ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ-Θάρρος καὶ τόλμη χρειάζεται γιὰ νὰ ομολογήσουμε σήμερα τὸν Χριστό.

www.profitilia-kormpivari.gr

Απὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο

    Σὲ δυὸ ὁμάδες προσώπων, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀφιερώνει ἡ Ἐκκλησία μας τὴ σημερινὴ Κυριακή, τήν Τρίτη μετὰ τὸ Πάσχα. Ἡ πρώτη ὁμάδα εἶναι δυὸ ἄνδρες· ὁ Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας καὶ ὁ Νικόδημος ποὺ πρωτοστάτησαν στὴν ταφὴ τοῦ Κυρίου. Ἡ δεύτερη, οἱ μυροφόρες γυναῖκες, μαθήτριες ἀφοσιωμένες τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἦλθαν «λίαν πρωΐ τῆς μιᾶς σαββάτων ἐπὶ τὸ μνημεῖον» γιὰ νὰ ἀλείψουν μὲ μύρα τὸ σῶμα τοῦ λατρευτοῦ Διδασκάλου καὶ πού, πρῶτες αὐτές, ἄκουσαν τὸ εὐαγγέλιο τῆς Ἀναστάσεως καὶ εἶδαν τὸν ἀναστημένο Κύριο.

    Αὐτὰ εἶναι τὰ ἱερὰ πρόσωπα ποὺ τιμοῦμε σήμερα. Καὶ ἡ πράξη τους; Στοὺς δυὸ πρώτους ἄνδρες ἀνήκει τὸ ἔργο τοῦ ἐνταφιασμοῦ τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου. Μέσα στὴν ἐγκατάλειψη τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τοὺς πολλοὺς καὶ τὴ σύγχυση καὶ τὸ φόβο ποὺ κατέλαβε τοὺς ὁλίγους, ὁ Ἰωσὴφ καθοδηγούμενος ἀπό τὴ συναίσθηση τοῦ χρέους πρὸς τὸν μεγάλο νεκρὸ θὰ τολμήσει, ἀψηφώντας (μη λογαριάζοντας) τὰ πάντα, νὰ παρουσιαστεῖ στὸν Πιλάτο γιὰ νὰ ζητήσει τὴν ἄδεια νὰ ἐνταφιάσει τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. Καὶ ὅταν ὁ Πιλᾶτος τὸ ἐπιτρέπει, ὁ Ἰωσὴφ τρέχει γιὰ ν’ ἀγοράσει καθαρὸ σινδόνι καὶ ἀρώματα. Μαζὶ μὲ τὸν Νικόδημο ἀποκαθηλώνουν τὸ σῶμα καὶ στὴ συνέχεια προσφέρουν τὶς τελευταῖες νεκρικὲς τιμὲς πρὸς τὸν ἀθῶο κατάδικο τοῦ Γολγοθᾶ.

    Τὸ ἴδιο ἔργο θὰ ἐπιχειρήσουν νὰ συμπληρώσουν τὴν ἑπομένη οἱ μυροφόρες γυναῖκες, καθοδηγούμενες κι αὐτὲς ἀπὸ τὸ χρέος τῆς ἀγάπης καὶ τῆς τιμῆς πρὸς τὸν νεκρὸ Διδάσκαλο. Ὑπερνικῶντας τὴν ἔμφυτη γυναικεία δειλία, θὰ ξεκινήσουν τὴν ἑπομένη τῆς ταφῆς, «ὄρθρου βαθέος», γιὰ τὸν τάφο τοῦ Ἰησοῦ προκειμένου νὰ συμ­πληρώσουν τὶς ἐλλείψεις τῆς ἐσπευσμένης ταφῆς. Ὅμως, ἀντί ν’ ἀλείψουν μὲ μύρα τὸ νεκρὸ σῶμα, ἀντὶ νὰ κλάψουν γιὰ τὸ νεκρό, ἔγιναν οἱ πρῶτοι θεατὲς τοῦ κενοῦ τάφου καί, πρῶτες αὐτές, ἄκουσαν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ λευκοφορεμένου ἀγγέλου τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως. Ἀπὸ μυροφόρες ἀξιώθηκαν νὰ γίνουν εὐαγγελίστριες. Νὰ ἀναγγείλουν τὸ γεγονὸς τῆς ἐκ νεκρῶν ἐγέρσεως τοῦ Χριστοῦ στοὺς μαθητὲς καὶ στὸν κόσμο.

    Τὰ ἱερὰ αὐτὰ πρόσωπα καὶ πιὸ συγκεκριμένα ἡ ἡρωικὴ τους πράξη μᾶς κληροδοτεῖ ἕνα ὑψηλὸ ὑπόδειγμα θάρρους καὶ τόλμης. Μᾶς ἀποκαλύπτει τὴ σημασία τῆς μεγάλης αὐτῆς ἀρετῆς μέσα στὴ χριστιανική μας ζωή.

    Χρειάζεται θάρρος, πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα, γιὰ νὰ πιστέψει κανείς. Ἰδιαίτερα σήμερα, στὴν ἐποχή μας, ποὺ ἡ ἀπιστία ἀπειλεῖ νὰ γίνει τῆς μόδας· ποὺ ἡ ἄρνηση παίρνει καὶ δίνει· ποὺ ὁ ὑλισμὸς καὶ ὁ εὐδαιμονισμὸς κυριαρχεῖ στὴ ζωὴ τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων.

    Θάρρος καὶ τόλμη χρειάζεται καὶ γιὰ νὰ ὁμολογήσουμε σήμερα τὸν Χριστό. Νὰ δώσουμε μέσα στὴ σύγχρονη κοινωνία τὴ χριστιανικὴ μαρτυρία μας. Ὅταν, δηλαδή, οἱ ἄλλοι τὸν ὑβρίζουν καὶ τὸν βλασφημοῦν, ἐμεῖς νὰ τὸν ὑπερασπιστοῦμε. Ὅταν τὸν ἀρνοῦνται, ἐμεῖς νὰ τὸν ὁμολογήσουμε. Ὅταν τὸν ἐγκαταλείπουν, ἐμεῖς νὰ σταθοῦμε κοντά Του. Ὅταν τὸν σταυρώνουν, ἐμεῖς νὰ ἔχουμε τὸ θάρρος, ὅπως ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Νικόδημος, νὰ τὸν ἀποκαθηλώσουμε. Ὅταν οἱ πολλοὶ τὸν ξεχνοῦν, ἐμεῖς νὰ τρέξουμε, ὅπως οἱ μυροφόρες, κοντά Του.

    Θάρρος καὶ τόλμη χρειάζεται ἀκόμη καὶ γιὰ νὰ ζήσουμε στὴν ἐποχή μας ὡς ἀληθινοὶ χριστιανοί. Ν’ ἀποδείξουμε ἐμπράκτως διαμέσου τῆς ζωῆς μας ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶναι μιὰ θεωρητικὴ ὑπόθεση ἀλλὰ συγκεκριμένη πράξη καὶ αὐθεντικὸς τρόπος ὑπάρξεως. Νὰ ἐκφράσουμε δηλαδὴ στὴ ζωή μας καὶ στὸν καθημερινό μας ἀγώνα αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε χριστιανικὸ ἦθος.

    Καὶ γιατί ἄραγε χρειάζεται θάρρος καὶ τόλμη; Γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ἡ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀδικίας εἶναι εὐκολότερη καὶ γι’ αὐτὸ τὴν ἀκολουθοῦν οἱ πολλοί. Ἡ ἁμαρτία σήμερα σὲ ὅλες τὶς ἀποχρώσεις της ἀποθρασύνθηκε καὶ ἐπαίρεται (καυχίεται) . Κυκλοφορεῖ στοὺς δρόμους χωρὶς ντροπή καὶ οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἀντὶ νὰ τὴν ἀποστρέφονται, τὴ θαυμάζουν καὶ τὴ χειροκροτοῦν. Ἑπομένως χρειάζεται θάρρος καὶ δύναμη ψυχῆς γιὰ νὰ πορευθοῦμε κόντρα στὸ ρεῦμα. Γιὰ νὰ παραμείνουμε ἀκέραιοι καὶ ἀνυποχώρητοι προσηλωμένοι στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χρίστου. Γιὰ νὰ ζοῦμε χωρὶς ἠθικὲς ἀβαρίες καὶ ἔνοχους συμβιβασμούς.

    Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, κάθε ἐποχὴ ἔχει τὰ δικά της γνωρίσματα· κάθε ἱστορικὴ στιγμὴ τὶς δικές της πνευματικὲς ἀνάγκες. Γιὰ τὴν ἐποχή μας δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ ἂν θὰ λέγαμε πὼς χαρακτηρίζεται γιὰ τὴν ἀτολμία καὶ τὴν ἔλλειψη θάρρους. Ἡ δειλία, ὁ φόβος, ἡ σκοπιμότητα, οἱ ἔνοχοι συμβιβασμοὶ καὶ τὸ ἠθικὸ ξεπούλημα ἀπειλοῦν νὰ γίνουν τὰ μόνιμα πλαίσια ζωῆς καὶ συμπεριφορᾶς στὴ σημερινὴ κοινωνία.

    Ἔχουμε, λοιπόν, ἀνάγκη ἀπὸ θάρρος καὶ τόλμη. Αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ ἐποχή μας. Πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτή μᾶς παρακινεῖ τὸ ὑψηλὸ παράδειγμα τῶν ἱερῶν ἀνδρῶν Ἰωσὴφ καὶ Νικόδημου καὶ τῶν ἁγίων μυροφόρων γυναικῶν. Νὰ γίνουμε ζωντανοὶ καὶ θαρραλέοι χριστιανοί. Φλογεροὶ ὁμολογητές τῆς πίστεως. Ἀνυποχώρητοι ὑπερασπιστὲς τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας. Ἐκεῖνοι ποὺ μὲ τὸ λόγο μας καὶ προπάντων μὲ τὴ συνεπὴ ζωή μας θὰ καταθέτουμε καθημερινά, ὅπου εἶναι ταγμένος ὁ καθένας μας, τὴ χριστιανικὴ μαρτυρία. Ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ μᾶς διαβεβαιώνει: «Οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ» (Β΄ Τιμ. 1,7). Ἀμήν.