καλό!
Κλείνω με αυτό που λέει και μια κινέζικη παροιμία : Αν σου δώσω ένα ψάρι θα ξαναπεινάσεις… αν σε μάθω να ψαρεύσεις δεν θα πεινάσεις ποτέ! Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε αρκεί και όσοι δηλώνουν αναξιοπαθείς να το καταλάβουν καλά αυτό ότι δεν μπορούν συνεχώς και μονίμως να ζουν εις βάρος των άλλων, γιατί ούτε λύνεται το πρόβλημά τους, αλλά και οι υπόλοιποι δεν πρόκειται να σηκώσουμε ποτέ κεφάλι και για τα δικές μας ανάγκες αλλά και γι αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη.
π Αντώνιος Χρήστου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου