Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής ΙΒ’ Λουκά.

Εβρ. ιγ΄ 17-21 :Και, από τα ύψη του ουρανού, μας καλεί

να πορευθούμε κι εμείς προς τα εκεί,

να ποθούμε κι εμείς την αρετή,

την άσκηση, την αγιότητα και την προσευχή.

του π. Παναγιώτη Γκέζου

Ο Μέγας Αντώνιος εγκατέλειψε τον κόσμο,

το σπίτι του, την πόλη του,

          για να ζήσει με τον Θεό και για τον Θεό.

 Πούλησε ό, τι είχε,

                           και τα μοίρασε στους φτωχούς,

               για να πλουτίσει ο ίδιος στον  ουρανό.

Ας μη φανεί παράδοξο,

 διότι και ο Μέγας Αντώνιος, ένας χριστιανός

μέσα στην έρημο

                  επιτελούσε ύψιστο έργο ποιμαντικό.

Όπως λέει το αποστολικό ανάγνωσμα,

                                              αγρυπνούσε κι αυτός

για τη σωτηρία των ψυχών των χριστιανών.

      Προσευχόταν αδιάλειπτα για τους πιστούς

 που ζούσαν στον κόσμο,

                                         μέσα στους πειρασμούς,

τις πολεμικές και τους διωγμούς.

Οι αγώνες του σταδιακά γίνονταν γνωστοί,

η φήμη του συνεχώς εξαπλωνόταν,

                                                   και οι χριστιανοί

που μάθαιναν για τους αγώνες του εναντίον

       του διαβόλου άρχισαν να τον θαυμάζουν

                                και να του ζητούν την ευχή.

Αλλά και ο Μέγας Αντώνιος,

                                με ειδική κλήση από το  Θεό,

δυο φορές επέστρεψε στον κόσμο, κατέβηκε

          στην Αλεξάνδρεια για έργο πνευματικό.

Την πρώτη φορά

              για να παρηγορήσει τους χριστιανούς

 στα χρόνια του διωγμού που διέταξε

             ο αυτοκράτορας Μαξιμίνος για αυτούς.

Και τη δεύτερη φορά

                  για να υπερασπιστεί την Ορθοδοξία,

για να στηρίξει τον Μέγα Αθανάσιο

και να πολεμήσει με σθένος τον Άρειο

και τους άλλους αιρετικούς

                 για τη δική τους αιρετική διδασκαλία.

Αγρυπνούσε λοιπόν για τις ψυχές

  των πιστών της Εκκλησίας του Χριστού,

                                                              αγρυπνούσε.

 Και όπως λέει ένα τροπάριο της εορτής του,

ενώ ήταν οικιστής της ερήμου στήριζε

        την οικουμένη και τον Θεό παρακαλούσε.

Και κατόπιν ο θείος Απόστολος

εύχεται στον Θεό Πατέρα, τους πιστούς,

                                                      να τελειοποιήσει

σε κάθε αγαθό έργο

                     και ζητά από τον Θεό να ενεργήσει

 στο εσωτερικό τους το θείο θέλημα

                         με τη μεσιτεία του Ιησού Χριστού,

στον Οποίο ανήκει

           η δόξα στους αιώνες των αιώνων παντού.

                        Αυτήν την πνευματική τελειότητα

που εύχεται ο απόστολος Παύλος στους πιστούς

την έζησε σε μέγιστο βαθμό ο Μέγας Αντώνιος

                                                            με ταπεινότητα.

Διότι όλη του η ζωή ήταν αγγελική και άγια,

            ήταν μία προσευχή και, στον Θεό, λατρεία.

Τα μάτια του πλημμύριζαν από δάκρυα την ώρα

           που συνομιλούσε με το Θεό στην Εκκλησία.

Νήστευε αυστηρά, ζούσε μέσα στην άσκηση

                             με κακοπάθεια και σκληραγωγία.

Κι έκανε και κάποιες χειρωνακτικές εργασίες

   για να μπορεί και πάλι, τους φτωχούς, να ελεεί .

Όπως διηγείται ο βιογράφος του

          Μέγας Αθανάσιος, ο οποίος ήταν

                                        και πνευματικό του παιδί.

Και μας άφησε ως ιερή παρακαταθήκη

                              την τελειότητα την πνευματική.

 Και, από τα ύψη του ουρανού, μας καλεί

                     να πορευθούμε κι εμείς προς τα εκεί,

να ποθούμε κι εμείς την αρετή,

       την άσκηση, την αγιότητα και την προσευχή.

17/1/2016