Πρεσβύτερος Π. Γκέζος
Ο άνθρωπος καλείται να καθίσει
στο τραπέζι της αγάπης του Θεού.
Σὲ αὐτὸ τὸ δείπνο ὁ Θεὸς πατέρας
καλεί τὰ παιδιά του,
νὰ νιώσουν καὶ νὰ βιώσουν
την θεία
Ευχαριστία.
Αυτό επιτυγχάνεται μέσα στη θεία λατρεία
όπου συμπυκνώνεται και πραγματώνεται
Αυτό επιτυγχάνεται μέσα στη θεία λατρεία
όπου συμπυκνώνεται και πραγματώνεται
το μυστήριο της Εκκλησίας.
Το μυστήριο που διαχέει το θαύμα
της αγάπης του Θεού,
μιας αγάπης που θυσιάζεται
και προσφέρεται διαρκώς, για να αγιασθεί,
να ζήσει και, τελικά, ο άνθρωπος νὰ σωθεί.
Ο λόγος της παραβολής ειναι πράγματι προφητικός
Ο λόγος της παραβολής ειναι πράγματι προφητικός
και αποκαλυπτικός,
γιατί στο δείπνο της αγάπης του Θεού
αντανακλάτε ἡ στάση του ανθρώπου ολοκληρωτικός,
γιατί κάθε σχέση και συνδυασμός μας με τους άλλους
γιατί κάθε σχέση και συνδυασμός μας με τους άλλους
πρέπει να έχει τέτοια
επικοινωνία
που εξασφαλίζουν την ανεξαρτησία,
την εσωτερική μας ελευθερία
και αφήνουν μέσα μας χώρο και χρόνο
για τη σχέση μας με τον εαυτό μας
της σωστής
προετοιμασίας εκ μέρους μας,
προκειμένου να
συμμετάσχουμε
στη
Βασιλεία του Θεού.
Οι προσκεκλημένοι της σημερινής παραβολής
Οι προσκεκλημένοι της σημερινής παραβολής
είναι όλοι εκείνοι,
που έχουν ακούσει
το Ευαγγέλιο
του Χριστού
και καλούνται να
συμμετάσχουν
στην αλήθεια της
κοινωνίας μαζί Του.
Η Βασιλεία όμως του Θεού
Η Βασιλεία όμως του Θεού
δεν εξαρτάται από τη θέληση
ή τη διάθεση των ανθρώπων,
αλλά από την παρουσία
του Χριστού,
που έχει τη δύναμη να
μεταμορφώνει τον άνθρωπο
και να τον ζωοποιεί.
Καλεί λοιπόν τους πτωχούς τω πνεύματι,
τους ταπεινούς δηλαδή
και τους πλουτίζει με
τη σοφία Του τη θεϊκή.
Καλεί τους αναπήρους
και τους κάνει υγιείς...
Η σοφία του Θεού
υπερβαίνει
τις ανθρώπινες
αδυναμίες και η Εκκλησία,
είναι ο χώρος όπου ο
άνθρωπος θεραπεύεται
από κάθε πνευματική
ασθένεια ή αναπηρία.
Απομένει σε μας να
αποδεχτούμε τούτη την πρόσκληση,
και να μη
παρασυρθούμε από ανθρώπινες
κοσμοθεωρίες,
από βιοτικές μέριμνες
και από τις προσωπικές μας επιθυμίες.
Μας δίνεται λοιπόν σήμερα η ευκαιρία
να προσεγγίσουμε το μεγάλο αυτό Μυστήριο,
το Δείπνο της Θείας Κοινωνίας
στο οποίο θα πρέπει να προσερχόμαστε
μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης,
ώστε κοινωνοί Του να γινόμαστε.
Είναι άραγε ανάγκη να υπογραμμίσουμε
το πόσο προσεκτικοί θα πρέπει να είμαστε
πριν λάβουμε την λαβίδα στα ρυπαρά και πήλινα χείλη μας;
ΝΑΙ – θ’ απαντήσομε.
Είναι προτιμότερο να μη πλησιάσει κανείς ποτέ,
αν είναι απροετοίμαστος, στο Δεσποτικό Δείπνο,
παρά ανέτοιμος να το γευθεί
και,
αλλοίμονο, να κολαστεί…
Δόξα τω Θεώ, διότι υπάρχουν και σήμερα
πιστοί
ορθόδοξοι Χριστιανοί
(και ουδέποτε θα παύσουν), οι οποίοι συμμετέχουν τακτικά
στο Μεγάλο Δείπνο, συγκινούνται και λάμπουν από χαρά.
Και όχι μόνο τα πρόσωπά τους αστράφτουν
από την Χάρη του Μεγάλου Μυστηρίου,
αλλά την ουράνια αυτή γαλήνη,
την μεταφέρουν μέσα στην οικογένειά τους,
αλλά και γενικότερα στο περιβάλλον τους.
Ο Χριστός έρχεται μέσα στον οίκο της ψυχής
και ο άνθρωπος γίνεται
ό,τι ανώτερο και
αγιότερο θα ήταν δυνατόν να γίνει.
Χριστοφόρος
γίνεται!
Υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία απ’ αυτό;
Και πάλι, μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερο κακό
από την συνειδητή άρνηση του ταλαίπωρου ανθρώπου
στην πρόσκληση για το Μέγα Δείπνο με το Χριστό;
Αδελφοί μου,
δεν έχουμε, παρά κάθε φορά που πλησιάζουμε
τον «θείο κρατήρα», αγαπητοί μου,
εν συντριβή καρδία να ομολογούμε:
«Του Δείπνου σου του μυστικού, σήμερον,
Υιέ Θεού,
κοινωνόν
με παράλαβε,
ου μη γαρ
τοις εχθροίς σου το Μυστήριον είπω,
ου φίλημα
σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας,
αλλ’ ως ο
Ληστής ομολογώ σοι,
Μνήσθητί
μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία σου».
Και το Θεό να ευχαριστούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου