(Πράξεις των Αποστόλων 5, 12-20)
του π. Παναγιώτη Γκέζου
Ο Κύριος που ενεργούσε στα πρῶτα χρόνια
δια των χειρών των αποστόλων με στοργή,
ο Ίδιος ενεργεί δια των μυστηρίων
καί όλων των αγίων Του σε κάθε εποχή.
Για να ακούσει κανείς τα ρήματα
του ευαγγελίου και να πιστέψει,
ενισχυόμενος ίσως
και με την χάρη του θαύματος,
τις δυσκολίες της ζωής πρέπει ν’ αντέξει.
Χωρίς καλοπροαίρετη διάθεση
ούτε το κήρυγμα του λόγου του Θεού
ούτε ακόμη καί ένα θαύμα μπορούν
να συγκινήσουν καί να κατανύξουν
την καρδιά του ανθρώπου και το νου.
Η κακή προαίρεση δηλαδή λειτουργεί
σαν ένα είδος φράγματος
που αποκρούει την χάρη του Θεού
και κάνει τον άνθρωπο να κλείνεται
μέσα στο υπερφίαλο εγώ του,
με την επιρροή ασφαλώς του Πονηρού.
Εκείνο που με τρόπο άμεσο
μας αποκαλύπτει την αλήθεια αυτή
από το σημερινό ανάγνωσμα
είναι η εντολή
του αγγέλου στους
απελεύθερους αποστόλους
από τη φιλάκι:
Πορευθέντες, καί σταθέντες λαλείτε
εν τω ιερό τω λαό.
Τούς δίνει την εντολή να κηρύξουν,
αλλά στον λαό που συγκεντρώνεται
στον ναό,
συνεπώς φανερώνει ο λαός αυτός
την διάθεσή του να τούς ακούσει
και να τους ακολουθήσει.
Από τες πρώτες ημέρας
της ιδρύσεώς της
συνάντησε η Εκκλησία την αντίδραση.
Είτε διότι θίγονταν μερικών τα συμφέροντα,
είτε διότι πληγώνονταν
άλλων φιλοδοξίες και εγωισμοί,
το γεγονός είναι ότι πολεμήθηκε
η αλήθεια η χριστιανική.
Ο Αρχιερέας και οι μετ” αυτού προέβησαν
1
εις την σύλληψη των Αποστόλων,
τους οποίους και ενέκλεισαν εις φυλακή.
Νόμισαν ότι με τον τρόπον αυτόν
θα κατόρθωναν να σταματήσουν
το ρεύμα των ανθρώπων που έτρεχαν
με αφοσίωση πίσω από τους φλογερούς
αυτούς κήρυκας και θαυματουργούς.
Ο Θεός όμως δεν αφήνει τους ιδικούς (Του).
Έστειλε την νύκτα άγγελο,
άνοιξε τας θύρας της φυλακής
και απελευθέρωσε
τους φυλακισμένους αυτούς,
προς τους οποίους και έδωσαν εντολή
να ομιλούν άφοβος για την πίστη
στους χριστιανούς.
Αδύνατος ο άνθρωπος και μικρός.
Γύρω του ξεπετιούνται κάθε τόσο
κίνδυνοι και απειλές.
Φόβος και αγωνία τότε τον συνέχει.
Πού να καταφύγει;
Ποιός θα τον σώσει απ’ αυτές;
Η μήπως οι άνθρωποι
με τις δικές τους ιδέες;
Μα τις περισσότερες φορές
απ’ αυτούς κινδυνεύει.
Αυτοί τον απειλούν.
Αλλά και όταν οι φόβοι προέρχονται
από άλλες αιτίες,
και τότε, συνήθως, οι άνθρωποι
να μας βοηθήσουν δεν ημπορούν.
Στις ώρες αυτές,
που είναι, στη ζωή μας,
δυστυχώς πολύ συχνές,
επεμβαίνει ο ίδιος ο Θεός,
ο ισχυρός Βραχέων
και δίνει λύσεις καταπληκτικές,
και φωτίζει τον δρόμο μας,
και εξάγει σε αναψυχή
και απομακρύνει τις απειλές.
Η δύναμις του Θεού φαίνεται:
όταν η φτώχεια την οικογένεια απειλεί
και αίφνης ο πατέρας ευρίσκει
κάπου εργασία.
Τι θα γινόταν το σπίτι
αν δεν ευρισκόταν η λύσις αυτή;
Το χέρι του Θεού επέμβει μυστικά.
Αυτό το ίδιο χέρι βρέθηκε μπροστά
στα βήματα του νεαρού
εκείνου παιδιού
που θα πήγαινε χαμένο διαφορετικά,
2
και έστειλε τον άγνωστο να τον βοηθήσει
υπό την προστασία του, να τον κρατήσει.
Και όταν ο συνεργάτης σου κρυφά
και δόλια σου έσκαβε τον λάκκο
και ήθελε να σε δη πεσμένη,
πώς έγινε και σώθηκες
και άλλαξαν τα πράγματα,
και από κατηγορούμενη
ανέβηκες ακόμη πιο ψηλά
και έγινες ψυχή ευτυχισμένη;
Το χέρι του Θεού
Έπραξε κρυφά, χωρίς εσύ να ξέρεις ίσως
το χέρι εκείνο του κακού.
Και τώρα γλύτωσες εσύ και έπεσε εκείνος.
Και πραγματοποιήθηκε το σχέδιο του Θεού.
Πόσες, αλήθεια, φορές απειλείται η ψυχή
του ανθρώπου σ’ αυτήν την ζωή;
Πίσω από τα φώτα κρύβονται σκορπιοί,
μέσα στα φυλλώματα
οχιές παραμονεύουν εκεί.
Για να δηλητηριάσουν τους πόθους,
τους παλμούς,
να μολύνουν τα αισθήματα,
να σκοτώσουν την χαρά
και την ειρήνη της ψυχής.
Κι εμείς, γοργοί και γελαστοί,
τραβούμε στην καταστροφή.
Αν έλειπε το χέρι του Θεού,
θα μας δάγκωναν οι σκορπιοί,
Αλλά, ο Θεός, που είναι μέσα σας,
θα συντρίψει γρήγορα και ολοκληρωτικά,
αναφωνεί με βαθειά πίστη
ο Απόστολος Παύλος,
υπό τους πόδας σας τον σατανά,
Θα προστατεύει τη δική μας ψυχή
από, του θανάτου, την απειλή
εις την οποίαν η αμαρτία μας οδηγεί.
Έτσι μέσα στους πειρασμούς
και την φωτιά της ζωής
ενοίκησαν οι αγωνιστές.
Έτσι διατήρησαν την ψυχή τους καθαρή.
Έτσι κράτησαν υψηλά,
των ιδανικών, την σημαία.
Έτσι δεν υπέκυψαν στην ορμή της κακίας.
Έτσι αξιώθηκαν να γίνουν
λαμπαδηφόροι της αληθείας.
Είχαν το χέρι του Θεού,
που αθόρυβα και μυστικά
τους έσωζε, τους προστάτευε,
τους οδηγούσε στη χαρά.
3
Συμμαχούμε με την αμαρτία,
ανακατευόμαστε με τους σκορπιούς,
πιάναμε με τα χέρια μας
αναμμένα κάρβουνα.
Αυτό είναι ασεβής προκλήσεις
κατά του Θεού.
Αν και ἡ δική μας καλή διάθεση,
στον Κύριο, κατατεθεί,
τότε ο λόγος Του θα μας τρέφει,
και για τους πόνους, η λύση θα βρεθεί
όχι πάντοτε ως απαλλαγή
αλλά ως υπομονή
αντοχής μας
τα σημάδια τις θεραπείας της
θα αισθάνεται στη δική μας ψυχή.
Ο Κύριος που ενεργούσε
στα πρώτα χρόνια
δια των χειρών των αποστόλων
με στοργή,
ο Ίδιος ενεργεί δια των μυστηρίων
και όλων των αγίων Του
σε κάθε εποχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου