Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής του Ασώτου

Α’ Κορ. στ’ 12-20 : Ὁ Χριστιανός νέος μαθαίνει κοντά στὸν δικό του Γέροντα-Πνευματικό νὰ ζεῖ ἐν Χριστῷ.

του π. Παναγιώτου Γκέζου

Όλα έχω εξουσία να τα κάνω, «αλλ’ ου πάντα συμφέρει».

Και την υποδούλωση μας στα φαγητά,

ο απόστολος Παύλος, αναφέρει

Λέει λοιπόν ότι τα φαγητά έχουν γίνει για τη συντήρησή μας

κι όχι για μια άσωτη τριφηλή ζωή μας.

Άλλωστε ο Θεός, θα καταργήσει τα φαγητά, στην άλλη ζωή.

Μπορεί λοιπόν ο πιστός να τρώει ό,τι φαγητά επιθυμεί,

αρκεί μόνο να μη γίνεται κοιλιόδουλος και ακρατής.

Και υπογραμμίζει ότι το σώμα μας

δεν πρέπει να γίνεται υποχείριο των ηδονών

και να εξευτελίζει με την κοιλιοδουλία

και τη σαρκική ακολασία.

Δεν έχουμε δικαίωμα. Δεν μας ανήκει το σώμα μας.

Δεν είναι δικό μας. Είναι του Θεού όπως και η ψυχή.

Είναι ιερό και ανήκει στον Κύριο.

Διότι Αυτός το δημιούργησε, αυτός το συντηρεί.

Και ως δημιούργημά του πρέπει να διηγείται τη δόξα του Θεού

και όχι να ατιμάζεται με τις σαρκικές απολαύσεις παντού.

Αντί λοιπόν να μολύνουμε το σώμα μας με κάθε αισχρή πράξη

και να αμαυρώνουμε την ψυχή μας με κάθε σκέψη πονηρή

και επιθυμία, έχουμε χρέος να δοξάζουμε τον Θεό

και με το σώμα μας και με την δική μας ψυχή.

Το σώμα μας λοιπόν έχει ανυπολόγιστη αξία,

αφού γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος, του Θεού κατοικία.

Όπου κι αν πάμε, γύρω μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε,

λιτανεύουμε μέσα στο σώμα μας

τον ίδιο τον Θεό σε μία αδιόρατη και μυστική ιερουργία!

Και αγιάζεται έτσι όλος ο κόσμος γύρω μας!

Έρχεται όμως από τα βάθη των αιώνων η φωνή

του ουρανοβάμονα και θεόπτη Αποστόλου Παύλου

να μας παρουσιάσει την «σεξουαλική αγωγή».

Η απάντηση του Παύλου αρχίζει περίεργα,

αλλά όχι ανεξήγητα, από την κοιλιοδουλεία.

Γιατί οι «σαρκικές επαναστάσεις»

έχουν ως βασική τους αιτία την γαστριμαργία.

Από αυτήν γεννιέται το πάθος της πορνείας.

Έξω από το μυστήριο και τη χάρη του Θεού

(και αυτό συμβαίνει σε κάθε άλλο είδος «γάμου»)

η σωματική σχέση παύει να είναι εν Χριστώ κοινωνία

καὶ γίνεται σχέση σαρκική, δηλαδή πορνεία,

αποκοπή από το Σώμα του Χριστού, μεγάλη αμαρτία.

Γίνεται, λοιπόν, φανερό, ότι η «σεξουαλική αγωγή»

στο χώρο της Ορθοδοξίας

δεν είναι παρά του, ανθρώπινου σώματος, θεολογία,

μέρος της Ορθόδοξης ανθρωπολογίας.

Δεν πρόκειται, συνεπώς, για μία «επιστημονική» ανάλυση

και περιγραφή της σωματικής λειτουργίας

η για ηθικοκοινωνική καθοδήγηση,

αλλά για θεώρηση του ανθρώπου

μέσα από το πρίσμα της αποκάλυψης της θείας.

Μια τέτοια αντίληψη, δεν «διδάσκεται»

θεωρητικά, ούτε, πολύ περισσότερο, επιβάλλεται!

Εμπνέεται μονάχα στα πλαίσια

της εν Χριστώ ζωής της Εκκλησίας

και του πνευματικού αγώνα της Ορθοδοξίας.

Ο Χριστιανός νέος μαθαίνει

κοντά στον δικό του Γέροντα-Πνευματικό

να ζει εν Χριστώ,

με προσευχή και άσκηση, αγώνα και εγκράτεια,

γνωρίζοντας ότι ο στόχος του είναι ο εν Χριστώ δοξασμός

σωματικός και ψυχικός.