Παναγιώτη Κ. Γκέζου
πρεσβυτέρου
Όταν ο άνθρωπος έκοψε τον ομφάλιο λώρο
του
με τη Ζωή,
όταν ο άνθρωπος μπόλιασε την κακία
και την αλαζονεία στην αιώνια του προοπτική,
τότε παρενέβη η αγάπη του Θεού, η θεία
και παραχώρησε στον άνθρωπο
σαν
«ευεργεσία»
τον πόνο και το θάνατο
«για να μη γίνει το κακό
αθάνατο».
Μπροστά στον πόνο και στο θάνατο
κατεδαφίζονται
όλες οι ποικίλες
διακρίσεις μας,
που σαν βουνά είχαμε υψώσει
στις
συνειδήσεις μας.
Τότε έρχεται η στιγμή που ο άνθρωπος
βιώνει
μια τραγική αδυναμία και μια παντέρημη
μοναξιά
παντού.
Τότε βρίσκουμε να μας ενώνει όλους
ο ισοπεδωτικός τίτλος της Εκκλησίας
«δούλος του Θεού».
Είναι οι φοβερές στιγμές του βίου,
που ο άνθρωπος έρχεται στα όριά
του
και παραδέχεται την αδυναμία του
μπροστά στην παντοδυναμία του
Θεού.
Όλοι θέλουμε να ζήσουμε πολλά χρόνια,
όμως, θέλουμε
να ξεχνάμε
ότι αυτά συνοδεύονται με αρρώστιες,
γεράματα
και να πονάμε.
Τελικά, το μεγαλύτερο κακό είναι ο
θάνατος,
που καταπίνει το ίδιο αχόρταγα,
μικρούς και μεγάλους,
Γι’ αυτό ο Χριστός, φρόντισε να μας
απαλλάξει
από το φάσμα και το γεγονός του
θανάτου
εμάς
και τους άλλους.
«Μην κλαίτε, δεν πέθανε αλλά κοιμάται"
είπε για την θυγατέρα του Ιαείρου.
Και έπειτα την ανέστησε για να Τον
πιστέψει ο κόσμος,
να μη φοβάται.
Άρα ο Χριστός, που είναι ο Κύριος της
ζωής
και του θανάτου, γνωρίζει πως ο
άνθρωπος μπορεί
να οικοδομήσει σχέση μαζί του
είτε είναι άρρωστος
είτε είναι υγιής.
Η σχέση με τον Χριστό, δίνει νόημα
τόσο στη χαρά και
στην ευτυχία,
όσο στον πόνο στην αρρώστια και στη
δυστυχία.
Ο άνθρωπος όταν είναι συνδεδεμένος με
το Χριστό,
χαίρεται τη ζωή του, όπως και να ’ναι
εδώ
αφού τη ζει κάτω από το πρίσμα της άλλης ζωής,
που αρχίζει μετά το θάνατο και το μόνο
βέβαιο γεγονός της Αναστάσεως του
Χριστού,
δίνει παιδευτικό νόημα στις αρρώστιες
και στον πόνο.
Η βεβαιότητα της αναστάσεως των
σωμάτων μας,
κατά τη
Δευτέρα Παρουσία,
νικά κάθε απογοήτευση και μας δίνει
φτερά
για να ζήσουμε στο Παρωδήσω αυτή την εμπειρία.
Το σημαντικότερο είναι η σχέση με το
Χριστό.
Χωρίς αυτή τη σχέση ο άνθρωπος αυτός
είναι ασύνδετος με τη χαρά,
με την ελπίδα και όλα
τα καλά.
Γι’ αυτό επιδίωξη του ανθρώπου
είναι η συνάντηση με
το Χριστό.
Όταν η κοινωνία απομακρύνεται από το
Θεό,
όταν περιφρονεί τα δικαιώματά του
και λησμονεί το
θέλημά του,
τότε ο άνθρωπος φοβάται, τρομοκρατείται
και πεθαίνει
μακριά του.
Η αναζήτηση του Χριστού στο βίο μας,
δεν είναι καθήκον μας, είναι υποχρέωσή μας.
Όμως, η αναζήτηση του Χριστού,
αν γίνει, θα γίνει με τους όρους του Αυτού.
Επειδή, συνήθως, όταν ο άνθρωπος
σκέπτεται,
ο Θεός γελάει.
Και όταν ο άνθρωπος προγραμματίζει
κάτι,
ήδη ο Θεός το έχει τελειώσει και
μας χαιρετάει.
Ο Ιάειρος και η αιμορροούσα, είδαν το
Χριστό ως γιατρό.
Τον πλησίασαν για να τους γιατρέψει.
Όμως, ο Χριστός,
τους απέδειξε ότι ήταν κάτι
περισσότερο από γιατρός,
ήταν ο Θεός.
Και από το Θεό δεν μπορείς να
«κλέψεις» την θεραπεία.
Για το Θεό, ο θάνατος είναι ένα απλό
επεισόδιο του βίου,
όχι τιμωρία.
Οπότε την αρρώστια της γυναίκας τη
θεράπευσε
και την κόρη του Ιαείρου
την ανάστησε.
Την γυναίκα την έστειλε στο σπίτι της
ειρηνικά,
ενώ στον Ιάειρο παρήγγειλε
να μην αποκαλύψει το
γεγονός πουθενά.
Η σχέση με το Χριστό είναι μια
ειρηνική πορεία
και μια
προσωπική εμπειρία,
που έτσι κι αλλιώς θα τη ζητήσουμε.
Μακάρι να μας αξιώσει ο Χριστός να την
αποκτήσουμε.
Εν Βάρη τη 14/10/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου