του π. Αντωνίου Χρήστου
Αγαπητοί αναγνώστες Χριστός Ανέστη! Στο σημερινό άρθρο μας θα ξεφύγουμε λίγο, μετά από καιρό, από το εορτολόγιο της Εκκλησίας μας και θα πάμε σε ένα θέμα που είναι η κοινή αίσθηση που έχουμε αποκτήσει περί των γενικών πραγμάτων σε παγκόσμιο, σε εθνικό αλλά και τοπικό επίπεδο. Όπως λέει και ο τίτλος μας όλοι αναζητούν και ψάχνουν να πιαστούν σε κάτι που θα τους φέρει ή θα τους ενθαρρύνει την ελπίδα. Μετά την σύντομη απαραίτητη ας ξεκινήσουμε στο κύριο άρθρο μας !
Είναι γεγονός ότι ο πλανήτης μας πραγματικά
φλέγεται μέσα από τις φλόγες των συγκρούσεων και των πολέμων. Μπορεί το κύριο
μέτωπο να είναι στην Ουκρανία εδώ και σχεδόν τρεις μήνες με την γνωστή εισβολή
της Ρωσίας, αλλά πίσω από αυτούς υπάρχουν και έχουν συσπειρωθεί εμφανώς ή
αφανώς και άλλες χώρες και σε διάφορα επίπεδα, όχι μόνο με τα όπλα του μετώπου.
Το σίγουρο είναι ότι όλες οι μεριές θέλουν να προάγουν τα συμφέροντά τους με
όσο το δυνατόν λιγότερο κόστος και γι αυτό αναζητούν μια ελπίδα για να
σταματήσει ο πόλεμος αλλά και με όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες.
Ερχόμαστε στην ήπειρό μας την Ευρώπη. Το
όραμα της κοινής-ενωμένης Ευρώπης έχει υλοποιήσει σε κεντρικό επίπεδο πολλά
επιτεύγματα προς αυτή την κατεύθυνση. Σε θέματα όμως βάσης, δηλαδή των ίδιων
των λαών που αποτελούν την ενωμένη Ευρώπη, θέλει πολύ χρόνο και πολλά βήματα
ακόμη για να υλοποιηθεί αυτή η κατεύθυνση. Άλλωστε όπως και στην Αρχαία Ελλάδα
η Αθηναϊκή συμμαχία γρήγορα εξελίχθηκε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Αθηναίων
έτσι και τώρα το κοινό όραμα και οι κοινές αξίες, γρήγορα χειραγωγούνται από
τις μεγαλύτερες δυνάμεις της Ευρώπης, δηλαδή την Γερμανία και την Γαλλία και γι
αυτό ήδη η Μεγάλη Βρετανία μετά από
χρονοβόρες διαδικασίες αποχώρησε με ότι συνεπάγεται για την ίδια την Ευρώπη όλο
αυτό! Αναζητείται λοιπόν ελπίδα που θα ανανεώσει και θα θέση σε καλύτερες
βάσεις το όραμα αυτής της ενωμένης Ευρώπης!
Μετά την ήπειρό μας
ακολουθεί φυσικά η χώρα μας η Ελλάδα που πέρσι γιόρτασε τα 200 χρόνια από την
Επανάσταση και το όραμα της νέας Ελλάδας και φέτος τα 100 χρόνια από την τραγική
επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής και της παραίτησης οριστικά από την
Μεγάλη Ιδέα της Ελλάδος των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών! Μπορεί να
βγήκαμε από την δεκαετία της περιπέτεια των μνημονίων και φαίνεται ότι
διαφεύγουμε σιγά σιγά και από την διετή περιπέτεια του Κορονοϊού και όσες
τραγικές συνέπειες έφερε στη ζωή μας και οδηγούμαστε εκ νέου σε μια ομαλότητα.
Όμως ο πόλεμος επηρεάζει και εμάς τόσο σε θέματα ενέργειας (Ρωσικό αέριο κτλ)
όσο σε κυρίως ακρίβεια στις πρώτες ύλες, στα καύσιμα, αλλά και να επηρεάζει την
καθημερινότητά μας αυτό που ονομάζουμε «το καλάθι της νοικοκυράς». Μπορεί
βέβαια τουλάχιστον τα μηνύματα από τον τουρισμό και τις αφίξεις στη χώρα μας να
είναι στα επίπεδα του 2019 και ίσως και καλύτερα, αλλά όλα τα υπόλοιπα μαζί με
την εγκληματικότητα στη κοινωνία (με όσα μας έχουν συγκλονίζουν τα τελευταία
χρόνια) και το μεταναστευτικό στα σύνορα
της χώρας μας που πάντα μας εξωθεί στα όρια μας ως κοινωνικός-εθνικός ιστός και
συνοχή ψάχνουν ελπίδα και λύση που δυστυχώς όμως στη πράξη είναι πρακτικά
ζητούμενο και όχι δεδομένο.
Ποια είναι η λύση για
όλα αυτά; Ως κληρικός, θεολόγος και θέλω να πιστεύω και πιστός θα πρότεινα
φυσικά ο Σωτήρας Χριστός και η Εκκλησία Του. Το θέμα είναι φοβάμαι πως θα μου
απαντήσουν (καλώς ή κακώς οι σύγχρονοι συνομιλητές μας) ποια Εκκλησία
αναφέρεστε ακριβώς; Αυτή που στην Ουκρανία βρίσκεται ως προκαθήμενος ο
Επιφάνειος ή ο Ονούφριος; Αυτή που υποστηρίζει και αναγνωρίζει ο Οικουμενικός
Πατριάρχης Βαρθολομαίος ή ο Ρωσίας Κύριλλος; Τι έχουμε να απαντήσουμε εμείς; Θα
μας πουν κοιτάτε να τα βρείτε πρώτα εσείς και μετά ελάτε να μιλήσετε και να μας
δώσετε ελπίδα…θα έχουν άδικο; Γι αυτό και ευχόμαστε και προσευχόμαστε να έρθει
η ειρήνη στην Εκκλησία για να συνεχίσει να είναι το «άλας της γης» και το «φως
του κόσμου» γιατί αλλιώς η ελπίδα όχι μόνο δεν θα υπάρχει αλλά θα είναι και
ουτοπική! Μη γένοιτο! Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου