Βαδίζοντας στήν Μεγάλη Ἑβδομάδα…

                       

                        Τοῦ ἀρχιμ. Ἰακώβου Κανάκη

Τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα τήν εἶπαν μεγάλη γιατί μεγάλα εἶναι τά γεγονότα πού πραγματοποιοῦνται σέ αὐτήν. Σήμερα ἀνεβαίνουμε ἕνα σκαλοπάτι ἀκόμα τῆς σκάλας που φθάνει στήν Ἀνάσταση. Οἱ μέρες αὐτές ἔχουν μιά μοναδικότητα καί μιά ἰδιαιτερότητα. Γιά ὅλους; Τουλάχιστον γιά ὅσους τό ἐπιθυμοῦν. Ὅλα τά πράγματα στήν πνευματική ζωή σχετίζονται μέ τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς κατά τό «Μακάριοι οἱ καθαροί τῆ καρδιά ὅτι αὐτοί τόν Θεό ὄψονται». Τό ἴδιο καί γιά τήν Ἐβδομάδα τῶν Παθῶν. Κάποιοι ἀκολουθοῦν ἤδη τόν Χριστό ἀπό τήν Κυριακή τῶν Βαΐων καί συνεχίζουν σήμερα κάτω ἀπό τόν Σταυρό Του. Οἱ μέρες τοῦ Πάθους ἔχουν δική τους ἀτμόσφαιρα, εἶναι κατανυκτικές καί ὄχι τυπικές. Εἰδικά αὐτές τίς ἡμέρες δέν ταιριάζει καθόλου «τό πρέπει». Αὐτές τίς ἡμέρες γίνεσαι αὐθόρμητος ἀλλά καί συνειδητός συνοδοιπόρος τοῦ Πάθους. Τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀφήνεις τόν ἐαυτό σου νά ζήσει τά φοβερά γεγονότα λαμβάνοντας ὡς δῶρο τήν χαρμολύπη. Λύπη γιά τά πάθη πού κατακλύζουν τήν καρδιά, λύπη στήν θέα τοῦ Ἐσταυρωμένου, λύπη γιατί βρισκόμαστε στά χνάρια τοῦ Ἰούδα ἀλλά καί χαρά, κυρίως χαρά, γιατί σέ λίγο θά ἔχει νικηθεῖ γιά μιά φορά ἀκόμα ὁ θάνατος καί γιατί ὁ Χριστός μᾶς ἔδωσε τήν δυνατότητα ὄχι μόνο νά τοῦ μιλήσουμε ἀλλά κοινωνήσουμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του. Ἡ σχέση μας μαζί Του δέν εἶναι καθόλου ἀόριστη ἤ ἀόρατη ἀλλά ὀντολογική, οὐσιαστική, σῶμα μέ Σῶμα. Εἶναι κοινωνία Νυμφίου καί νύμφης. Αὐτή ἡ κοινωνία ἀποτελεῖ καί τήν κορυφαία στιγμή τοῦ Θείου δράματος, ἡ μέγιστη στιγμή κάθε ἀνθρώπου. Δέν εἶναι συγκίνηση οὔτε συναισθηματισμός ἀλλά ζωή βιωμένη. Ζωή μέ στοιχεῖα αἰωνιότητας στό σήμερα ἀφοῦ Σήμερον κρεμᾶται… Δέν εἶναι ἀνάμνηση ἀλλά βίωμα. Αὐτήν τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα πρέπει νά τήν ζήσουμε μέ τήν προσμονή ὅτι εἶναι ἡ πρώτη τῆς ζωῆς μας καί μέ τήν ὡριμότητα καί τήν αἴσθηση  ὅτι εἶναι ἡ τελευταία. Τά παραδείγματα μιᾶς τέτοιας βίωσης μᾶς τά προσφέρουν τά κείμενα τῶν Ἱερῶν Εὐαγγελίων ἀλλά καί  ἡ πλούσια ὑμνολογία τῶν ἡμερῶν. Βιωμένη πίστη ἔζησε αὐτή ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα πού ἐμφανίζεται στόν Ἰησοῦ λαμβάνοντας μέρος στόν ἐνταφιασμό Του. Ἀπό τό τελευταῖο σκαλοπάτι βρίσκεται στό πρῶτο ἐνῶ τό ἀντίστροφο γίνεται γιά τόν μαθητή, τόν «ἕνα ἀπό τούς δώδεκα». Ὁ Χριστός σπάει τά καλούπια καί ἀνοίγεται στόν κόσμο, πού τόν ἀναμένει ὡς Μεσσία καί ὡς Σωτῆρα. Καί σήμερα τόν ἀναμένει μέ τήν ἴδια λαχτάρα ἔστω καί ἄν δέν τό ξέρει. Ὅμως ὁ Χριστός ὑπῆρξε πάντα σημεῖο ἀντιλεγόμενο. Γιά αὐτούς πού τό θέλουν εἶναι πράγματι τό γλυκύτερο καί κοντινότερο πρόσωπο τῆς ζωῆς ἐνῶ γιά ἄλλους τό ἀντικείμενο τῆς χλεύης καί τῆς συκοφαντίας. Κάποιοι τόν ἀναμένουν μέ καρδιές ἀνοικτές καί κάποιοι ἄλλοι ἀκόμα καί σήμερα τροχίζουν τά μαχαίρια. Ὅμως ὁ Χριστός καί πάλι θά ἔλθει καί πάλι θά φωτίσει τίς ψυχές πολλῶν ἀνθρώπων σέ ὅλο τόν κόσμο. Σέ ὅλες τίς ἠπείρους θά μεταδοθεῖ ἡ χαρά τοῦ θριάμβου! Καλῶς νά ἔρθει! Σήμερα στά πόδια του μαζί μέ τό στεφάνι νά τοῦ προσφέρουμε καί τό δάκρυ, αὐτό τό μοναδικό πού βρίσκεται στά κατάβαθα τῆς ψυχῆς!