Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ
Η διδακτική «Παραβολή του σπορέως» είναι μία περικοπή που ερμηνεύεται από τον Χριστό και ο άνθρωπος ο οποίος ακούει με προσοχή και συναίσθηση τα θεία λόγια, αγωνίζεται να τα εφαρμόσει στη ζωή του.
Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, που μπαίνει μέσα στην καρδιά μας, ο ίδιος ο Χριστός και εμείς χριστοποιούμεθα και γινόμαστε λογικοί άνθρωποι. Η εισαγωγική λέξη είναι η λέξη «υπακοή». Αλλού η υπακοή γίνεται αποδεκτή, αλλού απορρίπτεται. Και αυτό επειδή ο άνθρωπος έχει αισθήσεις, είναι ζωντανός, άρα μπορεί και καταλαβαίνει. Έδω όμως υπάρχει μία δυσκολία, υπάρχει η προσβολή του διαβόλου. Πράγματι ό άνθρωπος όλη του τη ζωή παλεύει με τους πειρασμούς αλλά είναι γεγονός εξωτερικό. Εμείς δεν κουβεντιάζομε μαζί του, (με τον διάβολο). Εμείς προχωρούμε στο Χριστό.
Μερικοί όμως προσεταιριζόμαστε τον Σατανά και λέμε: - «Είμαι χριστιανός, αλλά δεν πάω στην Εκκλησία. Προτιμώ να κάθομαι στο σπίτι μου και να βλέπω την Θεία Λειτουργία από την τηλεόραση. Σιγά που θα πάω στην Εκκλησία να ιδώ τους παπάδες.»
Αλλά και αυτούς που θέλουν να πηγαίνουν στην Εκκλησία τους πειράζει ο διάβολος και τους λέει: - «Ναι, να πάμε στην Εκκλησία, (βέβαια αυτός θα περιμένει έξω). Αν θέλεις πάμε και στο μοναστήρι και να διαβάσομε και το Ευαγγέλιο.» Πώς όμως ενεργεί ο πειρασμός; Ανοίγει το Ευαγγέλιο σε μία σελίδα που μπορεί να αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο αμάρτημα και εστιάζει σε αυτό, χωρίς να εξετάσει το συγκεκριμένο αμάρτημα σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου, που είναι η αγάπη και η συγχώρεση. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να τυφλώσει τον πιστό και να τον κάνει να πιστεύει πως συμπεριφέρεται χριστιανικά. Η όλη του όμως συμπεριφορά επειδή είναι στεγνή από αγάπη και δεν μπορεί να συγχωρήσει, καταλήγει στο να φθείρει ψυχικά και πνευματικά τον ίδιο και την οικογένειά του. Είναι ο σπόρος του Ευαγγελίου που έπεσε σε πετρώδες έδαφος, δηλαδή σ εκείνον που παρότι δέχεται με χαρά και ενθουσιασμό το θείο λόγο, δεν του επιτρέπει να αναπτύξει βαθιές ρίζες. Έτσι με τη πρώτη προσβολή του πειρασμού απομακρύνεται από την πραγματική πίστη και παραμένει στην επιφανειακή τυπολατρία και συμπεριφορά, με αποτέλεσμα ο θείος λόγος να μην καρποφορεί, «φυέν εξηράνθη δια του μη έχειν ικμάδα.»
Και υπάρχουν περιπτώσεις, που όταν οι γονείς αισθάνονται το τέλος της ζωής να πλησιάζει και φωνάζουν τα παιδιά τους για να δουν κατά πόσο μπορούν και αυτά να σπείρουν με τη σειρά τους - σύμφωνα με τους πνευματικούς καρπούς που τους έχουν δώσει - τα παιδιά να τους λένε: «Τι σπόροι είναι αυτοί που μας δώσατε;»
Και οι γονείς πιστεύοντας ότι έχουν ζήσει χριστιανικά να λένε:- «Να οι σπόροι που σας δώσουμε. Οι Εκκλησίες, οι αγρυπνίες, τα μοναστήρια, η Θεία Κοινωνία, η εξομολόγηση.»
Και τότε τα παιδιά μπορεί να απαντήσουν:- «Πατέρα, μητέρα όχι λόγια. Εμείς βλέπουμε το παράδειγμα σας. Με την συμπεριφορά σας διαλύσατε την οικογένεια. Μας έλειψε ο πατέρας, η μητέρα, η οικογένεια και κυρίως η αγάπη. Για σας ο θείος λόγος του Ευαγγελίου δεν ρίζωσε μέσα σας, αλλά μόνο επιφανειακά επηρέασε την συμπεριφορά σας και την όλη σας προσωπικότητα. Εμείς τα παιδιά σας, δεν ήμασταν για σας παρά μόνο οι κούκλες για να ικανοποιείτε τον εγωισμό σας. Εμείς όμως έχουμε καταλάβει κάτι παραπάνω από σας για το Ευαγγέλιο του Χριστού και θα ζήσουμε πραγματικά σύμφωνα με αυτό. Από εδώ και πέρα, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για σας είναι να σας ανάβουμε ένα κερί και ένα τρισάγιο.»
Όμως είναι και ο σπόρος που έπεσεν «εις την γήν την αγαθήν ,και φυέν εποίησε καρπόν εκαντονταπλασίονα».
Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος κατά χάριν θεός. Ότι κάνει ο Θεός το κάνει για μας. Όμως με τη συμμετοχή μας, την συνεργασία μας. Ο άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται «εν υπομονή» να εφαρμόσει στη ζωή του το λόγο του Θεού.
Θα συναντήσουμε θλίψεις και δοκιμασίες, δυσκολίες και εμπόδια, τα οποία μπορεί να μας κλονίσουν. Οι δυσκολίες δεν μας ταράζουν γιατί είμαστε άνθρωποι λογικοί, πρόβατα λογικά του Χριστού και ο Χριστός είναι «μεθ’ υμών».
Όλα λειτουργούνται με υπομονή. Η υπομονή που δεν πειράζεται από τον διάβολο. Η υπομονή έχει μία διαχρονικότητα, όπως και ό σπόρος έχει μία διαχρονικότητα για να καλλιεργηθεί και η καρδιά καλλιεργεί το σπόρο. Η ζωή του Χριστού είναι ένα καρδιακό γεγονός, γεγονός αναπτύξεως υπομονής, πορείας διαχρονικής. Όποιος βιάζετε να ξεπεράσει τους πειρασμούς δεν κατορθώνει τίποτε. «Υπομονής έχετε χρείαν, ίνα τό θέλημα τού Θεού ποιήσαντες κομίσησθε τήν επαγγελίαν» (Εβραίους ι΄, 36).
Με την άσκηση της προσευχής επιτυγχάνουμε τον ύψιστο σκοπό μας: να σωθούμε και να δώσουμε στα παιδιά μας τη σκυτάλη και να τους βοηθήσουμε να επιτύχουν κι’ αυτά την αιώνια ζωή. Τα παιδιά πρέπει να βλέπουν στο πρόσωπο των γονέων τους ένα παράδειγμα για τον δικό τους μελλοντικό γάμο. Τα παιδιά υποφέρουν, όταν οι γονείς τους δεν έχουν δώσει όλη τους την καρδιά στο γάμο και στην οικογενειακή ζωή.
Το ερώτημα για τους έγγαμους χριστιανούς που μεγαλώνουν παιδιά είναι: «Πως θα μπορέσω να αυξήσω την αγάπη μου για τον Θεό και τον πλησίον μου μέσα από την οικογενειακή μου ζωή;»
Ο απόστολος Πέτρος λέγει ότι η συμπεριφορά μιας χριστιανής συζύγου, μπορεί να οδηγήσει έναν άπιστο σύζυγο στον Χριστό χωρίς λόγο και χωρίς κήρυγμα «δια την των γυναικών αναστροφής άνευ λόγου κερδηθήσονται» (Α΄ Πέτρου, γ΄ 1).
Οι έγγαμοι χριστιανοί είναι ανάγκη να θυμούνται ότι μοιράζονται με τον Θεό το έργο της δημιουργίας και ανατροφής χριστιανών παιδιών.
Όταν μεταδίδουμε τη ζωή σε μια άλλη γενεά, είναι καθήκον μας να μεταδίδουμε όχι μόνο τη ζωή του σώματος αλλά και την πνευματική ζωή.
Όμως ο Χριστιανικός σπόρος, που επί τόσα χρόνια σπείρεται, δεν αποδίδει την αναμενομένη καρποφορία, γιατί ο Χριστιανισμός δεν μπόρεσε έπειτα από δύο χιλιάδων ετών σπορά να μεταβάλει την κοινωνική Σαχάρα σε Κήπο της Εδέμ, όπως ζητούν οι ανυπόμονοι επικριτές του.
Δεν ευθύνεται γι’ αυτό ο Θείος σπορέας. Ούτε ο ουρανόπεμπτος σπόρος. Αλλά φταίει ο πνευματικός αγρός της σύγχρονης κοινωνίας, που εσκληρύνθη κι’ έγινε σαν τον δημόσιο δρόμο, φταίει η συμφεροντολογία και τα τριβόλια των ποικίλων παθών της σύγχρονης κοσμικής ζωής.
Αιτία λοιπόν της αποκαρδιωτικής αυτής ακαρπίας στην εποχή μας είναι το έδαφος (ψυχές ποδοπατημένες από τα ακάθαρτα πόδια των παθών στις οποίες λείπει η προσπάθεια για να μετουσιωθεί η Χριστιανική θεωρία σε Χριστιανική ζωή). Και υπεύθυνοι εμείς οι αμελείς καλλιεργηταί.
π. Παναγιώτης Γκέζος
Βιβλιογραφικές πηγές: π. Κ. Στρατηγόπουλος
Αδελφή Μαγδαληνή
Κ. Κούρκουλας
| | |
| | |
| |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου