Ρωμ. ε’ 1-10 :: Ο Κύριός μας με την ενανθρώπησή Του και το έργο το απολυτρωτικό
μας ειρήνευσε όλους εμάς τους αποστάτες ανθρώπους με τον Θεό.
του π. Παναγιώτη Γκέζου
Ο απόστολος
Παύλος μας εξηγεί
στο αποστολικό
ανάγνωσμα το σημερινό
πώς οι
άνθρωποι, είχαμε γίνει εχθροί
του θεού στο
παρελθόν.
Ο Κύριός μας
με την ενανθρώπησή του
και το έργο το
απολυτρωτικό
μας ειρήνευσε
όλους εμάς,
τους αποστάτες
ανθρώπους, με τον Θεό.
Τώρα πλέον
όσοι πιστεύουμε σ’ Αυτόν
«ειρήνην
έχομεν προς τον Θεόν». (προς Ρωμ ε’ 1)
Επειδή ζούμε
την κοινωνία
και την αγάπη του
Θεού
ότι θα απολαύσουμε
και τη
δόξα Αυτού
καυχιόμαστε
ακόμη
και για τις
θλίψεις μας·
διότι
γνωρίζουμε ότι κάθε θλίψη
που υπομένουμε καλλιεργεί
σιγά-σιγά μέσα μας την υπομονή.
Κι έτσι η
υπομονή αυτή
θα μας
βοηθήσει να αποκτήσουμε
δοκιμασμένη
αρετή,
κι αυτή με τη
σειρά της θα μας γεμίσει
με την ελπίδα στον Θεό
και η
ελπίδα αυτή
δεν θα μας
διαψεύσει ποτέ
στην επίγεια
ζωή.
«Η δε ελπiς ου καταισχύνει» (προς Ρομ. Ε 5)
Τι είναι, αλήθεια, αυτή η
ελπίδα;
Είναι η χρυσή προσδοκία της
ψυχής.
Είναι το απαλό αεράκι
της γλυκείας προσμονής.
Έλπιζε, αδελφέ!
Αν παύσης να
ελπίζεις,
η ζωή θα γίνει την ίδια στιγμή
αβάστακτο μαρτύριο.
Έλπιζε. Αλλά πρόσεξε, η ελπίδα
αυτή
να μην είναι κυνηγητό μιας
σκιάς.
Αλήθεια ! Όσο αναγκαίο είναι
κανείς
να ελπίζει,
τόσο ολέθριο πάλιν είναι
να ελπίζει χιμαιρικά, απατηλά.
Πολλοί νέοι αντίκρισαν τη ζωή
με μίαν αισιοδοξία τόσον
αφύσικο,
τόσον απατηλή,
ώστε δεν πέρασε πολύς καιρός
και αναγκάσθηκαν να κλάψουν
πικρά
επάνω στις σκορπισμένες
από τον άγριο
βοριά.
Αργοσβήνει μέσα μας της ελπίδος
το φως.
Ψυχή! Στάσου ορθή! Κοίτα προς
τα άνω.
Από τα αστέρια ψηλότερα
στέκεται ο Μεγάλος
Θεός.
Μην τα χάνεις! Χτύπα τις φτερούγες σου.
Ψυχή! Έλπισε, ζήτα, πρόσμενε.
Ο Θεός βοηθός!
εις τον οποίον στηρίζεσαι,
είναι ο Δυνατός,
ο Παντοδύναμος, ο Πατέρας ο Στοργικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου