Χειροτονίες δύο νέων Πρεσβυτέρων στην Ι.Μ. Γλυφάδας, Ε. Β. Β. και Β.

Το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013 και την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας Γλυφάδας κ. Παύλος  τέλεσε την Θεία Λειτουργία στους Ιερούς Ναούς  Αγίου Παντελεήμονος και Αγίας Τριάδος της πόλεως της Γλυφάδας. Κατά τη διάρκεια των δύο ιερών  ακολουθιών, ο Σεβασμιώτατος τέλεσε τη χειροτονία εις πρεσβύτερον του π. Αρσενίου Τζαμουζάκη και τη χειροτονία εις πρεσβύτερον του π. Μάριου Χανόπουλου, με τη συμμετοχή πολλών επισκεπτών Κληρικών και πλήθους κόσμου.

          Οι δύο νεοχειροτονημένοι έγγαμοι πρεσβύτεροι, και οι δύο με πτυχίο Θεολογίας, τοποθετήθηκαν ως Εφημέριοι στους Ιερούς Ναούς όπου χειροτονήθηκαν. Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Παύλος εξέφρασε, μεταξύ άλλων,  τη βεβαιότητα ότι οι νέοι πρεσβύτεροι θα ανταποκριθούν, όπως το έπραξαν και κατά τη διάρκεια της Διακονίας τους, στις σύγχρονες απαιτήσεις των καιρών και στις ποιμαντικές ανάγκες του λαού και από το δεύτερο βαθμό της Ιερωσύνης. 

   O Χειροτονητήριος λόγος του π. Μάριου Χανόπουλου είναι ο παρακάτω :

«Ποιμήν κυρίως ἐστίν, ὃ τα ἀπολωλότα λογικά πρόβατα δι’ ἀκακίας, δι’ οἰκίας σπουδῆς καί εὐχῆς ἀναζητῆσαι καί ἀνορθῶσαι δυνάμενος».

Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Σεβαστοί Πατέρες,

Της του Χριστού διακονίας,

Αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί,

Με τους λόγους αυτούς του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, ως ερωτήματα  και ζητήματα που πρέπει να αναζητήσω στο βάθος της ψυχής μου και τα οποία αναγνωρίζω ότι θα υπάρχουν εσαεί στη ζωή μου,  προσέρχομαι σήμερον να λάβω τον δεύτερον βαθμό της Ιεροσύνης, με φόβο και τρόμο. Μελετώντας την ομιλία προς τον Ποιμένα,  αναρωτιέται κανείς αν ο ίδιος ο Άγιος  Ιωάννης ομιλεί για τον εαυτό του ή για τον ηγούμενο της Ραϊθού, δηλαδή τον επικεφαλής ποιμένα μιας μοναστικής αδελφότητας.

Πρόκειται για μια αναφορά, η οποία αντιπροσωπεύει συνοπτικά τη χριστιανική διδασκαλία για τον ηγούμενο ως ποιμένα στο πλαίσιο της ασκητικής παράδοσης της Εκκλησίας. Ακόμη περισσότερο αναφέρεται στην αξία της ελεύθερης βούλησης και ως εκ τούτου στην φύση του ανθρώπου. Αυτό που διακυβεύεται  ωστόσο δεν είναι μια αφηρημένη μεταφυσική θέση, μια φιλοσοφία που δεν επηρεάζει τίποτα, αλλά μια εκτίμηση της εμπειρικής βίωσης της υπαρξιακής κατάστασης του ανθρώπου, μια πραγματικότητα που τελικά τον οδηγεί στην προσωπική κοινωνία και σχέση με τον Τριαδικό Θεό. 

«Ποιμήν κυρίως ἐστίν», έκφραση που δηλώνει την κορύφωση της ταπείνωσης, της κενότητας αλλά και της απροθυμίας για την ανάληψη του πολύπλοκου και υπεύθυνου έργου της πατρότητας και ποιμενικής ευθύνης. Πολλοί από εμάς τους υποψήφιους για την ιεροσύνη βρισκόμασταν σε μια αναμονή. Μετά την εις διάκονο χειροτονία μου από τα Σεπτά χέρια Σας Σεβασμιώτατε, ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι πρέπει να πορευτώ σε μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση για την επίτευξη του στόχου, που δεν είναι μόνο ο αγιασμός αλλά και η διακονία των ανθρώπων.

Αλλά η αναφορά «δι’ οἰκίας σπουδῆς καί εὐχῆς ἀναζητῆσαι» μας θέτει προ των ευθυνών μας. Το λειτούργημα της ιεροσύνης δεν αποσκοπεί στην εκπλήρωση κάποιων εγωκεντρικών στόχων  ή στην ανάδειξη των προσωπικών μας κατορθωμάτων. Αναφέρεται σε κάτι πολύτιμο πιο ανεκτό από τον ίδιο τον Θεό και είναι η παρηγοριά του Θεού σε εκείνον που αναλαμβάνει να ιερωθεί και να γίνει ποιμένας για εκείνα τα προσόντα και χαρίσματα που αισθάνεται ότι δεν έχει και πρέπει να έχει. Σε αυτήν την αδυναμία αποκαλύπτεται η πατρική αγάπη του Θεού που έρχεται ακριβώς να ικανώσει τον υποψήφιο. Και σίγουρα είμαστε αδύναμοι για τον αγρό του Κυρίου.

Εκτός από την ιδιότητα του ποιμένα, ο οποίος πρέπει να θεραπεύει «δι’ ἀκακίας, δι’ οἰκίας σπουδῆς καί εὐχῆς»  ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος προσδίδει  και άλλες τρείς ιδιότητες. Ο ποιμήν πρέπει να είναι: Κυβερνήτης και να έχει «ἱσχύν νοεράν ἐκ Θεοῦ καί οἰκείων μόχθων». Να είναι Ιατρός, να έχει  ανοσία, να είναι Διδάσκαλος με «νοεράν δέλτον γνώσεως»  για να μπορέσει να διακονήσει τις ψυχές των προβάτων για τα οποία θυσιάστηκε ο ίδιος ο Υιός του Θεού. Η φροντίδα και η διακονία, μας συνδέει με τη μίμηση του θείου προτύπου, καθώς όπως μας αναφέρει ο Μ. Βασίλειος η ευθύνη του ιερέα είναι «ἡ ἐπιμέλεια ψυχῶν αἳματι Χριστοῦ ἐξηγορασμένων».

 Η σύνθεση αυτών των γνωρισμάτων οδηγούν τον ποιμένα στην άσκηση της διακονίας, για την ανάγνωση της ανθρώπινης ψυχής και της ασφαλής πορείας προς την σωτηρία. Μαζί με τον δικό του αγώνα προς τον αγιασμό, ο ποιμένας καλείται να ασκήσει το ποιμαντικό του έργο εκφράζοντας ακριβώς ολόκληρη την αγάπη του στον λόγο, στην πράξη, στην παρηγοριά, στην ανόρθωση και στην συμπαράσταση των ανθρώπων μέσα από την λειτουργική του ένδυση. Και είναι αλήθεια σήμερα αυτό το έργο είναι πολύπλευρο και εκτείνεται σε πολλούς τομείς, όπως η ελεημοσύνη, η φροντίδα των αναξιοπαθούντων, η επίσκεψη των ασθενών, η επικοινωνία με τη νεολαία. Ακριβώς η παρουσία του ποιμένα δεν πρέπει να είναι τυπική αλλά ουσιαστική.

Και το τρίτο είναι  η εύρεση του απολωλότος προβάτου «ὁ τα ἀπολωλότα λογικά πρόβατα». Δεν είναι μόνο να τα γνωρίζεις αλλά και να σε γνωρίζουν. Είναι μια αμοιβαία εξομολόγηση. Η φωνή του Χριστού και της Εκκλησίας γίνεται μια φωνή. Ο ποιμήν έχει μια προσωπική σχέση με τα πρόβατα. Δεν τα γνωρίζει μόνο, δεν τον ακολουθούν αλλά και τα ακολουθεί. Η ανεύρεση του απολωλότος προβάτου συνιστά πλήρη επίγνωση του καθένα. Πρέπει να είναι σε θέση να αισθανθεί την απουσία ενός προβάτου.

Οι άκαρπες πατερικές αναφορές, ο εγωιστικός χαρακτήρας, ο σφετερισμός της ποιμαντικής εξουσίας, πολλές φορές αποχρωματίζουν τον ποιμένα, καθιστώντας τον ένα υπάλληλο που απλά επιτελεί ένα έργο.  Κάθε μια από αυτές τις πτυχές της ποιμενικής άσκησης αποτελεί ένα ολόκληρο κεφάλαιο της ποιμαντικής δραστηριότητας, η οποία απαιτεί χρόνο και σύνεση για να εκφράσει, να προσφέρει και να παράγει εις οικοδομήν.

 Η σχέση ποιμένος και ποιμνίου, πνευματικού πατέρα και των λογικών προβάτων βρίσκονται σε μια ενεργειακή κατάσταση αλληλεπίδρασης με κεντρικό άξονα τη διάκριση και την υπακοή, σημεία που αποτελούν και τις διήκουσες έννοιες της Κλίμακας του Ιωάννη του Σιναΐτη. Για τον άγιο Ιωάννη τα δυο αυτά θέματα χαρακτήριζαν την μοναστική παράδοση, στην οποία   η πνευματική καθοδήγηση δεν ήταν μόνο μια απλώς θεωρητική διδασκαλία ή εντολές ανωτέρου, αλλά έκφρασης ευθύς εξαρχής της πατρότητας. Ιεροσύνη και ποιμαντική υπάρχουν σε μια αρμονική ενότητα, σε μια μοναδική σύνθεση. Η μετοχή στην Ιεροσύνη του Χριστού πραγματοποιείται κατά την στιγμή της καθόδου του Αγίου Πνεύματος την ώρα της χειροτονίας. Η ιερατική διακονία εκφράζεται ως ποιμαντική διακονία, η οποία δεν είναι αφηρημένη ή ένα απλό έργο, αλλά μια διαφορετική διακονία που είναι συνδεδεμένη με την ίδια την ύπαρξη της εκκλησιαστικής κοινωνίας. .

Σε αυτήν την ιερά στιγμή αισθάνομαι την ανάγκη να αναφερθώ σε πρόσωπα τα οποία διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην ζωή μου μέχρι και σήμερα.

Εν πρώτοις μνημονεύω τους γονείς μου Θωμά και Μαργαρίτα και ιδιαίτερα την μητέρα μου που σήμερα βρίσκεται στην εν ουρανοίς θριαμβεύουσα Εκκλησία. Τους ευχαριστώ και τους ευγνωμονώ για όλα όσα μου προσέφεραν. Θα τους μνημονεύω πάντα στην ιερά πρόθεση. Το σημείο εκείνο που κοινωνούν ζώντες και κεκοιμημένοι.Καθώς και τα αδέλφια μου που με στηρίζουνμε πάντοτε την αγάπη τους. 

Μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου ευχαριστώ τον Πρωτοσύγκελο της Μητροπόλεως μας  Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Αλέξιο Ψωϊνο για την πολύτιμη βοήθεια του,  τις συμβουλές και εν γένει για το αμέριστο ενδιαφέρον του.

Ευγνωμονώντας ευχαριστώ τον π. Κωνσταντίνο Βαρθολομαίο, Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Μητροπόλεως μας για το ενδιαφέρον που έδειξε για μένα όλο αυτό το διάστημα από την αρχή της γνωριμίας μας μέχρι και σήμερα.

Υιικός και με ευγνωμοσύνη επίσης ευχαριστώ τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Μελέτιο Μπουντούρη και τον π. Χρήστο Τσεβά, ιερείς στον ιερό Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου στη Βάρη για τις πνευματικές τους συμβουλές και παροτρύνσεις. Τους δύο αυτούς  κληρικούς είχα την ευκαιρία να τους γνωρίσω ιδιαίτερα ως διάκονος του εν λόγω ιερού ναού, όπου έμαθα και διδάχθηκα την καθημερινή ζωή της ενορίας.

Εγκαρδίως ευχαριστώ τους Πανοσιολογιωτάτους Αρχιμανδρίτες π. Διονύσιο Κατερίνα και π. Στέφανο Σουλιμιώτη που με οδήγησαν σε αυτήν την όμορφη Μητρόπολη υπό της Σεπτής Σας ποιμαντορίας.

Την ιεράν τάυτην στιγμήν θα ήθελα να  αναφερθώ και σε αυτούς με τους οποίους συνεργάστηκα στα γραφεία της Ιεράς Μητροπόλεως: τους κληρικούς, π. Γεώργιο Αντζουλάτο, π. Σωτήριο Θωμόπουλο, π. Γεώργιο Φειδόπουλο και π. Αντώνιο Χρήστου καθώς και τους λαϊκούς, κ. Χρίστο Κολόσακα, κ. Σπυρίδων Τρούσσα, κ. Πορφύριο Πλυτά και κ. Γεώργιο Αντωνακάκη. Με την περίσσεια καλοσύνη τους, την απλή και ευσεβής βιωτή τους, την ανεπίδευτη ευγένεια του χαρακτήρος τους, αλλά και την αναμφίλεκτη ικανότητά τους σε πολλά θέματα με βοήθησαν να μπορέσω να ανταπεξέλθω στις διακονικές μου υποχρεώσεις.

Θα ήθελα να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ και στο Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Νικηφόρο Κυπριανό για την αγάπη και την υποστήριξη του εις το πρόσωπο μου.

Επιθυμώ όμως να αναφερθώ και στον νέο μου συνεφημέριο π. Γεώργιο Γαντζό. Πιστεύω και είμαι βέβαιος ότι θα συνεργαστούμε άριστα με αγάπη και αφοσιώση στο έργο της διακονίας μας.

Ευχαριστώ την αγαπημένη μου σύζυγο  Στυλιανή, για την έμπρακτη στήριξη της στον πνευματικό μου αγώνα και την ολόψυχη ταύτηση της επιθυμίας της με την δική μου απόφαση της χειροτονίας καθώς και τους εκλεκτούς και αγαπητούς γονείς της Αθανάσιο και Ελένη με τις ευχές των οποίων εύχομαι να εκπληρωθούν οι προσδοκίες  δια της ιερατικής μου διακονίας.

Κατά την εύσημον ταύτη στιγμήν, επιβάλλει να εκφράσω απείρους ευχαριστίας εις τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ειρηνουπόλεως κ.κ. Δημήτριο, τον οποίο, δια της αγάπης, της προτροπής του και της χορηγηθείσας πνευματικής συμμαρτυριάς, εκ βάθους καρδίας ευγνωμονώ. Ωσαύτως και τον κομιστή των ευχών του, τον συμπαριστάμενο και συμπροσευχόμενο Πρωτοσύγκελο της Ιεράς Μητροπόλεως Ειρηνουπόλεως  Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Φώτιο Χαντζηαντωνίου.

Σεμασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Αν και γνωρίζω ότι η ψυχή Σας αποποιείται το λιβανωτό των επαίνων, θα μου επιτρέψετε μετά πάσης ειλικρίνειας να ομολογήσω ότι είχα εμπειρία της αγάπη σας, η οποία μόνον πατρική μπορεί να ονομασθεί. Από τότε που σας γνώρισα, εκτός από τις πατρικές ευχές και συμβουλές που είχα την ευλογία να λάβω, δηλαδή από την ημέρα που φόρεσα το τίμιο ράσο η ζωή μου άλλαξε. Γνωρίζω επίσης την άοκνη μέριμνά σας για μένα και την οικογένειά μου, καθώς στις πολύ δύσκολες στιγμές μας μου συμπαρασταθήκατε ως αληθινός πατήρ και ποιμένας. Στο πρόσωπο Σας Σεβασμιώτατε, είδα έναν απλό στους τρόπους Ιεράρχη, με την καρδιά γεμάτη καλοσύνη, ένα κατεξοχήν Ποιμενάρχην… «Δεῖ γάρ τόν ἐπίσκοπον ἀνέγκλητον εἶναι ὡς Θεοῦ οἱκονόμον, μή αὑθάδη, μή ὁργίλον, μή πάροινον, μή πλήκτην, μή αἰσχροκερδῆ,  ἀλλά φιλόξενον, φιλάγαθον, σῶφρονα, δίκαιον, ὃσιον, ἐγκρατῆ,  ἀντεχόμενον τοῦ κατά τήν διδαχήν πιστοῦ λόγου, ἳνα δυνατός ἢ καί παρακαλεῖν ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τῇ ὑγιαινοῦσι καί τούς ἀντιλέγοντας ἐλέγχειν.(Τιτ.1,7-9)

Στο πρόσωπο Σας Σεβασμιώτατε βλέπει κανείς τον πνευματικό καθοδηγητή και το στήριγμα στις θαλασσοταραχές της καθημερινότητας. Βλέπω επίσης σε Εσάς τον πατέρα που θα με αγκαλιάζει,

Αυτόν που  προσεύχεται για εμένα,

Αυτόν που σήμερα με καλεί σε νέο αγώνα,

Να γνωρίζετε ότι θα είμαι αφοσιωμένος σε Εσάς,

«Ἡ θεία χάρις ἡ πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα» που θα έρθει από τας Τιμίας Χείρας σας ας με ικανώσει και μένα να μπορώ με τη σειρά μου να προσφέρω αυτά τα οποία θα λάβω και τώρα και για πάντα. Αμήν.

             Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως