Κήρυγμα στον Απόστολο της Κυριακής Δ’ Νηστειών- π. Παναγιώτης Γκέζος

Προς Εβραίους στ’ 13-20: Ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό δεν κάμπτεται

μπροστά στις δυσκολίες και τις δοκιμασίες της ζωής.

του π. Παναγιώτη Γκέζου

Ζητούμε από τον Θεό να φέρει στη ζωή μας

                                             αυτό που ποθούμε,

κι αντί για απάντηση

           κάποιες φορές τα χειρότερα θα δούμε.

Γιατί άραγε;

Διότι κατά την περίοδο της προσμονής

εξαγιαζόμαστε,

                         εξαγνιζόμαστε,

                             πλουτίζουμε στην αρετή.

Μαθαίνουμε να εξαρτιόμαστε από τον Θεό.

Μαθαίνουμε στην πράξη τι θα πει

                                        πίστη και δοκιμασία.

Κάποτε φαίνεται ότι ο Θεός αργεί πολύ,

                   κι εμείς χάνομε την αισιοδοξία.

Όσο όμως περισσότερο ο Θεός αργεί,

τόσο μεγαλύτερες ευλογίες μας ετοιμάζει. Αρκεί

εμείς να πιστεύουμε,

                   να ελπίζουμε,

                                   να περιμένουμε,

                                                   να προσευχόμαστε.

Έτσι ώστε όλοι οι πιστοί,

μεγάλη ενθάρρυνση, να βρούμε

και την ελπίδα

για όσα υποσχέθηκε ο Θεός να κρατούμε.

Αυτήν την ελπίδα ο απόστολος Παύλος

την παρομοιάζει με άγκυρα της ψυχής.

Κι αυτό διότι δεν αγκυροβολεί

στη θάλασσα αλλά στον ουρανό,

στα Άγια των Αγίων·εκεί

στο θρόνο που είναι ο Θεός.

Οι τρικυμίες πολλές, οι ανεμοθύελλες,

                                                    οι πειρασμοί.

Τα κύματα ορμητικά παλεύουν

                                         να μας αφανίσουν,

στο ναυάγιο αυτής της ζωής

και στο σκοτάδι της άλλης

                                         να μας οδηγήσουν.

Είναι η μακάρια ελπίδα της αιώνιας ζωής (βλ. Τιτ. 1,2 και 2,13),

«η ελπίς δικαιοσύνης» που απεκδεχόμαστε

και η οποία «απόκειται ημίν εν τοις ουρανοίς»(βλ. Γαλ. 5,5 και Κολ. 1,5).

Η σάρκωση του Ιησού Χριστού

και το απολυτρωτικό του έργο

κατέστησε τη Βασιλεία του Θεού

και τη σωτηρία των ανθρώπων.

Εν τούτοις, εξακολουθεί

να έχει εσχατολογική προοπτική,

είναι ένα γεγονός που για να ολοκληρωθεί,

θα μεσολαβήσει ο θριαμβευτικός

ερχομός του Ιησού Χριστού

ο «οποίος θα αποδώσει εκάστω

κατά τας πράξεις αυτού» (Ματθ. 16,27).

«Χριστός Ιησούς η ελπίς ημών» (Α΄ Τιμ. 1,1),

είναι η ελπίδα που δυναμώνει

                          την ζωή μας την πνευματική

και τον πνευματικό μας αγώνα.

Όταν είναι «ζώσα» ,

                         τότε γίνεται μέσα μας πηγή

                                    θάρρους και υπομονής.

Ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό

δεν κάμπτεται μπροστά στις δυσκολίες

                        και τις δοκιμασίες της ζωής.

Εναποθέτει την ελπίδα του στον Χριστό

και επικαλείται τη βοήθεια του με πίστη

                                                   και υπομονή.

Εμείς που καταφεύγουμε στον Θεό

            οφείλουμε να μείνουμε σταθεροί

σ’ αυτά που ελπίζουμε. Η ελπίδα μας αυτή,

 μας ασφαλίζει και μας οδηγεί

Πρόδρομος για μας ο Χριστός.

                                                     Όχι απλώς

άνοιξε το δρόμο αλλά και μας ενισχύει,

ώστε να βαδίζουμε κι εμείς

το δρόμο που καταλήγει στον ουρανό.

Εν Βάρη 22. 3. 2015