Καλό Παράδεισο Γιαγιά!

Σήμερα τα ξημερώματα κοιμήθηκε η Γιαγιά της Πρεσβυτέρας, ονόματι Ελπίδα Βαμβαξίδη ετών 81. Οι φωτογραφίες είναι από το 2008 όπου είχαμε πάει Διακοπές. Αιωνία σου η μνήμη! Καλό παράδεισο! 

​«Εάν φας χυλόπιτα από τον Θεό...»

Εάν φας χυλόπιτα από τον Θεό να ξέρεις ότι έγινε γιατί του ρίχτηκες απότομα. Ήθελες από Αυτόν κάτι μικρό, σύντομο, εφήμερο· ενώ Αυτός θέλει να σου δοθεί ολόκληρος, θέλει να Του δοθείς ολόκληρος. Δεν θέλει ο Θεός μια σχέση παροδική, ένα ρηχό φλερτ γι’αυτό σου δίνει χυλόπιτα κάθε φορά που Τον πλησιάζεις μ’αυτόν τον τρόπο. Θέλει ο Θεός κάτι το γνήσιο, κάτι το βαθύ με σένα, με τον καθένα μας. Μία σχέση που θα έχει σίγουρα τα σκαμπανεβάσματά της, όμως θα ‘ναι σχέση· όχι μιας νύχτας συνεύρεση, αλλά ένα πάθος ζωής, ένα αντάμωμα που τελειωμό δεν θα ‘χει. 

π. Παύλος Παπαδόπουλος 

ΙΓ΄ ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ

ΙΓ΄ ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ

ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ! 

Με κέφι και ενθουσιασμό, πραγματοποιήθηκε η 13η «Εορτή του Παιδιού» της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, Ε. Β. Β. και Β.

Την Κυριακή 26 Ιουνίου 2016  πραγματοποιήθηκε η 13η κατά σειρά Εορτή του Παιδιού, που διοργανώνει κάθε χρόνο το Γραφείο Νεότητος, της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, Ε. Β. Β. και Β., στη πλατεία Σμύρνης του Δήμου Ελληνικού-Αργυρουπόλεως.

Τον Γενικό Συντονισμό και την ευθύνη της οργάνωσης φέτος είχε ο Γραμματεύς του Γραφείου Νεότητος π. Αντώνιος Χρήστου, ο οποίος επιμελήθηκε και την ταινία που προβλήθηκε στο τέλος.

Για πάνω από τέσσερις συνεχόμενες ώρες, χιλιάδες παιδιά από όλη την Αττική, μαζί με τους γονείς τους, απασχολήθηκαν δημιουργικά στα 26 περίπτερα-δοκιμασίες από τα οποία αποκόμισαν δώρα.

Τα παιδιά, περνώντας από τα υπόλοιπα περίπτερα (συνολικά 37),

 δροσίστηκαν με χυμούς και νερά,

έφαγαν παγωτά, σουβλάκια,

μαλλί της γριάς, ποπ-κορν και λουκουμάδες,

ψυχαγωγήθηκαν με 2 θεατρικές παραστάσεις ,

 κινούμενα σχέδια, κινηματογράφο,

 χορευτικά από παιδικά και νεανικά ενοριακά συγκροτήματα

 ζωντανή μουσική από διάφορα μουσικά σχήματα και άλλα ερασιτεχνικά συγκροτήματα,

φυσικά όλα δωρεάν, προσφορά της Ιεράς Μητροπόλεως.

   Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Παύλος έδωσε για άλλη μια χρονιά το «παρών»  και είχε την ευκαιρία να έρθει σε άμεση επαφή με τα παιδιά, τους γονείς και τους παρευρισκόμενους, μοιράζοντας εικονάκια και δίδοντας την ευχή του.

Ο Μητροπολίτης μας είχε επίσης την ευκαιρία  να ξεναγηθεί στα 37 περίπτερα και να στηρίξει τους κατηχητές, τους μουσικούς, τους χορευτές και όλους τους εθελοντές, οι  οποίοι διακόνησαν τη γιορτή και συνέβαλαν στο ωραίο αποτέλεσμα. 

Δε δίστασε δε να δοκιμάσει και ο ίδιος τις ικανότητές του σε  κάποια από τα περίπτερα.

      Στο τέλος Σεβασμιώτατος έκλεισε τη Γιορτή ευχαριστώντας όλους για την συμμετοχή τους, τονίζοντας ιδιαιτέρως  τον εθελοντισμό ο οποίος είναι σημαντικός για να λειτουργήσει αυτή η Γιορτή αλλά και γενικότερα τα πράγματα στον τόπο.  

Είπε επίσης ο Ποιμενάρχης μας, ότι στο Άγιο Όρος όπου αναχωρεί από την Δευτέρα, θα ευχηθεί ιδιαιτέρως για την πνευματική προκοπή όλου του ποιμνίου. οι εθελοντές -κατηχητές και μη- που συμμετείχαν στα περίπτερα, το κουκλοθέατρο, τα χορευτικά έλαβαν από τον Σεβασμιώτατο  το νέο βιβλίο που εκδόθηκε από την Μητρόπολή μας,  ως ελάχιστη έκφραση ευγνωμοσύνης για τους κόπους τους. 

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

Ομιλία την Κυριακή των Αγίων Πάντων 2016.

Γραπτό Κήρυγμα (Κυριακή Α' Ματθαίου, Των Αγίων Πάντων).

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης,

εφημέριος του Ι.Ν. αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης

Για τον "Στύλο Ορθοδοξίας" (Μάϊος 2016, αρ.φ. 178)

Άγιοι Πάντες

"Τη σήμερον ημέρα, Κυριακή μετά την Πεντηκοστή, την των απανταχού της Οικουμένης εν Ασία, Λιβύη και Ευρώπη, Βορρά τε και Νότω, Αγίων Πάντων εορτήν εορτάζομεν".

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων, είναι η τελευταία Κυριακή του «Πεντηκοσταρίου». Με αυτήν τελειώνει ο κινητός κύκλος των εορτών που άρχισε από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου. Η Κυριακή των Αγίων Πάντων είναι η σφραγίδα και το τέλος της μεγάλης αυτής εορταστικής περιόδου και μας παρουσιάζει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, τους Αγίους Πάντες, τους «την γην ουρανώσαντας». Είναι απόδειξη του έργου της Εκκλησίας και παρουσιάζει «όσα αγαθοδότως ηγίασε το πνεύμα το άγιον» στον κόσμο.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες του Νικηφόρου Ξανθοπούλου (ο οποίος είναι συγγραφεύς της Φιλοκαλίας), στο συναξάρι της ημέρας, η εορτή των Αγίων Πάντων, θεσπίστηκε επί Λέοντος του Σοφού. Μετά το θάνατο της ευσεβεστάτης και ευλαβεστάτης συζύγου του Βασιλίσσης Θεοφανούς, έκτισε ναό με σκοπό να τον τιμήσει στο όνομά της, επειδή «ευαρέστησε κατ’ άκρον τω Θεώ» (τη θεωρούσε αγία και ήθελε και το όνομα της συζύγου του, να κτίσει ένα ναό που θα τον αφιερώσει στο όνομά της).

Όταν ανακοίνωσε στην Εκκλησία το σκοπό του, του υποδείχθηκε ότι πρέπει να περάσει χρόνος, για να αποκτήσει αυτή το «τίμιον και σεβάσμιον». Ο Βασιλεύς,υποτάχθηκε και αφιέρωσε το ναό στη μνήμη και τιμή πάντων των Αγίων των απανταχού της γης και είπε: «ει και Θεοφανώ Αγία, συναριθμείσθω μετά τούτων πάντων» (δηλαδή κτίζω το ναό για όλους τους Αγίους και αν η γυναίκα μου η Θεοφανώ είναι Αγία, θα γιορτάζει κι αυτήν μέσα στους Άγιους Πάντες).

Έστω κι αν η εορτή ξεκίνησε για τους Αγίους Μάρτυρες, και επεκτάθηκε στη συνέχεια για Πάντες τους Αγίους, οι Άγιοι Πατέρες, θέσπισαν τη συλλογική αυτή εορτή για τους εξής λόγους:

1) Για να μας δείξουν ότι κατεβαίνει το Άγιον Πνεύμα, ο Θεός και ανεβαίνει στον ουρανό ο χοϊκός άνθρωπος. Οι πριν αποξενωμένοι από το Θεό γίνονται φίλοι Του και «ένα» με Αυτόν. Έχουν τη δυνατότητα να γίνουν «Άγιοι». Επ’ αυτούς «το Πνεύμα το Άγιον σκηνώσαν ηγίασεν». Και έτσι αναπληρώσαμε το πεπτωκός εκείνο τάγμα των Αγγέλων» (το δέκατο τάγμα των Αγγέλων το οποίο εξέπεσε, το εωσφορικό τάγμα, ο Εωσφόρος ο αρχηγός τους με όλους τους δαίμονες, αναπληρώθηκε αυτό το τάγμα από τους Αγίους, οι οποίοι σκήνωσαν εν τω ουρανώ και από τους Μοναχούς που αγωνίζονται για την αγιότητα).

2) Πολλοί Άγιοι είναι γνωστοί και τιμώνται με γιορτές και πανηγύρεις και λιτανείες. Όμως υπάρχουν και πολλοί άγνωστοι και αφανείς Άγιοι, γνωστοί στο Θεό, «νέφος Μαρτύρων». Αυτούς τους αγνώστους τιμά η Εκκλησία, όσοι «κατά Χριστόν επολιτεύσαντο εν Ινδοίς και Αιγυπτίοις και Άραψι και Μεσοποταμία τε και Φρυγία και τοις άνωθέν του Ευξείνου. Έτι δε και εν πάσι τη Εσπερία άχρι και αυτών των Βρεττανικών Νήσων, απλώς ειπείν εν Ανατολή και Δύσει».

Η εορτή των Αγίων Πάντων είναι το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη της Ορθοδοξίας!

3) Για να ζητούμε τη βοήθειά τους και για να μιμούμεθα το βίο τους.

4) Όλοι οι άγιοι που τιμώνται χωριστά, είναι επιβεβλημένο να συναθροισθούν σε μία κοινή εορτή, για να υπογραμμιστεί με αυτό τον τρόπο, ότι όλοι μαζί αγωνίστηκαν για ένα Χριστό, σε ένα κοινό στάδιο της αρετής, υπό ενός Θεού στεφανώθηκαν και συνέστησαν την «μίαν Εκκλησίαν», προτρέποντας και ημάς να αγωνιζόμεθα με όλες μας τις δυνάμεις «τον ίσο αγώνα» με αυτούς, ώστε όταν ο Αγωνοθέτης Χριστός μας καλέσει στην εν ουρανοίς  πανήγυρη των πρωτοτόκων, να μπορέσουμε να συναριθμηθούμε μετά των Αγίων Του!

5) Για τους επιγενησομένους αγίους! (δηλαδή αυτούς που θα γίνουν στη συνέχεια άγιοι), για όσους «πρότερον και ύστατον» θα συγκαταριθμηθούν με τους Αγίους. Έχει μία καταπληκτική δυναμική η παρούσα εορτή. Είναι προληπτικά και «δική μας»!

Ευχόμεθα μέσα από τις τάξεις και των σημερινών χριστιανών να προκύψουν Άγιοι.

Το μήνυμα της εορτής είναι αυτό: Μάρτυρες του Χριστού και Άγιοι, δεν είναι μόνο εκείνοι που έχυσαν το αίμα τους για την πίστη του Χριστού. «Μάρτυρες» είναι όλοι όσοι αγωνίστηκαν και αγωνίζονται τον αγώνα της Χριστιανικής ζωής, με ακρίβεια και συνέπεια. Είναι «μαρτύριο πνεύματος» η καθημερινή βίωση του λόγου του Σταυρού, η Σταύρωση των παθών και της κακίας μας. Η ανακαίνιση της ψυχής μας.

Και τελειώνω, με έναν σύντομο χαιρετισμό-λόγο για το κήρυγμα των Αποστόλων, από τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Ας προσέξουμε πως ομιλούσε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, όταν δίδασκε για το κήρυγμα των Αποστόλων, στους μαθητές, στους απλούς χωρικούς, στους απλούς χριστιανούς που τον άκουγαν:

«Και να ηξεύρετε, παιδιά μου, ετούτην την γην, όπου κατοικούμεν, την έχει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Καθώς έχει ένας βασιλεύς και μαζώνει όλα τα βασιλικά χρέη και παίρνει από χωράφια, από αμπέλια και από τους ανθρώπους, και στέλνει ανθρώπους ιδικούς του και τα μαζώνουν κάθε χρόνον, και όταν τα πηγαίνουν εκείνοι έμπροσθεν εις τον βασιλέα χαίρεται ο βασιλεύς και τους δίδει μεγάλα χαρίσματα και τους έχει φίλους ηγαπημένους, έτσι έχει ο Χριστός την γην ωσάν αμπέλι, όλον τον κόσμον.

Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής των Αγίων Πάντων

(Εβρ. ΙΑ΄ 33 – ΙΒ΄ 2) «Θα λάβετε δύναμη, όταν θα έλθει σ’ εσάς το Άγιο Πνεύμα

και θα είσαστε μάρτυρές μου,

ως την άκρη της γης».

του π. Παναγιώτου Γκέζου

Μετά την Ανάσταση, μαζί με άλλα,

                                        ο Ιησούς Χριστός

      είπε στους Αποστόλους και τα εξής:

 «Θα λάβετε δύναμη, όταν θα έλθει

σ’ εσάς το Άγιο Πνεύμα

 και θα είσαστε μάρτυρές μου,

                            ως την άκρη της γης».

Χριστιανός είναι ο άνθρωπος,

που κάθε μέρα δίνει

«την μαρτυρία Ιησού Χριστού», για την

 οποία λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης

                                       στην Αποκάλυψη.

Αλλά στο γεγονός της μαρτυρίας

συμβαίνει μεγάλο μυστήριο

                                                 του Θεού,

που είναι μυστήριο αγάπης

                                              και δεσμού

μεταξύ όλων των Αγίων,

και εκείνων που μαρτύρησαν

             και εκείνων που μαρτυρούν.

Όλοι μαζί θα δοξαστούν

οι Άγιοι που δίνουν

             τη μαρτυρία Ιησού Χριστού,

κι αυτό είναι το μέγα μυστήριο

                                              του Θεού,

το μυστήριο της αγάπης

                                    και του δεσμού

των πιστών μέσα στην Εκκλησία,

την Εκκλησία

που είναι τώρα

                         στον ουρανό λαμπρή

κι εκείνη που βρίσκεται

                                      ακόμα στη γη.

Μέσα σ’ ένα κόσμο άδικο

                                        και βρώμικο,

 η φωνή του Θεού λέει:

«ο δίκαιος ας συνεχίσει να κάνει

                      το δίκαιο  δικαιοσύνη,

και ο άγιος την δική του

                                             αγιοσύνη».

Είναι ο ιερός κόσμος

                               της Εκκλησίας,

με τη ζωή και την παράδοσή της,

                               μέσα στην οποία

γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε

και γινόμαστε

                    «κατά δύναμη Θεού»

μάρτυρες των παθημάτων

                         και της ανάστασης

                              Ιησού Χριστού.

Και ο κόσμος αυτός

                   δεν είναι διανοητικό

 κατασκεύασμα, φτιαχτός

                            και ιδεολογικός,

αλλά πραγματικός  

                               και ζωντανός.

Στη συνέχεια ο απόστολος Παύλος

                                             μας καλεί

να εμπνευστούμε

                          από τους Αγίους μας

                    και έτσι μας τελειοποιεί.

Αυτός για τη χαρά που είχε

 μπροστά του,

               υπέμεινε σταυρικό θάνατο

            και περιφρόνησε τη ντροπή

και την ατίμωση

                           του θανάτου αυτού.

Και γι’ αυτό και έχει καθίσει τώρα

ένδοξος στα δεξιά

                       του θρόνου του Θεού.

Κάθε χριστιανός

                            καλείται να πράξει

κάτι παρόμοιο,

        αφού επιβάλλεται να πετάξει

από πάνω του κάθε τι

που θα τον εμπόδιζε

                     στην πνευματική ζωή.

Η μίμηση των Αγίων

               είναι μίμηση του Χριστού

     και συνταύτιση με τη ζωή Του,

αφού κάθε αναφορά μας

σε κάποια αρετή των αγίων

    είναι αναφορά στην αρετή Του.

Ομιλία στην Αγρυπνία για τον Άγιο Ιουλιανό εκ Κιλικίας.

Κύρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής της Πεντηκοστής.

Πραξ. Β’ 1-11: Το Πυρ της Πεντηκοστής

συνεχίζει να φλέγει το κακό και την αμαρτία

και ταυτοχρόνως φωτίζει στην οδό της σωτηρίας.

 του π. Παναγιώτη Γκέζου

Η φράσης «Πνεύμα ο Θεός»

                                  ομιλεί αφ’ αυτής.

Κατά την ημέρα της Πεντηκοστής,

οπότε οι Απόστολοι ευρίσκονται

 εγκλεισμένοι εντός οίκου,

κατέρχεται ο Θεός υπό μορφή

πνοής ανέμου μετά του σχετικού ήχου

                                  της Θείας πνοής

φερομένης εξ ουρανού και παρευθύς

οι Απόστολοι επλήσθησαν

 πνεύματος αγίου της Πεντηκοστής.

Χαρακτηριστικό είναι

το παράδειγμα της «φλεγομένης»

και μη «καιομένης» βάτου,

 την οποία αντίκρισε ο Μωυσής,

ανεβαίνοντας στο όρος Σινά.

 Οι μαθητές του Ιησού Χριστού

 έλαβαν για πρώτη φορά

το Άγιο Πνεύμα, όταν συνάντησαν

τον αναστημένο Διδάσκαλο:

«και τούτο ειπών ενεφύσησε

                                 και λέγει αυτοίς,

λάβετε Πνεύμα Άγιο,

αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, 

                   αφίενται αυτοίς...» (Ιωαν.20,22-23).

Στην πρώτη Εκκλησία η γλώσσα αυτή

ήταν αλλιώτικη από την εβραϊκή

που γνώριζαν οι μαθητές, γιατί έπρεπε

το μήνυμα του Ευαγγελίου να ακουστεί

 με έναν τρόπο πειστικό και θαυμαστό,

προκειμένου εκείνοι που γνώριζαν

                                            το Χριστό

και πίστευαν ότι ήταν κάποιος

              που δεν είχε γίνει αποδεκτός

από τους συμπατριώτες του

να καταλάβουν ότι Εκείνος ήταν

η Αλήθεια και η Ανάσταση,

                                   του Θεού ο Υιός.

Αμέσως όταν συνέβη το πρωτόγνωρο

 και συγκλονιστικό γεγονός,

είδαν να διαμοιράζονται στον κάθε

Απόστολο γλώσσες ως φλόγες πυρός

και να κάθεται στην κεφαλή τους

από μια πύρινη γλώσσα.

«Και έσται εν ταις εσχάταις ημέραις,

                                    λέγει ο Θεός...» (Ιωήλ Β' 28)

Αλλά, δεν είναι καθόλου τυχαίο

                                       το γεγονός

ότι το Άγιο Πνεύμα, εμφανίζεται

                 με την μορφή του πυρός.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας

 που, με του Αγίου Πνεύματος,

                                   τον φωτισμό,

ερμηνεύουν τα αποκαλυπτικά

γεγονότα της σωτηρίας μας,

     επισημαίνουν ότι το πυρ αυτό,

τους δώρισε πλουσιότατο

                                  τον φωτισμό.

 Δεν είναι Γαλιλαίοι όλοι αυτοί

                            που μας ομιλούν;

 Και πως, ενώ είναι αγράμματοι,

                                          μπορούν

να διακηρύττουν στην γλώσσα

του καθενός μας τα μεγαλεία

                                        του Θεού;

Εδώ, σταματά ο κάθε λόγος

             και τα ίδια τα γεγονότα

του Ευαγγελισμού των Εθνών,

διατρανώνουν την μεγάλη

                        πραγματικότητα,

 ότι το Πυρ της Πεντηκοστής

 συνεχίζει να φλέγει το κακό

                         και την αμαρτία

και ταυτοχρόνως φωτίζει

          στην οδό της σωτηρίας.

«Αγίω πνεύματι πάσα ψυχή

Ζωούται

            και καθάρσει υψούται,

 λαμπρύνεται...», και αυτή

την ευλογία ζουν, οι Άγιοι

της Εκκλησίας μας,

                       σε κάθε εποχή.

Και αγνοεί κανείς ότι αυτός

ο αγιοπνευματικός θησαυρός,

δεν βρίσκεται, παρά μόνο εντός

της Ορθοδόξου Εκκλησίας

                             καθημερινός;

Με δύο λόγια η αυθεντική

                              Πεντηκοστή

 δεν δικαιώνει την σύγχυση

                        και την οικοδομή

του Πύργου της Βαβέλ, αλλά

την ενότητα, την χάρη του Θεού

                  και την συναύξηση

των ζωντανών μελών

            του Σώματος του Χριστού.

Η πνευματική κορυφή και έκφραση

της αμωμήτου πίστεώς μας,

 που πλην τα μαρτύρια αυτά,

 δεν είναι άλλη από τον βιωματικό

                                      ησυχασμό,

ταυτοχρόνως με την Περιστερά

που αποκαλύπτει το Πνεύμα,

                         βλέπει και τον Αμνό

που αποκαλύπτει τον Ιησού Χριστό.