Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής της Αποκρέω

Απόστολος Α’ Κορ. η’ 8-θ’ 2  Η αγάπη θα πρέπει να αποτελεί τη βάση και το κριτήριο

της δικής μας στάσεως και συμπεριφοράς.

του π. Παναγιώτου Γκέζου

Ο Θεός μας έδωσε την ελευθερία το τι θα φάμε και τι όχι,

αφού δεν είναι η τροφή που καθορίζει τη θέση μας απέναντί του,

δεν είναι η τροφή που θα μας δώσει αξία ενώπιον του.

«Βρώμα ημάς ου παρίστησι τω Θεώ.

Το όλο θέμα ήταν καθαρά πνευματικό,

και οι λέξεις «περισσεύομεν» και «υστερούμεθα»

δεν αναφέρονται στο σωματικό χορτασμό

αλλά στην πρόοδο ή την υστέρηση των αρετών.

Βάζει όριο ο απόστολος Παύλος στην ελευθερία και στην εξουσία

και αυτό το όριο είναι η αγάπη προς τους άλλους.

Πάνω από την ελευθερία μας οι χριστιανοί πρέπει

να τοποθετούμε την ωφέλεια των αδελφών μας

και την οικοδομή της Εκκλησίας.

Όταν χρειάζεται να είμαστε πρόθυμοι

να στερηθούμε την δική μας ελευθερία

και να θυσιάσουμε τα «δικαιώματά» μας τότε

η αγάπη αυτή συνεπάγεται προσφορά και θυσία

του εγωιστικού εαυτού μας για την προκοπή

και την εν Χριστώ σωτηρία

Η αγάπη κατά τον απόστολο Παύλο «ου ζητεί τα εαυτής» (Α΄ Κορ., 13,5),

και γι αυτό και εκουσίως «υποτάσσεται»

στην, του αδελφού, αδυναμία.

Το πρόβλημα των ειδωλοθύτων  παραπέμπει τον άνθρωπο κάθε εποχής

στη θεμελιώδη σχέση της αγάπης με την ελευθερία.

Στα χρόνια της Καινής διαθήκης τα ειδωλόθυτα μπορεί να ήταν η αιτία

της μεταπτώσεως στη ειδωλολατρία.

Το πρόβλημα  των ειδολοθύτων αντιμετώπιζαν και οι χριστιανοί της Κορίνθου.

Το όλο θέμα ήταν καθαρά υπαρξιακό και πνευματικό

και το φαγητό και τα ειδωλόθυτα ήταν μόνον η αιτία και η αφορμή.

Η ρίζα του προβλήματος ήταν οι σχέσεις του ανθρώπου με το Θεό

Παρόλο που σήμερα δεν υφίσταται θέμα ειδωλοθύτων ,

όμως ο σύγχρονος άνθρωπος κινδυνεύει

από την πλήρη υποταγή του στους κινδύνους της πρακτικής ειδωλολατρίας,

όπως είναι η θεοποίηση των επιτευγμάτων του ανθρώπου

στο χώρο της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Αλλά βεβαίως το ζήτημα δεν περιορίζεται

στο θέμα της κρεοφαγίας ή της νηστείας

γιατί ο Θεός θα καταργήσει και την κοιλία

που δέχεται τα φαγητά, αλλά και τα ίδια τα φαγητά,

έτσι και πολλά άλλα υλικά

Και το βασικό ερώτημα είναι

κατά πόσο με τη συμπεριφορά μας οικοδομούμε την κοινωνία,

την οικογένεια, την Εκκλησία,

τους άλλους, ή συμβάλλουμε στον σκανδαλισμό,

στην καταστροφή των θεμελίων, της του Θεού βασιλείας

Σήμερα μέσα στην Εκκλησία

δεν γνωρίζουμε ποίος μπορεί να είναι δυνατός στην πίστη,

γιατί όλοι πολλές φορές

είναι δυνατό να συλλάβουμε τον εαυτό μας σε στιγμές αδυναμίας.

Ως χριστιανοί, πρέπει να έχουμε δυνατή πίστη,

γιατί έχουμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος

και η θυσία του Ιησού Χριστού μας οδηγεί στη σωτηρία.

Ο Απόστολος Παύλος λέει κατηγορηματικά:

«οφείλομεν λέγει ημείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν».

Οι Χριστιανοί της Κορίνθου τότε διχογνωμούσαν σχετικά

με τα ειδωλόθυτα.

Εμείς σήμερα πόσες φορές δεν διχογνωμούμε για όλα αυτά;

Εάν ενεργούμε γιατί έτσι μας αρέσει ,

ή γιατί πιστεύουμε ότι ήμαστε δυνατοί, τότε ενεργούμε εγωιστικά.

Η αγάπη θα πρέπει να αποτελεί τη βάση και το κριτήριο

της δικής μας στάσεως και συμπεριφοράς.

Σκεφθείτε τώρα εις μίαν κοινωνία

όπου βασιλεύει το συμφέρον και κυριαρχεί η κακία,

να εμφανισθούν μερικοί χριστιανοί

με ψυχή γεμάτη αγάπη, όπως η νοσοκόμος αδελφή,

που να εκδηλώνεται εμπράκτως εις έργα και δράσιν με πίστη δυνατή.

Όταν παρακολουθεί κάποιος τον άλλον, που δίδει χρήματα,

δια να σπουδάσει το πτωχό παιδί,

τότε διδάσκεται. Όταν διαπιστώνει, ότι ο Χ κουράζεται,

τρέχει, βοηθάει, χωρίς συμφέρον,

τους πονεμένους, τότε παραδειγματίζεται.

Και όταν μάθη ότι όλα αυτά γίνονται

διότι τα εμπνέει ο Χριστός, τότε αναγκάζεται

να ομολογήσει το μεγαλείον της θρησκείας της αγάπης

και αγάλετε.