ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40 της Ι. Μ. Γλυφάδας Ε. Β. Β. & Β.

6η Νεανική Σύναξη Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Κόρμπι Βάρης: Περί Θαύματος

Άγιοι και Εθνική Συνείδηση!

του π. Αντωνίου Χρήστου

Αγαπητοί Αναγνώστες με αφορμή την μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου, αλλά και την Εθνική Εορτή της επετείου του ΟΧΙ του 1940, αποφασίσαμε να αφιερώσουμε το σημερινό άρθρο μας σε ένα συνδυαστικό άρθρο. Αλήθεια, οι μνήμες των Αγίων, μπορούν να μας ανάγουν συνειρμικά και σε εθνικές επετείους και σε αυτό που ονομάζουμε Εθνική συνείδηση; Αν ναι, σε πιο βαθμό; Αν αντιστρέψουμε επίσης το ερώτημα : Μπορούν οι Εθνικές επέτειοι, να μας ανάγουν και τη σκέψη μας σε Αγίους; Όλα αυτά τα ερωτήματα θα μας προβληματίσουν και απασχολήσουν στις παρακάτω γραμμές. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν :

Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας γενικότερα, όσο και στην επίγεια ζωή τους να έδρασαν σε μια περιοχή και να ταυτίστηκε μαζί τους, πάντα μα πάντα, είναι οικουμενικοί Άγιοι! Δηλαδή ιστορικά μπορεί να ταυτίστηκαν, ακόμη και να πήραν το όνομα από την περιοχή που έζησαν και έδρασαν ή μαρτύρησαν π.χ. Άγιος Αγγελής ο Αργείος, Άγιος Αναστάσιος ο Ναυπλιεύς, Αγία Θεοδώρα Βασίλισσα της Άρτας κτλ, αλλά είναι καρποί και γόνοι, όλης της Ορθόδοξης Εκκλησίας και κατ’ επέκταση όλου του κόσμου και της οικουμένης! Αυτή είναι μια αλήθεια που αξίζει να συνειδητοποιήσουμε και δεν πρέπει να ξεχνάμε και να παραθεωρούμε, γιατί δυστυχώς σε κηρύγματα, ομιλίες, εκδηλώσεις και αφιερώματα, πάνω στο ζήλο ακούγονται και κάποιες υπερβολές ή θεολογικές ανακρίβειες που αντί να τιμήσουν, ουσιαστικά υποβιβάζουν τους Αγίους και την αξία τους. Άγιος σημαίνει  κάποιος που μετανόησε πραγματικά, δια της απαρνήσεως του παλαιού ανθρώπου, δια της προσευχής, της μυστηριακής ζωής και της ασκητικής ζωής της Εκκλησίας ή διά του μαρτυρίου. Ο Άγιος λοιπόν είναι το γνήσιο τέκνο και ο φίλος του Χριστού και όπου Χριστός, εκεί και όλη η Οικουμένη, αφού ήρθε να λυτρώσει όλο το ανθρώπινο γένος όπου γης και πατρίδος, καταγωγής και γένους. Προσοχή όμως, άλλο οικουμενικότητα (Η Εκκλησία ως τόπος φανερώσεως της βασιλείας του Θεού μέσα στον κόσμο, όπως αυτή εκτείνεται «πανταχού της οικουμένης» και «πανταχού των χρόνων» κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο Εις Ψαλμόν 144,4, PG 55,469-70 ) και άλλο οικουμενιστηκότητα (η οποία είναι αίρεση, σε μια προσπάθεια εξωτερικής και εσωτερικής ενότητας, συμπροσευχών, ακόμη και δήλωση  «κοινωνίας» χωρίς όμως να υπάρχει μετάνοια στα βασικά δογματικά και εκκλησιολογικά θέματα που έφεραν την διαίρεση στο παρελθόν)! Πάντοτε μιλάμε και θεωρούμε αυτονόητο την Ορθόδοξη Εκκλησία και όχι Ετεροδόξους ή Αλλόδοξους! Μιλάμε για τους εν ενεργεία και όχι τους εν δυνάμει Ορθοδόξους Χριστιανούς.

Φυσικά από την άλλη δεν μπορούμε να παραθεωρήσουμε τα ιστορικά σημάδια που μπορούμε να συναντήσουμε σε όλους σχεδόν τους Αγίους. Για τον Άγιο Δημήτριο στην προκειμένη περίπτωση, πως να μη τον ταυτίσουμε με τη πόλη της Θεσσαλονίκης, αφού εκεί έδρασε, φυλακίστηκε, ενίσχυσε τον Άγιο Νέστωρα έναντι του Λυαίου και εκεί μαρτύρησε με διαταγή του Γαλέριου, πιθανότατα το 306 μ.Χ.  Όμως η παρουσία του Αγίου δεν τελειώνει εκεί, πέρα από τα χιλιάδες θαύματα και το μύρο από το τάφο του η  ανέγερση  πεντάκλιτης βασιλικής προς τιμήν του στη Θεσσαλονίκη χρονολογείται από τα μέσα του 5ου ως το πρώτο τέταρτο του 6ου μ.Χ. αι.! Όσο η τοπική Εκκλησία της Θεσσαλονίκης αυξανόταν και λόγω της αίγλης της πόλεως ο Θρόνος του Μητροπολίτου της και η επιρροή του στα Εκκλησιαστικά πράγματα γιγαντωνόταν, άλλο τόσο ο Άγιος Δημήτριος ήταν, είναι και θα είναι σημείο αναφοράς της «Συμπρωτεύουσας» ως Πολιούχος της. Όμως παράλληλα δεν υπάρχει σημείο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που να μη βρεθεί σε ένα Ιερό Ναό αφιερωμένο στον Άγιο ή έστω ένα Ιερό Εικόνισμά του ή από τη μνήμη του διά της ιεράς μνημονεύσεως στις Ακολουθίες. Μάλιστα σε πολλούς Ναούς και προς τιμή του Αγίου, κάνουν τα λεγόμενα «Δημήτρια» αρκετές μέρες πριν και μετά τη μνήμη του Αγίου στις 26 Οκτωβρίου.

Από την άλλη μεριά, έχουμε την ιστορική συνείδηση και μνήμη ενός λαού, του δικού μας του Ελληνικού. Το έθνος μας έχει να καυχηθεί για τους αρχαίους προγόνους μας στρατηγούς και στρατηλάτες: Μ. Αλέξανδρο, Θεμιστοκλή, Περικλή, Αχιλλέα, Αγαμέμνονα, Λεωνίδα, Παυσανία αλλά και Φιλοσόφους : Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Διογένη, Επίκουρο κ.α. Έχει επίσης τόσες ιστορικές μορφές κατά την επανάσταση και την ίδρυση του Νέου Ελληνικού κράτους (έρχονται ιδιαίτερα στην επικαιρότητα, τώρα που ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε τα 200 χρόνια από την ίδρυση του) Κολοκοτρώνη, Παπαφλέσσα, Νικηταρά, Καραϊσκάκη, Μακρυγιάννη, Μαντώ Μαυρογέννους, Μπουμπουλίνα, Ρήγα Φεραίο, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Αθανάσιος Διάκος κ.α. Πολλοί από αυτούς που για συντομία δεν αναφέρουμε, είναι και ρασοφόροι. Γενικά άλλωστε όλοι πολέμησαν : «Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία»!   Επομένως η Αγιότητα πως να μη ταυτιστεί και με την ιστορική και εθνική πραγματικότητα; Όταν έχουμε ανήμερα της μνήμης του Αγίου Δημητρίου 26 Οκτωβρίου του 1912 την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός! Το ίδιο και η επανάσταση του 1821       που εορτάζεται πάντα 25 Μαρτίου, μαζί με την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Επομένως η τιμή και η μνήμη των προσώπων, μας ανάγουν και στον Θεό Δοξολογικά, αλλά και στην τιμή της Παναγίας και των Αγίων μας από την άλλη και το αντίστροφο.

Με αυτή μας την πράξη, από την μία  δηλώνουμε την οικουμενικότητα της Εκκλησίας, από την άλλη έχουμε την ελληνική συνείδηση που επίσης έχει οικουμενικά αλλά και τοπικά γηγενή στοιχεία (λόγω της γλώσσας και των επιστημονικών και πολιτιστικών επιτευγμάτων που επηρέασαν όλο τον κόσμο), και ενδιάμεσα έχουμε την σύνδεση τους Αγίους μας, ιδιαίτερα αυτούς που έδρασαν στα χρόνια της σκλαβιάς και προετοίμασαν πνευματικά την επανάσταση! Μιλάμε για τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη και τόσους άλλους. Υπάρχει μια ολόκληρη χωρία μαρτύρων που ονομάζονται Νεομάρτυρες, οι οποίοι δεν υστερούν σε τιμή και δόξα από τους αρχαίους μάρτυρες της Εκκλησίας απλώς τους προσδίδεται αυτός ο χαρακτηρισμός ώστε να συγκεκριμενοποιηθεί η χρονική περίοδος του μαρτυρίου τους. Ως διαχωριστική χρονική γραμμή τίθεται κυρίως η άλωση της Βασιλεύουσας μέχρι και την ίδρυση του νέου Ελληνικού κράτους. Κάποιοι όμως και θα συμφωνήσουμε και εμείς μαζί τους προχωράνε χρονικά την χωρία των Νεομαρτύρων μέχρι και τις μέρες μας, αφού έχουμε την Μικρασιατική καταστροφή και τον Άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης και τόσους άλλους που μαρτύρησαν από τα χέρια των Τούρκων κτλ. Σε αυτό το σημείο χρειάζεται άλλη μια διάκριση, άλλο ο Εθνομάρτυρας (που μαρτυρεί και θυσιάζεται για την πατρίδα) και άλλο ο Νεομάρτυρας (που μαρτυρεί για τον Χριστό και για την πίστη του). Βέβαια στα χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας όλα αυτά είναι λεπτές διαφορές και ισορροπίες, αφού η πίστη δηλώνει και έθνος και το έθνος και πίστη (λέγανε κάποιος που έγινε Μουσουλμάνος : «Αυτός Τούρκεψε») αλλά έναντι Του Θεού και της Εκκλησίας μας, είναι πολύ ουσιαστικές διαφορές για το κριτήριο της Αγιότητος.

Ολοκληρώνοντας το άρθρο μας, συμπερασματικά και συνοπτικά στα αρχικά μας ερωτήματα στην εισαγωγή, ένας Άγιος ή αρκετοί σύγχρονοί του (στην εποχή) Άγιοι μαζί, μπορούν να μας ανάγουν και στην ιστορική και εθνική συνείδηση, αφού ο βίος τους επηρεάζεται και ταυτίζεται από τις αντίστοιχες ιστορικές εξελίξεις κάθε εποχής (διωγμούς, ακμή-παρακμή ιστορικών περιόδων κ.α). Όμως η αγιότητα υπερβαίνει τόπο και χρόνο, αφού ο μετανοημένος πρώην αμαρτωλός ενώνεται κατά χάριν με το Θεό και γίνεται σημείο αναφοράς της στρατευομένης Εκκλησίας οικουμενικά, σε όποιον επικαλείται με πίστη το αγιασμένο όνομά του. Άλλο όμως το γεγονός ότι ο Θεός, η Παναγία και οι Άγιοι μας αγαπούν τον τόπο μας, άλλο όμως ότι είναι «Έλληνες» και «μισούν» τους εχθρούς της Ελλάδας. Αυτή είναι μια λεπτή γραμμή, πολύ όμως ουσιαστική για το ποιος πραγματικά είναι πιστός ορθόδοξος ή όχι! Γιατί πολύ απλά αυτός που είναι εχθρός της Ελλάδας και της πίστης μας τώρα, μπορεί μεθαύριο να είναι ο πιο πιστό μέλος της Εκκλησίας μας και της πατρίδας μας μεθαύριο! Όπως και το αντίστροφο βέβαια, κάποιος που δηλώνει Χριστιανός ηγέτης και προστάτης της Εκκλησίας, να το κάνει για γεωπολιτικούς λόγους και να αποδειχθεί ο μεγαλύτερος εχθρός της Εκκλησίας και του έθνους και μάλιστα «εκ των έσω»! Ο Θεός να φυλάει δια πρεσβειών του Αγίου Δημητρίου και όλων των Αγίων Νεομαρτύρων, Αμήν!

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου

Ομιλία μετά την Δοξολογία της Εθνική Επετείου του ΟΧΙ του 1940.

Ομιλία για τον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλήτη

Μάθημα και τιμή της Εθνικής Εορτής της 28ης Οκτωβρίου του 1940, στην Κατηχητική Σύναξη του ΠΑΑΠ Βούλας.

Τη Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2019 στις 6.15 μ.μ., στο Ιερό Παρεκκλήσιο του Αγίου Στυλιανού του Π.Α.Α.Π. Βούλας  όλα τα παιδιά της Κατηχητικής Συνάξεως, που λειτουργεί στο Ίδρυμα.

Μετά την προσευχή, ο π. Αντώνιος Χρήστου, Εφημέριος του ιδρύματος, αναφερθήκαμε στη σύντομη ομιλία του, για τη μνήμη του Αγίου Δημητρίου, την Παναγία και την Αγία της Σκέπη καθώς και για την επέτειο του ΟΧΙ. Ο π. Αντώνιος ιδιαιτέρως  υπογράμμισε την θυσία των ηρώων που πλήρωσαν το τίμημα με το αίμα τους, για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι. 

Στην συνέχεια τελέσθηκε η επίσημη Δοξολογία και επιμνημόσυνη δέηση, υπέρ αναπαύσεως όλων των ηρωικώς πεσόντων κατά τα χρόνια του πολέμου και της Εθνικής Αντίστασης.

Ακολούθως, στο προαύλιο κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή και ψάλθηκε από όλους ο Εθνικός Ύμνος. Αφού  φωνάξαμε στο τέλος ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!!  Ακολούθησε, όπως κάθε χρόνο η παρέλαση σε όλους τους θαλάμους με χαρά και καμάρι και ταυτόχρονα λιτανεύτηκε η Ιερά Εικόνα της Παναγίας μας . 

Μετά την ολοκλήρωση των εορταστικών εκδηλώσεων για την εθνική μας επέτειο, ακολούθησε το κέρασμα που συνέπεσε με τα Γενέθλια δύο παιδιών της Συνάξεως.  Μετά την ολοκλήρωση και του κεράσματος, όλα τα παιδιά αποχώρησαν ευχαριστημένα με τις ελληνικές σημαίες στα χέρια, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη Παρασκευή.

Εκ της Κατηχητικής Συνάξεως του Ιερού Παρεκκλησίου του Ιδρύματος

30η Ομιλία στην Επί του Όρους Ομιλία (6η Β΄ Κύκλου)

Τρίπτυχο του Κειμηλιαρχείου της Ι. Μ. Γλυφάδας Ε. Β. Β. & Β.

Νεανική Σύναξη I. N. Προφήτου Ηλιού Κόρμπι Βάρης 22/10/ 2019

Εορταστική Εκδήλωση της Ι. Μ. Γλυφάδας για το Έπος του '40, στο Πνευματικό Κέντρο του Ι. Ν. Υπεραγίας Θεοτόκου Φανερωμένης Βουλιαγμένης.

Θέλω να στείλω το παιδί μου στο Κατηχητικό… πόσο θα κοστίσει;!!!

Γράφει ο π. Αντώνιος Χρήστου

Αγαπητοί μας Αναγνώστες, μόλις στο προηγούμενο άρθρο μας μιλήσαμε εκτενέστερα (πάνω από 2000 λέξεις) για τη Διακονία της Εκκλησίας στη Κατήχηση, παραθέτοντας μάλιστα σύντομη ιστορική αναδρομή για την Εκκλησία της Ελλάδος (πώς ξεκίνησε μέχρι σήμερα), τη Δεοντολογία της (πώς πρέπει να είναι μία ορθόδοξη Κατήχηση, ποια τα καθήκοντα των Ιερέων Νεότητος και των Κατηχητών και τέλος τις Προοπτικές, στο τι θα πρέπει να ισχύει και να καταλήγει με βάση και τα σύγχρονα δεδομένα, αλλά και τη διαχρονική αποστολή της Εκκλησίας μας.

Με δεδομένα τα παραπάνω και σε συνδυασμό ότι κάναμε στην Ενορία μας και το Ιδρυμα του ΠΑΑΠ (πρώην ΠΙΚΠΑ) Βούλας, το πρώτο κατηχητικό μάθημα αλλά και στη Μητρόπολή που διακονούμε την πρώτη συνάντηση Ιερέων Νεότητος και Κατηχητών (είναι γνωστό ότι έχουμε την ευθύνη του Γραφείου Νεότητος) θεωρήσαμε ότι πάμε καλά και ότι υπάρχουν κάποια αυτονόητα-αυτοματισμοί, που λειτουργούν στη χώρα μας και στους πιστούς της γύρω από το θέμα της Κατηχήσεως.

Ενα τηλεφώνημα όμως που έγινε σήμερα που γράφεται αυτό το άρθρο (Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2019) ήρθε να μας προσγειώσει απότομα...! Πριν το σχολιάσουμε και αναλύσουμε, θα προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε την τηλεφωνική συνομιλία όπως έγινε με μία νεαρή μητέρα. Είναι απαραίτητο να προσθέσουμε ότι οι Κατηχητές της Ενορίας μας την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2019, μοίρασαν ένα δίπτυχο για τα παιδιά του Νηπίου και του Δημοτικού και ένα τρίπτυχο για τα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου, σε σχολεία της περιοχής:

-Γεια σας, ο π. Αντώνιος;

-Ναι παρακαλώ;

-Μου δώσανε το τηλέφωνό σας από την Εκκλησία. Μας δώσανε στο Σχολείο το φυλλάδιο για το Κατηχητικό και ήθελα να ρωτήσω μερικά πράγματα, γιατί με ενδιαφέρει να έρθει ο γιος μου, είναι 8 ετών!

-Μάλιστα, με το καλό! Είναι κάθε Σάββατο 4-5 το μάθημα και 6-8 η αίθουσα ψυχαγωγίας κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, για ψυχαγωγία και δημιουργική απασχόληση.

-Πολύ ωραία, ήθελα να ρωτήσω πόσο κοστίζει;; (!!!!! Ειλικρινά από την ερώτηση, της κατά τα άλλα συμπαθέστατης και ευγενικής κυρίας, προσωπικά μας «πάγωσε το αίμα», καθώς από μικρά παιδιά στην Εκκλησία και το Κατηχητικό, από 18 χρονών Κατηχητής και από 28 χρονών μέχρι σήμερα που φτάσαμε 41 στο ράσο και πρώτη φορά ακούμε μία τέτοια ερώτηση...)!

-Ε... περίπου 1000000 ευρώ!!! (ευτυχώς λειτουργήσαμε με χιούμορ). Μα φυσικά είναι δωρεάν κυρία μου!!!

-Α σας ευχαριστώ!!!

-Να είστε καλά! Σας περιμένουμε το Σάββατο! Και έκλεισε η γραμμή.

Από τον παραπάνω διάλογο αδελφοί μου μπορούμε να βγάλουμε πολλά συμπεράσματα τα οποία θα προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε στην αγάπη σας παρακάτω:

α) Ενα είναι το πλέον αυτονόητο: «Δεν υπάρχουν στις μέρες μας αυτονόητα»!

Αυτή είναι βεβαίως αλήθεια που από τη μία δηλώνει μία τραγική κατάσταση: Πώς ένας λαός κατά βάση δηλώνει 96-97% Ορθόδοξος Χριστιανός και από την άλλη αγνοεί βασικά πράγματα στην πίστη, όχι μόνο σε δογματικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο καθαρά πρακτικό βασικών θεμάτων; Εδώ είναι ευκαιρία για μία αυτοκριτική, τόσο εμάς των Ποιμένων για το πόσο έχουμε κινηθεί να συναντήσουμε τον λαό Του Θεού που μας εμπιστεύθηκε ο Κύριος, και δεν είναι μόνο αυτός που εκκλησιάζεται!

Αυτοκριτική χρειάζεται και ο ίδιος ο κόσμος, γιατί είναι συνεπής με την «κοινωνική» ζωή του και φροντίζει να «μορφώνεται» αλλά όχι να «μεταμορφώνεται εν Χριστώ», αυτό που ονομάζουμε πνευματική ζωή (που φυσικά για εμάς τους πιστούς όπως ομολογούμε στη Θεία Λειτουργία «και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα», δεν υπάρχει δημόσια και ιδιωτική, πνευματική και κοινωνική, αλλά το ένα και το αυτό. Από την άλλη βέβαια είναι και για εμάς «θεραπευτικό», καθώς κάτι τέτοια περιστατικά, αν τα μελετήσουμε και τα διαβάσουμε σωστά, μπορεί να βελτιώσουν (ανθρωπίνως τουλάχιστον) την διακονία μας στην Εκκλησία. Χρειάζεται σε επαφές μας με ανθρώπους που δεν έχουν συχνή προσέλευση στην Εκκλησία, να εξηγούμε τους όρους τους οποίους χρησιμοποιούμε. Στην προκειμένη περίπτωση, τι είναι Κατηχητικό και τι ακριβώς κάνει η Εκκλησία εκεί στα πιστά της μέλη!

β) Η εμπορευματοποίηση και ότι όλα μετριούνται με το χρήμα!

Η κυρία του τηλεφώνου, αλλά και τόσοι άλλοι στη θέση της (απλά δεν πήραν τηλέφωνο να το εκφράσουν), με βάση τις παραστάσεις τις τρέχουσες, όπου όλα μετριούνται με χρήμα, σου λένε εύλογα, ότι κάτι ανάλογο θα ισχύει και εδώ. Ακόμη και στο Σχολείο και την «δωρεάν παιδεία», κάποια πράγματα (πέρα από τα σχολικά είδη, τα προσωπικά τετράδια, τσάντα κ.ά.) αγοράζονται π.χ. για το μάθημα της Ζωγραφικής ή των Καλλιτεχνικών κ.λ.π. Οι εξωσχολικές δραστηριότητες επίσης (μπαλέτο, ρυθμική, κ.ά.), τα φροντιστήρια (ξένων γλωσσών, ενισχυτικής διδασκαλίας, ωδείο κ.ά.), οι αθλητικοί σύλλογοι (κάθε αθλήματος ή γυμναστήριο) εκεί καταβάλλεται συνήθως μία εγγραφή και κάποια συνδρομή σε μηνιαία ή ετήσια βάση!

Πώς να διανοηθεί εύλογα κάποιος, ότι υπάρχουν ακόμη χώροι και άνθρωποι όπως η Εκκλησία, οι Ιερείς και οι Κατηχητές, οι οποίοι αναλίσκονται σε χρόνο και εβδομαδιαία βάση να διδάξουν και να απασχολήσουν τα παιδιά εθελοντικά, αμισθί και σε πολλές περιπτώσεις επιβαρύνοντας και την τσέπη τους για τα εισιτήρια ή τα καύσιμα μεταφοράς τους ή την αγορά διαφόρων απαραίτητων πραγμάτων που θα χρησιμοποιήσουν; Βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς, πιθανόν η κυρία να μην είναι και εντελώς χλιαρή με την Εκκλησία και να είχε κάποιες παραστάσεις (από την τέλεση κάποιου Μυστηρίου Γάμου ή Βάπτισης ή ενός Μνημοσύνου οικείου προσώπου), που θα της ζητήθηκαν-απαιτήθηκαν (και όχι να ήθελε να τα καταβάλλει μόνη, οικειοθελώς) χρήματα, οπότε συνειρμικά και δικαιολογημένα θα είπε, αφού εκεί έδωσα, άρα κάτι ανάλογο θα ισχύει και πρέπει να δώσω για το Κατηχητικό...!

Από την άλλη βέβαια να συνειδητοποιήσουμε όλοι, ότι όλα στην Εκκλησία προσφέρονται δωρεάν, αλλά η υλοποίησή τους δεν είναι δωρεάν για εκείνη (πάγια λειτουργικά έξοδα όπως η πληρωμή του προσωπικού του Ναού, ρεύμα κ.ά.) Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε και να το υπολογίζουμε! Η χάρις Του Θεού δεν κοστίζει και δεν αγοράζεται, αλλά το ρεύμα και κοστίζει και απαιτούνται χρήματα για να πληρώνεται. Οπως εύστοχα είχαμε ακούσει από ομιλητή σε σχετική ομιλία για την Κατήχηση: «αν πούμε στον κόσμο σε μία Κυριακή, παρακαλούμε να προσφέρετε ό,τι μπορείτε για το Κατηχητικό, συνήθως λίγοι θα ανταποκριθούν και μάλιστα όχι χωρίς να αντιδρούν και να γκρινιάζουν! Αν όμως πούμε δώστε ό,τι μπορείτε για φιλανθρωπία για το τάδε περιστατικό που έχει αυτό και αυτό, εκεί συνήθως δεν αντιδρούν και συνεισφέρουν! Τι είναι όμως η Κατήχηση; Πάρεργο»;

και γ) Είναι η χρυσή ευκαιρία για την Εκκλησία, μέσα από τον εθελοντισμό της (που για εμάς είναι αιώνων και όχι πρόσκαιρο και ονομάζεται Διακονία), να πραγματώνει την αποστολή της και ο κόσμος να βλέπει αυτή τη θυσιαστική αγάπη και να ανταποκρίνεται θετικά.

Πράγματι, πόσο δημιουργικό και σωτήριο είναι να βλέπεις ανθρώπους, ακόμη και αρνητικά για την Εκκλησία προσκείμενους, να αναθεωρούν πράγματα με αυτά που βιώνουν και την ευεργετική τους συνεισφορά στις καρδιές των παιδιών τους. Το παιδί για να έρθει, ιδιαίτερα τα μικρά που ζουν στις αστικές περιοχές, πρέπει να το φέρουν οι γονείς του. Η παραμονή των γονιών και η περιπλάνησή τους στο Ναό και στην Ενορία γενικότερα, ακόμη και να παρακολουθήσουν το μάθημα της ημέρας μαζί με τα παιδιά τους, είναι πολύ ευεργετικό και για τους ίδιους, αλλά και την οικογένεια γενικότερα. Ας εκμεταλλευτούμε (με την καλή έννοια) τέτοιες ευκαιρίες και έτσι ο καρπός θα πολλαπλασιαστεί.

Κλείνοντας το άρθρο μας αδελφοί μου, φυσικά δεν κοστίζει τίποτα για να συμμετέχει κάποιος στις Κατηχητικές Συνάξεις, από υλικά αγαθά και χρήματα. Ομως πνευματικά, αντιθέτως «κοστίζει»:

α) Στην αναγέννηση του παλαιού ανθρώπου και στην απαλλαγή από τη φθορά και αμαρτία.

β) Κοστίζει σε χρόνο, γιατί απαιτείται συνειδητή συχνή συμμετοχή και διάρκεια.

γ) Κοστίζει στον παλαιό άνθρωπο, ο οποίος αντιστέκεται και αντιστρατεύεται τον αναγεννημένο εν Χριστώ νέον άνθρωπο του εαυτού μας.

δ) Τέλος, το κόστος είναι μεγάλο, ακόμη και στην βιολογική ζωή μας (αν γίνουμε μάρτυρες και δώσουμε το αίμα μας για την πίστη. Επίσης μπορεί να χλευασθούμε από το ίδιο μας το σπίτι και την οικογένεια, γιατί ακολουθούμε το θέλημα Θεού και όλα αυτά μπορεί να μας φέρουν πειρασμό και κακοπάθεια, αλλά είναι το τίμημα της όντως ζωής! Αμήν!

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου

29η Ομιλία στην Επί του Όρους Ομιλία (5η Β΄ Κύκλου)

Προς το καλό και το κακό

του αρχιμ. Ιακώβου Κανάκη

Ο Πατερικός λόγος είναι θεόπνευστος γι’ αυτό και τόσο επίκαιρος. Οι Πατέρες μιλούν στα πλαίσια της ποιμαντικής τους ευθύνης κατηχώντας και προφυλάσσοντας την  Εκκλησιαστική τους  επαρχία, αλλά όσα λένε αφορούν σε όλη την Εκκλησία, «όπου γης». Η βάση για τις ομιλίες του, γραπτές ή προφορικές, είναι η Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Τα παραδείγματα λέξεων, εννοιών  και εκφράσεων, πού χρησιμοποιούν, συχνά, έχουν την αναφορά τους στην Βίβλο, τα οποία συνοδεύονται και « δυναμώνουν» από τα πνευματικά βιώματά τους.

Έτσι, για παράδειγμα, ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, αναφερόμενος στο πρόσωπο του Ιώβ, μας διαφωτίζει για το θέμα «των πειρασμών», αν στέλνονται, αν χωρίζονται σε κατηγορίες, για ποιο λόγο υπάρχουν, και πως αντιμετωπίζονται από τον πιστό.

Στέλνονται οι πειρασμοί; Η απάντηση του είναι ναι. Τους  επιτρέπει ο θεός με σκοπό, σ’ άλλους να εξαλείψουν τα αμαρτήματά πού έχουν διαπράξει, σ’ άλλους να εμποδίσουν εκείνα που διαπράττονται τώρα, και σ’ άλλους να προλάβουν τη μελλοντική διάπραξη τους. Υπάρχουν όμως και άλλοι, πού πραγματοποιούνται ως δοκιμασία, τέτοια είναι η περίπτωση του δίκαιου και πολύαθλου Ιώβ.

Απέναντι στους πειρασμούς αυτούς, η στάση των ανθρώπων διαφέρει. Μπορεί να ωφεληθεί ή να απογοητευθεί και απονεκρωθεί ο άνθρωπος. «Ο σώφρονας (εχέφρων) άνθρωπος, σκεπτόμενος την θεραπευτική δύναμη των « θείων τιμωριών», υπομένει με ευχαρίστηση τις συμφορές που συμβαίνουν σ’ αυτόν, και δεν θεωρεί κανένα άλλο αίτιο γι’ αυτές παρά μόνο τις αμαρτίες του. Αντίθετα ο άφρονας, αγνοώντας τη σοφότατη πρόνοια του Θεού, όταν αμαρτάνει και « τιμωρείται»  θεωρεί αίτιους των κακών που του συμβαίνουν ή τον Θεό ή τους ανθρώπους». Για το τελευταίο, σημάδι της πνευματικής αυτής σύγχυσης και νεκρότητας,είναι η αίσθηση και η πεποίθηση πού συνοψίζεται στις εκφράσεις « είμαι καλός άνθρωπος» και «όλοι οι άλλοι δεν με καταλαβαίνουν», « Όλοι μου χρωστούν» . 

Στο ίδιο έργο του αγίου Μαξίμου, περί των Κεφαλαίων περί αγάπης, γίνεται αναφορά σε κάποια συναφή, με τα προηγούμενα θέματα.

Ποια είναι αυτά πού μας προτρέπουν να κάνουμε το καλό καιποια το κακό. Τρία πράγματα είναι αυτά πού μας προτρέπουν στο να κάνουμε το καλό. Καταρχήν «Τα φυσικάσπέρματα»  μας παρακινούν προς το καλό. Να θυμηθούμε στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου: « εκείνο πού θέλουμε να κάνουν οι άνθρωποι σε εμάς, το ίδιο πρέπει να κάνουμε και εμείς στους άλλους» (Ματθ.7,12). Επίσης όταν βλέπουμε κάποιον να υποφέρει, να έχει κάποια ανάγκη, «φυσικά»  τρέχουμε να τον βοηθήσουμε. Αυτό είναι το πρώτο πού μας προτρέπει, η ίδια η ανθρώπινη φύση μας δηλαδή, η οποία, μας κάνει να θέλουμε να βοηθήσουμε, να ελαφρύνουμε τον ζυγό και το βάρος του άλλου.

Το δεύτερο που μας προτρέπει στο καλό, είναι οι « άγιες δυνάμεις». Όταν ξεκινούμε να κάνουμε ένα αγαθό έργο, οι δυνάμεις αυτές συνεργούν σ’ αυτό και μας βοηθούν.  Δεν το αντιλαμβανόμαστε, αλλά μας ενισχύουν και μας προφυλάσσουν από πολλά, ταοποία μπορεί να  καταλάβουμε αρκετά αργότερα.

Ένας τρίτος παράγοντας είναι η «αγαθή προαίρεση». Έχει σημασία για την επίτευξη του αγαθού, γιατί θέλουμε να το κάνουμε. Η προαίρεση αυτή μας βοηθά να διακρίνουμε το καλό από το κακό, και μας δυναμώνει να προτιμάμε το καλό. Είναι και έργο της διάκρισης αυτό, μιας αρετής που έρχεται στον άνθρωπο, μετά από πνευματικό αγώνα.

          Όμως υπάρχουν, και άλλοι τρείς παράγοντες, πού μας παρακινούν στο να κάνουμε το κακό. Αυτοί είναι «τα πάθη μας, οι δαίμονες και η κακή προαίρεση». Ως προς τα πάθη, είναι αυτά πού υπάρχουν μέσα μας, « κρύβονται» πίσω από πράγματα και συμπεριφορές καιπαρουσιάζονται ως φυσικά. Η μη εγκράτεια στις ηδονές του βίου σχετίζεται με αυτά. Η συνήθεια σε απολαύσεις δίνει στο πάθος την δυνατότητα να αποκτά δικαιώματα. Το πάθος δεν γίνεται μόνο η δεύτερη φύση, αλλά «κολλάει»  δυνατά στην ύπαρξη και γίνεται η ίδια μας η φύση. Επίσης, η έντονη οργή ή η αδικαιολόγητη λύπη εναντίον αυτού πού μας πρόσβαλε ή μας ζημίωσε, οδηγεί στο κακό. Η ύπαρξη και ανάπτυξη των παθών γίνεται αιτία να « θρονιάζει»  και να « βασιλεύει»  το κακό, να μην « βλέπεις»  καν το αγαθό και έτσι η καρδιά να γίνεται « σπήλαιο ληστών» .

Οι «εκπεσόντες άγγελοι» , οι δαίμονες δηλαδή, είναι αυτοί πού κινούν τον άνθρωπο προς το κακό, εκμεταλλευόμενοι τα προαναφερθέντα πάθη. Οι δαίμονες εκμεταλλευόμενοι την αδιαφορία πού δείχνουμε για την ύπαρξη των παθών μας, μας επιτίθενται ξαφνικά με μεγάλη σφοδρότητα, διεγείροντάς τα. Το έργο τους το κάνουν κρυφά και δόλια.

Τέλος, το τρίτο, που παρακινεί στο κακό είναι η κακή προαίρεση. Ενώ δηλαδή ξέρουμε πιο είναι το σωστό, επιλέγουμε το πονηρό. Το προτιμάμε γιατί είναι πιο αρεστό στην πεσμένη φύση μας.

Ο άγιος Μάξιμος, ας μας επιτραπεί  η έκφραση, « κρατάει διαβήτη» . Είναι περισσότερο από σαφής ο λόγος του και μας παρουσιάζει με απλότητα και εγκυρότητα τις εσωτερικές διεργασίες της ψυχής,τα πάθη και τις αρετές. Τους δρόμους πού οδηγούν στα πρώτα και τους τρόπους που αποκτούμε τις δεύτερες. Μέσα από την εμπειρία και την αγιότητα του, φωτιζόμενος από το άγιο πνεύμα, διατυπώνει μια τέλεια «Εμπειρική δογματική», με απλανή τρόπο, πού εφαρμόζεται στην ζωή του καθενός πού θα το θελήσει.

Αγρυπνία στη Σύναξη των Αγίων Αναργύρων

Διευκρινήσεις περί των σχoλίων στο Προσωπικό μας Κανάλι

Η Κατηχητική Διακονία στην Εκκλησία μας

του π. Αντωνίου  Χρήστου

Η Κατηχητική Διακονία στην  Εκκλησία μας

(Σύντομη Ιστορική Αναδρομή-Δεοντολογία-Προοπτικές)

Αγαπητοί μου αναγνώστες με αφορμή την έναρξη των Κατηχητικών Συνάξεων στις Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος, θα ασχοληθούμε με το έργο της Διακονίας της Κατήχησης, καθώς αποτελεί θεμελιώδης πυλώνας της Εκκλησίας μας. Ας ξεκινήσουμε :

α) Σύντομη Ιστορική Αναδρομή

 Η Εκκλησία μας είναι ο Θεανθρώπινος οργανισμός-Η Κιβωτός της Σωτηρίας, που πορεύεται από την ίδρυσή της, στις μέρες μας και ως την συντέλεια του κόσμου, για την σωτηρία του ανθρώπου.Ο Ιδρυτής της Εκκλησίας Ιησούς Χριστός, δίδαξε, θαυματούργησε, έπαθε, Σταυρώθηκε και Αναστήθηκε λυτρώνοντας όλο το ανθρώπινο γένος.

Κατά την Ανάληψη Του, ο Κύριος έδωσε εντολή : πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, 20 διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν. (Ματθ.28,19-20) Πράγματι οι Απόστολοι και εν συνέχεια οι διάδοχοί τους, υλοποίησαν την εντολή Του Κυρίου, χωρίς κανένα υλικοτεχνικό βοήθημα (τι εξοπλισμό, αίθουσες και πνευματικά κέντρα διέθετα τότε;), αλλά φλεγόμενοι από το Πανάγιο Πνεύμα.

Οι τοπικές Εκκλησίες, στους πρώτους αιώνες, παρ’ όλους τους διωγμούς, αυξάνονταν αριθμητικά, ύστερα από μακρά δοκιμασία (με νηστεία, διδασκαλία, συμμετοχή στη λατρεία μέχρι τα αναγνώσματα κ.α.) των υποψηφίων μελών της-Κατηχουμένων και όταν ήταν έτοιμοι εισέρχονταν στην Εκκλησία δια του Αγίου Βαπτίσματος και των μετέπειτα μυσταγωγικών Κατηχήσεων. Από τον 5ο αιώνα και μετά, επικράτησε ο Νηπιοβαπτισμός και η Κατήχηση των παιδιών ανατέθηκε στον Ανάδοχο (κάποιο πιστό μέλος της Εκκλησίας που είχε το ρόλο του Εγγυητή ότι το παιδί θα κατηχηθεί Ορθόδοξα) αλλά και των γονιών του.

Οι αιώνες πέρασαν με όλες τις ιστορικές εξελίξεις και διακυμάνσεις και φτάσαμε στη χώρα μας στα νεότερα χρόνια. Κατά την κ. Μαρία  Καράμπελια (καθηγήτρια στην Ανωτάτη Ακαδημία Θεσσαλονίκης) σε σχετική εισήγησή της: « Ο Θεσμός των Κατηχητικών Σχολείων στην Ελλάδα» στα πλαίσια του Προγράμματος  Ιερατικών Σπουδών και του μαθήματος Εφαρμοσμένη Ποιμαντική, μεταξύ άλλων αναφέρει: «Αφού τα παιδιά εντάσσονταν στην Εκκλησία με τον νηπιοβαπτισμό, δημιουργήθηκε η ανάγκη να κατηχούνται μετά το άγιο βάπτισμα. Έτσι δημιουργήθηκε ο θεσμός των κατηχητικών σχολείων, που αν και αμφισβητήθηκε έντονα εξαιτίας της δυτικής του προέλευσης και της σύνδεσής του με τις θρησκευτικές οργανώσεις, υιοθετήθηκε από την Εκκλησία της Ελλάδος και καθιερώθηκε στον ελλαδικό χώρο.  Το 1870 η Σύναξη των Πρεσβυτέρων ιδρύει στην Αθήνα τα πρώτα Κυριακά Σχολεία. Ανάλογες κινήσεις είχαν προηγηθεί στον προτεσταντικό κόσμο, όπως στην Αγγλία (1775), την Αμερική (1824) και τη Γερμανία (1825). Ωστόσο, η κίνηση στον ελλαδικό χώρο θεωρήθηκε ως ύποπτη για δύο λόγους: 1. ο αποκλεισμός του άγαμου κλήρου από αυτή την προσπάθεια και 2. η ενεργός ανάμειξη του Παύλου Καλλιγά, που δεν έκρυβε την συμπάθειά του προς τον Προτεσταντισμό. Έτσι, με την παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Θεοφίλου η Σύναξη των Πρεσβυτέρων διαλύθηκε.

Μετά από πενήντα και πλέον χρόνια λειτούργησαν τελικά τα Κατηχητικά Σχολεία από, τον π. Μάρκο Τσακτάνη, εφημέριος του Ι. Ναού της Αγίας Αικατερίνης Πλάκας, τον π. Γεώργιο Μακρή  (1871-1942 Λαϊκός Ιεροκήρυκας και μετέπειτα Κληρικός του Πειραιά) και τις χριστιανικές ενώσεις και την αδελφότητα θεολόγων η «Ζωή». Η οργάνωση «Ζωή» με την προτροπή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου (Παπαδοπούλου) ανέλαβε την ίδρυση κατηχητικών σχολείων.

Τα πρώτα κατηχητικά βοηθήματα εκδόθηκαν από την αδελφότητα θεολόγων «Ζωή» και  την Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος από το 1946.Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και τις αρχές της δεκαετίας του 1960 η Αποστολική Διακονία λαμβάνοντας υπόψη και τα βοηθήματα της αδελφότητας «Ζωή» και των άλλων θρησκευτικών οργανώσεων, συνέταξε νέα κατηχητικά βοηθήματα. Έτσι έγινε μια ουσιαστική προσπάθεια τα παιδιά να επανασυνδεθούν με την ενορία και να τονιστεί ο μυσταγωγικός και λειτουργικός χαρακτήρας του Κατηχητικού.

β) Δεοντολογία της Κατηχήσεως :

Τα Κατηχητικά Σχολεία γνώρισαν άνθιση στον ελλαδικό χώρο κατά τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Κατά τα τελευταία χρόνια παρατηρείται κάποια κρίση. Υπάρχουν τρεις τάσεις απέναντι στο θεσμό των κατηχητικών σχολείων: της κατάργησης, της υπεράσπισης και της ανοχής. Σίγουρα η περίοδος της αίγλης τους έχει πλέον παρέλθει και υπάρχει δυσκολία ακόμη και στη χρήση του όρου λόγω της αρνητικής τους φόρτισης.  Γι’ αυτό και σήμερα χρησιμοποιούνται νέες ονομασίες, όπως Ενοριακές νεανικές εστίες, χριστιανικές συνάξεις νέων, χριστιανικές κινήσεις νέων, χριστιανικές νεολαίες, χριστιανικές μαθητικές ομάδες, νεανικές χριστιανικές συντροφιές,  κ.α.

 Ορισμένοι από τους λόγους που συνέβαλαν στο να προσλάβει ο όρος κατηχητικά σχολεία αρνητικό περιεχόμενο είναι οι εξής: 1. Η δυτική προέλευση και η σύνδεσή τους με τις θρησκευτικές οργανώσεις. 2. Η εσωτερική διάσπαση των θρησκευτικών οργανώσεων αποδυνάμωσε αισθητά τον Θεσμό καθώς και ο μεταξύ τους έντονος «εσωτερικός» ανταγωνισμός. 3. Η αυτονόμηση του θεσμού από την ενορία, αλλά και η δυσκολία αφομοίωσής του από την ενοριακή ζωή. 4. Ο ηθικοπρακτικός και σωφρονιστικός χαρακτήρας του περιεχομένου της κατήχησης. 5. Η αυτονόμηση της μελέτης της Αγίας Γραφής από τη λατρεύουσα κοινότητα της Εκκλησίας.  6. Ο χαρακτηρισμός των κατηχητικών ως «σχολείων», δημιούργησε πολλά προβλήματα σε σχέση με τον χαρακτήρα και τη μέθοδο διδασκαλίας. 7. Η ιδεολογοποίηση της πίστεως. 8. Η ανάπτυξη του Αγιορείτικου Μοναχισμού και η ακτινοβολία του στον κόσμο, που έστρεψε πολλούς νέους σε αναζήτηση αυθεντικότερων μορφών χριστιανικής ζωής.

Παρόλα τα παραπάνω και την κρίση που διέρχεται ο θεσμός υπάρχουν και ορισμένα θετικά στοιχεία που δεν πρέπει να παραθεωρούνται και να μηδενίζονται όλα : 1. Τα Κατηχητικά σχολεία στηρίζονται στον εθελοντισμό. Οι Κατηχητές δεν έχουν οικονομικές αμοιβές και όχι σπάνια δέχονται τις ειρωνείες του κόσμου. Εθελοντική είναι και η προσέλευση των παιδιών. 2. Με το θεσμό των κατηχητικών καλύφθηκε εν μέρει το πρόβλημα της ασφαλής ψυχαγωγίας των παιδιών, προστατεύοντάς τα ταυτόχρονα από άλλους κινδύνους. 3. Κατά την περίοδο της κατοχής είχαν οργανωθεί συσσίτια σε εθελοντική βάση από τους υπεύθυνους των κατηχητικών, όπου μπορούσαν να βρουν τροφή πολλά παιδιά, κάτι που συνεχίζεται τα Χριστούγεννα και το Πάσχα και σήμερα σε πολλά Κατηχητικά.

Τα βασικά καθήκοντα του Υπευθύνου Ιερέως Νεότητος, κατά τη γνώμη μας πρέπει να είναι τα εξής:  1) Το συνεχές ενδιαφέρον, η προσευχή και η μνημόνευση των Κατηχητών και Κατηχητοπαίδων στο Ιερό Θυσιαστήριο.  2) Να εξασφαλίσει καταρτισμένους (πνευματικά και γνωσιολογικά) Κατηχητές. 3) Να υπάρχουν χώροι και να είναι πλήρως εξοπλισμένες (με υπολογιστή και προτζέκτορα), ώστε να υπάρχουν  ομαλές συνθήκες για να γίνεται το μάθημα και η ψυχαγωγία των παιδιών. Οι εποχές που το μάθημα γινόταν σε αποθήκες εκεί που φυλάσσονταν και τα χαλιά, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. 4) Να είναι παρών και όχι απών  στο μάθημα , περνώντας τακτικά, έτσι ελέγχει το τι λέγεται στο μάθημα, τα παιδιά βλέπουν το ράσο και οι κατηχητές στηρίζονται ότι δεν είναι μόνοι.  5) Να απαντάει  έγκαιρα και σωστά σε αυτά που ζητούνται κατά καιρούς εγγράφως από την Μητρόπολη. 6) Να γίνονται τακτικά λειτουργίες για τα παιδιά των Κατηχητικών Συνάξεων. Στο τέλος να αφιερώνεται χρόνος για να εξηγήσει τα Ιερά σκεύη, τα άμφια κτλ. 7) Αν είναι πνευματικός, σε συνεργασία με τους Κατηχητές να φροντίζει τακτικά να γίνεται εξομολόγηση για τα παιδιά των Κατηχητικών Συνάξεων.   Αν δεν είναι να κανονίζει με τον πνευματικό της Ενορίας. 8) Σε συνεργασία με τον Προϊστάμενο του Ιερού Ναού να φροντίζει για την εξασφάλιση των απαραίτητων οικονομικών πόρων. Τα οικονομικά είναι περιορισμένα,  δεν θα ήταν κακό  να υπάρχουν δράσεις για την ανεύρεση και άλλων πόρων και χορηγιών. 9) Να μην αμελούμε και υποτιμούμε τις αθλητικές δραστηριότητες, οι οποίες είναι πολύ αρεστές και δημοφιλείς στα παιδιά. Χρειάζεται ενδιαφέρον και  φροντίδα. 10) Να αναπτύξει σχέσεις με τους γονείς, τα σχολεία της Ενορίας και γενικότερα επαφές με φορείς για την προαγωγή της συνεργασίας και αύξηση των αριθμών των παιδιών που συμμετέχουν στις Συνάξεις.        

                         

Τα βασικά καθήκοντα των Κατηχητών, αντίστοιχα πρέπει να είναι τα εξής :  1) Προσευχή και ενδιαφέρον  για τα παιδιά που τους έχει εμπιστευθεί φέτος ο Θεός δια του Επισκόπου. 2)  Να είναι ενεργά μέλη της Ενορίας που διακονούν και όχι «ουρανοκατέβατοι» και αποσπασματικοί. 3) Να μελετούν και να προετοιμάζονται για το μάθημα της Εβδομάδος Να μη τα αφήνουν στη τύχη και τελευταία στιγμή, ακόμη χειρότερα να μη προετοιμαστούν καθόλου.4) Να φροντίζουν έγκαιρα, σε συνεργασία  με τους άλλους Κατηχητές και όπου χρειαστεί η συμβολή του Ιερέως Νεότητος, για το κέρασμα, τις χειροτεχνίες, τις δραστηριότητες πριν, κατά και μετά το μάθημα, τις δημιουργικές απασχολήσεις κ.α. 5) Να φροντίζουν για την ασφάλεια και την υγεία των παιδιών τόσο κατά την παραμονή τους στην Ενορία, όσο και κατά την αποχώρησή τους. Δεν αφήνουμε παιδιά να φύγουν μόνα τους χωρίς συνεννόηση και άδεια των γονέων. Φροντίζουμε να υπάρχει κουτί πρώτων βοηθειών για τυχόν ατυχήματα στην Ενορία (σε συνεργασία με τον Ιερέα Νεότητος). 6) Δεν έχουμε το άγχος να βγάλουμε μία ύλη, δεν βιαζόμαστε όταν μιλάμε ή φωνάζουμε και φροντίζουμε να εξηγούμε τους θεολογικούς όρους στους οποίους για εμάς είναι αυτονόητοι   όχι όμως και για τα παιδιά.  7) Αν δεχτούν ερώτηση από τα παιδιά, που δεν γνωρίζουν να απαντήσουν ή δεν είναι εντελώς σίγουροι, είναι προτιμότερο να πουν ότι θα  απαντήσουν στο επόμενο μάθημα, παρά να δώσουν μια βεβιασμένη και λανθασμένη απάντηση.8) Φιλική επαφή με τους γονείς των παιδιών, συζητάμε για την πρόοδό τους, φροντίζουμε να ενημερωθούμε για τυχόν προβλήματα υγείας (μήπως δεν πρέπει να αθληθεί στο προαύλιο) ή αλλεργίες σε κάποιες τροφές για το κέρασμά του και γενικότερα ενημερώνουμε και ζητούμε την συγκατάθεσή τους για δράσεις εκτός Ενορίας. 9) Για θέματα πνευματικά που τους εμπιστεύονται τα παιδιά, πρέπει να τα παραπέμπουν στον Ιερέα, δεν προσπαθούμε να τον αντικαταστήσουμε εμείς!

γ) Προοπτικές  της Ορθόδοξης Κατήχησης. 

Κατά καιρούς υπάρχουν οι εξής βασικοί  προβληματισμοί: α) Πώς θα διασφαλιστεί ο εκκλησιολογικός χαρακτήρας της ποιμαντικής της Εκκλησίας προς τα παιδιά και τους νέους;  β) Πώς θα ξεπεραστεί η κρίση των Κατηχητικών και πώς θα εμπνευστούν οι νέοι προκειμένου να γίνουν συνειδητά μέλη της Εκκλησίας; γ)Με ποιον τρόπο θα ξεπεραστούν οι προκαταλήψεις των τελευταίων χρόνων και θα προσλάβει η κατήχηση τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο που είχε κατά την αρχαία περίοδο; και δ) Ποια πρέπει να είναι η ποιμαντική της Εκκλησίας προς την κατεύθυνση αυτή;

Προσπάθειες απαντήσεως: 1^ον Ο θεσμός των Κατηχητικών να ενταχθεί στην Ενορία. Χρειάζεται όλες οι δραστηριότητες της Κατηχήσεως να λειτουργούν με την ομόθυμη συμπαράσταση και ευλογία του Επισκόπου και του Εφημέριου.  2^ον Η Κατήχηση αξίζει να προσλάβει μυσταγωγικό χαρακτήρα. Σταδιακά ο κατηχούμενος μπορεί να αποκτήσει εμπειρικά ορθόδοξη δογματική συνείδηση.  3^ον Η εισαγωγή στην πίστη συνεπάγεται μύηση και στο ήθος της Εκκλησίας, το οποίο είναι ασκητικό, ευχαριστιακό, ήθος ταπεινώσεως και συντετριμμένης καρδιάς. 4^ον Δεν μπορεί η Κατήχηση να είναι ορθόδοξη αν δεν εισάγει τον κατηχούμενο στη Λατρεία της Εκκλησίας. 5^ον Η εισαγωγή στη Λατρεία συνεπάγεται και εισαγωγή στην τέχνη της Εκκλησίας (μουσική, αγιογραφία κ.α.). 6^ον Επαναδραστηριοποίηση του θεσμού του αναδόχου με την ευθύνη της Ενορίας. Σε επίπεδο Μητροπόλεως θα μπορούσε να λειτουργήσουν σεμινάρια για τους γονείς και τους αναδόχους. 7^ον Έχει μεγάλη σημασία το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο ζουν τα παιδιά. Η οικογενειακή ζωή είναι το μέτρο της πνευματικής προόδου των χριστιανών οι οποίοι ζουν στον κόσμο. Ο Ιερέας και ιδιαίτερα ο Ιερέας Νεότητος οφείλει να αποκτήσει επαφή και σύνδεση με το κύτταρο της Κοινωνίας μας. 8^ον Συνεργασία και επαφή Κληρικών και Κατηχητών με τα σχολεία της περιοχής. Εκεί θα βρούμε τα παιδιά που δεν έρχονται στην Εκκλησία και το Κατηχητικό. 9^ον Λειτουργία Εκκλησιαστικών Κατασκηνώσεων σε επίπεδο Μητροπόλεως που δίνεται τη δυνατότητα να βιωθούν εμπειρικά οι αλήθειες της χριστιανικής πίστης και έχουμε τα παιδιά στη διάθεσή μας 24ώρες το 24ώρο. Όπου δεν υπάρχουν ικανές εγκαταστάσεις, έχουμε και την εναλλακτική επιλογή του θεσμού Κατασκήνωση στη πόλη, που τα παιδιά έχουν κοινό πρόγραμμα, εκτός από διανυκτέρευση το Καλοκαίρι ή στις διακοπές του Πάσχα ή του Καλοκαιριού. 

Ολοκληρώνοντας το εκτενές αυτό άρθρο μας αγαπητοί Αναγνώστες, συμπερασματικά αναφέρουμε πως η Κατήχηση μαζί με την Λατρεία, είναι από τις βασικότερες λειτουργίες της Εκκλησίας μας και οφείλουμε να τις βιώνουμε και να τις μεταδίδουμε ανόθευτες. Τα σύγχρονα προβλήματα  είναι πολλά, αλλά και στο παρελθόν υπήρχαν εξίσου, τα πράγματα πρακτικά δεν ήταν σχεδόν ποτέ  ιδανικά για την Εκκλησία. Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε ή να ξεθωριάζει ο ζήλος μας, για ότι αρνητικό προκύψει στη συνεργασία μας στην Ενορία και από τα πρόσωπα που την διακονούν.  Με διάλογο και κυρίως αρετές όπως η ταπείνωση, θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Άλλωστε ο Θεός φωτίζει και ενεργεί, εμείς απλά είμαστε όργανά Του. Η κάθε Μητρόπολη οφείλει  να είναι ανοιχτή σε οτιδήποτε ανθρωπίνως μπορεί να βελτιώσει ή να θεραπεύσει τη διακονία αυτή. Μη έχουμε την απαίτηση και βιαζόμαστε  να δούμε αμέσως καρπούς στις προσπάθειές μας. Εμείς σπέρνουμε το πότε θα καρποφορήσει  και ποιος θα θερίσει είναι υπόθεση Του Θεού. Οι εμπειρότεροι, Κληρικοί και Κατηχητές να φροντίζουν να μεταδίδουν τη γνώση και την εμπειρία τους στους νεότερους, αλλά και οι ίδιοι να λαμβάνουν την φρεσκάδα και τον ζήλο των νεότερων, καθώς  τα χρόνια, κόπωση και η εξοικείωση πολλές  φορές την στερούν.

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου