Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής ΙΑ' Ματθαίου .

Α' Κορ θ' 2-12 :Το “παρακαλούμε” των αποστόλων είναι πολύ πιο δυνατό

από οποιαδήποτε διαταγή.

του π. Παναγιώτη Γκέζου

Οι Κορίνθιοι μη μπορώντας να αποβάλλουν

συνήθειες της προηγούμενης τους ζωής,

                            έφθασαν στο σημείο μερικοί

να μην αναγνωρίζουν τον Παύλο

          και την δική του, εν Χριστό αποστολή.

Κι εκείνος ως αληθινός

                                       συνεργάτης του Θεού,

για να στηρίξει τη θέση του

                           απολογείται και παρακαλεί.

Κι εκείνη την εποχή

 οι άνθρωποι παρασύρονταν και θαύμαζαν

ότι έλαμπε, ότι έβλεπαν  επιφανής,

 χωρίς να μπορούν,

την ουσία και την αλήθεια

                       των πραγμάτων να δουν.

Οι αληθινοί απόστολοι και ποιμένες

                                                            του λαού

 βρίσκονται σε δύσκολη θέση,

δεν θέλουν, τα μέσα του κόσμου

                                          να χρησιμοποιούν.

Τότε οπλίζονται με πολλή πίστη

                                                     και υπομονή.

Το “παρακαλούμε” των αποστόλων

είναι πολύ πιο δυνατό

                              από οποιαδήποτε διαταγή.

Οι απόστολοι δεν χρειάζονται μέσα

και τρόπους του κόσμου,

                          είναι συνεργάτες του Θεού.

                           Δεν θέλουν να επιβληθούν,

θέλουν την ελεύθερη συγκατάθεση

των ανθρώπων, γι αυτό και παρακαλούν.

Για να σκέφτεται και να μιλάει κανείς έτσι,

πρέπει να έχει βαθειά συνείδηση

 της αποστολής του στην Εκκλησία,

πρέπει να πιστεύει πως πραγματικά

είναι συνεργός του Θεού

για, των ανθρώπων, τη σωτηρία.

Είναι τόσο επίκαιρα τα λόγια του Αποστόλου

                                                                               σήμερα,

που οι άνθρωποι – ακόμα και οι χριστιανοί –

είναι κυριευμένοι από το πνεύμα της πλεονεξίας,

 της αντεκδίκησης, της δολιότητας

                                                         και της αδιαφορίας.

Σήμερα γύρω μας υπάρχουν πολλοί

που με τα έργα τους,

                            τα λόγια τους,

                                          τις ενέργειές τους

 σκανδαλίζουν μικρούς και μεγάλους,

διαφθείρουν χαρακτήρας,

 δημιουργούν γύρω τους πνεύμα φθοράς

                                                και μαρασμού,

και σαν φωτιά καίγουν

                                    τα φύτρα του καλού

και της αρετής.

        Παντού σφραγίδες καταστροφής!

Όμως υπάρχουν μερικοί

που ισχυρίζονται ότι είναι μικροί,

δεν ξέρουν πολλά γράμματα,

δεν κατέχουν υψηλές θέσεις,

                  δεν διαθέτουν επιβολή,

δεν έχουν ικανότητες και πλούτο,

και δι’ αυτό νομίζουν ότι

δεν ημπορούν να κάμουν κάτι αυτοί.

 Εγώ, σου λένε, τι ημπορώ να κάμω,

όταν η χώρα έχει φθάσει

                     στην άκρη του γκρεμνού;

Πάει, χάλασε ο κόσμος,

              συμπληρώνει κάποιος άλλος.

Δεν σταματάει πια

                              το ποτάμι του κακού.

Όχι, αδελφέ.

       Οι σκέψεις αυτές δεν είναι ορθές.

 Συμφωνώ ότι ημπορεί

να μην ξέρεις πολλά γράμματα.

Μα και ο Θεός δεν ζητάει περισσότερα

απ’ ότι να κάμεις καλά πράγματα.

Δεν ημπορείς να πεις

δυο λόγια στον απελπισμένο,

δυο συμβουλές στον παραστρατημένο,

να απλώσεις το χέρι σου στον πεσμένο,

να φωτίσεις τα παιδιά σου,

                                    τα δικά σου παιδιά,

να συμβουλεύσεις και τα ξένα παιδιά;

Είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα αυτά;

Πιστεύεις αληθινά στον Θεό;

Φτάνουν αυτά. Θαύματα μπορεί να κάμεις.

                                                    Κι εσύ. Κι εγώ.

Ημείς θα πεθάνομε κάποτε.

Όμως η σφραγίδα του έργου μας θα μείνει.

Μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας.

Τότε που ο Θεός θα έλθει,

                                   το έργον μας, να κρίνει.

Οι χριστιανοί πρέπει να διαγράψουν

από τη ζωή τους

           αυτό που λέγεται ατομικό

                           και δικαίωμα προσωπικό.

Ίσως μερικά πράγματα

να είναι επιτρεπτά για κάθε  χριστιανό,

αλλά δεν είναι χρήσιμα,

γιατί, να σκανδαλίσουν τους άλλους,

                                             είναι πολλή κακό.

Είναι πολύ γνωστή

η θέση του αποστόλου Παύλου στην αποφυγή

σκανδαλισμού συνανθρώπου μας.

 Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί

στη συμπεριφορά μας

                                   στην καθημερινή μας ζωή.

Για τους πραγματικά μεγάλους

δεν υπάρχουν αυτά που ο κόσμος ονομάζει

ανάπαυση και δικαίωμα.

Αισθάνονται τον εαυτό τους ευτυχή

 όχι όταν παίρνουν, αλλά όταν δίνουν.

 Σκοπός και ιδανικό τους

                     είναι η ιερή αποστολή τους.

Γι’ αυτό όχι μόνο δε δέχονται

να κερδίσουν τίποτε προσωπικά,

αλλά και υποφέρουν τα πάντα

                                του Χριστού τα παιδιά.