του Ιερέα Ιωάννη Σουρλίγγα
Μέ ἰδιαίτερη λαμπρότητα ἑορτάσθηκε στήν Ἱερά Μητρόπολη Μαντινείας καί Κυνουρίας ἡ Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως.
Ὁ Σεβ. Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, προεξῆρχε στό Ἀρχιερατικό Συλλείτουργο στόν Ἱερό Ναό Ἁγίας Αἰκατερίνης Τριπόλεως, ὅπου εὐλόγησε μέ τόν τίμιο Σταυρό τούς ἐκκλησιαζομένους καί διένειμε σέ ὅλους ὡς εὐλογία σταυρολούλουδα καί δεντρολίβανο ἀπό τόν τίμιο Σταυρό. Μαζί μέ τόν Σεβ. Μητροπολίτη μας συλλειτούργησαν οἱ Σεβ. Μητροπολίτες Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ καί Ἱερισσοῦ, Ἀρδαμερίου καί Ἁγίου Ὄρους κ.κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, οἱ ὁποῖοι ἦλθαν στήν Τρίπολη γιά νά μετάσχουν στό τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνο τοῦ μακαριστοῦ Κων/νου Ψυχογιοῦ, συγγενοῦς τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μας.
Κατά τή διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ τέλεσε τήν εἰς Διάκονον χειροτονίαν τοῦ π. Παναγιώτου Ἀθ. Ἀσκούνη, ὁ ὁποῖος εἰσέρχεται στόν ἔγγαμο ἱερό κλῆρο τῆς Μητροπόλεώς μας. Ὁ π. Παναγιώτης κατάγεται ἀπό τό χωριό Μεσορράχη τῆς Κυνουρίας καί.... εἶναι ἐν ἐνεργείᾳ Δάσκαλος τῆς Πρωτοβάθμιας Ἐκπαίδευσης, ἔγγαμος μέ σύζυγο ἐκπαιδευτικό καί πατέρας τριῶν τέκνων.
Ἡ χειροτονία τοῦ νέου Διακόνου πραγματοποιήθηκε ἐν μέσῳ πολυπληθοῦς ἐκκλησιάσματος, κατοίκων τῆς Ἐνορίας Μεσορράχης, τῆς γύρω περιοχῆς, τῆς Ἀρχιερατικῆς Περιφερείας Καστρίου Κυνουρίας, ἀλλά καί φίλων του καί ἐκπαιδευτικῶν ἀπό τήν Ἀθήνα.
Στήν ὁμιλία του ὁ νέος Διάκονος ἀναφέρθηκε μέ πολλή συγκίνηση στήν εὐλογημένη πορεία, πού τόν ὁδήγησε στή μεγάλη ἀπόφαση νά ἱερωθεῖ, ἐξέφρασε τήν ἱερά καί βαθιά συγκίνηση τῆς προσωπικῆς του Πεντηκοστῆς, τήν εὐγνωμοσύνη του καί τίς θερμές εὐχαριστίες του πρός τόν Σεβ. Μητροπολίτη μας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ καί ὅλους ὅσοι συντέλεσαν στήν ἀπόφαση τῆς ἀφιερώσεώς του στή διακονία τοῦ Θεοῦ καί τοῦ εὐλογημένου Λαοῦ Του.
Ἀπό τήν πλευρά του ὁ Σεβ. Ποιμενάρχης μας, ἀπευθυνόμενος στόν νέο Διάκονο, ἐπισήμανε ὅτι ἡ ἱεροσύνη καί ἡ σταυρική Θυσία τοῦ Κυρίου εἶναι μιά ἄρρηκτα συνδεδεμένη πορεία, μιᾶς καί σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν μεγάλη ἑορτή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως.
Ἐπεσήμανε ὅτι ἡ ἱεροσύνη δέν εἶναι ἕνα βιοποριστικό ἐπάγγελμα καί ὅτι ὁ κληρικός δέν χειροτονεῖται γιά νά ἐξυπηρετήσει τόν ἑαυτό του καί τίς προσωπικές του ἀνάγκες. Γίνεται κανείς κληρικός γιά νά διακονήσει τόν Λαό τοῦ Θεοῦ .
Ἄς εὐχηθοῦμε στόν νέο κληρικό τῆς Μητροπόλεώς μας νά εἶναι ἄξιος καί ἄς προσκυνήσουμε σήμερα μέ εὐλάβεια τόν τίμιον καί ζωοποιόν Σταυρόν τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἄς ἀντλήσουμε ἀπό ἐκεῖνον τή δύναμη, τό κουράγιο καί τή βοήθεια, πού μᾶς εἶναι τόσο ἀναγκαία, ὥστε ἀνανεωμένοι καί καθησυχασμένοι νά ἀρχίσουμε τό δεύτερο μέρος τῆς Σαρακοστῆς καί νά ἀνεβοῦμε τόν πνευματικό μας Γολγοθά.
Τόν Γολγοθά, ὅμως, πού πάντα ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάσταση. Ἀμήν!!!
Διάκονος π. Παναγιώτης Ἀθ. Ἀσκούνης
Ὁ νέος Διάκονος π. Παναγιώτης Ἀθ. Ἀσκούνης γεννήθηκε στό Καστρί Κυνουρίας τό ἔτος 1958. Σπούδασε Ἠλεκτρονικός στό Τ.Ε.Ι. Πειραιῶς, Δάσκαλος στή Ράλλειο Παιδαγωγική Ἀκαδημία Πειραιῶς καί Νηπιαγωγός στό Παιδαγωγικό Τμῆμα Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Μετεκπεδεύτηκε ἐπί διετίαν στήν Εἰδική Ἀγωγή στό Μαράσλειο Δ.Δ.Ε. Ἐπίσης, εἶναι κάτοχος Πτυχίου Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καί Μεταπτυχιακοῦ Διπλώματος (Master’s) Ἐφαρμοσμένης Παιδαγωγικῆς τοῦ Π.Τ.Δ.Ε. τοῦ Πανεπιστημίου Άθηνῶν. Ἔχει ἐργαστεῖ σέ διάφορες ὑπεύθυνες θέσεις, ὅπως στήν Ἑλληνική Πρεσβεία τοῦ Βερολίνου (στό Γραφεῖο Συντονιστῆ Ἐκπαίδευσης) καί, ὡς Δάσκαλος Πρωτοβάθμιας Ἐκπαίδευσης, στή Γεννάδειο Σχολή, στό Λάτσειο Κολλέγιο Ψυχικοῦ, στό Εὐρωπαϊκό Σχολεῖο Βερολίνου «Ἀθήνα» (Athene - Grundschule, Berlin - Steglitz) καί σέ διάφορα ἄλλα δημόσια σχολεῖα ἐπί πολλά ἔτη. Διετέλεσε Διευθυντής τοῦ 4ου καί τοῦ 2ου Δημοτικοῦ Σχολείου Κορωπίου καί σήμερα εἶναι Ὑποδιευθυντής καί ὑπεύθυνος τοῦ Ὁλοημέρου Προγράμματος στό 2ο Δημοτικό Σχολεῖο Βάρης. Ἀνέπτυξε πλούσια κοινωνική δραστηριότητα καί διετέλεσε μέλος τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου Μεσορράχης Καστρίου Ἀρκαδίας καί τῶν Διοικητικῶν Συμβουλίων τοῦ Παιδικοῦ Σταθμοῦ Δήμου Βάρης, τοῦ Συλλόγου Μετεκπαιδευομένων Μαρασλείου Σχολῆς, τοῦ Συλλόγου Ἰδιωτικῶν Ἐκπαιδευτικῶν Λειτουργῶν Ἀθηνῶν (Σ.Ι.Ε.Λ.), τοῦ Συλλόγου Δασκάλων Γλυφάδας, τοῦ Συλλόγου Δασκάλων Βερολίνου, τοῦ Συλλόγου Καστριτοχωριτῶν Ἀθηνῶν, τοῦ Συλλόγου Γονέων καί Κηδεμόνων Δημοτικοῦ Σχολείου Βάρης, τοῦ Συλλόγου Γονέων καί Κηδεμόνων 2ου Νηπιαγωγείου Βάρης, τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου Μεσορράχης, τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ Βάρης, τῆς Σχολικῆς Ἐπιτροπῆς Δήμου Κρωπίας καί τῆς Ἐπιτροπῆς Παιδείας Δήμου Κρωπίας. Τυγχάνει γιά δεύτερη θητεία ἐκλεγμένο μέλος τοῦ Συμβουλίου τῆς Δημοτικῆς Κοινότητας Βάρης στό Τοπικό Συμβούλιο Βάρης. Ὁ Διάκονος π. Παναγιώτης Ἀσκούνης, εἶναι ἔγγαμος μέ τή Μαρία Χαραμῆ, πρώην Διευθύντρια τοῦ 2ου Δημοτικοῦ Σχολείου Βάρης καί τοῦ 4ου Δημοτικοῦ Σχολείου Κορωπίου καί νῦν Δασκάλα τοῦ 2ου Δημοτικοῦ Σχολείου Βάρης, μέ τήν ὁποία ἔχει ἀποκτήσει 3 παιδιά, τόν Ἀθανάσιο, τόν Ἐμμανουήλ καί τήν Σταυρούλα.
Χ Ε Ι Ρ Ο Τ Ο Ν Η Τ Η Ρ Ι Ο Σ Ο Μ Ι Λ Ι Α ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΑΣΚΟΥΝΗ
Σεβασμιώτατε Δέσποτα,
Άγιε Μαντινείας και Κυνουρίας κ.κ. Αλέξανδρε,
Άγιοι Αρχιερείς, Σεβαστοί Πατέρες και Διάκονοι,
Σεβαστή μου μητέρα, συγγενείς και φίλοι,
Ευλογημένε λαέ του Κυρίου.
Αισθάνομαι την ανάγκη σε αυτήν την τόσο πολύ σημαντική στιγμή της ζωής μου, να μοιραστώ μαζί σας, τον τρόπο με τον οποίο η αγάπη και η πρόνοια του Θεού ενήργησε στην ζωή μου.
Αυτή η αγάπη του Θεού με έφερε στη ζωή ως καρπό αγάπης και ευσέβειας των γονέων μου. Της παρισταμένης σεβαστής μου μητέρας Σταυρούλας και του εν Κυρίω αναπαυθέντος αειμνήστου πατρός μου Αθανασίου.
Αχ, πόσο θα ήθελα και τη φυσική σου παρουσία , Πατέρα, σήμερα εδώ δίπλα μου. Με βεβαιότητα σας βλέπω, όμως, μαζί με τον Μανόλη Γιαννακάκο, τον παπα - Γρηγόρη Μάρο και όλους τους κεκοιμημένους συγχωριανούς μας να μας παρακολουθείται από ψηλά, αφού το γεγονός που συντελείται περιλαμβάνει όλα τα μέλη της Εκκλησίας.
Είδα το φως σε μια πλαγιά των παρυφών του Πάρνωνα στο Μεσσοράχι Καστρίου Αρκαδίας. Το χωριό και το σπίτι μας είχε διαρκή οπτική αλλά και πνευματική επαφή με την Παναγία μας τη Μαλεβή.
Μετά την πρώτη αδελφή μου η μητέρα μου, όπως μου έχει πει, παρακάλεσε την Παναγία και της είπε:« Δως μου , Παναγία μου , ένα παιδί να βάλω το όνομα του πεθερού μου κι εγώ θα το φέρω στη χάρη σου». Τον αγαπούσε πολύ τον παππού τον Παναγιώτη τον μυλωνά.
Έτσι την άλλη χρονιά στη χάρη της, στα εννιάμερα της Παναγίας, με έριξε στην εικόνα της. Πρόλαβε, μ΄άρπαξε και κατά το έθιμο με βάφτισε την ίδια μέρα η Μάχη του Μπότουλα από το Αθήναιο, η αείμνηστος νονά μου, με ιερέα τον παπα - Στυλιανό από τον Έλατο.
Μερικά χρόνια αργότερα στην κηδεία του παπα - Στυλιανού του Κασίμου με συγκλόνισαν τα λόγια που άκουγα για πρώτη φορά «Οἱ τὴν ὁδόν, τὴν στενὴν βαδίσαντες, τεθλιμμένην πάντες οἱ ἐν βίῳ· οἱ τὸν Σταυρόν, ὡς ζυγὸν ἀράμενοι, καὶ ἐμοὶ ἀκολουθήσαντες ἐν πίστει, δεῦτε ἀπολαύετε, ἃ ἡτοίμασα ὑμῖν, βραβεῖα καὶ στέφη τὰ οὐράνια.» Από τότε Θυμάμαι να γεννιέται και να ριζώνει στην ψυχή μου η επιθυμία και η αγάπη προς την ιεροσύνη. « Άγνωστοι αι βουλαί του Κυρίου»!
Αυτό τον ιερό πόθο, τον διατήρησαν και τον αύξησαν ευλογημένοι άνθρωποι τους οποίους ο Κύριος έφερε στο δρόμο της ζωής μου, τόσο με τις συμβουλές τους όσο κυρίως με τη ζωή τους.
Πρωτίστως και καθοριστικά το φιλόθρησκο οικογενειακό περιβάλλον. Τα ανεξίτηλα και ανεπανάληπτα λατρευτικά βιώματα τόσο ως «κατ΄οίκον εκκλησία» , όσο και σε σχέση με την τοπική μας εκκλησία.
Ο αείμνηστος πατέρας μου με ανέβασε στο ψαλτήρι. Από το ψαλτήρι «απομύζησα» το ορθόδοξο δόγμα δοσμένο μέσα από την απαράμιλλη εκφραστικότητα και ακρίβεια της ελληνικής μας γλώσσας, της γλώσσας των Πατέρων.
Στο σημείο αυτό φέρνω στη μνήμη μου τους φιλόλογους καθηγητές μου οι οποίοι με βοήθησαν σ΄αυτό. Ιδιαιτέρως τον αείμνηστο φιλόλογό μου Κωστάκη Ποντίκη , αλλά και τον εξαίρετο θεολόγο μου Μανόλη Κολυδά. «Το μεμνήσθαι τοιούτων διδασκάλων αεί πάντων ήδιστον»
Ο καλός Θεός ευδόκησε να φιλήσω το χέρι του πατρός Ιάκωβου Τσαλίκη στην Ι. Μονή του Οσίου Δαβίδ και του γέροντος Αμβρόσιου Λάζαρη στην Ι. Μονή του Δαδίου. Να προσκυνήσω στους άγιους Τόπους και να επισκεφτώ κατ΄επανάληψη το Άγιο Όρος και δη την Ιερά Μονή Καρακάλου με τον Αρκά καθηγούμενό της Γέροντα Φιλόθεο. Γεγονότα - ξεχωριστές ευλογίες στη ζωή μου!
Μια σειρά ευλαβών ιερέων πέρασε από την Ενορία Μεσορράχης και επέδρασε καθοριστικά στην πνευματική της ανάπτυξη αλλά και τη δική μου προσωπικά.
Ο αείμνηστος Πατέρας Κωνσταντίνος Καραμπέλης είχε καλλιεργήσει την αγάπη των τότε νέων προς το ψαλτήρι από την οποία εμμέσως μέσω του πατρός μου ωφελήθηκα κι εγώ.
Ο αείμνηστος ιερομόναχος Παΐσιος Καλόφωνος ασχολήθηκε μαζί μου με πολλή αγάπη και ενδιαφέρον. Μου είχε δωρίσει θησαυρό πνευματικών βιβλίων στα οποία ήταν αδύνατον εγώ τότε να έχω πρόσβαση.
Ιδιαιτέρως ευγνώμονες αισθανόμαστε όλοι οι κάτοικοι της Μεσορράχης, η οικογένειά μου και εγώ προσωπικά προς τον ιερομόναχο π. Νεόφυτο Παντζή και με τις ευχές του οποίου ευρίσκομαι ενώπιόν σας, Σεβασμιότατε.
Τη δική τους ξεχωριστή συμβολή προς την ανάπτυξη του ιερού μου πόθου, βεβαίως, είχαν και όλοι οι κατά καιρούς ιερείς της ενορίας μας.
Όχι μικρότερη συμβολή, όμως, είχαν και απλοί άνθρωποι του ευσεβούς λαού μας. Επιτρέψατέ μου να μνημονεύσω τους παππούδες μου Παναγιώτη και Σταυρούλα. Τη θεία μου την Παναγούλα ,την Μαρίκα του Κοτσόγιαννη την Ανθή του Τσιρικολιά, την θεια Όγα του Ασκούνη. Τον Παπαδιαμάντη του χωριού μας, τον Παναγιώτη τον Τσιτσόπουλο . Αυτοί οι απλοί και ταπεινοί άνθρωποι και πολλοί άλλοι ακόμη υπήρξαν για μένα μεγάλοι παιδαγωγοί εν Χριστώ.
Τα χρόνια,όμως, περνούσαν. Κι όμως κάτι με κρατούσε. Ίσως γιατί στο διακαή πόθο μου για την ιεροσύνη, στο αν, στο πώς και το πότε, προσπαθούσα να απαντήσω ανεπιτυχώς με τις δικές μου ισχνές και πεπερασμένες νοητικές δυνάμεις.
"Εθελξας πόθω με, Χριστέ, και ήλλοίωσας τω θείω σου έρωτι· …»
Στα αυτιά της ψυχής μου ακουγόταν στεντόρειο το ερώτημα:
Τίς ἀναβήσεται εἰς τὸ ὄρος τοῦ Κυρίου καὶ τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ; (ψαλμ.23)
Ποιος μπορεί επάξια να σταθεί στα άγια των αγίων;
Αφοπλιστική και καταλυτική η απάντηση:
«Οὐδεὶς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις καὶ ἡδοναῖς προσέρχεσθαι ἢ προσεγγίζειν ἢ λειτουργεῖν Σοι, Βασιλεῦ τῆς δόξης·…»
Έτσι συνέχιζα τη ζωή μου με υπεκφυγές. Σπουδές κι άλλες σπουδές και απόσπαση στο εξωτερικό. Μόνιμη εμπλοκή στα κοινά και διάχυση σε πολλά και διάφορα ενδιαφέροντα «…καὶ πάλιν πλοῖα καὶ δίκτυα, καὶ ἄγρα οὐδαμοῦ.(εωθ. Ι')»
Μέχρι που το άφησα στα χέρια του Πανάγαθου.
Αν, Κύριε, έλεγα στην προσευχή μου, η παναγία σου αγάπη, η σοφία, η δύναμη και κυρίως το μέγα σου έλεος το επιτρέπουν, «γενηθήτω το θέλημα Σου»!
Περίμενα καιρό, πολύν καιρό.
Δεν είπα σε κανένα λέξη.
Δεν ήθελα κανένας να προσέξει,
ότι διψούσα κι ήθελα νερό. Κι ήρθε από πάνου η εντολή να βρέξει.
Θεώρησα κατάλληλα αυτά τα λόγια του Παναγιώτη Κανελλόπουλου για να περιγράψω βιωματικά αυτό που ακριβώς μου συνέβη.
Έτσι, «΄Ως ὑετὸς ἐπὶ πόκον... » (Ψαλμ.71) , ως «…φωνὴ αὔρας λεπτῆς...» (Βασιλειῶν Γ᾿ Κεφ. 19) άλλαξαν όλα στη σκέψη μου και απομάκρυνε ο Κύριος κάθε είδους εμπόδιο.
Και να, στέκομαι ενώπιόν σας , Σεβασμιότατε αιτούμενος την εις τον πρώτον βαθμόν της ιεροσύνης χειροτονία μου.
Βιώνω την κατά τον Ευριπίδη τραγικότητά μου
- «Τάλας, τι χωρείς οἷ μολών δώσεις δίκην;»
- «Τλήμων, μενεῖς αὖ;»
Φοβερό το δίλημμα:
Αν προχωρήσω, θα είμαι αναπολόγητος για την αναξιότητά μου.
Αν δεν προχωρήσω, θα είμαι πάλι αναπολόγητος γιατί έκρυψα το τάλαντον , δεν ανταποκρίθηκα στην κλήση Του.
Και δεν θα μπορούσα να βρίσκομαι ενώπιόν σας , άγιε πάτερ, εάν δεν πίστευα όσο ανθρωπίνως μπορώ, ότι «Ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα, και τούς λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα ...» , « ο προσφέρων και προσφερόμενος και διαδεχόμενος και διαδιδόμενος, Χριστός ο αληθινός Θεός ημών…», «δια την άφατον και αμέτρητον αυτού φιλανθρωπία» δεν επιθυμούσε , δεν παραχωρούσε και κυρίως δεν ελεούσε ώστε ανθρώπινα χέρια να άπτονται των αγίων Του μυστηρίων.
Της Σταυροπροσκυνήσεως σήμερα.
Η Εκκλησία μας προβάλλει τον τίμιο Σταυρό του Κυρίου μας ως τρόπο ζωής κι εμείς με την προσκύνησή μας τον αποδεχόμαστε. Ποια μεγαλύτερη ευλογία και συνάμα παρακαταθήκη το γεγονός ότι η χειροτονία μου γίνεται αυτή τη λαμπρή αλλά και βαθιά συμβολική ημέρα. Ημέρα όχι μόνο προσκύνησης αλλά και άρσης του Σταυρού, του Σταυρού της ιεροσύνης!
Επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω τον πανοικτήρμονα Θεόν πάντων ένεκεν των δωρεών του και του ελέους Του προς την ελαχιστότητά μου. Την Αγία Αικατερίνη , η οποία μας φιλοξενεί στον περικαλλή ναό της.
Εσάς, Σεβασμιότατε πάτερ και Δέσποτα. Για την πατρική αγάπη σας με την οποία με δεχτήκατε από την πρώτη στιγμή. Για τις σοφές παραινέσεις σας. Για την κατανόηση των προσωπικών μου δυσκολιών. Κυρίως , όμως , διότι δια των αγίων επισκοπικών χειρών σας τελείται η εις διάκονον χειροτονία μου. Εύχομαι , Σεβασμιότατε, πολυχρόνιον την ποιμαντορίαν σας επ΄αγαθώ του λαού του Θεού.
Ακολούθως τον πνευματικό μου πατέρα Πρωτοπρεσβύτερο Κωνσταντίνο Μαλτέζο, Εφημέριο του ιερού ναού Αγίου Παντελεήμονος Ασκληπιείου Βούλας. Τον καλό Σαμαρείτη ο οποίος επί τεσσαράκοντα έτη διακονεί τους αδελφούς στις χειρότερες ανθρώπινες στιγμές της ασθένειας και της αποχωρήσεως από αυτή τη ζωή. Η παρουσία του στη ζωή μου είναι δώρο Θεού. Οι ιδιαίτερες υποχρεώσεις ως εφημέριος νοσοκομείου , οι υποχρεώσεις της περιόδου της αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής και της ημέρας της Σταυροπροσκυνήσεως δεν του επιτρέπουν τη φυσική του παρουσία. Το ίδιο συμβαίνει και για πολλούς άλλους εν Κυρίω αδελφούς λαϊκούς και κληρικούς.
Τους ευχαριστώ, όμως , γιατί οι προσευχές τους με συνοδεύουν και με στηρίζουν αυτή τη στιγμή.
Τους ιερείς , του ψάλτες και τους επιτρόπους του ναού για την αγάπη και την όλη συμπαράσταση και την εν γένει φιλοξενία. Τον πατέρα Διονύσιο Λαζαρίδη, τον πατέρα Ιωάννη Σουρλίγγα, αδελφό εν Κυρίω και φίλο καθώς καθώς και τον πατέρα Γεώργιο Σταμούλη από την Ανάληψη Κορωπίου, οι οποίοι με ενίσχυσαν τόσο στο ηθικό , όσο και στο πρακτικό μέρος της προετοιμασίας μου.
Την αγαπημένη μου σύζυγο Μαρία. Γιατί με απόλυτη κατανόηση του θείου πόθου μου και συνέπεια σε όσα προ του γάμου μας είχαμε συμφωνήσει, αποδέχτηκε τον σταυρό της πρεσβυτέρας. Κατά συνέπεια και ευλόγως ευχαριστώ τους γονείς της και γονείς μου Αικατερίνη & Εμμανουήλ για τον άνθρωπο που με αγαπά , με στηρίζει και με ανέχεται κοντά τριάντα χρόνια!
Όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας , τα παιδιά μου Αθανάσιο, Εμμανουήλ και Σταυρούλα. Τις αδελφές μου με τις οικογένειές τους για την με κάθε τρόπο στήριξή τους.
Τους συγχωριανούς και άμεσους συνεργάτες μου στην από κοινού μας προσπάθεια. Είμαι ένας από σας, συγχωριανοί μου αδελφοί. Και βρίσκομαι εδώ για σας και για κάθε άλλο αδελφό μας που θα ζητήσει τη βοήθειά μου.
Κατεξοχήν ευχαριστώ , βεβαίως , όλους εσάς φίλοι και αδελφοί εν Κυρίω από τη Βάρη , τη Βούλα ,το Κορωπί και από άλλα μακρινά μέρη. Υποβληθήκατε στον κόπο να ταξιδέψετε από μακριά για να με ενδυναμώσετε με τις προσευχές σας. Θα προσεύχομαι να σας χαρίζει ο Κύριος πλούσια τα ελέη του σε ζωή και σωτηρία. Να με θεωρείτε δίπλα σας σε κάθε στιγμή της ζωής σας.
Τέλος, αλλά όχι λιγότερο, ευχαριστώ όλους όσοι με ενθουσιασμό, με συγκίνηση και χαρά υποδέχτηκαν την είδηση της χειροτονίας μου. Ειλικρινά δεν φανταζόμουν ότι το γεγονός αυτό θα γίνει με τόση μεγάλη και αληθινή χαρά δεκτό και μάλιστα από κάποιους που δεν το φανταζόμουν. Αυτό είναι κάτι που με έβαλε σε σκέψεις. Προφανώς ο λαός του Θεού έχει πάντα πολύ ψηλά τον ιερέα του. Επομένως αυτός, δηλ. εγώ, θα πρέπει να μην τον διαψεύσω. Αυτή την στιγμή στρέφω νου και καρδιά προς τον Τριαδικό Θεό και την Κυρία Θεοτόκο, την προστάτιδα μου και αναφωνώ:
Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον. Τριάς Αγία δόξα σοι!!!
Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού φύλαξον με υπό την σκέπη σου.
Φώτο: Χριστίνα Ανδριανάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου