Ομιλία στην Αγρυπνία για τον Άγιο Ιάκωβο τον υιό του Ζεβεδαίου.

Ένα διαφορετικό μάθημα, στη Κατηχητική Σύναξη του ΚΑΑΠ Βούλας .

Την Παρασκευή 27 Απριλίου 2018, το πρωί στο Ίδρυμα ΚΑΑΠ Βούλας, τελέσθηκε ο Όρθρος και η Θ. Λειτουργία. Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας, τελέσθηκε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του Παναγιώτη, ενός παιδιού των Κατηχητικών Συνάξεων που ο Κύριος το κάλεσε κοντά Του, τις ημέρες της Μ. Τεσσαρακοστής.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, στις 6.00 μ.μ., διεξήχθη ένα διαφορετικό μάθημα στη Κατηχητική Σύναξη  του Ιδρύματος Κ.Α.Α.Π. Βούλας, σε σχέση με τα υπόλοιπα μαθήματα ως ώρας, της  φετινής  εκκλησιαστική χρονιάς 2017- 2018. Ο τόπος συναντήσεως των παιδιών, δεν ήταν στην αίθουσα όπως κάνουμε συνήθως,  αλλά η παιδική χαρά του Ιδρύματος, όπου στην αρχή χωρίστηκαν τα παιδιά σε δύο ομάδες και παίξαμε αρκετό παιχνίδι.

Στην συνέχεια ακολούθησε το μάθημα, από την Κατηχήτρια κ. Φανή Τριπολιτσιώτου, όπου μας απασχόλησε το πρόσωπο και ο βίος της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, της Ισαποστόλου.  

Στη συνέχεια, μέσα από παιχνίδι ερωτήσεων, ανάμεσα στις δύο χωρισμένες ομάδες, ο π. Αντώνιος ρώτησε τα παιδιά τι θυμούνται από τα βασικά σημεία του βίου της Αγίας Φωτεινής, που άκουσαν πριν λίγο. 

Στο τέλος του μαθήματος, ο Κατηχητής κ. Μιχάλης Παπαργύρης, έπαιξε ένα μικρό Θεατρικό με βάση αυτά που ειπώθηκαν και ακολούθησε κέρασμα.

Όλα τα παιδιά πήγαν στους θαλάμους ευχαριστημένα, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη Παρασκευή.

                       Εκ της Κατηχητικής Συνάξεως του Ιδρύματος

Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής του Παραλύτου. (Πράξεις 9:32 – 42)

Ο Θεός μας παρακινεί, μας προτρέπει,

μας παρακαλεί και μας προειδοποιεί.

 Από εκεί και πέρα το ναι και το όχι

είναι δική μας επιλογή.

του π. Παναγιώτου Γκέζου

Τα θαύματα του Ιησού Χριστού

           ήταν τα «σημεία» της Βασιλείας του Θεού.

Αυτή την εξουσία της επιτέλεσης θαυμάτων

ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός την μετέδωσε

στους μαθητές του,

                 στους Αγίους Αποστόλους των εθνών:

«πορευόμενοι δε κηρύσσετε λέγοντες

                   ότι ήγγικεν η βασιλεία των ουρανών.

Ασθενούντας θεραπεύετε,

                λεπρούς καθαρίζετε, νεκρούς εγείρετε,

 δαιμόνια εκβάλλετε,

                             δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε»

(Ματθ.10,6-8).

Η εξάπλωση του κηρύγματος

                και εκτός της πόλης των Ιεροσολύμων

είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση

                        πολλών χριστιανικών κοινοτήτων.

Καθ όλη τη διάρκεια

                της ιστορικής της πορείας η Εκκλησία

διατήρησε αυτή την προοπτική,

                             καθώς μέσα στην πορεία αυτή

έχουν επιτελεστεί αναρίθμητα θαύματα

από τους αγίους της Εκκλησίας,

                               είτε ενόσω βρίσκονταν εν ζωή,

είτε μετά την κοίμησή τους.

                    Ποτέ όμως οι άγιοι, οι πραγματικοί

άνθρωποι του Θεού, δεν επιτελούσαν

                            θαύματα να γίνουν δημοφιλείς.

Πράγματι, αγαπητή μου αδελφοί,

  είναι πολύ μεγάλος ο κίνδυνος της υποτροπής

και της επανόδου του αμαρτωλού ανθρώπου,

που μετανόησε και θεραπεύτηκε

                                     από μια αρρώστια σοβαρή,

στην κατάσταση της αμαρτίας.

Από την απόφασή μας να ζήσουμε πλέον

                                               τίμια χριστιανική ζωή,

γίνεται να ξαναγυρίσουμε πάλιν  

           στην αμαρτωλή, την ένοχη, την άθλια ζωή

που ζούσαμε προτού μετανοήσουμε

                                                  και εξομολογηθούμε;

Αυτή η επάνοδος στην αμαρτία,

αυτή είναι η υποτροπή, που για πολλοστή φορά,

πρέπει να ομολογήσουμε,

ότι είναι κίνδυνος μεγάλος για όλους μας.

      Και είναι κίνδυνος μεγάλος γιατί η αμαρτία

είναι εύκολη και εύκολα συρόμαστε σ’ αυτήν.

 Εύκολα πέφτουμε και ξαναπέφτουμε σ’ αυτήν.

Όπως λέει και η Γραφή,

η αμαρτία είναι «ευπερίστατος»

                            που σημαίνει  ότι εύκολα μπορεί

να παρασυρθούμε από αυτήν.

Και τότε αυτή μας κυριεύει,

               μας αιχμαλωτίζει και μας υποδουλώνει.

Γίνεται πάθος, δεύτερη φύση αποβαίνει,

      καταλήγει σε εξουσιαστή της θέλησής μας,

με μια λέξη

               σε τύραννο της ψυχής και της ζωής μας.

 Μετανοούμε, κλαίμε, ικετεύουμε και ζητούμε

με κάθε τρόπο να ελευθερωθούμε, αλλά,

   δυστυχώς, ελευθερία δεν μπορούμε να δούμε.

Τίποτε, επομένως, δεν μπορούμε

να κάνουμε,

                ειδικά στο ζήτημα του εξαγιασμού μας,

αν δεν έχουμε τη βοήθεια και ενίσχυση

                                           του Τριαδικού Θεού μας.

Μπορεί με όλη μας την ψυχή να θέλουμε

και με όλες μας τις δυνάμεις ν’ αγωνιστούμε

και να προσπαθούμε να απαλλαγούμε

από τα πάθη και τις κακίες και να εξαγνισθούμε.

Έχουμε ανάγκη, λοιπόν, της προσευχής,

           της θερμής προσευχής, της κατανυκτικής,

 της καθημερινής, της εντατικής,

ώστε να μας βοηθήσει ο Θεός

και να κάμει το θαύμα της δικής μας απαλλαγής.

Ο Θεός μας παρακινεί, μας προτρέπει,

                     μας παρακαλεί και μας προειδοποιεί.

 Από εκεί και πέρα το ναι και το όχι

                                               είναι δική μας επιλογή.

Όπως μετά την θεραπεία οποιασδήποτε

αρρώστιας του σώματος αν δεν φυλαχθούμε

έχουμε υποτροπή,

 που είναι περισσότερο επικίνδυνη

                                     από την πρώτη προσβολή,

κατά τον ίδιο τρόπο,

                                 μετά την θεραπεία της ψυχής

 από οποιοδήποτε αμάρτημα,

                                     χρειάζεται πολλή προσοχή,

γιατί και εδώ η επικίνδυνη υποτροπή

               είναι μεν εύκολη, αλλά καταστροφική.

Πάμπολλα και συγκλονιστικά

είναι τα παραδείγματα ανθρώπων καθημερινά

που, ενώ ήταν βουτηγμένοι

                                         στο βούρκο της αμαρτίας,

μετανόησαν κι έγιναν συνειδητά

                        και ζωντανά μέλη της Εκκλησίας.

Ομιλία στη Θ Λειτουργία και το 40κονθήμερο μνημόσυνο στο ΚΑΑΠ Βούλας.

Τι πρέπει να κάνουμε: Αγιασμό η Ευχέλαιο;

Ποιες είναι οι βασικές προϋποθέσεις για την προσέλευση μας στη θεία κοιν...

Το Μυστήριο Μετανοίας: 22η Ομιλία.

Ομιλία στη Πανηγυρική Θ Λειτουργία στη μνήμη του Αγίου Γεωργίου.

Υπουργός κυβερνήσεων και «υπουργός» του σχεδίου του Θεού

του π. Αντωνίου Χρήστου

Είναι γεγονός αδελφοί μου, ότι πάντοτε σε μία Δεσποτική ή Θεομητορική εορτή, την επόμενη ημέρα, η Αγία μας Εκκλησία, εορτάζει και προβάλλει τα πρόσωπα εκείνα, που βοήθησαν ή συνέβαλαν με κάποιο τρόπο την κυρίως εορτή την οποία εορτάζουμε.

Θα δώσουμε τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα: α) 25 Δεκεμβρίου εορτάζουμε την γέννηση του Χριστού μας. Την επόμενη ημέρα εορτάζουμε το πρόσωπο της Παναγία μας, για ευνόητους λόγους. β) Στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου 25 Μαρτίου, την επόμενη ημέρα εορτάζουμε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ και γ) Στην βάπτιση του Κυρίου μας, 6 Ιανουαρίου, πάντοτε στις 7 Ιανουαρίου, εορτάζει την σύναξη του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστή κτλ

Η Εκκλησία για τα πρόσωπα αυτά, λέει ότι υπούργησαν το σχέδιο της θείας οικονομίας Του Θεού. Στις μέρες μας βέβαια όταν κάποιος ομιλεί για Υπουργό, το μυαλό του πάει αμέσως ότι μιλάμε για κάποιο μέλος της κυβέρνησης που έχει την ευθύνη ενός υπουργείου. Συνήθως λοιπόν, για τον πολύ κόσμο ο όρος έχει αποκτήσει περιεχόμενο και έννοια αρνητική, λόγω της συνήθης κατάχρησης εξουσίας που συνήθως συμβαίνει και ακόμη χειρότερα, είναι συνδεδεμένη η λέξη και τα πρόσωπα που την υπηρετούν, συνήθως με σκάνδαλα και διαπλοκή.

Εκκλησιαστικά όμως η έννοια Υπουργός έχει την αρχική της αρχαία ελληνική έννοια και ετυμολογία. Ότι δηλαδή ὑπουργός σημαίνει ὑποεργός, δηλαδή σύνθετη λέξη που παράγεται από το  ὑπό + το ἔργον. Επομένως τα πρόσωπα αυτά που προβάλλονται και τιμούνται, είτε η Παναγία, είτε ο Πρόδρομος, είτε Άγγελοι, είτε Άγιοι έγιναν δοχεία της θείας χάριτος Του Θεού, και βοήθησαν και υπούργησαν το θέλημα Του Θεού, τόσο στο συγκεκριμένο γεγονός, όσο και κάθε φορά που κάνουμε μνήμη του γεγονότος, στο εδώ και τώρα, στο σήμερα προς στην Βασιλεία των Ουρανών.

Σε αυτό το πλαίσιο, στην περίοδο του Πεντηκοσταρίου, έχουμε την εορτή της Αναστάσεως, την επόμενη Κυριακή που ασχοληθήκαμε εκτενέστερα στο προηγούμενο άρθρο μας, είναι του Αντίπασχα, έχουμε την επιβεβαίωση του γεγονότος της Αναστάσεως του Κυρίου μας, με την προβολή της σωτήριας ομολογίας του Αποστόλου Θωμά :  «O Κύριός μου και ο Θεός μου». Την επόμενη Κυριακή, 14 μέρες μετά το Πάσχα, είναι αυτή των Μυροφόρων. Η Εκκλησία μας αυτή την ημέρα τιμάει την μνήμη: «Των Αγίων Μυροφόρων Γυναικών, έτι δε Ιωσηφ του εξ Αριμαθαίας και του Νυκτερινού μαθητού Νικοδημου» Τα πρόσωπα δηλαδή εκείνα που συνέβαλαν στα της ταφής του Κυρίου μας, και φυσικά είναι και μάρτυρες της Αναστάσεως Του.

Με τον όρο Μυροφόρες, είναι εκείνες γυναίκες, οι οποίες παρακολούθησαν τη διδασκαλία και τη δημόσια δράση του Ιησού Χριστού με χαρακτηριστική αφοσίωση, επιμελήθηκαν και άλειψαν με αρώματα το σώμα του Ιησού κατά την ταφή του και αξιώθηκαν να πληροφορηθούν πρώτες από τον άγγελο την Ανάστασή Του. Γι’ αυτό προς τιμήν του η ημέρα αυτή ονομάζεται Κυριακή των Μυροφόρων. Μεταξύ των Μυροφόρων αναφέρονται στα Ευαγγέλια (Ματθ. κη',1 κ.εξ., Μαρκ. ιστ,1 κ.εξ., Λουκ. κδ,1 κ.εξ., Ιω. κ,1 κ.εξ.) : α) η Μαρία η Μαγδαληνή, β) η Μαρία του Κλωπά, μητέρα του απόστολου Ιακώβου του μικρού, γ) η Σαλώμη, σύζυγος του Ζεβεδαίου και μητέρα των αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννου, δ) η Ιωάννα του Χουζά, επιτρόπου του βασιλιά Ηρώδη. Πολλοί ερευνητές, με τον όρο του Ευαγγελιστού Ιωάννου "Άλλη Μαρία" θεωρούν ότι εννοούσε ε) οπωσδήποτε το ίδιο το πρόσωπο της Θεομήτορος, αλλά και κατά τον Ευαγγελιστή Λουκά, θεωρείται ότι υπήρχαν και άλλες αρκετές Μυροφόρες, που δεν σώζονται τα ονόματά τους.

Τόσο οι Μυροφόρες, όσο και οι δύο βουλευτές Ιωσήφ και Νικόδημος, φάνηκαν ανδρείοι και έμειναν πιστοί στον Κύριο και βγήκαν μπροστά στα δύσκολα, όταν ακόμη από την χωρία των δώδεκα στενών αποστόλων, ο  ένας τον πρόδωσε (Ιούδας Ισκαριώτης), ο ένας τον αρνήθηκε (Απόστολος Πέτρος), ο ένας δυσπίστησε και ζήτησε περισσότερες βεβαιώσεις για την Ανάστασή Του (Θωμάς, ο λεγόμενος δίδυμος) και οι περισσότεροι εκτός από τον Ιωάννη, διασκορπίστηκαν και κρύφτηκαν «δια το φόβο των Ιουδαίων». Αυτά όμως τα πρόσωπα, παρέμειναν κοντά στον Χριστό, διακόνησαν στα της ταφής και γλύτωσαν τον Κύριο από το να του συντρίψουν το σώμα όπως των δύο Ληστών και γι αυτό ο Κύριος τους κάνει πρώτους μάρτυρες της Αναστάσεως.

Σε όλα αυτά που κάνουν ο Κύριος και η Αγία μας Εκκλησία, φυσικά δεν είναι τυχαία και δεν άμοιρα σκοπού. Θέλουν να μιμηθούμε αυτά τα πρόσωπα και εμείς στη ζωή μας και να γίνουμε Μυροφόρες και Μαθητές, διατρανώνοντας με την εμπειρία μας, της Αναστάσεως Του Κυρίου και υλοποιώντας το σχέδιο της Θείας Οικονομίας Του, στην δική μας εποχή και ζωή. Μπορούμε και εμείς να είμαστε πιστοί, εώς το τέλος της ζωής μας, παρ' όλες τις αδυναμίες, τις αμαρτίες και τα πάθη μας, γιατί σημασία έχει να γινόμαστε καλά δοχεία της χάριτος Του Θεού και όχι ότι είμαστε αλάνθαστοι ή αψεγάδιαστοι με τα δικά μας κατορθώματα.  Αυτός είναι ο Άγιος, ο Τέλειος, ο Αναμάρτητος και αγιάζει όσοι τον μιμούμαστε και διακονούμε μέσα από την δική μας ατέλεια, τελειοποιούμαστε χάρις την δική του συγκατάθεση.

Ας μοιάσουμε και ας έχουμε τις πρεσβείες των Αγίων Μυροφόρων και των δύο κρυφών μαθητών του Κυρίου μας Αμήν!

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου

Ομιλία στην Κυριακή των Μυροφόρων 2018.

Ένα μήνυμα από τον διαχειριστή στους Αναγνώστες του blog axrhstou.blogspot.gr

Η Ανάσταση που άργησε – π. Ευμένιος Σαριδάκης

Μεγάλο Σάββατο βράδυ. Ο Γέροντας, λαμπροφορεμένος, υποδεχόταν τον κόσμο και έ­παιρνε τις λειτουργίες. Είχε ετοιμάσει τα καντή­λια από νωρίς. Έτοιμα όλα, σβηστά. Άρχισε το «Ευλογητός», πήρε καιρό μέσα στά μαύρα του τα ράσα, με τους βοστρύχους των μαλλιών και των γενειών του να λάμπουν.

Σοβαρός-σοβαρός. Ανοι­γόκλεινε την πόρτα, παραπατούσε, αλλά έτρεχε κιόλας, προσκυνούσε τις Δεσποτικές εικόνες, τον θρόνο, έμπαινε στο Ιερό, έπαιρνε τις λειτουργί­ες, ψέλναμε τον Κανόνα «Κύματι θαλάσσης». Δεν είχε ο Γέροντας χρόνο κοσμικό, είχε χρόνο λει­τουργικό. Μαζευόταν ο κόσμος, πολύς κόσμος. Χριστιανοί, που τον αγαπούσαν, αλλά και άλλοι από την γειτονιά δρασκέλιζαν την μάντρα, σκύβον­τας από το μικρό πορτάκι, άρρωστοι, νοσοκόμες, γιατροί. Καθυστερούσε ο Γέροντας. Σβηστά τα φώτα. Ψέλναμε, ξαναψέλναμε, δεν έβγαινε να πη το «Δεῦτε, λάβετε φῶς».

Έφευγα από το ψαλτήρι, να πάω στο Ιερό, μου έλεγε:

«Ξέρω, ξέρω». Αδημο­νία. Οι άλλες εκκλησίες σήμαναν ήδη Ανάσταση, βαρελότα πέφτανε κι αυτός δεν έβγαινε.

«Ξέρω, ξέ­ρω», μου λέει.»Όποιος θέλει να φύγη. Δέν μπορεί. Ας τους βάλουμε στην εκκλησία, τά προβατάκια του Χριστού μας, Βαγγέλη. Μέσα στην κιβωτό είναι μιά φορά τόν χρόνο. Ας καθυστερήσουν. Ψάλλε εσύ, ψάλλε».

«Τά είπα, Γέροντα, πάλι καί πάλι».

Τέλος πάντων, βγήκε. Άλλο πανηγύρι. ‘Εκουνούσε την λαμπάδα γελώντας,

βλέποντας το φως. «Επεφταν οι Χριστιανοί κι εκείνος εκουνούσε την λαμπάδα του. Πήραν το φως, διαδόθηκε παντού, έξω στις αυλές. Ψέλναμε: «Την Ἀνάστασίν Σου, Χριστέ Σωτήρ». Βγήκαμε, καθυστερούσε, χαιρε­τούσε, ευλογούσε, σταύρωνε. Ανέβηκε σ’ ένα πε­ζούλι, απέναντι από τον ναό, και πήγαινε πέρα-δώθε. Γελούσε, έλαμπε το πρόσωπο του, σωστό παιδί. Ό κόσμος περίμενε το Εύαγγέλιο.

Άφού «έπαιξε» κάμποσο, πηγαίνοντας πέρα-δώθε, εστάθη. Άνοιξε το Ευαγγέλιο, δόξασε την Αγία Τριάδα, διάβασε το κείμενο, το εωθινό, όχι το σύνηθες, αλλά το άλλο, το μεγαλύτερο. Δόξα σοι, είπε το «Χριστός Ἀνέστη», χτύπησαν οι καμ­πάνες. Δεν είχαν πολλά βαρελότα. Ψέλναμε όλοι, όλος ο λαός. Νέα χαρά τώρα. «Χριστός Ἀνέστη», φώναζε. Περιδιάβαινε στο πεζούλι, μετά χάθηκε στον κόσμο. Είχε πάει η ώρα 1:30. Μπήκαμε στην εκκλησία.

«Ψάλτε, ψάλτε», έλεγε. Λιβάνιζε σε κάθε ωδή. Ψέλναμε τις Καταβασίες. Εάν μας ξέφευγε κανένα τροπάριο και το λέγαμε μόνο μια φορά, αυτός μας έλεγε:

«Πές το πάλι». Μνημόνευε στήν πρόθεση χιλιάδες ονόματα. Ειχε πάει 2:30 το πρωί. Ο κόσμος είχε εγκλωβιστεί. Μόνον οι Έλληνες ξέ­ρουν τι σημαίνει, να πας κάπου να αναστήσης και μετά να πας να φας. Ακόμα και οι Χριστιανοί θέ­λουν να είναι 2 η ώρα στο τραπέζι κι εμείς μόλις που είχαμε αρχίσει.

Είπα το «Ὅσοι εἰς Χριστόν», τον Απόστολο, δια­βάστηκε και το Ευαγγέλιο και ήρθε η ώρα των κατηχουμένων. Τρείς την νύχτα άρχισε να μνημονεύη τους ζωντανούς, χιλιάδες ονόματα. Πολλοί έφυγαν από την εκκλησία. Πήγε η ώρα 4:00 κι ακόμα να βγουν τα Άγια. Τέλος πάντων, ευδόκησε να πάψη τα μνημόνια. Βγήκαν τα Άγια κι άρχισε πάλι να μνημονεύη. Μπήκα στο Ιερό και μου λέει: «Χαίρον­ται, Βαγγέλη μου, χαίρονται οι πεθαμένοι». Κι εγώ του απαντώ: «Δεν ξέρω αν χαίρωνται οι πεθαμέ­νοι. Οι ζωντανοί όμως;».

Μου λέει: «Χαίρονται κι αυτοί, Βαγγέλη μου, ψάλλε, ψάλλε». Καί τι να ψάλλω; Περίμενα να τελειώση.

Τελείωσε, μας κοινώνησε όλους, μας έδωσε ό­λα του τα κρασιά και τα πρόσφορα και τ’ αυγά, και φύγαμε κατά τις 5:00. Σκέφθηκα: «Δεν ξανάρχομαι του χρόνου, απαπαπα!!!».

Τον επόμενο χρόνο δεν λειτούργησε. Ήταν η τελευταία πασχαλιάτικη Λειτουργία, που έκανε μόνος του, με το ποίμνιό του, ο ποιμένας ο καλός, ο ευλογημένος.»

Σίμωνος Μοναχού, π. Ευμένιος – ο κρυφός Άγιος της εποχής μας, Αθήναι 2009, σσ. 110-114.

https://www.vimaorthodoxias.gr/peri-zois/i-anastasi-pou-argise/

Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής των Μυροφόρων (Πράξ. Στ’1-7).

Το κήρυγμα του σταυρωμένου

και αναστημένου Χριστού

είναι η διακονία του και αυτό συνιστά

την οφειλή του στα έθνη, παντού.

του π. Παναγιώτου Γκέζου

Όλοι μας ζούμε στη σύγχρονη κοινωνία.

Και όλοι μας κάθε στιγμή διαπιστώνομε το χάος,

την ταραχή, τις διαφορές

                              και τις αντιθέσεις, την δυστυχία.

Ο καθένας κοιτάζει το συμφέρον του.

               Ο καθένας φροντίζει δια τον εαυτόν του.

Και παλαιότερα, αλλά και στις ημέρες μας,

πολλοί ενεφανίσθησαν ως σωτήρες.

Με κτυπητούς τίτλους, με φανταχτερά σχέδια,

με φανταστικούς υπολογισμούς

                                                  ήλθαν ως φωστήρες,

ήλθαν τα διάφορα κοινωνικά συστήματα

και μας είπαν

                      ότι αυτά θα λύσουν τα προβλήματα.

Σωστό πανδαιμόνιο

                                  από φωνές, από διακηρύξεις,

από υποσχέσεις, από επιδιώξεις.

                              Στην ουσία όμως αποκαρδίωσης.

Εξακολουθεί η δυστυχία.

                                        Συνεχίζεται η καταπίεσης.

Διαιωνίζεται η αδικία.

                                   Και το θολό μας μάτι γυρίζει

προς τον ουρανό, και, ρίχνοντας

                      ανήσυχο βλέμμα, περιμένει να ιδεί.

Να ιδεί κάποιο σημάδι που να προμηνύει

                    καλύτερες ημέρες, φωτεινότερη ζωή.

Περιμένει να βρει το κλειδί.

Πουθενά αλλού,

                          εκτός από την χριστιανική πίστη,

    από την θρησκεία του Χριστού ματαιοπονεί.

Μόνον ο Χριστός μπορεί

να δώσει στον κόσμο ανθρώπους,

στους οποίους η εντιμότητα,

                                          η αγάπη, η αλληλεγγύη,

η δικαιοσύνη δεν είναι λόγια άδεια,

αλλά κάτι το χειροπιαστό,

                                 επάνω εις το οποίον ημπορείς

να στηριχθείς

με ασφάλεια. Αυτοί,  

όταν αναλάβουν κάτι,

θα το φέρουν εις πέρας, έστω και αν χρειασθεί

να κουραστούν και να θυσιασθούν.

Μόνον αν θελήσομε να κυβερνηθούμε

από τον Χριστό, τον μέγα τεχνίτη του κόσμου,

μόνον τότε θα χτυπήσουν όμοια

                          όλων των ανθρώπων οι καρδιές,

μόνον τότε

                 θα ενωθούν αρμονικά όλων οι ψυχές!

Ο λόγος του Θεού είτε ως προσφορά

             της Θείας Κοινωνίας, είτε ως εξαγγελία

στον λαό του Θεού

           συνιστά προσφορά του ίδιου του Χριστού.

Ο Χριστός

       είναι το έλλειμμα στην ζωή των ανθρώπων.

Αυτός,

          όπου μαρτυρείται καί γίνεται αποδεκτός,

 δίνει την αληθινή ζωή που τρέφει

την ανθρώπινη ύπαρξη.

                 Αποδοχή λοιπόν του λόγου του Θεού

σημαίνει αποδοχή του ίδιου του Χριστού,

ο Οποίος καθοδηγεί έτσι τα βήματα

   των ανθρώπων μέσα στο μυστικό σώμα Του,

την Εκκλησία,

για να υπάρξει η πλήρης συσσωμάτωσή τους

με Αυτόν και η δυνατότητα συνεπώς

       υπέρβασης του θανάτου και της αμαρτίας.

Οι απόστολοι λοιπόν διακονούσαν

                                    αυτό το έργο της ενώσεως

με τον Σωτήρα Χριστό

                         και από την άποψη αυτή έκαναν

ό, τι πιο σημαντικό

υπήρχε επί γης. Ο απόστολος Παύλος

λίγο αργότερα θα φτάσει σε παρόμοιο

                                                         προβληματισμό

να πει ότι το να βαπτίζει τους ανθρώπους,

πλην ελαχίστων,

δεν είναι το έργο το μοναδικό

       για το οποίο κλήθηκε από τον Ιησού Χριστό.

Το κήρυγμα του σταυρωμένου

                                         και αναστημένου Χριστού

είναι η διακονία του και αυτό συνιστά

                           την οφειλή του στα έθνη, παντού.

Το κήρυγμα λοιπόν των ἀποστόλων

                                         ως, του Χριστού, μαρτυρία

είχε την προτεραιότητα γι αυτούς ακόμη

     και έναντι των προβλημάτων της κοινωνίας,

γιατί χωρίς να υποβαθμίζονται αυτά

             οξύτερα ήταν (καί είναι) τα προβλήματα

του ανθρώπου τα πνευματικά. Κατά συνέπεια

φωτιζόταν αυτός

και απεγκλωβίζεται από,

                               της ζωής του, την ανισορροπία,

από ότι δηλαδή τον είχε ρίξει ὁ πονηρός

                   και ο πεσμένος κόσμος στην αμαρτία,

πάντοτε μέσω των ανθρωπίνων παθών,

                                         που ασκεί με την γοητεία.

Με λυμένο έτσι το βασικό πρόβλημα

του ανθρώπου, που δεν είναι άλλο

από τον ίδιο τον εαυτό  του. Ίσως τελικά

να μην υπάρχουν άλλα προβλήματα ουσιαστικά

πέρα από τον ίδιο τον εαυτό μας

              και την ζωντανή ή μη πίστη μας,

                 σε ότι  οι απόστολοι ιεράρχησαν σωστά.