Δευτέρα, 5 Νοεμβρίου, στις 4 το απόγευμα ξεκινά τη λειτουργία του νέου Κοιμητήριου Γλυφάδας, και τα θυρανοίξια του Ιερού Ναού.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ο Δήμος Γλυφάδας ανακοινώνει ότι αυτή τη Δευτέρα, 5 Νοεμβρίου, στις 4 το απόγευμα ξεκινά τη λειτουργία του το νέο κοιμητήριο της πόλης, με τα θυρανοίξια του Ιερού Ναού.

Το κοιμητήριο σχεδιάστηκε, αδειοδοτήθηκε και κατασκευάστηκε με δαπάνες του Δήμου Γλυφάδας, σε έκταση που παραχωρήθηκε με ειδικό νόμο το Δεκέμβριο του 2014 από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Ο Ιερός Ναός του κοιμητηρίου κατασκευάστηκε με δωρεά του Θανάση Μαρτίνου.

«Για περισσότερα από 40 χρόνια η Γλυφάδα αντιμετώπιζε το οξύτατο κοινωνικό πρόβλημα της έλλειψης κοιμητηρίου, καθώς το παλιό κοιμητήριο της πόλης μας, έκτασης μόλις πέντε στρεμμάτων, ήταν πλήρες. Με μεγάλο αγώνα για να ξεπεράσουμε πολλά γραφειοκρατικά και πρακτικά εμπόδια, με κατάθεση ψυχής, εργαστήκαμε επί τέσσερα χρόνια για να δημιουργήσουμε αυτό που έλειπε από τη Γλυφάδα: Ένα χώρο όπου με σεβασμό, με πολιτισμό και με αξιοπρέπεια θα αποχαιρετούμε τους συνανθρώπους μας», δήλωσε ο Δήμαρχος Γλυφάδας, Γιώργος Παπανικολάου. «Πρόκειται για το μεγαλύτερο και το πλέον κρίσιμο έργο για την πόλη μας».

Το έργο αυτό ξεκίνησε κυριολεκτικά από το μηδέν. Στα τέλη του 2014, με ειδικό νόμο παραχωρήθηκε έκταση 42 στρεμμάτων προκειμένου να κατασκευαστεί νέο κοιμητήριο, εντός των ορίων των εγκαταστάσεων της Πολεμικής Αεροπορίας στην Άνω Γλυφάδα, όπου στεγάζεται εδώ και δεκαετίες το Εργοστάσιο Τηλεπικοινωνιακών και Ηλεκτρονικών Μέσων (ΕΤΗΜ). Από τις αρχές του 2015, ο Δήμος Γλυφάδας, με τη δέουσα προσοχή και με σεβασμό στο περιβάλλον, προχώρησε με τις απαραίτητες τεχνικές μελέτες για την εκκίνηση, την αδειοδότηση και την ολοκλήρωση του σπουδαίου αυτού έργου, με σημαντικές κοινωνικές προεκτάσεις. Εντός του χώρου του κοιμητηρίου κατασκευάστηκε ιερός ναός μοντέρνας αρχιτεκτονικής σύλληψης. Ο Δήμος Γλυφάδας ευχαριστεί την Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας και τον Μητροπολίτη κ.κ. Παύλο για τη στενή και γόνιμη συνεργασία όλο αυτό το διάστημα.

Ο χώρος του κοιμητηρίου ξεκινά ένα χιλιόμετρο πάνω από το τελευταίο σπίτι στην περιοχή της Τερψιθέας, βρίσκεται δηλαδή εκτός οικιστικής ζώνης. Σε τμήμα της έκτασης δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας στρατιωτικό κοιμητήριο, για την Πολεμική Αεροπορία. Στο σημείο έχει κατασκευαστεί και μνημείο όπου αναφέρονται τα 750 περίπου ονόματα των πεσόντων της Αεροπορίας μας από την ίδρυσή της πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα, ενώ έχει τοποθετηθεί και ένα αεροσκάφος της Πoλεμικής Αεροπορίας.

Η ολοκλήρωση του έργου αποτυπώνει και τον αρχικό του αρχιτεκτονικό στόχο, που ήταν η δημιουργία ενός χώρου όπου το φυσικό περιβάλλον θα κυριαρχεί, ενώ η τελική αίσθηση και εικόνα του χώρου δεν θα προσομοιάζει την συνήθη εικόνα των νεκροταφείων της χώρας μας, όπου κυριαρχεί το μάρμαρο και το δομημένο τοπίο. Οι περιοχές ταφής στο μεγαλύτερο τμήμα του κοιμητηρίου δεν αποτελούνται από εμφανείς διαμορφώσεις τάφων, όπως συνηθίζεται στα περισσότερα κοιμητήρια της χώρας μας, αλλά βρίσκονται καλυμμένες μέσα σε μεγαλύτερες ενότητες που ακολουθούν την κλίση του εδάφους και παράλληλα διατηρούν το χαρακτήρα φυσικής διαμόρφωσης αυτού. Συνολικά φυτεύτηκαν περισσότερα από 1.000 δέντρα, ενώ ο Δήμος Γλυφάδας κατασκεύασε παράλληλα νέα περιμετρική οδό, με φωτισμό και περίφραξη, καθώς και τα απαιτούμενα υδραυλικά έργα για την απορροή των όμβριων υδάτων του κοιμητηρίου.

Ο Δήμος Γλυφάδας απευθύνει ευχαριστίες στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και προσωπικά στον Υπουργό Πάνο Καμμένο, που στήριξε τα τελευταία 3,5 χρόνια σθεναρά την προσπάθεια δημιουργίας νέου κοιμητηρίου, στην Πολεμική Αεροπορία και στις υπηρεσίες της, στη δημοτική αρχή και στους δημοτικούς συμβούλους που υποστήριξαν το εγχείρημα αυτό, στις υπηρεσίες και το προσωπικό του Δήμου και των τεχνικών εταιριών που εργάστηκαν για την ολοκλήρωση του έργου και στον πρώην Υπουργό Εθνικής Άμυνας Νίκο Δένδια, επί των ημερών του οποίου ψηφίστηκε η νομοθεσία που άνοιξε το δρόμο για την κατασκευή του κοιμητηρίου.

9 συνημμένα αρχεία

_AR02359.jpg 1048K Προβολή Σάρωση και λήψη

_AR02336.jpg 839K Προβολή Σάρωση και λήψη

_AR02369.jpg 1435K Προβολή Σάρωση και λήψη

_AR02471.jpg 922K Προβολή Σάρωση και λήψη

_AR02417.jpg 1131K Προβολή Σάρωση και λήψη

_AR02409.jpg 863K Προβολή Σάρωση και λήψη

_AR02933.jpg 1617K Προβολή Σάρωση και λήψη

_AR02617.jpg 1353K Προβολή Σάρωση και λήψη

20181031_dt_koimitirio.doc 177K Προβολή ως HTML Σάρωση και λήψη

2ο ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ "ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ ΕΝΟΡΙΤΗ" ΤΟΥ Ι. Ν.. ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΚΟΡΜΠΙ ΒΑΡΗΣ

ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ ΕΝΟΡΙΤΗΣ ΤΕΥΧΟΣ 2, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2018 from Presbyteros Antonios Xrhstou

Τι είναι ο εθνικοφυλετισμός;

3η Συνάντηση Νεανικής Συνάξεως (θέμα: Για την εθνική επέτειο του όχι).

Ομιλία την Κυριακή Ζ΄ Λουκά -Εορτή της Αγίας Σκέπης της Παναγίας μας-Επέτειος ΟΧΙ

O Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλήτης ο Προστάτης των δικαίων της Μακεδονίας μας!

                                                       του π. Αντωνίου Χρήστου

Με τη βοήθεια και τη χάρη Του Θεού, αγαπητοί μας αναγνώστες, φτάσαμε σε άλλη μια μνήμη του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου,

ο οποίος είναι αστέρας πολύφωτος όλης της οικουμένης, αλλά έχει σφραγίσει ιστορικά με το αίμα του, τη συμπρωτεύουσα, την πόλη της Θεσσαλονίκης και κατ’ επέκταση έχει σημαδέψει ιδιαίτερα όλη τη βόρεια Ελλάδα και ιδιαίτερα τη μία-μοναδική και ελληνικότατη Μακεδονία μας. Ο ιστορικός Ιερός Ναός του Αγίου, όπου φυλάσσεται το ιερό σκήνωμά του, καθώς και οι χιλιάδες ναοί αφιερωμένοι στο όνομά του, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, αποτελούν πόλο έλξης, αγιασμού και ικεσίας, για τους εκατοντάδες χιλιάδες των προσκυνητών, γεγονός που τον καθιστούν ως έναν από τους πιο λαοφιλής Αγίους μέχρι και σήμερα.

Ο αγιασμένος και διδακτικός βίος του, είναι σε γενικές γραμμές γνωστός, αλλά θα τον αναφέρουμε συνοπτικά, για όσους δεν τον γνωρίζουν ή δεν θυμούνται πολλές λεπτομέρειες: Ο Αγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 - 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. ή (το πιο πιθανό) το 306 μ.Χ. Ο Αγιος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε Χριστιανός και φυλακίστηκε στη Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του Χριστιανισμού». Μάλιστα, λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.

Στη φυλακή ήταν και ένας άλλος νεαρός Χριστιανός, ονόματι Νέστορας (εορτάζει την επόμενη ημέρα 27 Οκτωβρίου και έχει το ίδιο απολυτίκιο), ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός Χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Αγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει τον Λυαίο, πράγμα που έγινε με το περίφημο: «Θεέ του Δημητρίου βοήθημι!!!» με αποτέλεσμα βέβαια να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Αγιος Νέστορας και Αγιος Δημήτριος.

Ο βιογράφος του (και άλλοι μεταγενέστεροι πατέρες και συγγραφείς επιβεβαιώνουν), αναφέρει ότι το σώμα του Αγίου τάφηκε στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μεταβλήθηκε σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του «Μυροβλήτου». Στην αγιογραφία πάνω σε τοιχογραφίες ή σε φορητές εικόνες, οΑγιος Δημήτριος ιστορείται ως καβαλάρης με καφέ άλογο (σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου) να πατά τον άπιστο Λυαίο (Αυτό όμως ειναι λανθασμένο)

Ο Αγιος Δημήτριος στην εικόνα του δε σκοτώνει το βάρβαρο παλαιστή Λυαίο (όπως εσφαλμένα έχει γραφτεί), αλλά τον πολεμοχαρή τσάρο των Βουλγάρων Ιωαννίτζη, που οι Βυζαντινοί τον αποκαλούσαν «Σκυλογιάννη», ενώ ήταν έτοιμος να επιτεθεί στη Θεσσαλονίκη το 1206 ή 7. Πώς όμως ένας άγιος εικονίζεται να σκοτώνει έναν άνθρωπο;

Το παράδοξο είναι ότι το βουλγαρικό έθνος τίμησε τρομερά τον άγιο, τον θεώρησε προστάτη του, εμψυχωτή του κατά την τουρκοκρατία, και μάλιστα βουλγαρική βιογραφία του αναφέρει, κάνοντας αναχρονισμό, πως ο πατέρας του ήταν Βούλγαρος. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για το πώς οι Βούλγαροι έβλεπαν το Σκυλογιάννη – τίμησαν και «βουλγαροποίησαν» (οικειοποιήθηκαν) τον άγιο που, κατά τους Βυζαντινούς, έβαλε τέρμα στη βασιλεία του δικού τους βασιλιά.

Η Αθήνα από την άλλη, δεν έχει να ζηλέψει κάτι από την παρουσία του Αγίου, ως Πολιούχου Θεσσαλονίκης, αφού έχουμε καταγεγραμμένο ιστορικά  το εξής θαύμα: Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας, ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Ελληνες που βρισκόντουσαν στον ναό του Αγίου Δημητρίου, όμως ο Αγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του, σώθηκαν οι Χριστιανοί, καθώς η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων, καταστρέφοντας όμως δυστυχώς ένα τμήμα του μνημείου του Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο Ναός λέγεται από τότε Αγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από τη λουμπάρδα, δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.

Με βάση τα παραπάνω, ερχόμαστε στο σήμερα, 17 αιώνες περίπου μετά από την επίγεια ζωή του Αγίου. Αλλη μια Εθνική Εορτή, για την 28 Οκτωβρίου του 1940, ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε, αλλά αυτή την φορά στη σκιά του ξεπουλήματος του ονόματος της Μακεδονίας μας, με τη συμφωνία των Πρεσπών, για χάριν δήθεν της καλής γειτονίας και συνεργασίας με τους Σκοπιανούς. Παράλληλα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την αυξημένη προκλητικότητα των Τούρκων στο Αιγαίο, που μας φέρνει στη δίνη μιαςψυχροπολεμικής κατάστασης που απαιτεί συνεχή επιφυλακή. Βέβαια, ιδανικά δεν ήταν ποτέ τα πράγματα, κάθε εποχή είχε τα υπέρ και τα κατά, αλλά είναι σίγουρο, όταν καταφεύγουμε με πίστη στα χαριτόβρυτα ιερά λείψανα του Αγίου, τότε αγιαζόμαστε και λαμβάνουμε από τη χάρη και την ίαση του Αγίου μάρτυρα και πνευματική δύναμη για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, στη ζωή.

Είναι βέβαιο ότι ο Αγιος δεν υπολόγισε αξίωμα, λαμπρή καριέρα, νιάτα, βόλεψη, βιοτικές μέριμνες, οικογένεια, φίλους, ανωτέρους, για χάρη Του Χριστού και της κιβωτού της σωτηρίας, την Αγία Εκκλησία μας. Το θέμα είναι αν εμπνεόμαστε να κάνουμε και εμείς το ίδιο, δίνοντας μαρτυρία συνειδήσεως σε κάθε πρόκληση κοσμική ή προσβολή του διαβόλου.Αξίζει λοιπόν και εμείς οι σύγχρονοι Χριστιανοί, τόσο σε εθνικό επίπεδο, όσο και προσωπικό επίπεδο, στη ζωή μας να επικαλούμαστε τις πρεσβείες του Αγίου, που αποδεδειγμένα δεν εγκαταλείπει ποτέ αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη, άνδρες και γυναίκες, αρκεί και οι ίδιοι να δείχνουν καρπούς μετανοίας, ακολουθώντας τα ίχνη του Αγιασμού, στην πορεία προς τη Βασιλεία των Ουρανών! Στον Αγιο ελπίζουμε στον φρουρό της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας, ότι δεν θα επιτρέψει κανείς να καταφέρει να διαβάλει το ιστορικό δίκαιο της Ορθοδοξίας και της παραχάραξής της ιστορίας της Ελληνικότητας της περιοχής, αμήν!

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου

Η Εθνική Εορτή της 28ης Οκτωβρίου του 1940, στην Κατηχητική Σύναξη του ΚΑΑΠ Βούλας. (ΦΩΤΟ+ΗΧΗΤΙΚΟ)

Τη Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018 στις 6.00 μ.μ., στο προαύλιο του Ιερού Παρεκκλησίου Αγίου Στυλιανού του Κ.Α.Α.Π. Βούλας συγκεντρωθήκαν όλα τα παιδιά της Κατηχητικής Συνάξεως που λειτουργεί στο Ίδρυμα.

Στη αρχή ο π. Αντώνιος Χρήστου, εφημέριος του ιδρύματος, αναφερθήκαμε στη σύντομη ομιλία του, για τα γεγονότα που θυμόμαστε και εορτάζουμε σήμερα στην επέτειο του ΟΧΙ. Ο π. Αντώνιος ιδιαιτέρως  υπογράμμισε την θυσία των ηρώων που πλήρωσαν το τίμημα με το αίμα τους, για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Η ομιλία βρίσκεται εδώ.

Στην συνέχεια τελέσθηκε η επίσημη Δοξολογία για την απελευθέρωση από τους κατακτητές και της Επετείου του ΟΧΙ του 1940 και επιμνημόσυνη δέηση, υπέρ αναπαύσεως όλων των ηρωικώς πεσόντων κατά τα χρόνια της εθνικής αντίστασης.

Ακολούθως, κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή και ψάλθηκε από όλους ο Εθνικός Ύμνος. Αφού  φωνάξαμε στο τέλος ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!!  Ακολούθησε, όπως κάθε χρόνο η παρέλαση σε όλους τους θαλάμους με χαρά και καμάρι και ταυτόχρονα λιτανεύτηκε η Ιερά Εικόνα της Παναγίας μας με ειδικές δεήσεις σε κάθε θάλαμο. 

Μετά την ολοκλήρωση των εορταστικών εκδηλώσεων για την εθνική μας επέτειο, ακολούθησε το κέρασμα και όλα τα παιδιά αποχώρησαν ευχαριστημένα με τις ελληνικές σημαίες στα χέρια, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για αύριο το πρωί, όπου θα τελεσθεί ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία, από τον Εφημέριο του Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας π. Δημήτριο Σαμαρά.  

Να σημειωθεί ότι στις Εορταστικές Εκδηλώσεις, συμμετείχε η Πρόεδρος των Φίλων του ΠΙΚΠΑ Βούλας-Πεντέλης η κυρία Ελένη Κονιδάρη!

Εκ της Κατηχητικής Συνάξεως του Ιερού Παρεκκλησίου του Ιδρύματος

Η ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΑ, Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ.

Μεγάλο εφόδιο ή υπομονή, παιδιά μου, σπουδαία αρετή! 

Ήταν πριν από είκοσι-είκοσιπέντε χρόνια σε μία πόλη, εδώ στα βόρεια, ένα ανδρόγυνο νέων Μουσουλμάνων. Ό άντρας κάποια στιγμή έδωσε ό Κύριος να φωτιστή καί να γίνει Χριστιανός. Ή γυναίκα του απελπίστηκε... Πήγε στον Ιερέα του καί ρώταγε να δη τί θα κάνη.

Καί εκείνος της είπε•

-Θα σταματήσεις να του φτιάχνεις φαγητό- καί κάθε βράδυ, την ώρα πού θα τον βλέπεις να προσεύχεται, θα πηγαίνεις να γεμίζεις έναν κουβά με κρύο νερό καί θα τον πετάς πάνω του!

Έτσι καί έκανε. Δεν ξαναμαγείρεψε ποτέ για τον άντρα της, καί κάθε βράδυ τον έκανε μούσκεμα μέ τόν κουβά, την ώρα πού τόν έβλεπε να γονατίζει. Εκείνος ατάραχος! Δεν την μίλησε ποτέ, δεν της παραπονέθηκε καθόλου! Ούτε έφυγε άπ’ το σπίτι! 

Συνέχιζε να προσεύχεται- καί μόλις τελείωνε, πήγαινε καί έβγαζε τα μουσκεμένα του ρούχα καί φόραγε αμίλητος τά στεγνά πού είχε έτοιμα ήδη!

Ξέρετε πόσο κράτησε αυτό τό μαρτύριό του; Δύο χρόνια ολάκερα!

Καί ένα βράδυ, την ώρα της προσευχής, πάει ή γυναίκα του καί γονατίζει κλαίγοντας δίπλα του καί τού λέει:

-Θέλω καί εγώ να γίνω Χριστιανή. Ό,τι καί να ’ναι αυτό πού πιστεύεις, γιά να σου δίνη τόση υπομονή καί τόση Αγάπη, θέλω να τό ασπαστώ καί εγώ!

Καί έγινε καί εκείνη Χριστιανή καί έπειτα κάνανε καί 3 αγόρια. Τό πρώτο μάλιστα τό είπανε Αρσένιο, αφού τό βάφτισε ό Γέροντας Παΐσιος. Καί έρχονταν ό πατέρας μαζί μέ τούς γιούς στην Παναγούδα πού ακόμα ήτανε ό Άγιος, καί θαύμαζε ό Παππούς την αγνότητα των παιδιών. Κάποτε πού είχαν έρθει τούς λέει:

-Πάρτε λουκουμάκι, ευλογημένα!

Καί τού άπαντά τό μεγάλο παιδί:

- Πρώτα προσκύνημα καί ύστερα λουκούμι, Γέροντα!

Κανένας δεν μου είχε απαντήσει έτσι! έλεγε ύστερα ό 'Άγιος

Ο Ένας και ο Άλλος - προβληματισμός πάνω στην ευθανασία.

Τα φώτα στο θάλαμο της εντατικής χαμήλωσαν. Η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα παρακαλούσε τους επισκέπτες να φύγουν. Οι συγγενείς των ασθενών σηκώθηκαν.

- Πώς πάει ο δικός σας; ρώτησαν οι συγγενείς του Ενός τούς συγγενείς του Άλλου.

-Τα ίδια, απάντησαν οι συγγενείς του Άλλου. Ο δικός σας;

-Ίδια κι απαράλλαχτα. Καιρός να το αποφασίσουμε. Δεν πάει άλλο. Τι τον κρατάμε; Ο άνθρωπος τζάμπα βασανίζεται. Ευθανασία αύριο κιόλας.

-Καληνύχτα, είπαν οι μεν κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι.

-Καληνύχτα, τους απάντησαν οι δε βγαίνοντας στο δρόμο.

Και o Ένας και ο Άλλος είχαν μείνει "φυτά". Φυτά σωματικώς. Οι ψυχές τους ολοζώντανες. Ίσως πιο ζωντανές από ποτέ, περίμεναν πώς και πώς να αναχωρήσουν οι συγγενείς τους. Πολλές συζητήσεις, ομιλίες ατέλειωτες, αβάσταχτη θλίψη. Οι δυο ψυχές είχαν πολύ κουραστεί.

-Όσο ήμουν ακόμα υγιής, είπε ο Ένας, είχα πει στους δικούς μου, αν ποτέ καταντήσω έτσι, να μου κάνουν ευθανασία.

-Κι εγώ, είπε ο Άλλος.

-Έλα όμως που εγώ το μετάνιωσα, αλλά δεν έχω τρόπο να τους το πω.

-Εγώ δεν το μετάνιωσα καθόλου, είπε ο Άλλος. Ζωή είναι αυτή;

Και όμως είναι. Κι αυτό είναι ζωή, είπε ο Ένας. Προφανώς, μια διαφορετική ζωή απ' αυτή που ζούσαμε πριν, αλλά αφού συνομιλούμε, μπορείς να ισχυριστείς πως αυτό δεν είναι ζωή;

-Ναι μπορώ. Δεν είναι. Οι δικοί μου κουράστηκαν να με φροντίζουν κι εγώ δεν μπορώ πια τίποτα να τους προσφέρω, μόνο τους ταλαιπωρώ. Τι νόημα έχει; Ελπίζω πως αύριο θα τελειώσει και το δικό τους και το δικό μου μαρτύριο.

-Μαρτύριο, είπε ο Ένας σκεφτικός. Πάμε μια βόλτα στους άλλους θαλάμους; Καιρό τώρα το είχαν συνήθειο.

-Και δεν πάμε;

Μπήκαν στους περισσότερους. Άλλοι ασθενείς ξαγρυπνούσαν βαρυγκομώντας απ' τους πόνους, άλλους τους είχαν πιάσει τα φάρμακα και κοιμούνταν βαθιά. Οι συνοδοί τους ξενυχτούσαν πλάι τους καθισμένοι στις καρέκλες. Έπλεκαν, κεντούσαν, διάβαζαν, κουτουλούσαν απ' τη νύστα.

-Τους θυμάσαι αυτούς που κάθονται τόσες μέρες στις καρέκλες, πώς ήταν τον πρώτο καιρό; ρώτησε ο Ένας τον Άλλον.

-Θυμάμαι, πώς δε θυμάμαι. Τότε ήταν μια χαρά, ενώ τώρα η κούραση είναι ορατή στα πρόσωπα, στα σώματα.

-Και για τις ψυχές τους τι έχεις να πεις; Τις βλέπεις πώς μεγάλωσαν, πώς φωτίζουν;

-Όχι, δεν βλέπω τίποτα. Πού τα είδες αυτά; Εγώ τις βλέπω λιωμένες, μαυρισμένες, συρρικνωμένες.

-Μα κοίταξε καλύτερα. Όλοι αυτοί που φροντίζουν τους αρρώστους τους και που λίγο πριν εσύ ισχυριζόσουν πως μόνο τους τυραννούμε και δεν τους προσφέρουμε τίποτα λάμπουν!...

Κοίτα και τους αρρώστους. Οι ψυχές τους από ισχνά κεριά που ήταν στην αρχή, τώρα καίνε σαν πασχαλινές λαμπάδες, να μην πω σαν βεγγαλικά. Καλά, δε βλέπεις;

-Δεν ξέρω τι εννοείς. Κι ούτε που με νοιάζει αν λάμπουν και πόσο λάμπουν. Με νοιάζει μόνο πόσο πονούν και πόσο βασανίζονται. Κι αυτοί και οι άλλοι. Τι να το κάνω εγώ το φως τους;

-Μα είναι νύχτα, είπε ο Ένας. Η γλυκιά λάμψη τους ξεχύνεται παντού, γλυστρά απ' τα σφραγισμένα παράθυρα, πηγαίνει στον έξω κόσμο, αυτόν που ακόμα κοιμάται ήσυχος, υγιής, ξέγνοιαστος...

-Δε με ενδιαφέρει. Ούτε οι άρρωστοι με νοιάζουν ούτε και οι συνοδοί τους. Καλύτερα να τέλειωνε το μαρτύριό τους μια ώρα αρχίτερα. Κουράστηκα, πάμε πίσω.

Μπήκαν και πάλι στο θάλαμο της εντατικής. Μαρτύριο, ε; σιγομουρμούρισε πάλι ο Ένας. Αντίκρισαν τα σώματά τους, βουβά, λιωμένα, διασωληνωμένα...

-Η αλήθεια είναι πως αν δεν είχε προοδεύσει τόσο η Ιατρική, τώρα δε θα ήμασταν εδώ, είπε ο Ένας.

-Και το λες αυτό πρόοδο; ρώτησε ο Άλλος. Με το ζόρι να κρατάς κάποιιον σ' αυτήν την κατάσταση; Μωρέ, ευθανασία και πάλι ευθανασία!

- Όχι, αυτό δεν μπορώ πια να το δεχθώ, είπε ο Ένας στον Άλλον. Το ξανασκέφτηκα. Δεν είναι δική μου η ζωή, όσο κι αν υπήρξε δική μου. Ο Θεός μου την έδωσε όταν ήθελε, ο Θεός πρέπει και να μου την πάρει όποτε θέλει.

-Ναι, αλλά τώρα δε σε κρατά ο Θεός, σε κρατούν τα μηχανήματα.

-Κι αυτό όμως ακόμα, Εκείνος το επιτρέπει. Κι αυτό που μας φαίνεται γελοίο να ονομάζεται πρόοδος, κι αυτό ο Θεός το επέτρεψε. Νομίζεις δηλαδή πως αν θέλει ο Θεός δεν μπορεί να μας πάρει παρ' όλα τα μηχανήματα;

-Δεν μπορεί βέβαια, δεν τον αφήνουμε.

-Ίσως έχεις δίκιο, είπε ο Ένας σκεφτικός. Ίσως βρήκαμε τρόπο να εκβιάζουμε ακόμη και τον Θεό...

-Άρα δεν υπάρχει άλλη λύση.

-Κι όμως δεν μπορεί. Μίλησες για μαρτύριο. Πόσοι και πόσοι δε μαρτύρησαν πριν από μας. Γιατί αυτοί δεν αφαιρούσαν μόνοι τους τη ζωή τους; Ποιοι είμαστε εμείς; Τι παραπάνω ξέρουμε από κείνους;

Αν τα μηχανήματα εκβιάζουν το Θεό να μας κρατά στη ζωή, τότε η ευθανασία δεν τον εκβιάζει ακόμα παραπάνω, αφαιρώντας του το δικαίωμα να μας την πάρει ο ίδιος; Στο κάτω κάτω τα μηχανήματα διατηρούν στη ζωή. Τη ζωή που ο Θεός έδωσε. Ενώ η ευθανασία την αφαιρεί με ευθύνη δική μας. Ποιος από μας έχει αυτό το δικαίωμα;

-Εγώ το έχω. Στο κάτω - κάτω το παίρνω από μόνος μου βρε αδερφέ. Δεν με παρατάς ήσυχο με τον Θεό σου. Εξάλλου, αύριο και οι δικοί μου και οι δικοί σου θα προχωρήσουν σύμφωνα με ό,τι τους παραγγείλαμε πριν φτάσουμε σ' αυτό το αξιοθρήνητο σημείο. Οπότε, τι τα μελετάς;

-Εσύ δηλαδή θα φύγεις ανάλαφρος ή έχεις κάποιο βάρος; Κάτι που να μην πρόλαβες να το τακτοποιήσεις όσο ήσουν μέσα στο υγιές σώμα σου;

-Φυσικά και έχω. Αλλά τι να κάνω τώρα; Δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

-Θα φύγεις, λοιπόν, μ' αυτό το βάρος;

-Ας φύγω το συντομότερο κι ας φύγω και μ' αυτό, αφού άλλη λύση δεν υπάρχει, είπε ο Άλλος. Υπάρχει;

Ο Ένας έμεινε σιωπηλός. Έμεινε σιωπηλός ώρα πολλή. Μέσα στην ησυχία της νύχτας, ο Άλλος τον άκουσε να προσεύχεται.

"Κύριε", είπε. "Εσύ που δίνεις και παίρνεις τη ζωή, συγχώρεσέ με. Στάθηκα σκληρός και άδικος με τον αδερφό μου. Δεν του ζήτησα να με συγχωρέσει όσο ζούσα. Έχει δίκιο που δεν ήρθε ούτε μια φορά εδώ να με δει. Μα και να ερχόταν, φωνή το σώμα μου δεν είχε πια να του ζητήσει συγνώμη. Δε θα με άκουγε.

Συγχώρεσέ με, Κύριε, και πάρε με κοντά Σου. Τούτο το βράδυ, πάρε με. Μην πάρω και την αμαρτία της αφαίρεσης της ζωής μου, να μην την πάρουν και τα παιδιά μου εξαιτίας μου. Πάρε με, Κύριε. Εσύ, αν θέλεις, μπορείς. Μπορείς τα πάντα. Κύριε, πάρε με..."

Ο Άλλος κρυφογέλασε, μα δε μίλησε. Τίποτα δεν είπε. Προτίμησε να κοιμηθεί. Ανέκαθεν προτιμούσε τον ύπνο απ' τις σπαζοκεφαλιές. Ξημέρωσε. Ένας ήλιος λαμπρός μπήκε στο θάλαμο και ο τόπος άστραψε. 

Ο Άλλος ξύπνησε. Φωνές, φώτα, γιατροί, νοσοκόμοι.

-Μα πώς έγινε αυτό; ρωτούσαν οι γιατροί τις νοσοκόμες. Δεν κάνατε βάρδια το βράδυ; Δεν τα ελέγξατε όλα;

-Όλα πήγαιναν καλά. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα μέχρι τις τέσσερις που περάσαμε. Μέσα σε μισή ώρα τι έγινε;

Ο Άλλος κοίταξε το ρολόι του τοίχου. Είχε κάνει λάθος. Δεν είχε ξημερώσει. Ήταν μόνο τέσσερις και μισή. Κοίταξε το παράθυρο. Μέσα στο πηχτό σκοτάδι της νύχτας, η ψυχή του Ενός ανέβαινε πάμφωτη στον ουρανό περιτριγυρισμένη από μύρια φώτα. Έμεινε ασάλευτος να την κοιτάζει.

-Πώς σταμάτησε το μηχάνημα, αδερφή; Κάποια εξήγηση θα πρέπει να δώσουμε στους συγγενείς.

-Δεν ξέρω, γιατρέ. Δεν ξέρω, ειλικρινά. Αλλά μην ανησυχείτε, σήμερα ούτως ή άλλως θα μας ζητούσαν να του κάνουμε ευθανασία. Μας έβγαλε απ' τη δύσκολη θέση ο άνθρωπος...

-Ο Άλλος τι κάνει;

-Όλα δουλεύουν κανονικά, ευτυχώς. Κι οι δικοί του θα έρθουν σε λίγες ώρες για τον ίδιο λόγο.

Οι λίγες ώρες πέρασαν. Στις εννιά ήρθαν οι συγγενείς του Ενός, ήρθαν και του Άλλου.

-Δεν προλάβαμε να εκτελέσουμε την επιθυμία του, είπαν οι συγγενείς του Ενός, είπε κάποιος. Κρίμα. Έφυγε μόνος του. Τον λυπήθηκε ο Θεός. Ίσως και καλύτερα. Τουλάχιστον ξέρουμε πως κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε. Κι αυτό είναι κάτι...

-Μα πότε έφυγε; Αφού ήρθε μέσα στον ύπνο μου, είπε βουρκωμένος ο αδερφός του. Μ' αγκάλιασε, έπεσε στα γόνατα και κλαίγοντας μού ζήτησε συγνώμη. Τον σήκωσα, τον φίλησα, τον αγκάλιασα και ήρθα χαρούμενος να τον συναντήσω. Νόμιζα πως είχε γίνει πια καλά. Τι όνειρο... Αναπαυμένος να 'ναι...

Οι συγγενείς του Άλλου κουβέντιαζαν ήδη με τον γιατρό. Η ψυχή του τους μιλούσε, τους εξηγούσε τι συνέβη στον φίλο του, τους ικέτευε να του δώσουν λίγο χρόνο, λίγο: "Μια στάλα χρόνο ρε παιδιά, να το ξανασκεφτώ..." 

Κανείς δεν τον άκουσε. Κανείς. Ίσα που πρόλαβε να πει: "Κύριε.."

Οι συγγενείς του Άλλου έμειναν σιωπηλοί. Κατέβασαν τα μάτια. Τα μάτια τους θα κουβαλούσαν ως τη στερνή τους ώρα το ασήκωτο βάρος τριών ερωτημάτων που το στόμα τους ποτέ δε θα άρθρωνε. Ήταν οι αγαπημένοι του ή οι φονιάδες του; Αν μπορούσε να τους μιλήσει θα επέμενε στην παλιά του άποψη; Στάθηκαν φιλάνθρωποι ή Θεομάχοι;

Το σίγουρο είναι πως κανένας τους δεν ζήτησε ποτέ για τον εαυτό του την ίδια μεταχείριση σε ενδεχόμενη ανάλογη περίπτωση...

Ο Ένας και ο Άλλος... 

(προβληματισμός πάνω στην ευθανασία)

Πηγή: animusanimus.blogspot

4η Ομιλία για επί τους Ορους Ομιλία.

Τι είναι αίρεση; Τι είναι σχίσμα;

Ομιλία στην Αγρυπνία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου.

Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς ἀδελφοί…μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα,….μεμέρισται ὁ Χριστός;

                                                            

              του π. Αντωνίου  Χρήστου

Αγαπητοί μου αναγνώστες, άλλα είχαμε σκοπό να γράψουμε στο άρθρο μας αυτή την εβδομάδα (για τον Ευαγγελιστή Λουκά), αλλά οι τρέχουσες τραγικές Εκκλησιαστικές εξελίξεις, με το θέμα της Ουκρανίας και την επίσημη απόφαση της Εκκλησίας της Ρωσίας να διακόψει την κοινωνία της με το Οικουμενικό Πατριαρχείο (σήμερα Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2018 που γράφονται αυτές οι γραμμές) μας αναγκάζουν εκ των πραγμάτων, να αλλάξουμε την θεματολογία μας.

Υπενθυμίζουμε ότι δεν είναι μόνο η σύγκρουση της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως με την Μόσχα, που θεωρούν και οι δύο την εκκλησιαστική δικαιοδοσία του εδάφους της Ουκρανίας ως  δική τους.Υπάρχει ακόμη  και η διακοπή της Κοινωνίας, εδώ και δύο περίπου χρόνια, του Πατριαρχείου της Αντιοχείας  με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, για την κοινή διεκδίκηση της περιοχής του Κατάρ. Τόσο η Αντιόχεια όσο και τα Ιεροσόλυμα θεωρούν πως η εκκλησιαστική της δικαιοδοσίας της περιοχής είναι δική τους (άσχετα ότι οι πλειοψηφία των κατοίκων είναι Μουσουλμάνοι!!!).

Το συμπέρασμα και των δυο περιπτώσεων-συγκρούσεων, είναι οι εδαφικές διαφωνίες ή καλύτερα στην εκκλησιαστική γλώσσα, αμφισβητήσεις για  τις κανονικές δικαιοδοσίες των πατριαρχικών θρόνων και όχι θέματα πίστεως, όπως συνήθως συνέβαινε και δικαιολογούσε εν μέρη τα εκκλησιαστικά σχίσματα, κυρίως στο παρελθόν.

Σημασία έχει πάντως, ότι τόσο στο εσωτερικό, όσο κυρίως στο εξωτερικό (με την έννοια εκτός της Ορθοδοξίας) η εικόνα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και η ενότητά της έχει πληγεί, ας ελπίσουμε μονάχα να είναι μια σύντομη πειρασμική κακή παρένθεση και όχι κάτι παγιωμένο που θα  πλήξει την ενότητα, ανεπανόρθωτα στο μέλλον. Λέγαμε πολλές φορές και χρησιμοποιούσαμε τις Προτεσταντικές παραφυάδες ή τους Παλαιοημερολογίτες, ως παραδείγματα προς αποφυγή και κινδυνεύουμε να τους μοιάσουμε και μάλιστα να τους ξεπεράσουμε!! Αυτό από μόνο τους λέει πολλά, γι’ αυτούς κυρίως που οδήγησαν την κατάσταση ως εδώ, και νόμισαν ότι το Αναστημένο σώμα Του Χριστού, η Αγία Εκκλησία, τους ανήκει και μάλιστα θα μπορούν να στήσουν «παιχνίδια» θρησκευτικοπολιτικής επιρροής και πεδίο αντιπαράθεσης ψυχροπολεμικής!

Να ξεκαθαρίσουμε ότι το άρθρο μας, δεν γράφεται για να πάρει θέση, ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο σε αυτή την κατάσταση. Έχουν γραφτεί άλλωστε τόσα πολλά, και το όριο των 800 περίπου λέξεων που έχουμε στη διάθεσή μας, δεν αρκεί καν να αναφερθεί στη κάθε πλευρά,  τα επιχειρήματά της και τις διαφορετικές οπτικές γωνίες, ερμηνείας των γεγονότων. Αυτό που θέλουμε απλά να επισημάνουμε, είναι ότι αυτές οι καταστάσεις δεν είναι πρωτόγνωρες στην Εκκλησία, αλλά αν ανατρέξουμε στην πλούσια και ογκωδέστατη Εκκλησιαστική ιστορία, θα δούμε ότι υπάρχουν ήδη από την Αποστολική και μετά αποστολική εποχή, σχίσματα και ταραχές, αλλά και προσπάθειες θεραπείας και αποκαταστάσεως της ενότητας και της αγάπης.

Όπως γράψαμε και στο τίτλο μας, θα παρουσιάσουμε με συντομία δύο κείμενα για το θέμα, τα οποία λες και μιλούν για το σημερινό θέμα ακριβώς, αν και γράφτηκαν 20 και 16 αιώνες αντίστοιχα, πριν. Αν ανοίξουμε την Καινή Διαθήκη, θα διαβάσουμε από τον Απόστολο Παύλο, στην Α΄ Επιστολή προς Κορινθίους και τα εξής :«Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι. λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ». (Α΄ Κορ. 1,10-13). Το παραθέτουμε και σε μετάφραση :«Σας παρακαλώ δε, αδελφοί μου, στο όνομα και εξ ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να είσθε όλοι ομόφωνοι και να λέγετε σαν από μια καρδία, την ίδια ομολογία της πίστεώς σας και να μη υπάρχουν μεταξύ σας σχίσματα και διαιρέσεις, αλλά να είσθε συγκρατημένοι, κατηρτισμένοι και ενωμένοι μεταξύ σας με τα αυτά φρονήματα και με την αυτήν γνώμη.   Διότι-σας το καθιστώ αυτό γνωστόν-μου αναφέρθηκε από τους οικιακούς και συγγενείς της Χλόης για σας, αδελφοί μου, ότι υπάρχουν μεταξύ σας αντιθέσεις και φιλονικίες. Εννοώ δε τούτο, ότι ο καθένας από σας, θέλω να παρουσιάσει ανώτερο τον εαυτόν του από τους άλλους, λέγει· “εγώ μεν είμαι του Παύλου μαθητής”. Άλλος λέγει· “εγώ είμαι του Απολλώ”. και άλλος· “εγώ είμαι μαθητής του Κηφά”, και άλλος· “εγώ είμαι μαθητής του Χριστού”.   Έχει, λοιπόν, διαιρεθεί ο Χριστός και η Εκκλησία του εις κόμματα και εις μερίδας; Ερωτώ ειδικότερα σας, που διαλαλείτε και λέγετε ότι είσθε του Παύλου· μήπως ο Παύλος σταυρώθηκε. προς χάριν σας, δια να λάβετε την σωτηρία; Η μήπως έχετε βαπτισθεί στο όνομα του Παύλου»;

Το δεύτερο κείμενο είναι απόσπασμα, αντλημένο από ΙΑ’ Ομιλία του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, στην προς Εφεσίους Επιστολή(εκδόσεις ΕΠΕ, τόμος 20, σελ. 705-715) : «Διότι δύο τρόποι αποκοπής από το σώμα της Εκκλησίας υπάρχουν· ο ένας, όταν ψυχράνουμε την αγάπη, ο δεύτερος δε, όταν τολμήσουμε πράγματα που είναι ανάξια να γίνονται σ’ εκείνο το σώμα….Τίποτε δεν θα μπορέσει να διαιρέσει τόσο εύκολα την Εκκλησία, όσον η φιλαρχία˙ τίποτε δεν παροξύνει τόσον τον Θεόν, όσον το να διαιρεθεί η Εκκλησία. Και αν ακόμη έχουμε πράξει άπειρα καλά, δεν θα καταδικασθούμε λιγότερο από αυτούς οι οποίοι διαμέλισαν το σώμα του, εμείς οι οποίοι διαιρούμε το εκκλησιαστικό πλήρωμα.……Κάποιος δε άγιος άνδρας είπε κάτι το οποίον φαίνεται ότι είναι τολμηρό, πλην όμως το είπε. Ποιο είναι δε αυτό; Ούτε το αίμα του μαρτυρίου ημπορεί να εξαλείψει αυτή την αμαρτία…».

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την ευθύνη! Ας κάνουμε όλοι μας, προσευχή για ενότητα για να επιστρέψουν όλα τα πράγματα στην αρχική τους κατάσταση αμήν!

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου