Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα των Αγίων Πατέρων της Ζ΄ Συνόδου.

Τιτ' γ' 8-15 :Η ελεημοσύνη είναι τελικὰ η λύτρωση της ψυχής.

του π. Παναγιώτη Γκέζου

Η χειρότερη αμαρτία είναι η αίρεση

γιατί οδηγεί στην οριστική, διακοπή

της κοινωνίας με την Εκκλησία

αν δεν υπάρξει μετάνοια και επιστροφή.

Την καταγγελία και την αποφυγή

της αίρεσης, όπως και των ανόητων

 συζητήσεων και φιλονικιών

                                 και διαμαχών,

 ο απόστολος Παύλος τις θεωρεί

 συνέπεια, του πιστού ανθρώπου,

               της κατά Χριστόν ζωής.

Με αυτήν την προτεραιότητα

                             στην δική τους ζωή 

είναι ευνόητο ότι πρέπει

                        να αποφεύγουν κάθε τι

 που τους αποπροσανατολίζει,

                             όπως τις ανωφελείς

και ανούσιες συζητήσεις,

     τις διαμάχες, ακόμη και την επιμονή,

πέρα από μία δύο φορές,

     για, των αιρετικών, την μεταστροφή.

Ταυτόχρονα η πίστη δεν μπορεί

 να είναι μια θεωρητική προσέγγιση,

                                          μια απλή αποδοχή

ορισμένων αληθειών,

                       αλλά μια μαρτυρία ζωντανή

που δίνει ο πιστός άνθρωπος

                           στην καθημερινή του ζωή.

Μια πίστη, όσο θερμή και αν είναι,

                       χωρίς έργα παραμένει χολή:

«η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστι», (Ιακ. 2,20).

Η αξία του δέντρου καθορίζεται

                                        από τους καρπούς του,

έτσι και η αξία του χριστιανού καθορίζεται

                                         από τα καλά έργα του.

Η οικονομική κρίση του σήμερα

                  λαμβάνει και μια άλλη κατεξοχήν

              πνευματική διάσταση και αποτελεί

μια πρόκληση και πρόσκληση

                                        για τους χριστιανούς.

Τα καλὰ έργα αφορούν τόσο

                    στην ενίσχυση την οἰκονομικὴ

και φροντίδα των εμπερίστατων,

                                                          των χηρών,

                       των ορφανών, των ἀσθενών,

 όσο και στις συμβουλές, τις νουθεσίες

           και το παράδειγμα το προσωπικὸ.

Η προσφορὰ των Χριστιανών είναι φανερὸ

 ότι γίνεται ώστε η πίστη τους στον Χριστὸ

να είναι έμπρακτη και να παράγουν

                                            καρπὸ πνευματικό.

«Ὅπως τὸ σιτάρι, ὅταν πέσῃ στὴ γῆ»

 -μας διαβεβαιώνει ο Μ. Βασίλειος-

 «γίνεται κέρδος γι’ αὐτὸν ποὺ τὸ ρίχνει,

                                      ἔτσι καὶ ἀπὸ τὸ ψωμί,

ὅταν τὸ δώσουμε στὸν πεινασμένο,

γιὰ ἐμᾶς θα είναι ἀργότερα

                                      η καλύτερη οφειλή..."

Η ελεημοσύνη είναι τελικὰ

                                η λύτρωση της ψυχής,

και τούτο διότι ,κατὰ τη φοβερὰ ημέρα

                                                   της κρίσεως,

 τους ελεήμονας ανθρώπους

                                          θα υπερασπιστεί.

Ο απόστολος Παύλος

                        παραινώντας τον μαθητή

         και συνεργάτη του, Τίτο, τον καλεί

        η προσωπική του ζωή να αποτελεί

μια μαρτυρία της πίστεως στον Ιησού

  Χριστό, ώστε και οι υπόλοιποι πιστοί

 να παρακινούνται να κάνουν πράξη             

       την πίστη τους στην δική τους ζωή.

᾽Επειδή δηλαδή ο πιστός ζεί

 το βάπτισμά του και την ἀναγέννηση

που χαρίζει το Άγιον Πνεύμα,

να μην εκτρέπεται σε καταστάσεις

 που τον κάνουν να χάνει αυτήν τη

κατάστασή του, την χαρισματική.

Οι Πατέρες της Δ΄ Οἰκουμενικής Συνόδου,

Πλούσιοι και δυνατοί στην καρδιά,

σκόρπισαν το φως του Ευαγγελίου

και χάρισαν, της λυτρώσεως, τη χαρά .

 Όπου υπήρχε το μίσος έφεραν την αγάπη

 όπου υπήρχε η αδικία,

τη δικαιοσύνη όπου η αμφιβολία,

την πίστη όπου η απελπισία,

την ελπίδα όπου το σκοτάδι,

το φως όπου η λύπη, τη χαρά.

Την πολύτιμη αυτή κληρονομία

                                 της καρποφορίας

καλούνται να συνεχίσουν με στοργή

και οι σημερινοί χριστιανοί.