Αγαπητοί φίλοι,γνωστοί και άγνωστοι, σας καλωσορίζω στο προσωπικό μου blog. Σας ευχαριστώ για την τιμή και το χρόνο που αφιερώσατε, για να το επισκεπτείτε...με τιμή π. Αντώνιος Χρήστου

Συνολικές προβολές σελίδας

ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΕ ΚΑΤΙ; ΕΛΕΥΘΕΡΑ....

Translate-Μετάφραση σε άλλη γλώσσα

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Δεν είμαστε λίγοι αλλά είμαστε πολλοί στη διακονία του Ευαγγελίου


Με επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του 2ου Πανελληνίου Συνεδρίου των Υπευθύνων Ιερέων Νεότητος και Στελεχών του Νεανικού έργου των Ιερών Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, που φιλοξενήθηκαν στις κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας, στην Ρίζα Αντιρίου.
Το θέμα ήταν: «Μέθοδοι και τρόποι διδασκαλίας των κατηχητικών μαθημάτων», ενώ όλες τις εργασίες του Συνεδρίου κατηύθυνε ο πανοσιολογιώτατος αρχιμ. Πολύκαρπος Μπόγρης, ως υπεύθυνος της Επιτροπής Χριστιανικής Αγωγής της Νεότητος της Ιεράς Συνόδου.

Οι 120 συμμετέχοντες σύνεδροι από 50 Ιερές Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος είχαν τη δυνατότητα για ένα γόνιμο και εποικοδομητικό προβληματισμό συμμετέχοντας στις 8 ομάδες εργασίας οι οποίες ασχολήθηκαν τόσο με τις ιδιαιτερότητες των παιδιών που κατηχούμε, όσο και με την δημιουργία πρωτότυπων κατηχητικών μαθημάτων.

Τις εργασίες του Συνεδρίου παρηκολούθησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης 
Αιτωλίας και Ακαρνανίαςκ. Κοσμάς καθώς επίσης και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, οι οποίοι συμμετείχαν ενεργά τόσο στο διάλογο, όσο και στις ομάδες εργασίας και τις τρείς ημέρες του συνεδρίου.

Σήμερα τελευταία ημέρα παρουσιάστηκαν τα πορίσματα των ομάδων εργασίας στην ολομέλεια των συνέδρων, όπου ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς έκλεισε τις εργασίες τονίζοντας την ανάγκη να παραμείνουμε με ενθουσιασμό στη διακονία των νέων ανθρώπων, πυρακτωμένοι με ζήλο και αγάπη, γνωρίζοντας ότι το έργο που επιτελείται είναι έργο Θεού.

Μεταξύ άλλων, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς επεσήμανε ότι «δεν είμαστε λίγοι αλλά είμαστε πολλοί στη διακονία του Ευαγγελίου» και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να απογοητευόμαστε από τις όποιες δυσκολίες μας παρουσιαστούν, έχοντας ως κύριο στόχο «να γίνουμε όργανα της Χάριτος του Κυρίου και Θεού μας, οδηγώντας στο μυστήριο της σωτηρίας τις νεανικές ψυχές, κατά το παράδειγμα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος προτίμησε να θυσιάσει τον εαυτό του για τη σωτηρία των άλλων ανθρώπων» .

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι συμμετέχοντες ευχαρίστησαν ιδιαιτέρως τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας για την πλουσιοπάροχη φιλοξενία που τους παρασχέθηκε σε κάθε επίπεδο.












Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Ποίημα του π. Παναγιώτη Γκέζου για το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων.


Το θαύμα είναι της αγάπης η κυριαρχία
και η απουσία της αμαρτίας,
ένας κόσμος πού αποκαλύπτεται
σε όποιον και όποτε τον αναζητήσει οπωσδήποτε.
Είναι η  πραγματικότητα, η οποία  ούτε την έλλειψη,
                                                             ούτε την ανεπάρκεια γνωρίζει,
ούτε την αρρώστια, ούτε η φθορά του θανάτου
                                                                                την φοβίζει.
Ἡ πραγματικότητα αυτή δε βρίσκεται αλλού
                                                 αλλά βρίσκεται αλλιώς.
Δεν είναι ένας χώρος άλλος
                                             αλλά μία κατάσταση άλλη.
Για το Χριστό, πού έβλεπε τον κόσμο γύρο του φωτισμένο
                                                               από το φως της αγάπης του,
τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια ήσαν αρκετά
να θρέψει πέντε χιλιάδες ανθρώπους,
πού τον ακολουθούσαν με τις γυναίκες τους
                                                                                       και τα παιδιά.
Για τους μαθητές, όμως, πού έβλεπαν τα υλικά
μέσα από το σκοτάδι της εγωκεντρικής τους απληστίας,
μόνο για τα δικά τους στομάχια ήσαν αρκετά.
Ὁ πραγματικός κόσμος είναι αυτός πού βλέπουμε,
                        πλημμυρισμένος από το φως της αγάπης
και όχι αυτός που βλέπουμε, βυθισμένος
            στο σκοτάδι του εγωκεντρισμού και της απάτης.
Όποιος δει τον κόσμο όπως τον βλέπει ο Χριστός
                                                             θα μπορεί κι αυτός,
όχι μόνο να θρέψει πέντε χιλιάδες ανθρώπους
                                      με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια,
                     και δώδεκα κοφίνια περίσσευμα να γεμίσει
αλλά «και μείζονα τούτων ποιήσει».
Κυριαρχεί στην κοινωνία μας η απληστία και η αδικία
γιατί περίσσεψε το μίσος και η κακία.
Ὁ πιστός χριστιανός δεν κλείνει τα μάτια στην αδικία,
                         δεν μένει αδιάφορος στον πόνο,
                                 δεν φθονεί στη χαρά του άλλου
                                           και δεν χαίρεται στην δυστυχία.
Δίνει απ’ το ψωμί του, από το χρόνο του,
          από τα χρήματά του, από την ψυχή του.
Και όσο δίνει ο άνθρωπος από την ἀγάπη του,
τόσο περισσεύει του Κυρίου η χάρη και η ευλογία του,

στη ζωή της κοινωνίας μας και στη ζωή του.

Κήρυγμα στην Κυριακή Θ΄ Ματθαίου 2013.

Ομιλία το Σάββατο 24 Αυγούστου 2013.

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ και Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ- Ό χ ι δεν είμαι σ ου β λ ά κ ι!

Του π. Παναγιώτου Γκέζου

    Το αυτοκίνητο μας έστριψε αριστερά, περάσαμε τις ράγιες του tram και σταματήσαμε στη πλαζ της Γλυφάδας. Απέναντι μας η θάλασσα και πάνω μας το φεγγάρι, το μεγαλύτερο φεγγάρι του έτους. Το φεγγάρι που με τα μεγάλα χέρια του αγκάλιαζε όλη τη θάλασσα, της χάδευε όλο το σώμα της, την έκανε χρυσαφένια, μπερλαντένια, διαμαντένια με το ηλιακό φως του. Η θάλασσα έτσι παντρεμένη με το φεγγάρι μας μουρμούριζε την ευτυχία της και μας έδειχνε τα λευκά δόντια της. Κοντά στη θάλασσα ένα αγόρι και ένα κορίτσι, ρομαντικοί, απολάμβαναν αυτή τη θέα και δεν το κουνούσαν απ’ εκεί με τις ώρες. Η θάλασσα τους φιλούσε τα πόδια με κάθε κύμα. Λίγο ποιό πέρα ένα σεντόνι είχε σκεπάσει δυο παιδιά νέα, τα οποία έβλεπαν τα ομορφότερα όνειρα της ζωής τους.
    -Εμείς τι κερδίσαμε κλεισμένοι σε ένα κατάστημα με μικρά φώτα, με δυνατή μουσική να αναπνέουμε τη κάπνα του τσιγάρου, την βόχα του ποτού και τον ιδρώτα απο τη σχεδόν γυμνή σάρκα των νεαρών που χόρευαν και φώναζαν συνεχώς; - αυτά έλεγα με το νου μου.
    Το φρενάρισμα του αυτοκινήτου μας στην άμμο με κάμε να σταματήσω να σκέπτομαι το φεγγάρι και να βλέπω τον Ήλιο που είχα μέσα στο αυτοκίνητο.
    - Μωρό μου σ’ αγαπάω, σε λατρεύω. Εδώ είμαστε μόνοι μας. Όλη τη νύχτα δεν μέθυσα. Εσύ Αφροδίτη μου θα με μεθύσεις, θα με ανεβάσεις στα ουράνια. Απο κει θα σ’ αγκαλιάζω....
    Ήταν ο Δημήτρης μου, το παλικάρι μου. Παρακαλούσα το Θεό και τη Παναγία να γίνει ο άνδρας της ζωής μου. Να μας ενώσει ο Θεός ψυχή και σώμα με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Το θέλω πολύ.
     «Πως θα ενωθείς με τον άλλον; Ο άλλος είναι σώμα και ψυχή. Πως θα ενωθούν αν δεν τους ενώσει ο Θεός; Εμείς το θέλουμε. Κανείς όμως δεν μπορεί να ενωθεί με κάποιον άλλον χωρίς τη Χάρη του Θεού». Αυτά μας έλεγε ο πατέρα Κωνσταντίνος σε μια ομιλία του τώρα πρόσφατα.
    Στον ορίζοντα έβλεπα τον Ήλιο να λούζει τις κορυφές των βουνών. Εν τω μεταξύ μέσα στο αυτοκίνητο μας ο Δημήτρης μου, η αγάπη μου, όπως και ό Ήλιος, άρχισε να πιάνει τα μαλλιά μου, το πρόσωπο μου με τα χέρια του και να τα πλησιάζει στα χείλη του και στην συνέχεια τα μελένια φλογερά χείλη του να ταξιδεύουν στο σώμα μου. Ένιωσα όλα τα άνθη του Απρίλιου και του Μάι πάνω στο σώμα μου και όλα τα αστέρια του ουρανού να με ανεβάζουν στον Παράδεισο.
    «. Απο εκεί μετά είναι μια ένωση σωματική. Τον χρησιμοποιείς τον άλλον σωματικά για να ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου. Είναι για κατανάλωση ο άλλος; Είναι σουβλάκι; Βλέπεις δηλαδή τον άλλο σαν σάρκα σαν αντικείμενο;. Θέλεις τον άνθρωπο να τον κάνεις ότι θέλεις;. Ο άνθρωπος δεν είναι να τον κάνεις ότι θέλεις». Συνέχιζε η ομιλία του πατρός Κωνσταντίνου.
-Όχι δεν είμαι σουβλάκι να με κάνεις ότι θέλεις.
- Μωρό μου, τι μουρμουρίζεις; - έλεγε ο Δημήτρης και τα ατσαλένια χέρια του με έκαναν να πονάω όπου με άγγιζε.
«Για αυτό υπάρχει το μυστήριο του γάμου όπου ολόκληρος ο άνθρωπος κατεργάζεται και χαριτώνεται απο τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Δεν είναι απλώς να ενωθούμε, δηλαδή να κάνω ξερό σεξ. Αλίμονο αν ο γάμος ήταν μόνο αυτό. Είναι μια άλλη βαθύτατη ένωση όπου μέσα απ’ αυτήν, αν όλα είναι σωστά, δεν υπάρχουν τα λεγόμενα προβλήματα του γάμου και αυτά τα ψευδό σεξουαλικά προβλήματα.».
    -Πατέρα Κωνσταντίνε! – έλεγα εγώ μέσα μου.
    -Μα τι σ’ έπιασε; Δεν μ’ αγαπάς Μωρό μου;- με ρώτησε ο Δημήτρης.
     - Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ. Εσύ μ’ αγαπάς;
      -Γλυκιά μου δεν βλέπεις πως τρελαίνομε για σένα;
Αυτή τη στιγμή θυμήθηκα το «Τεστ του έρωτα»  που έλεγε ο π. Κωνσταντίνος στην ομιλία του:
     -Δημήτρη, καρδιά μου θέλω να μ’ αγαπάς τζάμπα χωρίς να μου ζητάς τίποτε.
     -Αγάπη μου, μα είμαι άνδρας και έχω ανάγκες.
«Πατήρ Κωνσταντίνε, τι κάνω τώρα; Θα τον χάσω το Δημήτρη μου. Τον αγαπώ πολύ» - σκεπτόμουν εγώ.
      - «Τι να τον κάνεις; Αυτός είναι έμπορος. Θα σου πει μετά πως σε χρησιμοποιεί σαν το σουβλάκι. Θα σε φάει και μετά θα σε πετάξει στα σκουπίδια σαν το χαρτάκι απο το σουβλάκι που το πετάμε κάτω» - μου απάντησε ο π. Κωνσταντίνος.
     -Ό χ ι δεν είμαι σ ου β λ ά κ ι.-φώναξα δυνατά και ο Θεός μου δώσε δύναμη και γλίστρησα απο τα σιδερένια χέρια του Δημήτρη.
       Ο Δημήτρης θύμωσε πολύ. Έβγαλε την μάσκα και είδα σ’ αυτόν τον έμπορα που μας έλεγε ο πατέρας Κωνσταντίνος.
       Ήταν ώρα 5.30 το πρωί. Ένα αυτοκίνητο πλησίασε το δικό μας. Εγώ δεν έβλεπα τίποτε. Σκεπτόμουνα. « Αχ Δημήτρη! Είσαι σαν τα ανδράκια που τα βάζουν στα πόδια γιατί δεν αντέχουνε χωρίς κατανάλωση».
     -Και τώρα συνεχίζει το πρόγραμμα με Θεία λειτουργία.- άκουσα να λέει ο Δημήτρης σαν είδε μέσα στο αυτοκίνητο που σταμάτησε κοντά μας έναν ιερέα με μακρύ χιονάτα γενειάδα..
     -Εξομολόγος θα είναι. Ο Θεός μας τον έστειλε.- του απάντησα και σαν να συνήλθα λίγο.
    Ο ιερέας, πρωινός- πρωινός βγήκε με το μπανιερό του να πάει να κολυμπήσει στη θάλασσα.
    -Καλημέρα παιδιά μου. – μας χαιρέτησε με πατρική αγάπη.
     Τώρα τι κάνουμε; Ν’ απαντήσουμε; Θα μας βάλει μήπως τις φωνές;
      - Με την ευχή σας πάτερ. – του απαντήσαμε εμείς λίγο ντροπιασμένοι.
      - Ο Θεός αγάπη εστί. Η Αγάπη δεν ασχημονεί. - Μας ευλόγησε με το χέρι του και συνέχισε προς τη θάλασσα.
     - Φιλενάδα μου, και μετά τι έγινε; - με ρώτησε η Ευδοξία.
     Ο Δημήτρης με πήγε σπίτι μου και δεν με χαιρέτισε καν όταν έφυγε για το δικό του. Όμως το απόγευμα μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε συγνώμη.
    -Και μετά; - Συνέχισε η Ευδοξία.
     -Συνεχίσαμε να βγαίναμε μαζί. Στο τέλος χωρίζαμε και πάλι με νευράκια. Εγώ είχα στ’ αυτιά μου πάντα τις συμβουλές του πνευματικού μου πατέρα. Πέρασαν έτσι δυο μήνες και ξαφνικά μια μέρα μου έκαμε πρόταση γάμου.
    - Φιλενάδα μου, και κάθε πότε ομιλεί ο π. Κωνσταντίνος;
    - Ευδοξία μου, πρέπει να έρχεσαι τακτικά στην Εκκλησία και θα μάθεις πολλά για τη σωτηρία σου.

Πρεσβύτερος Παναγιώτης Γκέζος


Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

Μικρά Ιερά Αγρυπνία στον Ι.Ν. Αγίου Νεκταρίου Βούλας, στην Απόδοση της Εορτής της Κοιμήσεως Θεοτόκου.





Την Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013, προς Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013, στον Ιερό Ναό Αγίου Νεκταρίου Βούλας, θα τελεσθεί Ιερά Αγρυπνία στην Απόδοση της Εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στα λεγόμενα εννιάμερα της Παναγίας, όπου εορτάζουν οι περισσότερες θαυματουργικές εικόνες της.  Η Αγρυπνία θα αρχίσει, στις 9.00 μ.μ. της Πέμπτης 22.8.13 και προβλέπεται να περατωθεί γύρω στις 1.00 π.μ. της Παρασκευής 23.8.13 Παρακαλούμε τους Ενορίτες και γενικότερα τους φιλακόλουθους Χριστιανούς, να προσέλθουν.


                                         Εκ του Ι. Ναού

Κήρυγμα την Κυριακή Η΄ Ματθαίου 2013


Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Π. Παναγιώτης Γκέζος, Οι Αρβανίτες δεν είναι Βορειοηπειρώτες (απάντηση).


Προς το katanixis.blogspot.gr για τον Γέροντα Νεκτάριο Μοναχό Αγιορείτη

Γέροντα Νεκτάριε ευλογείτε, Είμαι ο πρεσβύτερος Παναγιώτης Γκέζος. από τη Χειμάρρα και εφημέριος στον Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Βάρης της Ι. Μ. Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης, Βάρης 

Με όλο το σεβασμού στο πρόσωπο σας και στον άγιο τόπο που ασκείτε το πνευματικό σας αγώνα θα μου επιτρέψετε να πω και εγώ την γνώμη μου για όσα γράφετε με πολύ αγάπη.
Διαβάζω το άρθρο σας: 

γ. Νεκτάριος Μοναχός Αγιορείτης, Άλλο Αλβανοί και άλλο Αρβανίτες (Βορειοηπειρώτες) 
Γέροντα αυτός ο τίτλος είναι πολύ λανθασμένος. Οι Αρβανίτες δεν είναι Βορειοηπειρώτες. Για να σας αποδείξω το λάθος πρώτα απο όλα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι είναι οι Αρβανίτες. Οι Ιλλυριοί είναι απόγονοι των Πελασγικών και πρόγονοι των αλβανών.
«Απο τους Πελασγούς μόνο οι Δωριείς, οι Ίωνες, οι Αιολείς σαν τμήματα του μεγάλου Πελασγικού Έθνους φέρονται να έρχονται στην Ελλάδα, ενώ οι υπόλοιποι, δηλαδή οι Ιλλυριοί, καθιστούν στην Β. Δ Βαλκανική.» Ας δούμε τώρα πιο συγκεκριμένες περιπτώσεις σύνδεσης των Δωριέων...με τους Ιλλυριούς.
«Έκτος απο τον Ύλλο που έδωσε το όνομα του στο Δωρικό γένος των Υλλέων, υπάρχει και άλλος ένας Ύλλος που λατρεύτηκε απο τους Ιλλυριούς σαν θεός του Φωτός ελθών μετά Ιλλυριών Φαιάκων εις Ιλλυριών, υπήρχε δε και χερσόνησος εν Ιλλυρία Ύλλις η Υλληίς και πόλις ομώνυμος εν αυτή (Π. Καρολίδου εισαγωγή στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» Κ. Παπαρρηγοπούλου σελ. 55-56). Ο ίδιος ιστορικός εξάγει το Αρβανίτικο Ύλλε (και σήμερα στα αλβανικά ylli δικό μου σημείωμα)= Άστρο, φως(εκ σου έρχεται και το όνομα «Ιλλυριοί» δικό μου σημείωμα). Απο την παραπάνω εκδοχή τα αστέρια οι Αρβανίτες τα λένε συνήθως Ύλλ'ζ yllëz (δικό μου σημείωμα) δηλ. φωτάκια, μικρά φώτα. (Ένα σημαντικό δείγμα αυτό που δείχνει ότι η σημερινή αλβανική γλώσσα είναι συνέχεια της Ιλλυρικής δικό μου σημείωμα).
Πολλοί νεώτεροι συγγραφείς υποστήριξαν πως το όνομα Υλλεις ειναι Ιλλυρικό και πως οι Υλλεις ήσαν Ιλλυριοί. Αν δεχτούμε τους Πελασγούς σαν κοινούς προπάτορες όλων των κατοπινών Ελληνικών φυλών και κοινούς προγόνους Ελλήνων και Ιλλυριών δεν υπάρχει καμία αντίφαση, κανένα ερωτηματικό, κανένα μπέρδεμα. Μονό με τους Πελασγούς μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί υπήρχε φυλή Υλλέων και στην Ιλλυρία και στην Πελοπόννησο, γιατί υπήρχε Ύλλος στην Ιλλυρία, Ελλάδα, Φρυγία και μάλιστα λατρεμένος σαν Θεός του Φωτός.
Ώστε υπάρχει και μάλιστα άμεση σχέση των Δωριέων και των Ιλλυριών. Και για να γίνουν πιο σαφές, αυτά που εξετάζουμε ειναι μόνον τα συμπεράσματα που βγαίνουν απο την μυθολογική και γλωσσολογική έρευνα. Όλα αυτά ειναι πράγματα που δεν απασχολούν διόλου τους ερευνητές αυτούς που θέλουν ισώνει και καλά να διαφοροποιήσουν τους δυο Λαούς). «akritas-history-of-makedonia.blogspot.com/2013/01/blog-post_2.htm».
«Οι Ιλλυριοί και όλες οι άλλες φυλές της Βαλκανικής εξελληνίζονται ή εκλατινίζονται μετά την Μακεδονική και Ρωμαϊκή κατάκτησή τους. Τα ονόματα των Ιλλυρικών φυλών με το πάροδος του χρόνου εξαφανίζονται όπως και τα ονόματα: Πελασγοί, Δωριείς, Αιολείς, Ίωνες, Αχαιοί, Χάονες, Μολοσσοί...όχι όμως οι άνθρωποι, οι λαοί. Κατά τον 11ο αιώνα σε ιστορικές πηγές οι άνθρωποι αυτοί, οι πρώην Ιλλυριοί (αρχικά μόνο σε μια περιοχή, Κρουγια) ονομάζονται arban (αρμπάν) που πάει να πει «κάνω χωράφι» δηλαδή αγρότης. Μετά το arban γίνεται arbëresh και μετά alban. Μετά το πέρασμα του χρόνου αυτό έγινε το όνομα του τόπου που μιλούσαν την ίδια αυτή γλώσσα Arbëria και ο λαός της Arbëresh. Η γλώσσα τους δεν αλλάζει, απλός δανείζεται με την πάροδο του χρόνου πολλές παρά πολλές λέξεις απο έλληνες και λατίνους.
Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού αυτού του λαού των Arbëresh πέρασε στην Ελλάδα οπού το όνομα τους οι Έλληνες το πρόφεραν 
«Αρβανίτες». Είναι ιστορικό γεγονός πως οι Αρβανίτες κατέβηκαν στην Ελλάδα αιώνες τώρα μέχρις και σήμερα για δύο λόγους:
Πρώτον οι Έλληνες της εποχής εκείνης είχαν ανάγκη για πολεμιστές λόγο της μεγάλης απώλειας ανδρών απο τους συνεχείς πολέμους ώστε να αντιμετωπίσουν τους διάφορους και πολλούς εχθρούς και να οργώνουν τα χωράφια τους. Καθόλου όμως απίθανο η ονομασία Μπούρα (η λέξη burraστα αλβανικά πάει να πει άνδρες, σημείωμα δικό μου) να είναι αρβανίτικη και να οφείλεται στο διάσημο αρματολό της Αρκαδίας Πέτρο Μπούα του χωλού , που αναφέρεται και Μπούρας, των πρώτων Αρβανιτών που ήρθαν στη Πελοπόννησο το 1348, και χρησιμοποιήθηκαν απο το Δεσπότη του Μυστρά Μανουήλ Καντακουζηνό, για ν’ αποτελέσουν τη φρουρά των συνόρων και της υπαίθρου. (Σ.30 του βιβλίου του Διονυσίου Κ. Καραγιάννη ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΙΚΟΥ ΜΠΟΥΡΑ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ ΕΚΔΟΣΗ Γ) και στη σ. 46 του αυτού βιβλίου. Είναι η εποχή που η ερήμωση της Πελοποννήσου απο την πανούκλα και η αδιαφορία των Παλαιολόγων για τη διοργάνωση της Πελοποννήσου, εξανάγκασαν τον Μανουήλ να φέρει Αλβανικές οικογένειες για την αναπλήρωση των κενών». 
Δεύτερον σαν οικονομικοί μετανάστες.
Μερικοί άλλοι Arbëresh-Αρβανίτες μετανάστευσαν στη νότιο Ιταλία και εκεί τους είπαν «Albanesi» και αργότερα πολλοί άλλοι πήγαν στη Τουρκία και εκεί τους έλεγαν «arnaut». 
Όλοι τους όμως μιλούσαν τη γλώσσα τους, Arberishte, αρμπερίσιτε (αρβανίτικα). Μετά απο χρόνια έμαθαν και την γλώσσα του τόπου που κατοίκησαν. Οι γυναίκες άργησαν πάρα πολλά χρόνια να μη πούμε και αιώνες να μάθουν την γλώσσα του τόπου που τους φιλοξενούσε». (δικό μου σημείωμα)
«Ο Αρβανίτικος λαός αυτός, που ποτέ δεν αποτέλεσε «έθνος», ενίσχυσε τον πληθυσμό του ελλαδικού χώρου, ταύτισε τη μοίρα του με αυτή των ελληνόφωνων συμπατριωτών τους σε καιρούς δύσκολους, κράτησε την ορθόδοξη χριστιανική του πίστη και έπαιξε βασικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821.
Και αυτό γιατί οι Αρβανίτες ήταν ήδη Έλληνες. Η συνείδηση αυτή διαμορφώθηκε στη διάρκεια της μακράς ιστορικής τους πορείας στις ελληνικές χώρες, παράλληλα όμως με τη διατήρηση μιας λαλιάς διαφορετικής από τα «ρωμαίικα».«Κιο γκλιούχα Αρμπeρίστe ίστe γκλιούχ τριμeρίστε, Ε φλιτ ναυάρχοι Μιαούλη, Μπότσαρη εδέ γκιθ Σούλι». Μετάφραση: Αυτή η γλώσσα η Αρβανίτικη είναι γλώσσα παλικαρίσια. Τη μιλούσε ο Ναύαρχος Μιαούλης, ο Μπότσαρης κι όλο το Σούλι.
Και οι διασημότητες των Αρβανιτών είναι οι:
Μάρκος Μπότσαρης, αρχηγός των Σουλιωτών, υπερασπιστής του Μεσολογγίου, Νικόλαος Κριεζιώτης, αρχηγός της ελληνικής επανάστασης στην Εύβοια, Ανδρέας Μιαούλης, ναύαρχος και αργότερα πολιτικός, Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα η μόνη γυναίκα μέλος της Φιλικής Εταιρίας, Παύλος Κουντουριώτης ναύαρχος και αργότερα πολιτικός,Θεόδωρος Πάγκαλος, στρατηγός και για λίγο στρατιωτικός δικτάτορας,Κίτσος Τζαβέλας πρωθυπουργός, Γεώργιος Κουντουριώτηςπρωθυπουργός, Αντώνιος Κριεζής υπηρέτησε στο Ελληνικό Ναυτικό στην επανάσταση, αργότερα πολιτικός, Δημήτριος Βούλγαρης πρωθυπουργός,Αθανάσιος Μιαούλης πρωθυπουργός, Πέτρος Βούλγαρης πρωθυπουργός,Αλέξανδρος Διομήδης πρωθυπουργός, Νίκος Εγγονόπουλος ζωγράφος και ποιητής 
Η γλώσσα των Αρβανιτών, τα αρβανίτικα (arvanitika, arvanite, arbërisht, arbërishtë), ή αλλιώς «γλώσσα των πουλιών» (gljuha e zogjvet ή gljuha e zogu[t]), επιβίωσε με αξιοθαύμαστο πείσμα μέχρι τις μέρες μας, κυρίως λόγω του έντονου συντηρητισμού των αρβανίτικων κοινωνιών». (ΔΙΑΣΙΜΟΙ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ !!! ΟΙ ΔΩΡΙΕΙΣ ΤΟΥ ΝΕΩΤΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. Ειδικό Αφιέρωμα Του εκδότου του www.Apodimos.com Ξενοφώντα Φαφούτη).
Ένας άλλος αρβανίτης Ο Fan Noli ή αλλιώς Θεοφάνης Μαυρομάτης(1882 - 1965), γεννήθηκε σε ένα αρβανιτοχώρι της Ανατολικής Θράκης. 
Ως νέος Noli άνθρωπος περιπλανήθηκε σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου, στην Αθήνα , Αλεξάνδρεια , και την Οδησσό, τη Ρωσία, και υποστηρίζεται τον εαυτό του ως ηθοποιός και μεταφραστής.
Ανέπτυξε έντονο λογοτεχνικό, ποιητικό και μεταφραστικό έργο (από ελληνικά στα αλβανικά και αντίστροφα) ενώ ήταν ο πρώτος που μετέφρασε το Ευαγγέλιο και άλλα ορθόδοξα ιερά κείμενα στα Αλβανικά. 
Ο Fan Noli τιμάται στην Αλβανία ως υπέρμαχος της λογοτεχνίας, της ιστορίας, της θεολογίας, της διπλωματίας, της δημοσιογραφίας, της μουσικής και της εθνικής ενότητας. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εδραίωση της αλβανικής ως εθνική γλώσσα της Αλβανίας με πολλές μεταφράσεις από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Για ένα διάστημα μάλιστα το 1924 διετέλεσε πρωθυπουργός της Αλβανίας. (Αναρτήθηκε από Βορειοηπειρώτης Παρασκευή, 16 Νοεμβρίου 2012).
«Όσον αφορά το σημερινό όνομα Shqiptar (σικιπτάρ) και Shqipëri (Σκιπερί) είμαι της γνώμης: Shqipëri είναι η χώρα των αετών, όπως την λένε και οι ίδιοι Αλβανοί σήμερα. Κατάγεται απο την λέξη shqipe (αετός). Αυτήν την λέξη shqipe την έχουν δανειστεί απο την Ελληνική γύπες (στη Χειμάρρα έχουμε τοπωνύμιο Γυπέα». (δικό μου σημείωμα). 
«Ο Πρόξενος της Αγγλίας στην Αθήνα, Ιωάννης Ζιρώ, σε έκθεσή του, έτους 1674, γράφει μεταξύ άλλων και τα εξής: Οι Κλέφτες της υπαίθρου, τόσο εδώ (Ρούμελη), όσο και στο Μοριά, είναι όλοι Αρβανίτες. Και λίγο παρακάτω: Στους πενήντα Κλέφτες που παλουκώνουν στην Τουρκία, οι σαράντα εννιά θα είναι Αρβανίτες».
Αυτή είναι μια αλήθεια που δείχνει πάντα μέχρις και σήμερα την φιλική γειτονιά ανάμεσα στους δυο λαούς που δεν φταίνε σε τίποτα με όσα κάνουν οι πολιτικοί που τους εξουσιάζουν. Και το γεγονός που «:Στους πενήντα Κλέφτες που παλουκώνουν στην Τουρκία, οι σαράντα εννιά θα είναι Αρβανίτες» λέει πολλά και δεν πρέπει να το ξεχάσουμε. 
(2) Την ίδια ακριβώς πληροφορία μας καταθέτει και ο Κώστας Καραστάθης στα «Πάθη του Γένους». 
Η περίοδος των «Ορλοφικών»
Αρχίζει με πολύ ενθουσιασμό από τους προγόνους μας Ρωμηούς το 1770, γιατί πίστεψαν στις υποσχέσεις της Μεγάλης Αικατερίνης της Ρωσίας περί αποστολής ρωσικού πολεμικού στόλου προς βοήθεια των προγόνων ημών. Ο στόλος ήρθε, η επανάσταση άρχισε στον Μοριά και αλλού και ο στόλος δολίως απεχώρησε. Η επανάσταση κατεπνίγη, με την αποστολή από την Πύλη 60.000 χιλ. αγρίων Τουρκαλβανών, με αρχηγό τον Χατζή Οσμάν. Η σφαγή τελείωσε το 1779. 
Και αυτή επίσης είναι μια μεγάλη αλήθεια. Για την περίοδο των «Ορλοφικών» το λάθος είναι στην απιστία της Μεγάλης Αικατερίνης της Ρωσία και πουθενά αλλού. 
Σε όλο αυτό το διάστημα, οι οπλισμένοι Αρβανίτες μας (οι Κλέφτες), έδωσαν όπως πάντα το καλύτερο εαυτό τους υπέρ της αμωμήτου ορθοδόξου πίστεως ημών και υπέρ της φιλτάτης (πολύ αγαπητής δικό μου σημείωμα) Πατρίδος. 
Εννοείτε αφού οι Αρβανίτες είχαν τον ίδιο απόστολο του Χριστού, τον Παύλο, οποίος κήρυσσε το Ευαγγέλιο του Χριστού στην Χώρα τους. Είναι οι σημερινοί Αρβανίτες οι οποίοι εκατοντάδες κάθε Κυριακή εκκλησιάζονται σήμερα στην μεγάλη και σύγχρονη Εκκλησία του Ευαγγελισμού στα Τίρανα και σε όλη την Αλβανία.
Ένα πρώτο συμπέρασμα πριν την Αποκάλυψη
Είναι φανερό στον κάθε σώφρονα αναγνώστη, ότι ο αναφερόμενος συγγραφέας, με «ελαφρά καρδία», ταυτοποιεί τα αντίθετα, διότι τι σχέση μπορεί να έχη ο Τουρκαλβανός Χατζή Οσμάν, με τους Αρβανίτες Γεώργιο Καραϊσκάκη, Οδυσσέα Ανδρούτσο και Παύλο Κουντουριώτη;
Ναι γέροντα. Ο Γεώργιος, ο Οδυσσέας, ο Παύλος....με τον Χατζή Οσμάν είχαν τον ίδιο παππού. Οι πατεράδες τους όμως ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους. Ένας με τον Χριστό και ένας με τον Μοχάμεντ. Καθόλου παράξενο η όχι; Ας θυμηθούμε λίγο τον εμφύλιο στην Ελλάδα το 1945-49. 
ε. Η Α Π Ο Κ Α Λ Υ Ψ Η
Αντιγράφω από το βιβλίο «Αρβανίτες», του Υποστρατήγου α. Σπυρίδωνος Κασελίμη, σελ 87, Εκδόσεις Μπατσιούλας: «Στο τέλος της δεύτερης Βενετοκρατίας (1715), στην Πελοπόννησο έμειναν περίπου 50.000 Αρβανίτες. 
Γέροντα αν μόνο στην Πελοπόννησο έμεναν 50 χιλιάδες αρβανίτες φαντάσου πόσες εκατοντάδες χιλιάδες, να μη πούμε εκατομμύρια, έμεναν σε όλη την Ελλάδα. 
Το δια πολλών τεκμηρίων κακόδοξο βιβλίο, το συγγραφέν υπό Ιγνατίου Θ. Μανδελίδη (εφησυχάζοντος Αρχιερέως), με τίτλο «Ο ανυποχώρητος νεομάρτυς Λαρίσης άγιος Ιωάννης ο Μονεμβασιώτης +1773», των εκδόσεων της Αδελφότητος Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», πρέπει αμέσως να παύση να διακοινείται στα ορθόδοξα βιβλιοπωλεία, ως εξάπτον εμφιλιοπολεμικά πάθη και ως εκ τούτου βλάπτον το ελληνικό Έθνος. 
Θεωρώ άμεση την επέμβαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας μας, αλλά και την επέμβαση του Εισαγγελέως. 
Ευχαριστώ και πάλιν και πολλάκις τω Θεώ ημών.
Γέροντα κάνεις μεγάλο λάθος. Γιατί φοβάσαι την αλήθεια; Μη κρίνεις τους άλλους αλλά να παρακαλάς τω Θεώ να σε φωτίσει γιατί είσαι σε μεγάλο σκοτάδι για όσα μας είπες παραπάνω. Όσον αφορά το αν πρέπει κάτι που βλάπτει σήμερα ιδικά το ελληνικό Έθνος να παύση αμέσως να διακοινείται στα Μ.Μ.Ε είναι το «ΑΛΛΟ ΑΛΒΑΝΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ (ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ)» 
Η Παναγία η Αρβανίτισσα να σας ευλογή πάντοτε. 
Η Παναγία είναι μια, η ΘΕΟΤΟΚΟΣ. Αγκαλιάζει, αγαπάει και βοηθάει και τους Αρβανίτες της Χίου, της Μπούρας...τους Πόντους της Σουμελάς τους Έλληνες, όλους, τους Χριστιανούς γενικά και όχι μόνο...οι οποίοι πιστεύουν στην αγάπη της και στις πρεσβείες της.
Γέρων Νεκτάριος Μοναχός Αγιορείτης 
Γέροντα με τούτα που σας έγραψα δεν έχω σκοπό να σας κρίνω αλλά σαν Βορειοηπειρώτης έχω χρέος να ομολογήσω την αλήθεια. Την αλήθεια που έχω εκφράσει και στο βιβλίο μου «Ένα κλωνάρι απο το μεγάλο δένδρο της Χειμάρρας» Αθήνα 2013 Εκδόσεις ΑΓΓΕΛΑΚΗ 
Ταπεινός ευχέτης προς Κύριον. 
Πρεσβύτερος Παναγιώτης Γκέζος
Εν Βάρη 12/8/2013

Ομιλία το Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Η Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας, Ε. Β. Β. και Β.




Στην Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας, Ε. Β. Β. και Β., το Πάσχα του Καλοκαιριού, η εορτή της Κοιμήσεως Θεοτόκου εορτάστηκε και φέτος με πάσα λαμπρότητα, καθώς πανηγύρισαν οι εξής 4 Ενοριακοί Ναοί: α) Κοιμήσεως Θεοτόκου Δικηγορικών Γλυφάδας, β) Κοιμήσεως Θεοτόκου Καραπάνου Γλυφάδας, γ) Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας και δ) Κοιμήσεως Θεοτόκου Βαρκίζης.

Παρά την μεγάλη φετινή έξοδο από το λεκανοπέδιο της Αττικής, χιλιάδες πιστοί προσήλθαν σε όλους τους Ιερούς Ναούς της Μητροπόλεως τόσο στον Εσπερινό όσο και κατά την Θεία Λειτουργία.
Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Παύλος συμμετείχε, όπως κάθε χρόνο, και στις 4 Ιερές Πανηγύρεις των Ενοριών που εορτάζουν στις 15 Αυγούστου, κατά το ακόλουθο πρόγραμμα.

Την Τρίτη 13 Αυγούστου 2013, χοροστάτησε στον Εσπερινό και την τελευταία Ιερά Παράκληση, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Βαρκίζης, όπου και ομίλησε για την Παναγία μας.

Το απόγευμα της Τετάρτης 14 Αυγούστου 2013, παραμονή της Εορτής, χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό του Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Καραπάνου Άνω Γλυφάδας. Κατά την τέλεση του Εσπερινού και μετά την Αρτοκλασία, εψάλησαν τα Εγκώμια της Παναγίας.

          Ανήμερα της Εορτής, την Πέμπτη 15 Αυγούστου, ο Σεβασμιώτατος ιερούργησε στον Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Δικηγορικών Γλυφάδας. Κατά την Θεία Λειτουργία, τέλεσε την εις Διάκονον Χειροτονίαν του κ. Κωνσταντίνου Μπιλελιώτη , πτυχιούχου της Ανωτάτης Ακαδημίας Αθηνών. 

    Προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας, όπως και σε όλες της Ενορίες της Μητροπόλεώς μας, διαβάστηκε το μήνυμα του Σεβασμιωτάτου για την Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, ο Σεβασμιώτατος χοροστάτησε στον μεθέορτο Εσπερινό του Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας, όπου εψάλησαν και τα Εγκώμια της Παναγίας μας. Στο τέλος του Εσπερινού, πριν την απόλυση, ο Σεβασμιώτατος μίλησε για την αδυναμία της γλώσσας να αναφερθεί κανείς στο πρόσωπο της Παναγίας μας. (βίντεο)



               Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

Ευχές για την Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου 2013.

   
Ήθελα τόσα να πω για την χαρά που αισθάνομαι για την Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου! Γνωρίζω ότι η μέρα που ξημερώνει είναι και τιμητική για τόσους ανθρώπους που γνωρίζω και αγαπώ που έχουν την ονομαστική εορτή και άλλους χιλιάδες που δεν έτυχε...! Όμως μαθαίνοντας τα χθεσινά στην ιδιαίτερη πατρίδα μου το Άργος και σήμερα αυτό το περιστατικό με το εισιτήριο στο τρόλει...πως να μείνεις αδιάφορος..και πως η χαρά...να μη σβήνει από τα χείλη..και τη καρδιά...συμπάσχοντας με τους οικείους αυτών των νέων ανθρώπων για αυτά που έγιναν..! Αυτή την θλίψη βέβαια σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό...ένιωσε η Παναγία μας βλέποντας το Κύριο στο Πάθος και τη Σταύρωση...! Αλλά μετά ευφράνθηκε με τη ζωηφόρο Ανάσταση Του...και τη δικιά της Μετάσταση μετά από 3 μέρες στο τάφο της! Ας ελπίσουμε και εμείς ως έθνος κράτος και άνθρωποι...να βιώσουμε αυτή την "ΑΝΑΣΤΑΣΗ" ώστε να απαλλαγούμε από τις παθογένειές μας...! χρόνια πολλά και ευλογημένα!! Συγχωρέστε με...

                           π. Αντώνιος  Χρήστου

Ομιλία την 14η Αυγούστου 2013 το πρωί!


Η κοίμηση της Παναγίας - Iωάννου Φουντούλη, Καθηγητού Πανεπιστημίου


 Η  κοίμηση  της  Παναγίας

Η  Παναγία  μετά  την  Ανάληψη  του  Χριστού  καθημερινώς  πηγαίνει  στο  ζωοδόχο  μνήμα  και  προσεύχεται.

Μία  Παρασκευή  ο  Αρχάγγελος  Γαβριήλ  παρουσιάζεται  μπροστά  της  και  την  χαιρετά:  <<Χαίρε, η  γεννήσασα  Χριστόν  τον Θεόν  ημών. Ο  Κύριος  άκουσε  την  προσευχή  σου  και  θα  αφήσεις  τον  κόσμο  και  θα  πορευθείς  εις  την  ζωήν  την  αληθινήν.>>

Η  Θεοτόκος  επιστρέφει  στον  οίκο  της,  θυμιά  και  προσεύχεται  στον  Χριστό  να  της  στείλει  τον  Ιωάννη  και  τους  λοιπούς  Αποστόλους,  για  να  παρασταθούν  στο  θάνατό  της.
Η  προσευχή  της  εισακούεται  και  πρώτος  φθάνει,  αρπαγείς  από  νεφέλη,  ο  Ιωάννης  και  σε  λίγο  επί  νεφελών  και  οι  λοιποί  Απόστολοι  οι  διεσπαρμένοι  στα  πέρατα  του  κόσμου.
Την  Κυριακή  έρχεται  με  την  απαστράπτουσα  δόξα  Του  και  με  χιλιάδες  αγγέλους  ο  Κύριος  να  παραλάβει  την  ψυχή  της  Μητρός  Του.
Εκείνη  ευλογεί  τους  Αποστόλους  και  τον  κόσμο,  δέεται  για  την  σωτηρία  όλων  και  αφού  λαμβάνει  την  υπόσχεση  οτί  πάσα  ψυχή  επικαλουμένη  το  όνομά  της  ου  μη  καταισχυνθεί,  αλλ΄ εύρη  έλεος  και  παράκλησιν  και  αντίληψιν  και  παρρησίαν  και  εν  τω  νυν  αιώνι  και  εν  τω  μέλλοντι,  παραδίδει  την  αγία  της  ψυχής  στα  χέρια  του  Υιού  της.
Οι  Απόστολοι  περιπτύσσονται  το  σκήνος  και  ψάλλοντες  μεταφέρουν  την  κλίνη  με  το  σώμα  για  την  ταφή.
Ένας  εβραίος  ονόματι  Ιεφωνίας  ορμά  και  επιχειρεί  κατά  της  κλίνης,  αλλ΄ άγγελος  Κυρίου  με  ξίφος  πυρός  αποκόπτει  τα  χέρια  του  από  των  ώμων,  που  μένουν  κρεμασμένα  στην  κλίνη.
Αυτός  μετανοεί  και  κολλώνται  πάλι  τα  χέρια  του,  ενώ  οι  Απόστολοι  ανενόχλητοι  συνεχίζουν  την  εκφορά.

Το  σκήνος  θάπτεται  σε  καινό  μνημείο  στην  Γεθσημανή,  την  Τρίτη  όμως  ημέρα  μετετέθη  εν  Παραδείσω.














Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

Oμιλία στην τελευταία Παράκληση του 2013

Μήνυμα επί τη Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου 2013, του Ποιμενάρχου μας κ. Παύλου.

ελληνικη    δημοκρατια
ΙΕΡΑ    ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ   ΓΛΥΦΑΔΑΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΒΟΥΛΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ  ΚΑΙ  ΒΑΡΗΣ
_______________________________

ΒΑΣΙΛΕΩΣ   ΠΑΥΛΟΥ  2 – 166 73 – ΒΟΥΛΑ  Τηλ.  210-9658849   fax:  210- 9657210


Ἀριθμ. Πρωτ. 824                                                 Ἐν Βούλᾳ τῇ  5 Αὐγούστου  2013


ΜΗΝΥΜΑ  ΕΠΙ  Τ  ΕΟΡΤῌ
ΤΗΣ  ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ  ΤΗΣ  ΘΕΟΤΟΚΟΥ  2013


Πρός
τό  Χριστεπώνυμον  πλήρωμα
τῆς  Ἱερᾶς  Μητροπόλεως, Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ,
Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης

Ἀγαπητά μου τέκνα ἐν Κυρίῳ,

       «Τείχισόν μου τάς φρένας, Σωτήρ μου,
          τό γάρ τεῖχος τοῦ κόσμου ἀνυμνῆσαι τολμῶ».

          Μέ τά παρακλητικά λόγια αὐτά,
 ὁ συγγραφέας τοῦ Οἴκου τῆς σημερινῆς ἑορτῆς,
 ἀπευθύνεται πρός τό Χριστό καί ζητεῖ,
νά τοῦ χορηγηθεῖ ἕνα τεῖχος προστασίας στό νοῦ του,
ἀπό τίς περιττές σκέψεις καί λογισμούς,
προκειμένου νά ἀνυμνήσει Αὐτήν, τήν Παναγίαν μας,
πού εἶναι τό τεῖχος τῆς προστασίας τοῦ κόσμου.

         Τά τείχη εἶναι πάντοτε τά ὀχηρά μιᾶς πόλεως,
καί χωρίς ἰσχυρά τείχη, οἱ πόλεις παραδίδονται στούς ἐχθρούς.
Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, κατά παράλληλο τρόπο,
 εἶναι τό ἰσχυρό τεῖχος, πού τόν προστατεύει,                                                                           
 ἀπό τίς ἐπιθέσεις καί προσβολές
τῶν ἀνιέρων καί πονηρῶν λογισμῶν.
Ἡ στροφή τοῦ νοῦ στό Θεό,
τόν χαριτώνει καί τόν  κάνει καθαρό καί θεοφόρο,
μέ ἀποτέλεσμα ὁ Σωτήρ νά τειχίζει ὅλη τήν ὑπόστασή μας,
μέ κορυφαῖα κέντρα, τό νοῦ καί τήν καρδιά μας.

Ἡ πρώτη Εὔα ἄνοιξε τό δρόμο
τῆς ὑποδουλώσεως τῶν φρενῶν,
τοῦ νοῦ δηλαδή, στούς ἀντιθέους λογισμούς .
Ἡ Παναγία ὅμως  θέτει τεῖχος στίς προσβολές καί γίνεται:
«προστασία τῶν χριστιανῶν»,
«τεῖχος καταφυγῆς»,
«τεῖχος ἀπροσμάχητον»,
«φρουρά ἀσφαλεστάτη»,
«πύργος ἀσφαλείας».

    Οἱ δομές τοῦ  κόσμου,
πολιτικές καί οἰκονομικές,
ὅπως διαπιστώνουμε καί μέσα  ἀπό τήν παρούσα κρίση,
ἀπέδειξαν, πώς εἶναι ἀνίκανες, γιά νά δώσουν λύσεις,
προστασίας καί ἀσφαλείας,
στήν ἀγωνιώδη ἀναζήτηση τῶν λαῶν τῆς γῆς,
γιά τόν ἀβέβαιο καθημερινό βηματισμό στό παρόν,
καί φυσικά δέν μποροῦν νά ποῦν κάτι,
γιά τό σίγουρα τραγικό αὔριο,
πού χωρίς τό Χριστό ἔχει προοπτική του, μόνο τό θάνατο.

Κι’ ἔρχεται αὐτή ἡ ἑορτή, νά δώσει ἀπαντήσεις,
στό ἀβέβαιο παρόν καί στό τραγικό μέλλον.
Ἡ ζωή καί ἡ κοίμηση τῆς Θεοτόκου,
προβάλλουν πρακτικά  τό δρόμο τῆς
ὑπερβάσεως, τῆς ἀγωνίας, γιά τό σήμερα καί τό αὔριο.

Ἡ προστασία τῆς Παναγίας,  
κατά τόν Ἃγιο Ἰωάννη τό Δαμασκηνό,
καλύπτει ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος,
ἀπό τούς πρωτοπλάστους μέχρι σήμερα.                                                      

 Στό δεύτερο λόγο του γιά τήν Κοίμηση,
 μέ τρόπο παραστατικό,
 περιγράφει τούς πρωτοπλάστους,
        νά  ἀπευθύνονται στήν Παναγία,
         κατά τήν ὥρα τῆς ἐκδημίας Της,
         μέ τούς ἀκόλουθους λόγους: 
      «Ἐσύ μακαρία, κόρη, τῆς παραβάσεώς μας,  τά ἐπιτίμια ἔλυσες,
        ἐσύ τά τοῦ θανάτου διέρρηξας δεσμά,
        ἐμεῖς κλείσαμε τόν Παράδεισο, 
       καί φέραμε στόν κόσμο τά λυπηρά,
       μαζί σου ἀπό τά λυπηρά ἐπανήλθαμε στά χαρούμενα».
                                   
       Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας ἐξετάζει                                                                  
       τή σχέση Χριστοῦ  καί Θεοτόκου,                                                                                        
       σχέση Μητέρας καί Υἱοῦ,                                                                                                      
       προκειμένου νά  ἀντιληφθοῦμε καλύτερα,                                                                  
       τό γεγονός τῆς δικῆς μας ἑνώσεως, μέ τό Χριστό,                                                             
       ὅταν κοινωνοῦμε τό Σῶμα καί τό Αἷμά Του.                                            
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶχε ἑνωθεῖ, πράγματι μέ τό Χριστό,                                                ἀφοῦ ἔγινε τό ὄργανο τῆς δημιουργίας                                                                    
τῆς  ἀνθρώπινης φύσεως τοῦ Χριστοῦ.
Γιά τό λόγο αὐτό, τό  Ἅγιο σῶμα Της
δέν ἦταν δυνατό νά δεχθεῖ τή φθορά.                                                                          Ἔτσι, τρεῖς μέρες, μετά τήν Κοίμησή Της,
καί τό σῶμα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, μετατίθεται στόν Παράδεισο.
Ἡ Μετάσταση τῆς Θεοτόκου,
ὅπως τήν ἑορτάζει καί τήν θεολογεῖ ἡ Ἑκκλησία, 
προκαταλαμβάνει, τήν ἀνάσταση ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτή εἶναι καί ἡ προοπτική τῆς ζωῆς μας,
ἀφοῦ δέν ἀνίσταται μόνο ὁ Χριστός,
ἀλλά καί ὅσοι ἑνώθηκαν μαζί Του.
Τό γεγονός αὐτό ἀλλάζει ὅλη τή ζωή μας.
Ἡ ἐλπίδα μας εἶναι πλέον ὁ Χριστός
καί ὄχι τά φθαρτά συστήματα τοῦ κόσμου.  
Αὐτή εἶναι καἰ ἡ  θέση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ,
πού γράφει στόν πρῶτο λόγο του, γιά τήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου: 
«Ἐντεῦθεν οὐ θάνατον τήν ἱεράν σου μετάστασιν λέξομαι,
 ἀλλά κοίμησιν ἤ ἐκδημίαν ἤ ἐνδημίαν εἰπεῖν οἰκειότερον.                   
Ἐκδημοῦσα γάρ τῶν τοῦ σώματος,                                                                        ἐνδημεῖς πρός τά κρείττονα».
      
Καί προσθέτει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός:
       «Ὁ Χριστός, μέ  τήν ἀνάστασή Του, ἔγινε, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν.     
        Ἡ Ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπινου γένους, θά γίνει κατά τούς ἐσχάτους 
        χρόνους, ὅταν ὁ Χριστός θά φανερωθεῖ καί πάλιν.
        Ὁ θάνατος καί ἡ ἀνάσταση τῆς Θεοτόκου,                                                                                                
        εἶναι  δηλωτικός σταθμός  τῆς παγγενοῦς ἀναστάσεως».

 Ὅπως γιὰ τὸ Χριστό,                                                                                              
ἔτσι καὶ γιὰ τὴν Παναγία, καὶ γιὰ τὸν κάθε πιστό,
ὁ θάνατος δὲν εἶναι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του,
δὲν εἶναι ἀφανισμός του,                                                                                                   εἶναι κοίμηση καὶ ἀπαρχὴ μιᾶς νέας ζωῆς.
ὅπως λέγεται καὶ σὲ ὕμνο τῆς ἑορτῆς:                                                                               «θνήσκουσα, σὺν τῷ Υἱῷ ἐγείρεται διαιωνίζουσα»,
 Πεθαίνοντας δηλαδή, ἀνασταίνεται καὶ ζεῖ αἰώνια μὲ τὸν Υἱό της.                  Ἔτσι καὶ ὁ πιστὸς, πού ζεῖ μὲ πίστη στὸ Χριστὸ                                                    εἰσέρχεται σὲ μία νέα προοπτικὴ ἀθάνατης ζωῆς.                                          

Εὔχομαι σέ ὅλους σας, νά ζήσουμε
αὐτὸ πού βίωσε ἡ Θεοτόκος,                                                                                       
καί βιώνεται ἀπό  κάθε πιστὸ,
πού δέχεται καὶ ἐφαρμόζει στὴ ζωὴ του,
τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ,
 καὶ μιμεῖται τὴν ταπείνωσή Της .

Μέ  πατρικές  ἑόρτιες  εὐχές, ἐν Κυρίῳ,

Ὁ   Ἐπίσκοπος   καί   Ποιμενάρχης   Σας




† Ο   ΓΛΥΦΑΔΑΣ,

ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΒΟΥΛΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΒΑΡΗΣ
   
ΠΑΥΛΟΣ ὁ Α΄





Ομιλίες π. Αντωνίου Χρήστου

Ομιλίες π. Αντωνίου Χρήστου
Πατήστε πάνω στην Εικόνα






Δημοφιλή