ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΣΑΚΟΥΛΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ....

ΜΕ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΕ Η ΣΑΚΟΥΛΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΑΠΟ ΤΑ 40 ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ

ΚΑΙ ΑΦΗΣΕ 10 ΠΑΙΔΙΑ (ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΥΡΟ, ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΣΑΚΟΥΛΑΚΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΠΕΤΙΕΤΑΙ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ, ΜΕΤΑ ΤΗ ΧΡΗΣΗ)

ΕΓΙΝΕ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ ΣΤΟ ΜΗΛΕΣΙ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΜΕ 15 ΙΕΡΕΙΣ & ΦΥΣΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΙΟΥΣ

ΤΗΣ Π. ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ ΧΑΤΖΗΘΑΝΑΣΗ. ΑΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ!

                        κ. Καναβός

2η Ομιλία "Πνευματικές Δροσοσταλίδες" (β΄ κύκλος).

Πυρόπληκτη Πατρίδα και ένθερμες καρδιές!

Τα πολλά λάθη που οδήγησαν στην τραγωδία και η συγκινητική αλληλεγγύη του κόσμου

                                                        Toυ π. Αντώνιου Χρήστου                                                          Προϊσταμένου Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Κόρμπι Βάρης 

Για άλλο ένα καλοκαίρι, για άλλη μια φορά, η πατρίδα μας έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα και σε πολλά μέτωπα (Κινέτα, Ραφήνα, Μάτι, Ν. Βουτζά Αττικής κ.α.) τον απόλυτο πύρινο εφιάλτη, που στο πέρασμά του άφησε στην κυριολεξία αποκαΐδια. Ανθρωποι απανθρακωμένοι (τουλάχιστον 87 με τη λίστα συνεχώς να μεγαλώνει, εκατοντάδες τραυματίες, αρκετοί από αυτούς σε υψηλό κίνδυνο διασωληνωμένοι), χιλιάδες εκτάσεις πρασίνου χάθηκαν και ιδιαίτερα για την «τσιμεντένια Αττική»» και όχι μόνο, ήταν ζωτικής σημασίας, περιουσίες ολόκληρες, ιδρώτας και κόποι μιας ζωής εξαφανίστηκαν μέσα σε λίγες ώρες…!

Με μια λέξη όλα τα παραπάνω ΤΡΑΓΩΔΙΑ! Θρήνος για τους νεκρούς και μάλιστα σε καιρό και συνθήκες ειρήνης! Λύπη για την οικολογική και οικονομική καταστροφή τόσων περιοχών και  ανθρώπων. Θαυμασμός για τους ήρωες πυροσβέστες, που πάντοτε με αυταπάρνηση και με πενιχρά μέσα ξεπερνούν τον ίδιο τους τον ευατό και περίσωσαν ότι μπορούσαν να περισώσουν ή από άλλη οπτική γωνία, περιόρισαν την καταστροφή, αφού χωρίς αυτούς θα έπαιρνε σίγουρα μεγαλύτερες διαστάσεις.

Όμως υπάρχει και οργή, που μαζικά γίνεται κατακραυγή. Τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (Τετάρτη 25 Ιουλίου), με τους νεκρούς ακόμη άθαφτους και με πολλούς ακόμη αγνοούμενους) ίσως δεν είναι η ώρα ακόμη να αποδοθούν και ζητηθούν ευθύνες. Όμως όταν χρονικά δημοσιευθεί το άρθρο μας και οι αναγνώστες θα διαβάζουν αυτές τις γραμμές (από το Σάββατο 28 Ιουλίου), σίγουρα οι συνθήκες θα είναι πιο ώριμες για να γίνει κάτι τέτοιο, αν θέλουμε πραγματικά και ουσιαστικά, να μη ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές.

Είναι γεγονός, ότι είμαστε μια χώρα που έχουμε πληρώσει ακριβά το τίμημα της πύρινης λαίλαπας και τις καταστροφικές συνέπειές της στο πέρασμά της, εδώ και πολλά χρόνια. Κορυφαία και πιο πρόσφατη του 2007, που είχε καεί σχεδόν όλη η κεντρική και η νότια Πελοπόννησος. Από τότε και μέχρι σήμερα, αναλύσεις επί αναλύσεων, διαβεβαιώσεις από τους εκάστοτε υπεύθυνους σε όλα τα επίπεδα, για βελτίωση και ότι «το πάθημα μας έγινε μάθημα». Όλοι μιλούν για σχεδιασμό πρόληψης και για αναβάθμιση του εξοπλισμού του πυροσβεστικού σώματος, που όμως τις περισσότερες φορές, όταν περνάει το θέμα από την επικαιρότητα, όλα αυτά μένουν στα χαρτιά ή πετιούνται ως επικοινωνιακά πυροτεχνήματα από τους υπεύθυνους. Όμως στη  πράξη, την ώρα της πύρινης καταστροφής, η ίδια πραγματικότητα έρχεται να τους διαψεύσει για άλλη μια φορά.

Δεν αντιλέγουμε ότι η πυρκαγιά δεν αντιμετωπίζεται εύκολα και ιδιαίτερα όταν πνέουν ισχυροί άνεμοι, όπως οι συγκεκριμένες που βιώσαμε τελευταία. Αν όμως υπάρχει βούληση και κάποιοι θεσμικά υπεύθυνοι κάνουν τις απαραίτητες προληπτικές ενέργειες, δηλαδή: α) Να καθαρίσουν με συνέπεια και σχολαστικότητα τα ξερά χορτάρια. β) Να φροντίσουν να υπάρχουν αντιπυρικές ζώνες γ) Να φροντίσουν να υπάρχουν σημεία ανεφοδιασμού με νερό, πυροσβεστικοί κρουνοί, σε άριστη κατάσταση. δ) Να έχουν δοθεί σαφείς οδηγίες στους πολίτες και όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά και με πρακτικές ασκήσεις σε συνθήκες έστω εικονικές, για τον τρόπο και τον ακριβή τόπο διαφυγής τους σε περίπτωση πυρκαγιών και ε) Το βασικότερο, καλό σύγχρονο πυροσβεστικό εξοπλισμό και άριστη εκπαίδευση και μετάδοση γνώσεων και εμπειρίας σε ανθρώπους (είτε είναι επαγγελματίες πυροσβέστες, είτε εποχικοί είτε εθελοντές), που θα κληθούν να βγουν στη πρώτη γραμμή σε περίπτωση πυρκαγιάς.

Αντί αυτών όμως, τι συνήθως στη πράξη βλέπουμε; α) Απαρχαιωμένος εξοπλισμός και σε κακή κατάσταση. β) Καμιά ή λίγη και περιορισμένη αποψίλωση γ) Ανοργάνωτος συντονισμός μεταξύ του πυροσβεστικού σώματος και των στελεχών της πολιτικής προστασίας. δ) Ανοχή στην άναρχη δόμηση και αυθαίρετα σπίτια φυτρώνουν σε δασικές περιοχές σαν τα μανιτάρια.

Μέσα σε αυτό το βαρύ και αρνητικό κλίμα, δεν μπορούμε όμως να παραβλέψουμε, να μην προβάλουμε και να μην επαινέσουμε την αυθόρμητη, συγκινητική και μαζική βοήθεια διαφόρων φορέων, αλλά και μεμονωμένα απλών ανθρώπων. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, συγκεντρώθηκαν τρόφιμα, ρούχα, προσφέρθηκε στέγη φιλοξενίας κ.α. Αυτές οι πράξεις, είναι μια άλλη «πυρκαγιά» που αντλείται από την καρδιά και εξαπλώνεται από καρδιά σε καρδιά. Τέτοιες πυρκαγιές θέλουμε πολλές και είναι τα καλύτερα αντισώματα και αντανακλαστικά της κοινωνίας μας. Η προσευχή για την ανάπαυση των κεκοιμημένων, αλλά και η παροχή κάθε ηθικής και υλικής βοήθειας προς τους επιζώντες των πυρόπληκτων περιοχών, μας δίνει αισιοδοξία και ένα χαμόγελο, εκεί που μέχρι τώρα όλα ήταν από την κάπνα μαύρα, υπήρχε μόνο πικρία και έτρεχαν δάκρυα. Σε συνδυασμό μαζί με τα μέτρα της πολιτείας, όλα τα παραπάνω είναι μια θετική εξέλιξη.

Αφήσαμε για το τέλος, κάποιες δηλώσεις που έγιναν από πολιτικούς, αλλά και δυστυχώς από κάποιους ρασοφόρους. Είναι κρίμα και για το περιεχόμενο και για το ύφος τέτοιων δηλώσεων, που όχι μόνο δεν προσφέρουν κάτι, αλλά ίσα-ίσα επιβαρύνουν και διχάζουν την κοινωνία και την ενότητα του λαού μας, που πρέπει, ιδιαίτερα σε τέτοιες περιπτώσεις, να είναι μια γροθιά ενωμένος. Να γνωρίζουν όμως ότι και οι κρίνοντες κρίνονται και μια συγνώμη και μια διόρθωση των δηλώσεων, θα ήταν το λιγότερο που θα περίμενε κανείς εκ μέρος τους.

Κλείνοντας το άρθρο μας, ευχόμαστε ο Ένας και Αληθινός Θεός, που διαφύλαξε του «τρεις Παίδες, εκ του πυρός της καμίνου», έτσι και εμάς προσωπικά και τη χώρα μας ολόκληρη, να μας διαφυλάξει, από εδώ και πέρα. Η ανθρώπινη βοήθεια και προστασία είναι ελλειμματική και όχι πάντοτε δεδομένη, ενώ του Θεού η παντοδυναμία είναι ασπίδα από κάθε κίνδυνο, αρκεί να την ζητούμε με πίστη και να διαθέτουμε συνέπεια πίστης και λόγων.

Υ. Γ. Θεωρούμε δεδομένο ότι χρέος της επίσημης πολιτείας είναι, να μη δοθεί ούτε μία νέα οικοδομική άδεια και να μη κατασκευαστεί ούτε ένα νέο σπίτι, μέσα σε δασικές περιοχές που κάηκαν. Είναι το καλύτερο αντικίνητρο σε αυτούς που προσπαθούν μέσα από τη φωτιά να υλοποιήσουν τα παράνομα, ανήθικα και κερδοφόρα γι αυτούς σχέδιά τους…!

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου

Συζήτηση στο Αρχονταρίκι 29 Ιουλίου 2018 (Για πυρκαγιές).

Κήρυγμα την Κυριακή Θ΄ Ματθαίου 2018.

Ομιλία το Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

Ποια είναι η θέση της Εκκλησίας για το Διαζύγιο;

Ομιλία για τον Άγιο Παντελεήμονα.

Ομιλία στην Παραμονή της Εορτής της Αγίας Παρασκευής.

Ομιλία στην Αγρυπνία 24 προς 25 Ιουλίου 2018.

1η Ομιλία "Πνευματικές Δροσοσταλίδες" (Β΄ Κύκλος)

Αρχονταρίκι Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Κόρμπι Βάρης 22 Ιουλίου 2018

Τα κινητά τηλέφωνα έγιναν ¨σταθερά¨ και εμείς ¨κινούμαστε¨ στην ουσία…

                                                   του π. Αντωνίου Χρήστου

Αγαπητοί μου Αναγνώστες, πολλές φορές σας έχουμε κάνει κοινωνούς, διάφορων περιστατικών που κατά καιρούς συμβαίνουν στην διαδρομή μας μέσα στο ράσο και με αφορμή αυτών, διαπραγματευόμαστε τα θέματα που αποκρύβουν ή αναπόφευκτα αναδεικνύονται, μέσα από αυτά.

Έτσι και το σημερινό μας άρθρο, ίσως έχει παράξενο και αινιγματικό τίτλο, αλλά μόλις σας διηγηθούμε το περιστατικό, είμαστε σίγουροι, ότι θα γίνει αντιληπτή πλήρως αυτή η νέα μάστιγα, που πάει να εδραιωθεί στις μέρες μας, με ανυπολόγιστες πνευματικά συνέπειες.

Το περιστατικό έχει ως εξής : Τελείται ο Όρθρος και εν συνεχεία η Θεία Λειτουργία και ξαφνικά την κατάνυξη των ύμνων και της τελετουργίας, διακόπτη βίαια το κτύπημα ενός κινητού, με μια σύγχρονη και θορυβώδης μελωδία. Εμείς είμαστε με τη πλάτη γυρισμένη προς την Αγία Τράπεζα και μετά το σοκ της στιγμής, αναμέναμε ο κάτοχος του κινητού να το κλείσει. Οι ελπίδες μας όμως όχι μόνο δεν επαληθεύτηκαν αλλά το κινητό κτύπαγε για πάνω από 45 δευτερόλεπτα, και ακούστηκαν βήματα βιασύνης του κατόχου, μέχρι που άνοιξε την πόρτα του Ναού και ο θόρυβος και ο κάτοχος, απομακρύνθηκαν μόνοι τους προς τα έξω.

Μας πέρασαν σκόρπιοι λογισμοί δικαιολογίας για τον κάτοχο ότι θα το ξέχασε, το αποδώσαμε ότι ήταν πειρασμικό και δεν θα επαναληφθεί. Ταυτόχρονα όμως μας πέρασαν  και μερικοί λογισμοί απόδοσης ευθύνης και ολιγωρίας προς τον κάτοχο, αφού θα μπορούσε να το είχε κλείσει και να μη κτύπαγε το κινητό τόσο πολύ. Μετά από δέκα λεπτά, έγινε όμως το ίδιο. Το ξάφνιασμα και η ανοχή και η δική μας και των υπόλοιπων εκκλησιαζομένων, άρχισε να μετατρέπεται σε αγανάκτηση και θυμό. Το κακό είναι ότι δεν σταμάτησε εκεί το θέμα, αλλά το ίδιο κινητό κτύπησε άλλες δύο φορές και πάλι παρατεταμένα και πάλι ο κάτοχος να βγαίνει έξω από το Ναό. Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας, την ώρα του αντιδώρου, ο κάτοχος, ένας ηλικιωμένος, αλλά πολύ ευλαβής και φιλακόλουθος κύριος που μάλιστα μας βοηθά και στο Αναλόγιο, ήρθε ταπεινά να ζητήσει συγνώμη. Του είπαμε ότι το καταλαβαίνουμε, ανθρώπινο ήταν να το ξεχάσει την πρώτη φορά ανοιχτό, αλλά να μη το βάλει τις επόμενες τρεις φορές στο αθόρυβο να μη ξανά συμβεί; Εκεί πήραμε την αφοπλιστική απάντηση : -Συγχωρέστε με Πάτερ, αλλά δεν ξέρω να το βάζω στο αθόρυβο….!

Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές στο περιστατικό και γνωρίζουμε ότι φυσικά είναι σταγόνα στον ωκεανό, στα τόσα ανάλογα καθημερινά περιστατικά που συμβαίνουν σε όλους τους Ιερούς Ναούς της Ελληνικής Επικράτειας και όχι μόνο. Είναι γεγονός ότι πάντα υπάρχει το χάσμα των γενεών και ιδιαίτερα τώρα με την αλματώδη αύξηση της τεχνολογίας, η ψαλίδα ανοίγει περισσότερο. Κάποια παιδιά, σχεδόν επιβάλλουν στους ηλικιωμένους γονείς τους, να έχουν κινητό για να μπορούν να έχουν επαφή και να τους βρίσκουν. Επιβάλλουμε κάτι, σε μια γενιά που όχι μόνο τα κινητά αλλά και τα σταθερά τηλέφωνα ήταν κάτι που μπήκε πολύ αργότερα στη ζωή τους, με αποτέλεσμα ούτε να τους είναι απαραίτητα, ούτε να γνωρίζουν την ακριβή χρήση τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, πιο πολύ να τους δυσκολεύει στην γενικότερη ζωή τους παρά να τους διευκολύνει και ιδιαίτερα κατά την παραμονή τους στους Ιερούς Ναούς και την συμμετοχή τους στη Θεία Λατρεία, που τους είναι κατά κανόνα πιο οικεία και συχνή, από την χρήση των «έξυπνων κινητών νέας» γενιάς..!

Βέβαια για να είμαστε ακριβείς και ειλικρινείς, δεν συναντάται το πρόβλημα μόνο στους ηλικιωμένους, αλλά και από τη νεότερη γενιά, που πλέον το κινητό έχει γίνει προέκταση του χεριού της και η εξάρτηση και η χρήση του, αγγίζει όλες τις πτυχές του βίου της, και κατά την παραμονή της στην Ορθόδοξη Λατρεία. Η διαφορά είναι ότι στους μεν ηλικιωμένους δημιουργείται το πρόβλημα από την μη σωστή γνώση χρήσης, στους δε νεότερους από την υπερβολική κατάχρηση και εξοικείωση. Όμως συνειδητά ή ασυνείδητα, φυγαδεύονται όλο και περισσότερο οι βασικές προϋποθέσεις συμμετοχής μας στη λατρεία που συνοψίζονται σε αυτό που ακούμε στη πρόσκλησή μας να κοινωνήσουμε : «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε». Στις μέρες μας οι κίνδυνοι είναι  ότι είτε δεν θα ανταποκριθούμε με συνέπεια και συχνότητα, στη πρόσκληση της Εκκλησίας στη συμμετοχής μας στη Θεία Λατρεία ή θα ανταποκριθούμε μεν, αλλά την ίδια ώρα που κάνουμε τον Σταυρό μας, ταυτόχρονα απαντάμε σε μηνύματα ή συνομιλίες στο κινητό, στα κοινωνικά δίκτυα ή απλά θα καταγράφουμε και θα ποστάρουμε βίντεο από την συμμετοχή μας στη λατρεία. Στη καλύτερη περίπτωση, κάποιοι βλέπουν τα κείμενα των Ακολουθιών μέσα από την οθόνη των κινητών και των ταμπλέτων (tablets) τους.

 Αναρωτιόμαστε όμως,  αυτό το νέο ήθος και στυλ πνευματικότητας, πόσο μακροπρόθεσμα στην ουσία ωφελεί, όταν αντί να φροντίσουμε να βρούμε ευκαιρίες να «αποτοξινωθούμε» από τη χρήση των τεχνολογικών μέσων, εμείς την παρατείνουμε και μέσα στη Θεία Λατρεία, δίνοντας και πνευματικό μάλιστα περιεχόμενο…! Νομίζουμε ότι οι πνευματικοί σε προσωπικό επίπεδο (αφού γνωρίζουν το πνευματικό υπόβαθρό του εξομολογουμένου) αλλά και η Ιερά Σύνοδος σε γενικότερο ποιμαντικό πλαίσιο, πρέπει με διάκριση να τοποθετηθεί και να λάβει μία απόφαση, στις νέες πνευματικές προκλήσεις και τα ζητήματα που συνεχώς ανακύπτουν και δεν υπάρχει θεολογικό προηγούμενο ή κάποια απόφαση σε θεσμικό επίπεδο, αλλά αφήνετε στην ευθύνη και την προαίρεση του κάθε Προεστώτα, που όμως αυτό δημιουργεί σύγχυση σε κλήρο και λαό. Γιατί αλλιώς τα κινητά γίνανε «σταθερά» και εμείς σε αυτή την σύγχυση «κινούμαστε», αλλά σε θολά και όχι σε κρυστάλλινα νερά…! Αμήν!

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου

Ομιλία Σάββατο 21 Ιουλίου 2018 για τον Άγιο Συμεών τον δια Χριστόν Σαλό.

Ομιλία στον Μεθεόρτιο Εσπερινό και την Παράκληση της Πανηγύρεως του Προφήτου Ηλία

Ο Μητροπολίτης Γλυφάδας, Ε., Β., Β. & Β. Παύλος, στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Προφήτου Ηλιού Κόρμπι Βάρης.

Με κάθε λαμπρότητα και εκκλησιαστική τάξη, τελέσθηκε η μνήμη του Προφήτου Ηλιού, στον Πανηγυρίζοντα υπόγειο Ιερό Ναό Προφήτου Ηλιού Κόρμπι Βάρης, της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας Ε. Β. Β. & Β.

Στην Παραμονή της Εορτής, Πέμπτη 19 Ιουλίου 2018, στις 7:30 μ.μ., τελέσθηκε ο Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, Μητροπολίτου Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης & Βάρης κ. Παύλου, πλαισιούμενος από αρκετούς Κληρικούς της Μητροπόλεως, την παρουσία του Δημάρχου της πόλης κ. Γρηγόριου Κωνσταντέλλου με την σύζυγό του, του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Νικολάου Ψαλίδα, του Αντιδημάρχου Οικονομικών κ. Βασίλειου Βάση και πλήθος κόσμος.

Μετά τα Απόστιχα, ο Σεβασμιώτατος κήρυξε τον Θείο Λόγο, αναφερόμενος με συντομία και περιεκτικά στην προσωπικότητα του Προφήτου Ηλία, που έζησε και έδρασε, σε μια εποχή γενικής αποστασίας από το θέλημα και τις εντολές Του αληθινού Θεού. 

Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος, υπογράμμισε και περιόρισε τις αναφορές του στον Προφήτη Ηλία, αναφέροντας  δύο αντιπροσωπευτικές  αρετές του, που τον διέκριναν και τον χαρακτήριζαν σε σχέση με όλους τους άλλους : α) Τον θερμό του ζήλο, που τον έκανε να φανερώνει το θέλημα Του Θεού, με παρρησία  χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις και β) Η θερμή του πίστη σε συνδυασμό με την συνεχή προσευχή-επικοινωνία που είχε με τον Θεό. Κλείνοντας ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε χρόνια πολλά και ευλογημένα και προέτρεψε και εμείς να μιμηθούμε τον Προφήτη στη δύσκολη εποχή που ζούμε και να επικαλούμαστε συχνά τις πρεσβείες του!

Στο τέλος της Ακολουθίας, ο νέος Προϊστάμενος του Ιερού Ναού, πρωτοπρεσβύτερος π. Αντώνιος Χρήστου, ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο για την ιδιαίτερη τιμή και ευλογία να τον έχουμε και να συνεορτάζουμε στην Ενορία μας, τον Προφήτη Ηλία, έδωσε οδηγίες το πως θα διανεμηθεί  με τάξη ο ευλογημένος Άρτος της Αρτοκλασίας. Πράγματι, με τάξη και κατάνυξη, όλοι πέρασαν από τον Σεβασμιώτατο λαμβάνοντας από τα χέρια του την ευχή του και τον ευλογημένο  Άρτο.

Ανήμερα της Εορτής, Παρασκευή 20 Ιουλίου το πρωί, συνεχίστηκαν οι εορτασμοί για τον Προφήτη Ηλία με τον Όρθρο και την Πανηγυρική Θ. Λειτουργία με συμμετοχή αρκετών Κληρικών και πλήθος κόσμου. Το απόγευμα στις 7:30 συνεχίζονται οι εορταστικές εκδηλώσεις με τον Μεθεόρτιο Εσπερινό και Ιερά Παράκληση, και στη συνέχεια με ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, δίπλα στον υπαίθριο χώρο του Ναού σε συνεργασία με την Λαογραφικό Σύλλογο Βάρης "η Σέμελη" .

                                            Εκ του Ιερού Ναού

Περί των νέων Βιομετρικών ταυτοτήτων.

Ομιλία για την Αγία Μαρίνα.

Η ανάληψη ευθύνης η λεβεντιά του Χριστιανού (Περί εκφοβισμών στη νεοελληνική κοινωνία)

Toυ π. Αντώνιου Χρήστου

Για άλλη μια φορά γίναμε στο ίδιο έργο θεατές, σε μια χώρα που ασχολείται με τις αιτίες, τις συνέπειες και τις αφορμές, όταν πλέον είναι πολύ αργά. Ομιλώ για την αυτοκτονία του 15χρονου στην Αργυρούπολη, μια κατάληξη τραγική, που όμως είναι γροθιά στο στομάχι της κοινωνίας και του πολιτισμού μας και μας ελέγχει όλους μας. Ιερείς, γονείς, καθηγητές, υπεύθυνοι σε κάθε σχετική δομή και πόστο αυτού του τόπου, οπωσδήποτε δείχνει μια συντριβή και μετάνοια να θρηνείς όταν συνειδητοποιείς τι έχει συμβεί, αλλά πιο αξία θα είχε, αν θα φρόντιζες να μην είχαν έρθει τα πράγματα σε αυτό το τραγικό σημείο. Θα είχε πιο αξία δηλαδή, όταν φροντίζαμε να προστατεύουμε τα θύματα και να απομονώνουμε και σωφρονίζουμε παρεκκλίνουσες επιθετικές συμπεριφορές συστηματικής άσκησης εκφοβισμού, απ' όπου κι αν προέρχονται.

Με αφορμή αυτό το περιστατικό, που προστίθεται στη μεγάλη λίστα, εκατοντάδων ίσως και χιλιάδων, τα τελευταία χρόνια (είτε είχαν τραγική κατάληξη αυτοκτονίας, είτε σημάδεμα για πάντα, στην ψυχική σύνθεση τόσων προσωπικοτήτων) θα ασχοληθούμε με αυτό που η Εκκλησία ονομάζει ανάληψη ευθύνης (όχι η πολιτική) και έχει να κάνει με μια ολόκληρη διαδικασία πνευματικής φύσεως.

Για τον συνειδητό Χριστιανό, ότι συμβαίνει στον κόσμο, είτε καλό είτε κακό, έχει τη συνείδηση και την πεποίθηση, ότι έχει άμεση ανάληψη προσωπικής ευθύνης ο ίδιος. Επειδή η Εκκλησία απευθύνεται και αφορά όλους τους ανθρώπους (άσχετα αν οι ίδιοι δεν το έχουν ενεργοποιήσει και προσωπικά την ιδιότητά τους να γίνουν ή να παραμείνουν ορθόδοξοι Χριστιανοί) και είναι ένα σώμα με πολλά μέλη και κεφαλή της τον Χριστό, ότι κάνουμε έχει επίπτωση στο αυτό σώμα και επομένως οι συνέπειες είναι συλλογικές και όχι μόνο προσωπικές και ιδιωτικές. Λέγει ο απόστολος Παύλος «και είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη, είτε δοξάζεται εν μέλος, συγχαίρει πάντα τα μέλη» (Α’ Κορ. Ιβ’ 26).

Αυτή η βασική εκκλησιολογική αρχή, της Ορθόδοξης Εκκλησίας, κάνει τον άνθρωπο πραγματικά κοσμοπολίτη αυτού του κόσμου (οικουμενικές προεκτάσεις του βίου) αλλά ταυτόχρονα ως μοναδική και ανεπανάληπτη προσωπικότητα, κρατάει κανείς την ετερότητά του, κατά αναλογία του Χριστολογικού Δόγματος, ατρέπτως, ασυγχύτως, αχωρίστως και αδιαιρέτως, (όρος της Δ’ εν Χαλκηδόνα Οικουμενικής Συνόδου για τον Χριστό). Ποτέ δηλαδή δεν μαζοποιούμαστε και δεν χάνεται το εγώ έναντι του εμείς, αλλά και ποτέ το εγώ δεν γίνεται άτομο, αλλά πάντα σε αναφορά και σχέση με το όντως πρόσωπο τον Χριστό και την εικόνα Του τον συνάνθρωπο.

Ολα αυτά τα αναφέρουμε και τα τονίζουμε, όχι για να παρεκκλίνουμε από το θέμα μας, αλλά ίσα-ίσα για να κατανοήσουμε σε σωστή βάση το θέμα μας, ότι δεν μπορεί κανείς να πει ότι εγώ δεν ξέρω και δεν με αφορά, αφού η καρδιά του Χριστιανού συστέλλεται για να χωρέσει όλο τον κόσμο (σε καμία περίπτωση δεν ζει και δεν ενδιαφέρεται μόνο για το εγώ και τον ευατό του μόνο) και αφού συμβαίνει αυτό, τότε συμπάσχει με όλο τον κόσμο «χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων» (Ρωμ. Ιβ’ 15).

Για τον Ορθόδοξο Χριστιανό λοιπόν δεν νοείται μόνο συγγένεια κατά σάρκα ή μόνο νοιάζομαι για το έθνος στο οποίο ανήκω, αλλά σπάνε όλα αυτά και νοιάζομαι και με αφορούν τα ζητήματα όλου του κόσμου, είτε του διπλανού διαμερίσματος ή της απέναντι πολυκατοικίας και γειτονίας, ακόμη και της πιο απομακρυσμένης γωνιάς αυτού του κόσμου. Όταν λέμε με νοιάζουν, όχι με την έννοια της περιέργειας και του κουτσομπολιού, αλλά με την έννοια της συλλογικής ευθύνης, αφού είναι αδελφών του ίδιου σώματος (άσχετα να είναι εν ενεργεία ή εν δυνάμει).

Δυστυχώς όλα τα παραπάνω, τα ξεχνάμε ή τα προσπερνάμε με αδιαφορία, περιοριζόμενοι μόνο στον δικό μας μικρόκοσμο με αποτέλεσμα να μας αφορούν, μόνο όταν χτυπάνε την πόρτα του δικού μας σπιτιού ή λίγων συγγενών και φίλων. Αν όχι, τότε νίπτουμε υποκριτικά τα χέρια μας, σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος. Είναι χαρακτηριστικό για την περίπτωσή μας, το ποίημα του  Γερμανού πάστορα Martin Niemöller. Το ποίημα είναι αυτοβιογραφικό μιας κι ο ίδιος επέδειξε την αδιαφορία που αναφέρει και στο τέλος φυλακίστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης από τους ναζιστές. Πρωτοδημοσιεύτηκε το 1955 στο βιβλίο του Milton Mayer «Νόμιζαν πως ήταν ελεύθεροι»:

Ὀταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.

Δεν ήμουν τσιγγάνος.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.

Δεν ήμουν κομμουνιστής.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.

Δεν ήμουν Εβραίος.

Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,

Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…

Για σένα που νομίζεις...

ότι η δική σου σειρά δε θα φτάσει ποτέ...

ότι επειδή ακόμη δε χρειάστηκε να πας στο νοσοκομείο

και να σε διώξουν

γιατί δεν έχεις λεφτά...

Ότι επειδή ακόμη έχεις ένα πιάτο φαΐ, δε θα στο πάρουν

Ότι ακόμη δε σου πήραν το σπίτι του πατέρα σου

για χρέη στο Δημόσιο, θα τη γλιτώσεις

Ότι επειδή το παιδί σου ακόμη είναι στο σχολείο, θα συνεχίσει...

Ότι η ζωή σου δεν επηρεάζεται από εκείνη του διπλανού σου...

Επομένως αδελφοί ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, γιατί αυτές οι ευθύνες θα μας ζητηθούν κατά την ημέρα της κρίσεως στη γνωστή Ευαγγελική περικοπή (Ματθ. Κε’ 31 – 46). Πριν έρθει όμως αυτή η Θεία κρίση, ας φροντίσουμε για την καθημερινή κρίση που μας ελέγχει καθημερινά. Αυτή είναι η πραγματική ειρήνη, όταν θα ξαπλώνουμε το βράδυ και θα ξέρουμε ότι φροντίσαμε και δεν μας ελέγχουν οι εντολές του Κυρίου. Όταν δεν θα υπάρχουν άλλοι 15χρονοι να υποφέρουν και να βάζουν τέλος στη ζωή τους, από τη δικιά μας ανοχή και αδιαφορία σε κάθε μορφής εκφοβισμό. Αμήν!

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου

Συνάντηση στο Αρχονταρίκι 15 Ιουλίου 2018.

Κήρυγμα την Κυριακή των Θεοφόρων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Ομιλία για τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη.

Η ενότητα του ανθρωπίνου προσώπου στο σώμα Του Χριστού την Εκκλησία.

Ομιλία για τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη.

Περί των Ιερών Πανηγύρεων των Ιερών Ναών.

Άρτος και θεάματα (Μια έξω-αγωνιστική ματιά στο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου).

Του π. Αντώνιου Χρήστου

Αγαπητοί μας Αναγνώστες, όλοι γνωρίζουμε, ότι εδώ και παραπάνω από ένα μήνα, όλος ο φίλαθλος κόσμος και όχι μόνο, κινείται στους ρυθμούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου, το γνωστό σε όλους μας Μουντιάλ (Mundial). Άνθρωποι απ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου (μικροί-μεγάλοι, πλούσιοι-φτωχοί, άνδρες-γυναίκες) μέσω τηλεοράσεων, διαδικτύου, εφαρμογών κινητών και τάμπλετ, αλλά ιδιαιτέρως και φυσικά για τους λίγους «εκλεκτούς» που αγόρασαν εισιτήρια και το παρακολούθησαν εντός γηπέδου από κοντά, έχουν στραμμένη την προσοχή τους στα γήπεδα της Ρωσίας και σε ότι εξελίσσεται σε αυτά. Τώρα που οι αγώνες πλησιάζουν προς το τέλος τους και άλλο ένα Μουντιάλ θα περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με λίγες παρατηρήσεις για αυτό το φαινόμενο ως γεγονός, με μια κριτική και όσο το δυνατόν βαθύτερη ματιά.

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός, ότι ο κόσμος, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και τις μέρες μας, πάντοτε επικέντρωνε το ενδιαφέρον του σε θεάματα που του τραβούσαν την μαζική προσοχή. Ιδιαίτερα άνθρωποι που είχαν σφετεριστεί  την εξουσία ή ήταν πολύ καταπιεστικοί και αυταρχικοί στον λαό, φρόντιζαν για να αμβλύνουν τις αντιδράσεις, ώστε να μην υπάρχουν εξεγέρσεις και για να παρατείνουν τον χρόνο της παραμονής τους στην εξουσία, να τροφοδοτούν τις κοινωνίες με «άρτο και θεάματα» και ουσιαστικά να τις«αποκοιμίζουν». Κατά τον διάσημο Ρωμαίο σατυρικό ποιητή Γιουβενάλη, ο αυτοκράτορας προσέφερε στον λαό σιτάρι (ψωμί) και θεάματα στο αμφιθέατρο (στην πρώιμη βυζαντινή περίοδο, στον ιππόδρομο) με σκοπό να τους αποσπά από τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας. Κατά αναλογία σήμερα, χρησιμοποιείται η ίδια μέθοδος, σε περιπτώσεις πολιτικής εξαθλίωσης των λαών, που αρκούνται μόνο σε εφήμερες απολαύσεις - διασκεδάσεις, τις οποίες βεβαίως παρέχουν οι εκάστοτε ισχυροί της γης (πολιτικοί, μεγαλοπαράγοντες, τεχνοκράτες κ.α.) προς αποτροπή της προσοχής των πολιτών (της κοινής γνώμης) από την κακή κατάσταση των πραγμάτων της εκάστοτε τοπικής κοινωνίας, ή προς αντιμετώπιση σημαντικών προβλημάτων με επικείμενες λύσεις, διαφορετικές από τη βούληση των πολιτών. Για να έρθουμε στην επικαιρότητα τη δική μας και μη μιλώντας αόριστα, έχετε εντύπωση ότι ήταν τυχαίο το χρονικό διάστημα που επιλέχτηκε η ανακοίνωση της συμφωνίας των Πρεσπών, καλοκαίρι και μάλιστα σε εξέλιξη των Αγώνων του Μουντιάλ;

Αν θέλαμε να μιλήσουμε για Παγκοσμιοποίηση, σίγουρα το Μουντιάλ είναι ένας φορέας της και κρατάει τα σκήπτρα από άλλα επίσης λαοφιλή αθλήματα με έντονες κοινωνικές επιρροές. Γιατί; Εχει πιστούς οπαδούς εκατομμυρίων (στα όρια της θρησκείας ως απολυτοποίηση του σχετικού), σε κάθε χώρα του πλανήτη και όσοι δεν ασχολούνται με αυτό, πάλι επηρεάζονται άμεσα και έμμεσα, από τους υπόλοιπους που το παρακολουθούν και φυσικά από την υπερβολική προβολή και τη διαφήμιση. Αμβλύνονται οι διαφορές, τονίζεται η αγάπη για το θέαμα και τον αθλητισμό και την ευγενή άμιλλα, αλλά αν κοιτάξουμε πιο βαθιά, πόσοι ζουν από αυτό και μάλιστα πλουτίζουν (δεν θα μας έφτανε το άρθρο μόνο και μόνο για να κατηγοριοποιούσαμε τις ιδιότητες π.χ. ποδοσφαιριστές, προπονητές, κ.α.). Εύστοχα έχει ειπωθεί και αν το καλοσκεφτούμε όλοι, ότι πρόκειται για ένα άθλημα που περιέχει μία μπάλα (που συνήθως κατασκευάζεται και πωλείται από πολυεθνικές αρκετά ευρώ, που όμως είναι στην ουσία φτιαγμένες από παιδιά που ζουν σε  υποβαθμισμένες χώρες όπως οι Φιλιππίνες ή το Πακιστάν, κάτω από εξαθλιωμένες συνθήκες, έναντι λίγων δολαρίων) που την κλοτσούν δισεκατομμυριούχοι νεαροί, επαγγελματίες αθλητές και μέσω της προβολής αποτελούν είδωλα και πρότυπα για εκατομμύρια παιδιά, άσχετα με τα εκκεντρικά και πολλές φορές αρνητικά καμώματά τους εντός και εκτός γηπέδων.

Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είμαστε «αντιποδοσφαιρικοί», ίσα-ίσα από μικρό παιδάκι μέχρι τώρα που φτάσαμε τα 40, έχουμε παρακολουθήσει συνειδητά 8 μουντιάλ (από το 1986 μέχρι το 2018) και μικροί μάλιστα θυμόμαστε ότι μαζεύαμε και κάναμε συλλογή τα χαρτάκια που έβγαιναν. Όμως τώρα που ωριμάσαμε και είμαστε και μέσα στο ράσο, δεν μπορούμε να μη μπούμε και πιο μέσα από τη βιτρίνα, και να μην προστατεύσουμε τα μάτια μας από τους «εκτυφλωτικούς προβολείς των γηπέδων» που συναρπάζουν, καθηλώνουν, αλλά δεν σε αφήνουν να δεις την πραγματική ζωή. Ας το σκεφτούμε και πάλι: Τι μας απασχολεί όλο αυτό τον καιρό; Ποιος θα νικήσει; Πόσο ήρθε το παιχνίδι; Ήταν σωστή η κόκκινη κάρτα; Ποιος θα πάει τελικό; Ποιος είναι καλύτερος; κ.α. Την ίδια ώρα που μας απασχόλησαν όλα αυτά, ποιος αναρωτήθηκε για τα σημαντικότερα προβλήματα του πλανήτη ή έστω του δικού μας κοινωνικού περιβάλλοντος; Κάποιοι βέβαια θα υποστηρίξουν ότι ίσα-ίσα το Μουντιάλ, δείχνει μια διέξοδο να απαλλαγούμε έστω για λίγο από αυτά, ίσως και να είναι έτσι…! Μήπως όμως δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά το Μουντιάλ γίνεται για να μην αντιμετωπίζω ποτέ τα πραγματικά μου προβλήματα σε προσωπικό, τοπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο;

Όλα αυτά τα έχουν επισημάνει πολλοί άνθρωποι, πιο ειδικοί και πιο καταξιωμένοι από εμάς και το φαινόμενο όχι μόνο δεν περιορίζεται αλλά συνεχώς αυξάνονται, ενώ οι αντίθετες φωνές, απομονώνονται σαν γραφικές.

Ο άρτος και το θέαμα πάντα θα εξασφαλίζει την επιβίωση, ενώ ο Χριστός που είναι ο κατεξοχήν Άρτος προς βρώσιν και πόσιν, δεν μας συντηρεί απλά, αλλά μας σώζει και μας λυτρώνει!

Δεν είπαμε φυσικά να μην παρακολουθούμε Μουντιάλ, αλλά δεν μπορούμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, να μη διακρίνουμε τις σκοπιμότητες γύρω από το Μουντιάλ, όπου «μια στρογγυλή Θεά» δεν αφήνει να λατρεύσουμε τον όντως έναν και μοναδικό αληθινό Θεό και να ασχοληθούμε με τα πραγματικά υπαρξιακά προβλήματά μας! Ας προσέξουμε αδελφοί!