Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής μετά του Σταυρού.

Επομένως καλούμαστε ως άνθρωποι εν Χριστώ,

να υπερβούμε τον δικό μας εγωισμό.

                           του π. Παναγιώτη Γκέζου

Ο Απόστολος των εθνών με τα εξής λόγια

 «εγώ γαρ διά νόμου νόμω απέθανον, ίνα Θεώ ζήσω»

(Γαλ. β’ 19), θέλει να τονίσει τον κίνδυνο που διατρέχει

                       ο άνθρωπος που ναι μεν πιστεύει στο Θεό,

αλλά πιστεύει και ζει εκτός του θείου θελήματος,

                                 με λανθασμένο τρόπο και εγωιστικό.

                Πρέπει να καταλάβουμε το νόημα το αληθινό,

που άφησε σε εμάς ο ίδιος ο Κύριος

                                    με την θυσία του πάνω στο Σταυρό,

που δεν είναι άλλο από την αγάπη, την κοινωνία

                       και τη θυσία.  Ο Θεός δεν προσωποληπτεί,

δεν διακρίνει τους ανθρώπους ανάλογα

                                           με την καταγωγή τους, τη φυλή

            ή τη γλώσσα, το φύλο ή την τάξη την κοινωνική.

Αυτό έδειξε και ο Κύριος

                                          κατά την επίγεια Του παρουσία.

Καλούμαστε λοιπόν κι εμείς να βαδίσουμε στο δρόμο

που χάραξε ο Χριστός πάνω στη γη.

                                          Πρώτα πρέπει να αποκτήσουμε

κοινωνία αληθινή με το Θεό,

                                      να καταλάβουμε και να βιώσουμε

τι προσφέρει σε μας ο Θεός και παράλληλα

 το πνεύμα αυτό να το μεταφέρουμε

                                                       στη καθημερινή μας ζωή.

Το μήνυμα λοιπόν του Απ. Παύλου,

τόσο προς τους Γαλάτες,

                            όσο και στους Χριστιανούς κάθε εποχής

     είναι η μετοχή στην κοινωνία της αγάπης του Θεού,

στην οποία μας καλεί η σταυρική θυσία του Χριστού.

Συνεπώς η τήρηση  στην παράδοση του νόμου,

όχι μόνο δεν μας αγιάζει, αλλά μας καθιστά

  και αμαρτωλούς. Πέθανα ως προς τον νόμο με σκοπό

και αποτέλεσμα να ζήσω εν Χριστώ.

Όπως ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε

έτσι κι εγώ πέθανα ως προς το νόμο

                                      κι αναστήθηκα ως προς το Χριστό.

 Όπως ακριβώς όταν επικρατήσει η αμαρτία,

αυτή είναι που κυριαρχεί και κατευθύνει την ψυχή

        να κάνει μόνο ότι εκείνη επιτάσσει στην κοινωνία.

 Υπάρχει δηλαδή στον άνθρωπο

                                              ένας εσωτερικός δαιμονισμός,

 που είναι χειρότερος από τον εξωτερικό.

 Έτσι, αν η αμαρτία νεκρωθεί,

                                                 τότε ζει μέσα μας ο Χριστός

και γίνονται μόνο όσα θέλει Αυτός.

Όταν προσεύχονται αλλά και σε όλες

                                                     τις τελετές της Εκκλησίας,

οι πιστοί κάνουν το σημείο του Σταυρού.

Η σωτηρία μας πηγάζει από την αστείρευτη αγάπη

του Χριστού προς εμάς, η οποία

τον οδήγησε μέχρι το σταυρικό του θάνατο.

                             Μέσα από αυτή τη σταυρική του θυσία,

  αντλούμε κι εμείς τη δύναμη  για ν' αντιμετωπίσουμε

 τα διάφορα προβλήματα

                      που συναντούμε, στη ζωής μας, τη πορεία. 

Έτσι διαλέγουμε ή αποδεχόμαστε

το ευαγγέλιο του Χριστού και σωζόμαστε

                                ή παραμένουμε δούλοι της αμαρτίας. 

 Γαλ. β΄ 16-20